Joanna Chmielewska - 2/3 Sukcesu

– Coś takiego! – zdziwił się Pawełek. – Tylko jedna Piekarska mieszka na Zamojskiego! Nie do uwierzenia. Piekarska Jadwiga, Zamojskiego 27. Mieszkania nie ma, ale to już mięta.

Janeczka starannie zapisała w zeszycie nazwisko i adres.

– Trzeba się jakoś dowiedzieć, czy ona ma coś wspólnego z tymi spadkobiercami, bo może to jest całkiem inna sprawa, która nas wcale nie obchodzi. Jeszcze się nad tym zastanowię. W piątek pójdziemy do Zbinia…

Pawełek już chciał zapytać, po co do Zbinia i dlaczego akurat w piątek, ale się opamiętał. Sam to wiedział doskonale. W czwartek powinny przylecieć breloczki od ojca, a Zbinio musi dołożyć wysiłków i zacieśnić komitywę z Czesiem. Możliwe zresztą, że nie Zbinio, tylko Stefek…

– Stefek… – zaczął.

– Stefek służy do czego innego – przerwała Janeczka. – Stefek jest od dywersji, a Zbinio może się więcej dowiedzieć. Niech się wysili, bo chałę dostanie. Mam nadzieję, że te breloczki będą porządne!

– Ale! – przypomniał sobie Pawełek – znalazłem na strychu takie coś.

Pogrzebał w kieszeni i wyciągnął prześliczną blaszkę, dość grubą, lekko wygiętą, w kolorze przykurzonego złota.

Wygrawerowana była na niej precyzyjnie głowa konia w kółku i jakiś napis po niemiecku. Zrozumieli z niego tylko słowa „premium” i datę.

– Jakaś nagroda – orzekła Janeczka. – Pewnie końska. 1938 rok, strasznie stare. I myślisz, że co?

– Wiem, że to jest mosiężne – odparł Pawełek. – Ale nawet gdyby było ze złota, nie szkodzi. Tu się wywierci elegancko dziurkę, w rogu, o! I będzie breloczek, jeden na świecie. Takie breloczki z końskimi dyrdymałami są, wiem na pewno, bo Zbinio ma jeden, ale zupełnie inny. Tylko muszę znaleźć odpowiedni drut, miedziany chyba, żeby kolor pasował.

Janeczka zerwała się z krzesła.

– Jest! Czekaj! Mam takie!

Ona też posiadała liczne skarby, tyle że starannie schowane. Nie poniewierały się po całym pokoju tak jak u Pawełka, ułożone były w pudle, w najdalszym kącie szafy. Pośpiesznie wyciągnęła pudło i zaczęła w nim grzebać. Pawełek z szalonym zainteresowaniem patrzył jej na ręce.

Z samego dna, spod pęku czarnych piór, jego siostra wydobyła starą i mocno podniszczoną balową torebkę z kremowego zamszu, wytłaczanego z złote zygzaki. Ucho torebki przyczepione było do niej dużym, tombakowym kółkiem.

– Klasa! – ucieszył się Pawełek. – Pierwszorzędnie! Teraz tylko takie małe…

– Czekaj, to nie koniec! – przerwała dumnie Janeczka, sięgając do torebki. Wyjęła z niej maleńki, złoty kluczyk, prawdopodobnie od jakiejś nie istniejącej już szkatułki. Przyłożyła go do kółka i blaszki, pasował idealnie.

– Nie złoty, sprawdzałam – rzekła z naciskiem. – Już akurat nie mam nic lepszego do roboty, tylko pchać w Zbinia złoto. Zawiesisz go razem z tym, żeby już na pewno było wiadomo, że to breloczek do kluczy. Żeby mu nic głupiego nie przyszło do głowy.

Pawełek odniósł się do całego przedsięwzięcia z najwyższym uznaniem. Janeczka wróciła do biurka.

– Tylko żadnego dawania od razu – ostrzegła. – To będzie nasza ostatnia deska ratunku. To jest zabytek i drugiego takiego nie ma na świecie. Niech się Zbiniowi nie wydaje, że dostanie to tak za nic.

– Ale trzeba mu będzie pokazać na wabia.

– Na wabia można. Pokazać i zabrać. Poprzyczepiaj to do siebie, żebyśmy mieli gotowe w odpowiedniej chwili, bo nie wiem, kiedy będzie odpowiednia chwila. Czekaj, musimy wrócić do Barańskich, bo to jest poważna sprawa, ja chcę wiedzieć, czy ten Barański z Bonifacego ma jakiś sens.

