P. James - Czarna Wieża

Przycupnął za nim i oparł się ciężko na obwisłym płótnie. Julius już nadchodził: z rozwianym włosem, dzikim wzrokiem, silnymi ramionami wyciągniętymi do przodu, w oczekiwaniu tego ostatecznego uścisku. Czarna Wieża za plecami Dalgliesha spływała czarną krwią. Deszcz smagał głazy jak bicz i wzbijał z nich delikatną mgiełkę, która mieszała się z jego urywanym oddechem. Bolesny rytm rozrywał mu pierś i wypełniał uszy jak śmiertelne spazmy jakiegoś wielkiego zwierzęcia. Nagłym ruchem zwolnił hamulce i ostatkiem sił pchnął fotel. Zobaczył jeszcze zdumione i przerażone oczy mordercy. Przez chwilę myślał nawet, iż Julius rzuci się na pędzący fotel. Odskoczył wszakże w ostatniej chwili, a fotel wraz ze swym ponurym bagażem runął w przepaść.

– Wyjaśnisz im to, gdy wyciągną fotel z morza! – Dalgliesh nie wiedział, czy powiedział te słowa do siebie, czy wykrzyczał je na głos. W tej samej chwili Julius gwałtownie go zaatakował.

To był koniec. Dalgliesh nawet nie walczył, pozwalał się po prostu toczyć w dół, ku śmierci. Mógł już tylko liczyć na to, że pociągnie Juliusa ze sobą. Chrapliwe, nieharmonijne wrzaski raniły jego uszy. Jakiś tłum wzywał Juliusa. Cały świat krzyczał. Cypel wypełnił się głosami i sylwetkami ludzi. Nagle ciężar z jego piersi zniknął. Był wolny. Doszedł go jeszcze szept Juliusa “O nie!" Dalgliesh usłyszał ten smutny desperacki protest tak wyraźnie, jakby głos należał do niego. Nie był to ostatni okrzyk przerażenia zdesperowanego człowieka. Słowa były ciche i ponure, ale ton niemal rozbawiony. Później jakiś kształt zasłonił niebo, rozkrzyżowana postać, czarna jak wielki ptak, przefrunęła nad głową Dalgliesha niby w zwolnionym filmie. Niebo i ziemia przekręciły się z wolna. Krzyknęła gdzieś samotna mewa. Ziemia tąpnęła. Pojawił się biały krąg bezkształtnych plamek. Lecz ziemia była miękka, nieodparcie miękka. Teraz już jego świadomość mogła się w nią wykrwawić.

Asystent chirurga opuścił pokój Dalgliesha i podszedł do grupki potężnych mężczyzn blokujących korytarz. Odezwał się do nich:

– Mniej więcej za pół godziny będzie można mu zadać parę pytań. Wyjęliśmy pocisk. Przekazałem go waszemu koledze. Podłączyliśmy kroplówkę, ale tym się nie przejmujcie. Stracił sporo krwi, lecz nie ma większego niebezpieczeństwa. Zaraz będziecie mogli wejść.

– Czy jest przytomny? – zapytał Daniel.

– Nie bardzo. Ten wasz kolega mówi, że cytował Króla Leara. W każdym razie coś o Cordelii. I majaczy, bo nie podziękował wam za kwiaty.

– Dzięki Bogu, tym razem nie potrzebuje kwiatów – powiedział Daniel. – Może być wdzięczny pani Reynolds za bystry wzrok i dużo zdrowego rozsądku. Burza też pomogła. W każdym razie niewiele brakowało. Court ściągnąłby go z urwiska razem ze sobą, gdybyśmy nie podeszli, zanim nas zauważył. Jeśli pan mówi, że możemy wejść, to wchodzimy.

Nagle pojawił się konstabi w mundurze. Pod pachą trzymał kask.

– I co?

– Okręgowy komisarz policji jest już w drodze. Poza tym wyciągnięto ciało Philby'ego. Jest przywiązany do fotela.

– A Court?

– Jeszcze go nie mamy. Prawdopodobnie zniosło go gdzieś dalej.

Dalgliesh otworzył oczy. Wokół jego łóżka stały jakieś białe i czarne postaci, zbliżające się i oddalające jak w rytualnym tańcu. Czepki pielęgniarek pływały ponad niewyraźnymi twarzami niby oderwane skrzydła, jakby nie bardzo wiedziały, gdzie usiąść. Później obraz wyostrzył się i Dalgliesh dostrzegł na pół znajome oblicza. Oczywiście, była pielęgniarka. Również lekarz wrócił wcześniej ze ślubu. Nie miał już róży w klapie. Wszystkie twarze rozjaśniły się nagle w niepewnych uśmiechach. On także zmusił się do uśmiechu. Zatem nie był to ostry przypadek białaczki; to w ogóle nie była białaczka. Wyzdrowieje. Kiedy już zdejmą mu ten ciężar, który nie wiedzieć czemu przytwierdzili do jego prawej ręki, będzie mógł stąd wyjść i wrócić do pracy. Błędna diagnoza czy nie, miło z ich strony, pomyślał sennie, patrząc na krąg rozradowanych oczu, że się tak cieszą, iż mimo wszystko nie umrze.