Joanna Chmielewska - 2/3 Sukcesu

– Hej, czyżby? – powiedział ze zdumieniem tatuś Karoliny. – Obok Kawałkiewiczów zamieszkał jakiś Chabrowicz…

– No właśnie, oni się nazywają Chabrowicz.

– Violetta mówiła, że bardzo sympatyczny – wtrąciła mamusia Karoliny, chowając kapelusz do szafy. – Cała rodzina bardzo jej się podoba, uprawiają nasz ogródek. Dzieci są grzeczne i dobrze wychowane, tylko trochę przesadnie przedsiębiorcze.

Tatuś Karoliny przestał drapać psa i wyprostował się na fotelu. Obydwoje z mamusią znów popatrzyli na siebie i znów skierowali wzrok na córkę. Karolina była przejęta.

– Pójdę z Karo na spacer i poznam ich – oznajmiła stanowczo. – 1 będę im pomagać!

Spodziewała się oporu i protestów i zaskoczyło ją nieco, że rodzice bez namysłu wyrazili zgodę. Prawie ją zachęcali.

– I pojadę z Karunią autobusem – dodała wyzywająco, tonem, który brzmiał jak groźba. I to również nie spotkało się ze sprzeciwem.

– Tylko nie zapomnij kagańca – powiedziała mamusia. – Pies w autobusie musi mieć kaganiec, taki jest przepis. I ubierz ją w kolczatkę.

– I weź ze sobą plan miasta – poradził tatuś. – A gdybyś się zgubiła, wsiądź w taksówkę i jedź do którejś babci. Każda zapłaci.

– Możesz także przyjechać do domu – dodała mamusia. – Tez zapłacimy. Ale rzeczywiście lepiej do babci, bo nas może nie być.

Karolina zdenerwowała się nagle.

– Sama wiem, co mam robić! Dosyć mam tej waszej opieki i tego pilnowania, zrób to, zrób tamto! Właśnie pojadę i wcale się nie zgubię! I już!

Pełna urazy, z godnością opuściła salon i udała się do swego pokoju. Rodzice popatrzyli za nią, usunęli się do najdalszego kąta i zaczęli szeptać.

– Nie do uwierzenia, że coś ją wreszcie ruszyło…

– Najwyższy czas! Niech nabierze odrobiny samodzielności!

– Zadzwonię do Violetty i spytam o tych Chabrowiczów…

– Te przedsiębiorcze dzieci, to może być czyste błogosławieństwo…

– O Boże, gdyby im się udało przełamać jej lenistwo…

– Temu chłopcu, co wybił szybę, gotów jestem lody postawić…

Nieświadoma poglądów rodziców, zbuntowana i odrobinę zaniepokojona Karolina czekała na powrót Stefka. Musiał wrócić, bo zły pies był mu przecież niezbędny!

Pani Polińska okazała się wręcz aniołem. Zrozumiała wszystko od razu i obiecała załatwić sprawę. Jedna czytająca pani miała prawo zabierać stosy korespondencji do domu i czytać u siebie, kłopot jednakże wynikał z ciężaru. Gdyby ktoś zatem pomógł tej pani przenieść wielkie torby z listami…

Stefek rozbłysnął własnym światłem. Już widział dla Czesia zajęcie, któremu z pewnością nie zdoła się oprzeć. Umówił się, ustalił dzień i godzinę, uzgodnił szczegóły i prawie zapomniał, że ma wrócić do Karoliny. Na szczęście przypomniał sobie o tym na pierwszym piętrze, zawrócił i popędził z powrotem do góry.

Karo zachowała się znacznie spokojniej, znała go już, nie był wrogiem. Tatuś Karoliny pogawędki o szybie odmówił, machnął ręką i poprosił, żeby mu nie zawracać głowy, pieniądze niech sobie Stefek zachowa na następne zawieranie znajomości. Karolina zdecydowała się od razu wyjść z psem na wieczorny spacer.

Na widok tego, co wyprawiała straszliwa suka z obcymi ludźmi na ulicy, Stefek wpadł w szaleńczy zachwyt. Nie czepiała się wszystkich bez wyboru, atakowała tylko niektórych, przy czym niemożliwe było przewidzieć, kto jej się spodoba, a kto nie. Jedne osoby przechodziły bez wrażenia, na inne rzucała się znienacka, wystarczyło też uczynić w czyimś kierunku gwałtowniejszy ruch, żeby natychmiast uznawała to za rozkaz ataku. Na szczęście można ją było powstrzymać i uspokoić, chociaż przychodziło to z pewnym trudem.