– Ma! – zawyrokował Pawełek. – Nie może nie mieć. Włazi nam w sprawę dwustronnie. Fajksat krzyczał o Bonifacym, numer telefonu był w szufladzie pani Spayerowej… Nie, nawet trzystronnie, zapisany był w katalogu wuja pani Amelii. Wszędzie się plącze, to niby co to znaczy?

– To nie Bonifacy się plącze, to znaczki – uczyniła odkrycie Janeczka, marszcząc brwi i spoglądając w okno. – Jeżeli te wszystkie osoby zbierają znaczki, nic dziwnego, że się plączą. I właściwie jeżeli Czesio… Nie, wcale nie Czesio, tylko pan Fajksat. Jeżeli pan Fajksat szuka ich już od początku świata, nic dziwnego, że trafił. I nic dziwnego, że myśmy trafili za nim. Ja bym poważnie porozmawiała z dziadkiem.

– Bo co?

– Bo on znów próbuje wszystko przed nami ukrywać. Tymczasem trzeba wiedzieć, na co trafiał, jak sam szukał. I w jaki sposób. Bo może też trafił na przykład na pana Borowińskiego, na pana Spayera, na panią Piekarską i tak dalej. Może to jest normalna rzecz, a dopiero dalej zaczyna być trudno.

– Na Barańskich trafił.

– No więc właśnie. Na pani Nachowskiej jakoś go zatyka…

– Na rodzinie Barańskich też go zatyka.

– Toteż mówię. Tym bardziej trzeba z nim poważnie porozmawiać. Chodź, idziemy od razu! Niech powie, jak mu to wychodziło…

Okazało się, że dziadek trafiał nieco inaczej. Niewątpliwie stosował inne metody, nie właził pod stół w klubie filatelistycznym, nie czaił się po skwerkach i nie wysiadywał na cudzych klatkach schodowych, zbierając śmieci ze starych szuflad. Grzebiący w nekrologach Czesio w najmniejszym stopniu nie zwróciłby na siebie jego uwagi. Nie czynił też ze swoich poszukiwań żadnej tajemnicy, dopytywał się jawnie, prosił o pomoc znajomych filatelistów, wyjaśniał, o co chodzi. Jasne zatem było, że dopomagali mu wyłącznie ludzie uczciwi i przyzwoici, na sukcesy wśród złodziei, oszustów i krętaczy nie miał żadnych szans.

– Pan Borowiński, pan Borowiński… – pomrukiwał, szukając w pamięci. – Nie, nie przypominam sobie takiego. Mogłem się z nim zetknąć, ale nie pamiętam. Natomiast pan Spayer tak, owszem. Interesował się znaczkami, bywał w klubie, coś kupował, ale mam wrażenie, że chodziło mu raczej o lokatę kapitału. Poza tym działo się to już dawno, co najmniej piętnaście lat temu. Potem jakoś znikł mi z oczu…

– Umarł – poinformował Pawełek.

– Jak to? – zdziwił się dziadek. – W tamtym czasie umarł? Niemożliwe, coś bym o tym słyszał!

– Trochę później – uściśliła Janeczka. – To znaczy nie dawniej, niż dwanaście lat temu. Znikł ci z oczu na trzy lata, a potem umarł.

– Pewnie sobie ulokował ten kapitał – uczynił przypuszczenie Pawełek. – Widziałeś jego znaczki?

– Częściowo tak. Sprawdzałem je nawet, stąd znajomość. Miał trochę starych przedruków, ale to nie było to, czego szukałem. A co?

– Potem sobie dokupił więcej – powiadomiła Janeczka. – Dziadku, co z tą panią Nachowską? Ona może coś wiedzieć! Dziadek nagle się złamał.

– No więc, prawdę mówiąc, pani Nachowska nieco mnie niepokoi. Mam z nią umowę, obiecała mi, że w razie napotkania czegoś z tych rzeczy, które mnie interesują, od razu zadzwoni i powie. Nie dzwoni, nie mówi i nie pokazuje się już od pewnego czasu i mam obawy, że może jest chora, albo coś w tym rodzaju… No nie wiem… Niemożliwe jest przecież, żeby się nagle przestała zajmować wycenami

i handlem, to wyjątkowo solidna osoba, wszyscy chętnie korzystali z jej usług…

Nie kryjąc już zatroskania, dziadek westchnął i popukał fajką w popielniczkę.

– A Barański? – spytała z naciskiem Janeczka.

– Co Barański?

– Cała rodzina Barańskich. Spotkałeś kiedyś panią Barańską i ona miała krewnych. I co?

– Możesz na nich rzucić podejrzenia, my o tym nikomu nie powiemy – zapewnił wspaniałomyślnie Pawełek.

Dziadek oparł się wygodniej w fotelu i zaczął napychać fajkę.