Iris Johansen - W Obliczu Oszustwa

– Dlaczego miałby to robić? Ryzykować całe swoje życie i karierę?

Logan wzruszył ramionami.

– Nie mam najmniejszego pojęcia. Ale jestem przekonany, iż to zrobił i dlatego usiłuję się z nim skontaktować. Moglibyśmy spróbować przekonać go, żeby wydał Timwicka i Lisę Chadbourne.

– Nie bardzo w to wierzę. Jeśli Maren był w to wmieszany, na pewno się nie przyzna.

– Chyba że zechce się uratować przed niechybną śmiercią, która go prędzej czy później czeka.

– Jest jedynym świadkiem, który może zaświadczyć o związku Lisy Chadbourne i Timwicka ze śmiercią Chadbourne’a – stwierdziła po namyśle Eve.

To prawda. Gdyby nie było nikogo takiego, mogliby się wykręcić, że śmierć prezydenta nastąpiła, na przykład, na skutek spisku terrorystycznego. Ale Maren istnieje i jeśli zostanie skazany za morderstwo, Lisa i Timwick nie będą mieli pewności, czy nie pociągnie ich za sobą. Nie mam najmniejszych wątpliwości, czy od samego początku planowali, iż w którymś momencie się go pozbędą.

– Czy Maren w to uwierzy?

– Spróbujemy. Nie mamy wielkiego wyboru. W tej chwili jest naszą jedyną nadzieją.

– Mówił pan, że nie ma go w kraju. Gdzie jest?

– Detwil wysłał go z misją pokojową do Jordanii. Ma tam wizytować szpitale. Podobno poprosił o niego sam król Jordanii. Teoretycznie to wielki honor, który wzmacnia prestiż Marena.

– A praktycznie?

– Może zasadzka? Fiske bez trudu zaaranżowałby zabójstwo na miejscu, a potem zrzucił winę na miejscowych opozycjonistów. Wydaje mi się, że Bentz i Cadro zginęli, bo chciałem z nimi nawiązać kontakt, ale Maren od początku skazany był na śmierć.

– Nie będzie z nami współpracował. Skoro zabił prezydenta, dostanie karę śmierci.

– Możemy pójść z nim na pewien układ.

– Nie ma pan takich uprawnień… O czym pan teraz myśli?

– O tym, że chcę wyrzucić Lisę Chadbourne i Detwila z Białego Domu i jest mi wszystko jedno, jak to zrobię. Nawet gdybym miał pomóc Marenowi uciec stąd i osiedlić się w jakimś przyjemnym klimacie z dużą sumą na koncie.

– Wszedłby pan w układ z mordercą?

– Jeśli nie zdołamy porównać DNA, co innego mogę zrobić?

Eve nie była w stanie myśleć jasno.

– Co powstrzyma Fiske’a przed zamordowaniem Marena w Jordanii?

– Sytuacja się zmieniła. Maren jest im teraz potrzebny.

Niech pani pamięta, że zabrali moje ciało do Bethesdy – dodał z uśmiechem. – Maren musi poświadczyć ich historię. Miał wrócić pojutrze, ale założę się, że już jest w drodze. Kiedy my pojedziemy do Emory zobaczyć się z Kesslerem, Gil uda się do Bethesdy i spróbuje przechwycić Marena.

– A jeśli to oni przechwycą Gila? Na pewno tam na nas czekają.

– Przebiorę się za pielęgniarkę – powiedział Gil. – Blondynkę z dużym biustem.

– Co?

– Żartowałem. Niech się pani nie martwi, dam sobie radę.

Mimo wszystko Eve się martwiła. Nie chciała, żeby się coś stało Gilowi. Był wprawdzie w zmowie z Loganem i też ją oszukiwał, ale go polubiła.

Poza tym zginęło już tylu ludzi. Ludzi, których nie znała. Znajdowała się pośrodku koła, z którego rozchodziły się, pochłaniając wciąż nowe ofiary, fale śmierci. Dzięki Bogu, fale te nie dotknęły jeszcze nikogo z jej bliskich.

I nie mogły dotknąć.

– Mówi pan tak, jakby mógł się pan poruszać po kraju bez problemów. A pieniądze? Dowód tożsamości? Karty kredytowe łatwo prześledzić…

– Logan już to załatwił. Kazał mi kupić na czarnym rynku parę fałszywych egzemplarzy prawa jazdy. Pani nazywa się Bridget Reilly. Pomyślałem, że rude włosy pasują do irlandzkiego nazwiska. Zdjęcie nie jest zbyt wyraźne i…

– Moje zdjęcie? – spytała ze zdumieniem Eve. – Ma pan dla mnie fałszywe prawo jazdy?

