Joanna Chmielewska - Wszystko Czerwone

- Oszalałaś, cebula już będzie zupełnie nie do zniesienia! - zaprotestowała Zosia.

- Czosnek będzie nie do zniesienia, ale cebula śmierdzi nawet apetycznie. Zrobimy sałatkę z pomidorów z cebulką i będą myśleli, że to z niej.

- Na kanapie będziemy pić kawę - zauważyła Alicja. - Kawa z cebulą, doskonałe zestawienie...

W ostatecznym rezultacie naszych działań kanapa śmiało mogła konkurować z najbrudniejszym bazarem, który w dodatku świeżo przeszedł dezynfekcję. Kapusta przestała się liczyć. Otworzyłyśmy szeroko wszystkie okna i drzwi, usiłując zrobić przeciąg. Paweł stał nad kanapą i wachlował aromatyczny mebel gazetami. Do wszystkich potraw obficie dodawałyśmy cebulę, żeby uzasadnić atmosferę, i niewiele brakowało, a Alicja dodałaby jej nawet do lodów.

Zdążyłyśmy z przygotowaniami dosłownie na ostatnią chwilę. Niezwykle szczęśliwy przypadek sprawił, że Herbert i Anne Lize akurat mieli katar. W pierwszej chwili wydawało się, że pociągają nosami i węszą jakby z lekkim zdziwieniem, ale już po paru minutach robili wrażenie całkowicie przystosowanych.

Kolacja przebiegała w miłym nastroju, goście na bigosie się nie znali, więc chwalili go zupełnie szczerze, i następne kłopoty wyłoniły się dopiero pod koniec posiłku. Walka z odorem nie pozwoliła nam przygotować wszystkiego w pełni. Kawa, ciasteczka, śmietanka, desery, ekspres, filiżanki i inne niezbędne utensylia wciąż jeszcze znajdowały się w kuchni. Trzeba było przenieść je nieznacznie do pokoju na długi stół przed kanapą i nie było jak. Stół jadalny, rozsunięty częściowo pomiędzy pokojem i kuchnią, uniemożliwiał komunikację. Miało być co prawda swojsko i swobodnie, ale też i wytwornie. Zamieszanie, polegające na przełażeniu przez Pawła, względnie podawanie sobie wszystkiego nad głowami biesiadników, było wykluczone.

- Zosiu, tamtędy - powiedziała Alicja półgębkiem, przytakując równocześnie wypowiedziom Herberta. - Przez łazienkę i tamten pokój...

Zosia swobodnym ruchem przesunęła nieco zasłonę, żeby uniemożliwić wgląd w głąb kuchni, i zniknęła w drzwiach łazienki z ekspresem do kawy. Wdałam się w ożywioną francuską konwersację z Anne Lize i kopnęłam Pawła pod stołem. Paweł zmył się nieznacznie, przechyliłam się na krześle do tyłu i ujrzałam, że odbiera od Zosi w przeciwległych drzwiach zastawę do kawy. Z niejakim trudem, ale jednak wszystko grało.

- W porządku - mruknęłam do Alicji. - Zosia nakrywa...

- Powiedz jej, że świece są w kufrze, z lewej strony...

Przyświadczyłam Anne Lize, że moda na buty jest teraz okropna, i kiwnęłam nieznacznie na Pawła.

- Weźcie świece z kufra...

- Już jest wszystko, można kończyć - zaraportował Paweł. - Tylko tych łakoci brakuje.

- Zaraz, jeszcze deser. Usiądź i udawaj, że wszystko w porządku...

Alicja wśród licznych dowcipów na temat spadku podprowadzała Herberta. Przy lodach osiągnęła swój cel, mianowicie z własnej inicjatywy zgłosił chęć włączenia się w sprawę. Z ulgą mogłyśmy wstać od stołu i przejść do salonu na kawę.

- Ciasto, czekoladki, te tam takie - szepnęła Zosia, nerwowo usuwając naczynia - Którędy?...

- Tą samą wytworną drogą, przez wychodek - odparła Alicja. - Stół się złoży później...

Okrężną i nieco oryginalną trasą, przez łazienkę, wychodek, korytarzyk i sąsiedni pokój, wpłynęły na stół przysmaki. Intensywna woń kawy zmieszała się wdzięcznie ze straszliwym odorem, wydobywającym się z kanapy. Herbert i Anne Lize zaczęli kichać dziwnie często.

Niepojętym sposobem rozumiałam po duńsku znacznie więcej niż przed laty. Zaniechałam zabawiania arystokratycznej damy, odstąpiłam ją Zosi, i zaczęłam się przysłuchiwać rozmowie Alicji z Herbertem.

- Rodzice uprzątnęli już wszystko z poddasza - mówił Herbert. - I znaleźli twoje rzeczy. Jest tam jakaś twoja paczka, prosili, żebym ci powiedział. Może będziesz chciała ją zabrać?

