Iris Johansen - W Obliczu Oszustwa

– Nic mnie to nie obchodzi – odparł ostro. – Pani stąd wyjeżdża.

– To nie będzie łatwe. Słyszał pan o Abdulu Jamalu?

– Przez radio w samochodzie.

Przyglądała się, jak bierze jej ubrania z szuflady komody i wrzuca do torby. Miał na sobie wymięte, poplamione trawą ubranie i zadrapanie na prawej ręce.

– Nigdzie nie jadę, dopóki nie porozmawiamy.

– Spakuję pani rzeczy i wrzucę panią do samochodu z całym bagażem.

– Niech pan zostawi moje rzeczy i na mnie spojrzy.

Powoli odwrócił się i spojrzał jej w oczy.

Eve zesztywniała.

– Co się stało, Logan? – szepnęła.

– Gil nie żyje. – Gwałtownymi, nie skoordynowanymi ruchami wyciągał ubrania z szuflad i rzucał na łóżko. – Zastrzelili go. Chyba nawet nie chcieli go zabić, strzelali na postrach. A teraz Gil nie żyje. Zostawiłem go w szopie na łodzie nad rzeką. Jestem pewien, że to się pani nie podoba. Nie wrócił do domu. Zostawiłem go i uciekłem.

– Gil – powtórzyła otępiałym tonem.

– Pochodził z okolic Mobile. Wydaje mi się, że ma brata. Może później…

– Niech się pan zamknie! – zawołała i złapała go za ramiona.

– Tuż przedtem jeszcze żartował. Powiedział, że nic mu się nie stanie, bo już dostał swoją kulkę na ten miesiąc. Nie miał racji. Nie wiedział, co się stało. Po prostu…

– Przykro mi, strasznie mi przykro. – Odruchowo Eve podeszła bliżej i objęła Logana. Jego ciało tkwiło w jej ramionach sztywne i niechętne. – Wiem, że był pańskim przyjacielem.

– Ciekawe. Czy gdyby był naprawdę moim przyjacielem, pozwoliłbym mu tak ryzykować?

– Tłumaczył mu pan, żeby nie jechał na spotkanie z Marenem. Oboje mu to tłumaczyliśmy. Nie słuchał.

– Powinienem go powstrzymać. Wiedziałem jednak, że jest pewna szansa na sukces. Mogłem go unieszkodliwić albo pojechać sam.

Wielki Boże, Logan cierpiał, a ona nie była w stanie mu pomóc.

– To nie była pana wina. Gil podjął decyzję. Nie mógł pan wiedzieć, że…

– Bzdura – przerwał, odpychając ją. – Proszę skończyć się pakować. Zabieram panią stąd.

– I dokąd mam jechać?

– Wszystko jedno. Choćby do Timbuktu.

– O nie – powiedziała, krzyżując ręce na piersiach. – Nie teraz. Za bardzo pan jest zdenerwowany, żeby logicznie myśleć. Musimy najpierw porozmawiać.

– Nie ma o czym.

– Jest o czym. Chodźmy stąd. – Eve ruszyła do drzwi. Miała wrażenie, że się dusi w pokoju rozgrzanym emocjami. Należało go też odciągnąć od tego obsesyjnego pakowania. – Siedziałam w zamknięciu cały dzień. Wybierzmy się na przejażdżkę.

– Nie…

– Tak. – Złapała torbę z Benem, otworzyła na oścież drzwi i obejrzała się przez ramię. – Który samochód?

Milczał.

– Pytałam, który samochód, Logan?

– Beżowy taurus.

Eve poszła do samochodu. Logan szybko ją przegonił. Poczekała, aż otworzy samochód. Sięgając po torbę z Benem, wykrzywił usta w ironicznym uśmiechu.

– Gdzie ty, Eve, tam ja, czaszka – mruknął, wkładając torbę na tylne siedzenie. – Ale to ja kazałem jej pani pilnować, prawda? Nawet jeśli stała się pani z tego powodu celem polowania.

– Myśli pan, że posłuchałabym, nie uważając tego za słuszne? Na pewno nie, Logan. No, niech pan jedzie – zarządziła, gdy tylko wsiedli.

– Dokąd?

– Wszystko jedno. Pod warunkiem, że nie w stronę Timbuktu.

– Nie zmienię zdania.

– A ja nie będę się z panem kłócić, gdyż najprawdopodobniej zaplanował pan wszystko po drodze z Waszyngtonu. Niech pan jedzie.

Ruszył i przez następne pół godziny nie odezwał się słowem.

– Możemy już wracać?

– Nie.

