Joanna Chmielewska - Wyścigi

Nagle przypomniałam sobie, o czym w ogóle rozmawiamy, nie o moim zidioceniu przecież! Janusz słuchał i bawił się pierwszorzędnie. Rozzłościłam się, wyraźnie poczułam, że z wiedzą o Zawiejczyku jestem do tyłu.

– Powiesz prawdę, czy mam iść przepytywać ciotkę Moniki Gąsowskiej? – spytałam złowieszczo.

Przecknął się jakby i lekko wzdrygnął, ale rozbawienie mu nie przeszło.

– Stosunki towarzyskie z ciotką możesz nawiązać, nie ma przeciwwskazań, ale dobrze, już mówię. Na Argentyńskiej, prawie naprzeciwko Antczaków, mieszka jedna babcia, skarb bezcenny, bo przeważnie siedzi w oknie. Opisała ich gości z detalami. Harcapski bywa tam często, dwa do trzech razy w tygodniu. Co najmniej raz w tygodniu odwiedza państwa Antczaków drugi stały gość, niejaki Eugeniusz Podwalski. Brat Antczakowej, znacznie młodszy. Podobno, tak twierdzi babcia z przeciwka, Antczakowa wychowywała go po śmierci rodziców, między nimi jest z piętnaście lat różnicy. Również raz na tydzień pojawia się dość młody facet, babcia uważa go za rodzinę, mógłby być synem Antczaków, ale nie jest, więc może kuzyn, bo inaczej po co by chłopiec do takiego starego próchna przychodził, powtarzam opinię świadka. Chłopiec ma tak pomiędzy trzydzieści pięć a czterdzieści, a sama babcia jest od Antczaków starsza o jakieś dwadzieścia lat, ale wzrok ma dobry. Oprócz tego przychodzą jeszcze różne osoby, ale znacznie rzadziej i nieregularnie, w ciągu roku było ich sześć sztuk. Z czego dwoje to bratanek Antczaka z żoną, reszty jeszcze nie znamy, bo nie przyjeżdżają własnymi samochodami. Sprawdza się. Szkoda, że ten Karczak nie zgłosił się wcześniej.

– Ja bym coś zełgała i wypytała tych Antczaków o wszystkich gości – podsunęłam. – Ważnego świadka wśród nich szukam, albo co.

– Zostało to zrobione.

– I co? Nie wyparli się nikogo?

– Nie… – zawahał się. – Nie sprawdzonych informacji nie powinienem ci podawać, ale niech będzie. Ten chłopiec babci prawdopodobnie nazywa się Paweł Gabla i możliwe, że znasz go z twarzy, bo bywa na wyścigach. Bazyli znajduje się albo wśród tych bywających, albo jest nim Antczak, który, jak na rencistę, trzyma się doskonale.

– Miecio mówił, że Bazyli był na przyjęciu z inostrańcem – przypomniałam – Antczak ma coś wspólnego z rolnictwem, z końmi, z handlem zagranicznym…?

– Był radcą prawnym w MHZ i niekiedy robi jakieś opracowania jako prace zlecone. Dorabia do renty, a na przyjęciu był, owszem. Razem ze szwagrem.

– Z jakim szwa… a! Z bratem Antczakowej? Jak mu tam, Podwalski? A ten co?

– Doradca w Ministerstwie Rolnictwa. Jeden z licznych. Właśnie zajmuje się końmi. Wszyscy obecni na tamtym przyjęciu zajmują się końmi, więc wygląda to naturalnie. Jednakże coś tu się chyba zaczyna zazębiać.

– A te wiadomości od Miecia? Te jego cztery numery?

– Już mają opiekę. Będzie można zadać im parę pytań we właściwej chwili.

– Czekaj, a co było w poprzednią sobotę? Wtedy, kiedy Zawiejczyk dojechał tam za Harcapskim? Najpierw dojechał, a potem został zabity…

– Owszem, przyjazd Harcapskiego babcia z przeciwka odnotowała. Harcapski wszedł do willi Antczaków, Zawiejczyk zaś cofnął samochód kilkanaście metrów i przestał być widoczny, ale babcię to cofanie zainteresowało. Harcapski wyszedł po godzinie. Dokładnie było tak, że wyszedł po pół godzinie, zbliżył się do swojego samochodu, zaczął go otwierać, nagle jakby coś sobie przypomniał, klepnął się w czoło, postał chwilę i wrócił do willi. Drugi raz wyszedł po następnej pół godzinie i odjechał.

– Czy ta babcia to nie jest przypadkiem dla was prezent opatrzności?