- Moja paczka? - zdziwiła się Alicja. - Możliwe. Ciekawe, co w niej jest. Zadzwonię i zabiorę przy okazji.

Herbert potrząsnął głową.

- Będzie ci trudno, bo oni są teraz w Humblebaek. Ale mogę ją wziąć i przywiozę ci, jak się zobaczymy. I tak musimy się spotkać jutro albo pojutrze w sprawie tego spadku...

Alicja wyraziła zgodę i wdzięczność. Wtrąciłam się do rozmowy, żądając tłumaczenia, nie byłam bowiem pewna, czy dobrze rozumiem. Okazało się, że dobrze.

- Jeżeli coś leży w pralni na placu Świętej Anny, to leży tam od pięciu lat - powiedziałam ze zgorszeniem. - Co, u Boga Ojca, takiego mogłaś tam zostawić ładnie zapakowane i nawet nie zauważyłaś braku?

- Sama jestem ciekawa - odparła Alicja. - Tylko dlatego chcę to odzyskać, bo już pewno mi nie jest potrzebne...

Późnym wieczorem goście opuścili dom, wylewnie dziękując za przyjęcie i kichając co drugie słowo. Smród w przedpokoju panował wzmożony, bo butelkę z resztką rozpuszczalnika Zosia w pośpiechu postawiła zaraz za drzwiami pralni. Alicja odprowadziła Herberta z małżonką do samochodu.

- Czy ten spadek wart jest chociaż tylu zachodów? - powiedziałam z powątpiewaniem.

- Ciekawe, jak to podziała na ten ich katar - powiedział Paweł w zadumie. - Leczniczo czy wręcz przeciwnie?

- Weź tę butelkę i postaw na górze - zażądała Zosia. - Niech wreszcie przestanie tu śmierdzieć. Nie będziemy już niczego myły.

Paweł nie zdążył spełnić polecenia, zadzwonił bowiem telefon. Podniósł słuchawkę.

- Chwileczkę - powiedział i odłożył ją na biurko. - Pan Muldgaard dzwoni. Alicja! Do ciebie!...

Na czas jej rozmowy z panem Muldgaardem zawiesiliśmy inne czynności. Pan Muldgaard, powiadomiony przez nią wcześniej o wczorajszej próbie kontaktu z panią Hansen, relacjonował teraz rezultaty swoich dociekań.

- No i chała - powiedziała Alicja, rozłączając się po bardzo długim czasie. - Nadal nic nie wiadomo. Chociaż chwilami mam wrażenie, że on coś przed nami ukrywa.

- Byłoby dziwne, gdyby nie - zauważyłam.

- Każda policja coś ukrywa. Co mówił, oprócz tego, co ukrywał?

- Anita na wczorajszy wieczór nie ma alibi. Roj nie ma alibi, Jens dzwonił nie od siebie, tylko od jednego znajomego, u którego był akurat jakiś gość, cudzoziemiec, który się policji już dawno nie podoba, nie powiedział dlaczego. Też słyszał i mógł wyciągać wnioski. Zdjęcia robili, owszem, ten samochód to był mercedes, w środku siedziała osoba w dużych okularach i w kapeluszu na oczach, a ten, co wysiadł, mógł być tym kudłatym, który tu się kręcił, albo nie. Pytał, czy nie dostałam rachunku za strzyżenie żywopłotu. Nie przyszło nic takiego?

Wszyscy zgodnie oświadczyliśmy, że nie przyszło.

- To pewnie jeszcze przyjdzie. Nikt nic nie wie. Podobno wymyślili nowe środki ostrożności i przy następnej zbrodni morderca zostanie na pewno złapany.

- Czy ktoś z nas ma się dobrowolnie oddać na ofiarę? - spytała Zosia sarkastycznie. Alicja westchnęła.

- Nie wiem, może lepiej byłoby, gdybym jednak znalazła ten list od Edka?

- A właśnie! - przypomniała sobie nagle Zosia. - Paweł, wstaw tę butelkę do szafki!

Paweł posłusznie zabrał butelkę z pralni i nagle zatrzymał się w połowie wchodzenia na kuchenny stołek. Spojrzał na Zosię z zaciekawieniem.

- Skojarzyło ci się z tym listem na górze?

- Z jakim listem? - spytała zaskoczona Zosia.

- No przecież ta szafka jest zamknięta jakimś listem. Mówiłem wam wczoraj...

Wszystkie trzy patrzyłyśmy na niego przez długą chwilę bezmyślnie.

- Wiekuisty Panie! - powiedziałam z pełnym zgrozy jękiem. - Ktoś ci przeszkodził, miałaś list w ręku i nie wiesz, co z nim potem zrobiłaś? A szafka ci się otwierała samoczynnie...! Paweł!...