Logan nadal był sztywny i spięty. Jak mogła to przełamać? Terapią szokową? Może opowiedzieć mu o telefonie Lisy Chadbourne? Nie. To by tylko wzmocniło jego przekonanie. Trzeba mu dać jeszcze trochę czasu.

Lisa wpatrywała się w telefon.

Podnieść. Zadzwonić. Za długo już czekała.

Nie ma mowy – powiedziała Eve Duncan.

Dobrze.

Niech się toczy dalej.

Trzeba robić swoje.

Lisa sięgnęła po słuchawkę telefonu.

Ponad godzinę później, gdy słońce rzucało długie cienie, Logan zjechał z drogi i zatrzymał się na małym parkingu.

– Dalej nie jadę. O co chodzi?

– Wysłucha mnie pan?

– Słucham.

Widać było, że jego upór się wzmagał, że nie chciał słuchać. Może to nie upór – pomyślała ze zmęczeniem Eve. Może się po prostu boi, choć bojaźń nie pasowała do tego pewnego siebie i zdecydowanego mężczyzny.

– Pamięta pan, co mi kiedyś powiedział? Trzeba robić swoje i iść dalej. To tylko gadanie, Logan.

– No, dobrze, co innego mówię, co innego robię.

– Nie jest pan odpowiedzialny za śmierć Gila. Był dorosłym człowiekiem i sam podjął decyzję. Usiłował go pan od niej odwieść.

– Już o tym mówiliśmy.

– Za mnie też nie jest pan odpowiedzialny. Musiałabym przyznać panu to prawo, a tego nie zrobię. Sama odpowiadam za swoje życie. Niech mi pan więc nie zawraca głowy wysyłaniem do Mongolii.

– Do Timbuktu.

– Wszystko jedno. Nigdzie się nie wybieram. Za dużo już przeszłam. Za dużo zainwestowałam we własne życie, żeby je teraz odrzucać. Rozumie pan?

– Rozumiem – odparł, nie patrząc na nią.

– To możemy wracać do motelu.

– Ale to niczego nie zmienia – dodał, przekręcając kluczyk w stacyjce. – Ostrzegam panią, że znajdę sposób, żeby panią wsadzić na statek do Timbuktu.

– Cierpię na chorobę morską. Pamiętam, że gdy wracaliśmy promem z Cumberland Island, bardzo chorowałam.

– Dziwne, że w ogóle to pani zauważyła.

– Też tego nie rozumiałam. Czułam, że moje życie się skończyło, a tu moje ciało jeszcze dokładało nieszczęść.

– Ale Quinn się panią zajął.

– Tak, Joe zawsze się mną zajmuje.

– Odzywał się do pani?

– Wczoraj wieczorem. Zdobył list, na którym prawie na pewno jest ślina Chadbourne’a, trudno mu jednak uzyskać próbkę zawierającą DNA Millicent Babcock. Zamierzał pojechać za nią i jej mężem do klubu na kolację i podmienić jakoś szklanki.

– Pani dzielny policjant zamierza ją ukraść? Rozmowa dobrze na niego wpływała. Trochę się rozluźnił.

– To nie jest kradzież. – Postanowiła nic nie mówić, że Joe zdobył list wątpliwymi metodami.

– Czytała pani Nędzników?

– Tak. Mogę sobie wyobrazić, że Joe ukradłby chleb dla głodnego dziecka.

– Quinn jest pani bohaterem – powiedział z krzywym uśmiechem Logan.

– Jest moim przyjacielem – poprawiła.

– Przepraszam, nie mam prawa go krytykować – powiedział ponuro. – Kiepsko wypadłem, broniąc swojego przyjaciela.

– Niech pan skończy z wyrzutami sumienia. W tej chwili nie potrafi pan logicznie rozumować. Kiedy pan ostatnio spał?

Logan wzruszył ramionami.

– Po dobrze przespanej nocy na pewno się pan lepiej poczuje.

– Naprawdę?

– Nie – powiedziała Eve. – Ale będzie pan rozsądniej wszystko oceniał.

– Czy już mówiłem, jak bardzo podoba mi się ta pani brutalna szczerość?

– Cukierkowe pocieszenia nic by tu nie pomogły. Tylko by mnie pan wyśmiał. Ból nie jest dla pana pierwszyzną. Nie istnieje nic takiego, jak szybkie pocieszenie. Musi minąć trochę czasu.

– Tak, to jedyne rozwiązanie. Nie powinienem się jednak z pani wyśmiewać. – Zdjął rękę z kierownicy i przykrył jej dłoń, leżącą na siedzeniu między nimi. – Dziękuję… ci.