– Stanowczo tak! Co prawda, zawsze i wszędzie można spotkać kogoś, kto coś widział, nie wyobrażasz sobie, jacy ludzie są w gruncie rzeczy wścibscy, ale ona stanowi żywą kronikę ruchu na Argentyńskiej. Mieszka u swoich dzieci, ma kłopoty z chodzeniem, więc cały dzień siedzi w oknie i robi na drutach. Woli okno, niż telewizor, bo twierdzi, że okno dostarcza jej życia w naturze. Jest zachwycona, po raz pierwszy od dziesięciu lat coś się wreszcie wydarzyło i policja zadaje jej pytania. Gdyby nie to, że czasem trzeba za kimś pójść, moglibyśmy sobie darować wywiadowców w tym rejonie.

– No dobrze, i co było dalej, jak Harcapski odjechał?

– Zawiejczyk pojechał za nim. Ale Harcapski go nie zabił, bo po pewnym czasie wrócił. Już ciemno było…

– Który wrócił?

– Zawiejczyk. Żywy.

– Ale przecież babcia jego samochodu nie widziała! To skąd wiadomo?

– Stąd, że zarówno za pierwszym razem, jak i za drugim zatrzymał się przed willą, w której mieszka małżeństwo z psem. Kiedy zatrzymał się za pierwszym, akurat wychodzili z tym psem na spacer i przyjrzeli mu się, bo myśleli, że może to ktoś znajomy. Kiedy wracali, Zawiejczyk już stał po drugim przyjeździe, popatrzyli, rozpoznali tego samego faceta, byli przekonani, że cały czas tak stoi, nie wiedzieli, że odjeżdżał, i nawet mieli ochotę zapytać, dlaczego parkuje akurat przed ich domem. Poza tym pies rozpoznał, wychodząc, obszczekał go, a wracając szczeknął tylko raz, jak na kogoś już znanego. Zdanie psa bardzo cenią.

– I dalej co?

– Dalej, to już relacja żony z tego małżeństwa, spoglądała na stojący samochód, bo ją niepokoił, ale mniej więcej po pół godzinie odjechał. Ma wrażenie, że wsiadł do niego pasażer, więc uznała, że facet po prostu bardzo długo na kogoś czekał.

– Nie obejrzała pasażera?

– Nawet nie jest go pewna. Ma wrażenie. Zamajaczyło jej. W przeciwieństwie do babci nie siedziała w oknie bez przerwy. Poza tym częściowo zasłaniał żywopłot.

– Szkoda w takim razie, że nie parkował przed babcią. I dalej co?

– Dalej wiadomo, że ktoś wprowadził pijanego Zawiejczyka do jego własnego mieszkania. Wszystko wskazuje na to, że nie był pijany, tylko oszołomiony gazem. Resztę wiesz. Co po drodze, czarna masa.

– Ile tam czasu minęło między jednym a drugim?

– Trzy godziny i jedenaście minut.

– No to gdzieś się musiał przez ten czas znajdować! Zawiejczyk mógł być schowany, ale samochodu do szafy nie wsadzili!

– Mógł sobie postać w jakimś garażu. Mógł wyjechać za miasto. Dwie godziny mógł postać na parkingu przed jakąś knajpą i nikt na niego nie zwrócił uwagi. Poszukiwania świadka, który by go gdzieś widział, trwają cały czas.

Westchnęłam ciężko i prawie pożałowałam, że domagałam się tych informacji, bo tylko mnie zdenerwowały. Bazyli się niby zlokalizował, ale wcale nie było to pewne, Harcapski mógł wizytować Antczaków z jakichkolwiek innych przyczyn, nie wyścigowych.

– A jak obaj za tym pierwszym razem odjechali, to jak to było? – spytałam beznadziejnie. – Zawiejczyk za mercedesem Harcapskiego? Wiadomo, dokąd pojechali?

– Harcapski do własnego domu. Przyjechał sam, bez asysty i po pół godzinie oboje z żoną wyszli na jakieś przyjęcie. Ale pomiędzy Saską Kępą a tym domem droga trwa dziesięć minut, tymczasem zajęła mu dwadzieścia. Jeszcze nie został rozliczony z brakujących dziesięciu minut.

– Rozumiem, że trwają także poszukiwania narzeczonej Derczyka? Ona się jakoś nazywa?

– Owszem, Jolanta Szpulec. Nie mam pojęcia, w jakiej fazie poszukiwania znajdują się w tej chwili.

Dałam spokój, bo w jego spojrzeniu pojawił się wyraźny błysk nadziei i nabrałam obaw, że policja oczekuje ode mnie twórczych wniosków. Nie wtajemniczają mnie w śledztwo z łaski na uciechę. Ani jeden twórczy wniosek nie pojawił się w polu mojego widzenia i przezornie wolałam zamilknąć…