– Musiałem się przygotować na każdą okoliczność. Gil załatwił dowody tożsamości dla każdego, kto przebywał w Barrett House. Spodziewałem się czegoś w tym rodzaju.

Do jasnej cholery! Nie tylko wiedział, że pakuje ją w kłopoty, ale nawet je planował.

– I kazał pan Gilowi postarać się także o fałszywe karty kredytowe, co?

Logan kiwnął głową.

– Mam zresztą dość gotówki na nieprzewidziane sytuacje.

– Jest pan po prostu niewiarygodny.

– Musiałem się przygotować – powtórzył. Pomyślała, że albo zaraz wyjdzie, albo zrobi coś strasznego.

– Niech pan dzwoni do Margaret – powiedziała, idąc do swego pokoju. – Ja zadzwonię do matki i powiem, żeby była gotowa do wyjazdu.

– Zdaje sobie pani sprawę, że jej telefon jest na podsłuchu, prawda?

– Nie jestem idiotką. Wiem, że śledzą matkę. Będę ostrożna, muszę ją jednak ostrzec. Zadzwonię z mojego aparatu cyfrowego na aparat matki.

– Pani matka też ma telefon cyfrowy?

– Oczywiście. Joe nam je załatwił. Powiedział, że rozmaici zboczeńcy i wariaci podsłuchują telefony komórkowe. Cyfrowych praktycznie nie da się podsłuchać.

– Powinienem się tego spodziewać po genialnym panu Quinnie – mruknął Logan. – Myśli o wszystkim.

– Jest dobrym przyjacielem i dba o nasze bezpieczeństwo – odparła Eve, rzucając mu przez ramię chłodne spojrzenie. – Rozumiem, że dla pana są to niezrozumiałe pojęcia.

Sandra widziała w telewizji poranne wiadomości i Eve przez dziesięć minut walczyła z jej okrzykami niedowierzania i licznymi pytaniami, nim udało jej się poinformować matkę o przyjeździe Margaret.

– Jak to mam wyjechać? – powtórzyła Sandra. – Co się dzieje, Eve?

– Nic dobrego. Nie mogę o tym mówić.

– Czy John Logan naprawdę nie żyje?

– Nie. Posłuchaj, mamo, będą się działy różne nieprzyjemne rzeczy i dopóki wszystkiego nie wyjaśnię, chcę, żebyś była w jakimś bezpiecznym miejscu, o którym nikt nie będzie wiedział.

– Bezpiecznym? Tu jestem bezpieczna. Joe zagląda co drugi dzień, a patrol pilnuje wieczorem domu.

– Mamo…

Musi znaleźć sposób, aby ją przekonać.

– Zrób, o co cię proszę. Jest źle. Zaufaj mi, proszę. Boję się tego, co mogłoby się zdarzyć.

– Boisz się? Tak, wierzę, że się boisz. Nie zachowywałaś się tak, odkąd Fraser… – Urwała, a potem dodała: – Chcę się z tobą zobaczyć.

– Nie mogę przyjechać. To byłoby jeszcze bardziej dla ciebie niebezpieczne.

– W co ty się wplątałaś, Eve?

– Tego też nie mogę ci powiedzieć. Czy zrobisz to dla mnie?

– Przecież pracuję. Nie mogę tak nagle…

– Zabiją cię – powiedziała wyraźnie Eve. – Albo wykorzystają ciebie, żeby zabić mnie. Tego chcesz? Na litość boską, powiedz w biurze, że masz problem rodzinny. To zresztą prawda.

– Zabiją cię – powtórzyła Sandra i po raz pierwszy w jej głosie pojawił się strach. – Zadzwonię do Joego.

– Sama do niego zadzwonię. Być może nie będzie w stanie ci pomóc. Nie wychodź z domu i nie wpuszczaj nikogo, oprócz kobiety, która po ciebie przyjedzie.

– Kto to jest?

A jeśli znaleźli sposób, żeby podsłuchiwać ich telefony? Nie mogła wystawiać Margaret na cel.

– Będzie miała dokument ze zdjęciem. Przefaksuję ci…

Nie, faks został zniszczony razem ze wszystkimi urządzeniami w laboratorium, a poza tym nie był bezpieczny.

– Jakoś ci przekażę zdjęcie i niezbędne informacje. Mamo, nie wychodź z domu z nikim innym, niezależnie od ich papierów i dokumentów. Ani z policją, ani z FBI, ani z ludźmi ze służb specjalnych. Z nikim.

– Kiedy ta osoba tu będzie?