Arthur Doyle - La aventuro de La Sangofagoj

― Ho, mi estas tiom terurita! ― mi anhele diris.

― Mia kara junulino! mia kara junulino! ― vi ne povas scii kiom tenera kaj trankviliganta estis lia maniero, ― kio teruris vin, mia kara junulino?

― Sed lia voĉo estis ĝuste tro trankviliganta. Li tro trankviligis. Mi gardis min mem kontraŭ li.

― Mi estis sufiĉe sensaĝa eniri la senhoman alon, ― mi respondis. ― Sed estas tiel soleca kaj mistera en la duonhela lumo, ke mi teruriĝis kaj forkuris. Ho, estas tiom terure senmova tie!

― Ĉu nur tio? ― li diris rigardante min akre.

― Nu, kion vi pensas? ― mi demandis.

― Kial vi opinias ke mi ŝlosas ĉi tiun pordon?

― Mi certas, ke mi ne scias.

― Por ke mi ekskludu tiujn, kiuj ne rajtas eniri. Ĉu vi komprenas? ― li ankoraŭ ridetis plej afable.

― Mi certas ke se mi jam sciis.

― Nu, vi scias nun. Kaj se vi iam ajn transiros tiun sojlon denove’-tuj la rideto iĝis larĝa rideto de kolero, kaj li furioze rigardis min per demona mieno-‘mi forĵetos vin al la dogo.

Mi estis tiel terurita ke mi ne sciis kion mi faris. Mi supozas ke mi hastis preter li al mia ĉambro. Mi memoras nenion ĝis mi trovis min kuŝanta sur lito tremegante. Tiam mi pensas pri vi, s-ro Holmso. Mi ne povis plu resti tie sen ia konsilo. Mi teruriĝis pro la domo, pro la viro, pro la virino, pro la geservistoj, eĉ pro la infano. Ili ĉiuj teruris min. Se mi povus venigi vin, ĉio estos bone. Kompreneble mi eble povis forfuĝi la domon, sed mia scivolemo estis preskaŭ tiel forta kiel mia teruriĝo. Mi baldaŭ decidis ke mi sendos telegramon. Mi surmetis ĉapelon kaj mantelon, kaj iris al la telegrafa kontoro, kiu estas kilometron for de la domo, sentante min ja pli bone. Teruriga dubo venis en mian kapon, kiam mi alproksimiĝis al la ĉefpordo, ke la hundo estas libera, sed mi memoris ke Tolero drinkigis sin senkonscia tiun vesperon, kaj mi sciis ke li estas la sola ulo en la domanaro kiu povas regi tiun sovaĝan beston, aŭ kiu kuraĝas liberigi ĝin. Mi ŝteliris en la domon kaj sendorme kuŝis dum duono de la nokto pro mia ĝojo, ke mi vidos vin. Ne estis malfacile akiri la permeson foriri por veni Vinĉestren ĉi-matene, sed mi devas reveni antaŭ la tria, ĉar ge-sroj Rukastelo foriros por viziti, kaj forestos dum la tuta vespero, do mi ĝojus se vi povas diri al mi la signifon de la eventoj, kaj antaŭ ĉio, kion mi devas fari.

Ni sorĉate aŭskultis ĉi tiun rakonton. Mia amiko leviĝis nun kaj paŝis laŭ la ĉambro, mane en poŝo, kaj kun mieno de la plej profunda graveco.

― Ĉu Tolero ankoraŭ ebrias? ― li demandis.

― Jes. Mi aŭdis lian edzinon diri al s-ino Rukastelo ke ŝi ne povas fari ion kun li.

― Bone, kaj la geRukasteloj estos for ĉi-vespere?

― Jes.

― Ĉu ekzistas kelo kun forta seruro?

― Jes, la vinkelo.

― Ŝajne vi agadis en la tuta afero kiel kuraĝa kaj prudenta junulino, f-ino Huntero. Ĉu vi opinias ke vi povas efektivigi unu alian bravaĵon? Mi ne petus tion de vi se mi ne opinias ke vi estas tute escepta virino.

― Mi penos. Kion mi devas fari?

― Ni estos ĉe La Sangofagoj je la sepa, mia amiko kaj mi. Je tiu tempo la geRukasteloj estos for, kaj Tolero, ni esperas, estos senkonscia. Nur restas s-ino Tolero, kiu eble alarmos. Se vi povas sendi ŝin en la kelon pro ia irtasko, kaj forŝlosi ŝin tie, vi grandege faciligos aferojn.

― Tion mi faros.