– Ona przedtem mieszkała we własnym ogrodzie – wyjaśniła Karolina. – To znaczy, to był w ogóle taki duży ogrodzony kawał. I to wszystko było jej, nikt nie miał prawa tam wejść, więc teraz ona uważa, że wszyscy chodzą za blisko. Ale w przyszłym roku znów przeniesiemy się do własnego ogrodu i będzie spokój.

– Znaczy, znów nikt tam nie będzie mógł wejść? – upewnił się Stefek.

– Nikt. Tylko znajome osoby. Pokaż mi, gdzie mieszka ten Czesio.

Przeszli na sąsiednią ulicę i Stefek zaprezentował właściwe drzwi do budynku. Karolina oceniła teren pozytywnie.

– Możemy się umówić – zaproponowała łaskawie. – Ja tu przyjdę z nią i poczekam, i będę udawała, że nie mogę jej utrzymać. Tylko musisz mi powiedzieć, kiedy.

– Wszystko się zorganizuje, jak trzeba – zapewnił Stefek. – I jeszcze pokażę ci Czesia, żeby nie padło na niewinnego. Ja nie wiem, ale zdaje się, że ten wasz pies to będzie lepsze niż wygrana w totolotka!

Błogość przepełniała go po dziurki w nosie, bo nie tylko widział przed sobą szansę na liczne, wygrane batalie. Wiedział też dokładnie, z czym musi natychmiast popędzić do niebiańskiej istoty i jej brata. Miał informacje epokowe…!

Telefon od pani Piekarskiej przyjęła Janeczka zaraz po powrocie ze szkoły.

– Jestem bardzo dumna z siebie – zawiadomiła pani Piekarska tajemniczo. – Chciałabym, żebyście do mnie przyjechali jak najprędzej. Kiedy możecie?

– Bo co się stało? – spytała Janeczka, odstawiając tornister na podłogę i pośpiesznie usiłując sobie przypomnieć, ile lekcji ma dzisiaj Pawełek.

– Aż się boję mówić przez telefon – odparła pani Piekarska – ale, oczywiście, chodzi o znaczki. W ogóle o tę całą sprawę. Nastąpiła duża zmiana.

Janeczka poczuła rozkwit emocji.

– W takim razie przyjdziemy dzisiaj – zadecydowała. – Tylko nie wiem, o której godzinie, ale pewnie zdążymy o piątej.

– Doskonale, będę na was czekała…

Ponowny terkot telefonu rozległ się dokładnie w momencie, kiedy Pawełek wpadł do holu. Ściągając tornister z pleców jedną ręką, drugą podniósł słuchawkę. Dzwonił pan Lewandowski.

– Dowiedziałem się już całej reszty o synu pani Nachowskiej – rzekł bez wstępów. – Głupia sprawa. Chciałbym to z wami omówić.

Zanim Janeczka zdążyła wyjść ze swego pokoju i bodaj otworzyć usta, Pawełek uzgodnił wizytę na piątą. Odłożył słuchawkę i ujrzał, jak jego siostra gwałtownie puka się palcem w czoło. Zaniepokoił się.

– Co jest?

– Mógłbyś chociaż spojrzeć! – zdenerwowała się Janeczka. – Przecież jestem! Jak ja się umawiałam, to ciebie nie było!

– I co?

– I na piątą umówiłam się, że przyjdziemy do pani Piekarskiej! Tam się zrobiło coś ważnego!

– O kurczę… To co…?

– Przecież się nie rozszarpiemy na sztuki!

– Czekaj, to może zadzwonić…? Przełożymy godzinę! Gdzie…?

– Do pana Lewandowskiego. Przed chwilą z nim rozmawiałeś…

Pana Lewandowskiego jednakże w domu nie było, nikt tam nie podnosił słuchawki. Uświadomili sobie, że są jeszcze godziny pracy i pana Lewandowskiego w domu być nie może. Dzwonił zapewne ze swojego instytutu, a tam telefonu nie mieli.

– Przełóżmy panią Piekarską – zaproponował Pawełek.

Pani Piekarskiej również nie było. Musiała widocznie wyjść po rozmowie z Janeczka i mogła wrócić dopiero przed piątą. Nie było sposobu zmienić uzgodnień.

– Trudno, znów się musimy rozdzielić – powiedziała gniewnie Janeczka. – Ja pojadę do pani Piekarskiej, a ty do pana Lewandowskiego. Tylko żebyś potem wszystko dokładnie powtórzył!

– Ty też,

– Ja zawsze powtarzam dokładnie. Najlepiej będzie sobie pozapisywać. Może być w punktach.