Bonege! Ni ĝisfunde esploras la aferon. Kompreneble estas unu sola taŭga klarigo. Oni venigis vin tien por enpersonigi iun kaj la veran personon oni malliberigis en ĉi tiu ĉambro. Tio estas evidenta. Rilate al la idento de la malliberulo, mi ne dubas ke ŝi estas la filino, f-ino Alica Rukastelo, se mi ĝuste memoras, kiu supozeble vojaĝis Ameriken. Sendube oni elektis vin, pro tio ke vi similas al ŝi laŭ staturo, figuro kaj harkoloro. Ŝian hararon oni fortondis, eble pro ia malsano, kaj tial, kompreneble, la vian oni ankaŭ devis foroferi. Pro ia kurioza hazardo vi malkovris ŝian hararon. La viro sur la vojo sendube estas iu amiko ŝia – eble ŝia fianĉo. Sendube pro tio ke vi portis ŝian veston kaj tiom similas al ŝi, li konvinkiĝis pro via ridado, kiam li vidis vin, kaj poste pro via forgesto, ke f-ino Rukastelo estas tute feliĉa, kaj ŝi ne plu deziras lian atenton. La hundon oni liberigis ĉiunokte por malebligi ke li penu kontakti ŝin. Tio estas sufiĉe klara. La plej grava punkto en la kazo estas la temperamento de la infano.

― Kio diable rilatas al tio? ― mi ekkriis.

― Mia kara Vatsono, kiel kuracisto, vi daŭre gajnas lumon pri la inklino de la infano per la studado pri la gepatroj. Ĉu vi ne komprenas ke la malo estas egale valida. Mi ofte gajnis mian unuan veran ekkomprenon pri la karaktero de la gepatroj per la studado pri la infanoj. La temperamento de ĉi tiu infano estas nenormale kruela. Li estas kruela por krueleco mem, kaj ĉu li derivas tiun de sia ridanta patro, kiel mi devas suspekti, aŭ de sia patrino, aŭguras malicon por la kompatindulino en ilia povo.

― Mi certas ke vi pravas, s-ro Holmso,― kriis nia kliento. ― Mil aferoj revenas al mi, kiuj certigas min ke vi pravas. Ho, ni lasu perdi ne unu momenton venigi helpon al ĉi tiu povrulino.

― Ni devas esti diskretaj ĉar ni traktas ruzegulon. Ni ne povas agadi ĝis la sepa. Je tiu horo, ni estos ĉe vi, kaj ne estas longa antaŭ ol ni solvos la misteron.

Ni plenumis nian promeson, ĉar estis ĵus la sepa kiam ni atingis La Sangofagojn, formetinte nian kabrioleton ĉe vojflanka drinkejo. La aro de arboj kun malhelaj folioj brilantaj kiel brilpolurita metalo en la lumo de la malleviĝanta suno, sufiĉe montris la domon eĉ se f-ino Huntero ne ridante staris sursojle.

― Ĉu vi sukcesis? ― demandis Holmso.

Bruego venis de ie malsupre. “Jen estas s-ino Tolero en la kelo,” ŝi diris. “Ŝia edzo ronkante kuŝas sur kuireja tapiŝo. Jen liaj ŝlosiloj, kiuj estas kopioj de tiuj de s-ro Rukastelo.”

― Vi ja agadas bone! ― kriis Holmso entuziasme. ― Nun montru la vojon, kaj ni baldaŭ vidos la finon de ĉi tiu fiafero.

Ni supreniris, malŝlosis la pordon, iris laŭ koridoro kaj trovis nin antaŭ la barikado, jam priskribita de f-ino Huntero. Holmso tranĉis la ŝnuron kaj forigis la transversan baraĵon. Li provis la variajn ŝlosilon sed sensukcese. Nenia sono venis el la ĉambro, kaj pro la silento la mieno de Holmso ombriĝis.

― Mi esperas ke ni ne tro malfruas, ― li diris. ― Mi opinias, f-ino Huntero, ke ni devas eniri sen vi. Nun, Vatsono, metu la ŝultron kontraŭ la pordon kaj ni trovos ĉu ni povos eniri.

Ĝi estis malnova, kaduka pordo kaj malfermis tuj pro niaj kunmetitaj fortoj. Kune ni hastis en la ĉambron. Ĝi estis senhoma. Ne estis mebloj krom eta litaĉo, eta tablo kaj korbo de tolaĵoj. La luko malfermiĝis, kaj la malliberulino foriris.

― Estis ia fiafero ĉi tie. ― diris Holmso; ― ĉi tiu kanajlo divenis la intencon de f-ino Huntero kaj forportis sian viktimon.

― Sed kiel?

― Tra la luko. Ni baldaŭ komprenos kiel li sukcesis. ― Li svinge ascendis al la tegmento. “Ha, jes,” ― li kriis, ― jen la fino de longa malpeza eskalo kontraŭ la alero. Jen lia eskapilo.

― Sed estas neeble, ― diris f-ino Huntero; ― la eskalo ne estis tie kiam foriris la geRukasteloj.

― Li revenis kaj metis ĝin. Mi diras al vi ke li estas sprita kaj danĝera ulo. Mi ne supriziĝus se tiuj, kiujn ni aŭdas, ne estas liaj paŝoj suprenirante. Mi opinias, Vatsono, ke estas bone se vi pretigas vian pistolon.

Li preskaŭ ne diris la vortojn antaŭ ol viro aperis ĉe la pordo, tre dika kaj solidkorpa viro, kun peza bastono enmane. F-ino Huntero kriegis kaj retiriĝis kontraŭ la muron pro la vidaĵo de la viro, sed Ŝerloko Holmso eksaltis antaŭen kaj alfrontis lin.