Iris Johansen - W Obliczu Oszustwa

– Nie zamierzam się ujawnić i udowodnić, że się mylą. Znalazłbym się w najlepiej strzeżonej celi więziennej jako oszust, a potem przytrafiłby mi się nieszczęśliwy wypadek. Poza tym mam kilka spraw do załatwienia – dodał, wstając.

– Jak pan przypuszcza… Kim był ten człowiek, który zginął?

Logan wzruszył ramionami.

Eve zadrżała. Zaczęło się. Zginął człowiek, zmarnowało się życie.

– Kawy? – spytał Gil. – Kanapkę?

Eve potrząsnęła głową.

– Czy możemy teraz porozmawiać o Benie Chadbournie? – spytał uprzejmie Logan. – Wydaje mi się, że wydarzenia nabierają tempa.

– Na pewno porozmawiamy – rzuciła Eve. – Chcę, żeby moja matka była bezpieczna. Nie chcę też, żeby mój dom spłonął z nią w środku.

– Zadzwonię do Margaret, powiem jej, że nadal jestem na tym świecie i każę jej znaleźć jakieś miejsce, gdzie pani matka mogłaby się ukryć.

– Teraz.

– Na razie dobrze jej pilnują. Czy mogę najpierw skończyć kawę? – Logan spojrzał na Eve. – Pomoże mi pani?

– Może. Jeśli dojdę do wniosku, że mnie pan nie oszukuje. Chciałabym dowiedzieć się czegoś o tym Timwicku, który podobno pociąga za sznurki – zwróciła się do Gila. – Pan u niego pracował?

– Niezbyt blisko. Jako zwykły tajniak nie miałem dostępu do wielkiego człowieka.

– Jaki on jest? Ma pan na pewno swoje zdanie.

– Jest sprytny, niegłupi, ambitny i umie pociągać za sznurki, żeby dostać to, czego chce. Osobiście wolałbym na nim nie polegać w trudnej sytuacji. Parę razy widziałem, jak z furią wybuchał. Chyba źle reaguje w kryzysie. Czy jest niebezpieczny? Tak. Zmienność nastrojów często przeradza się w nie kontrolowaną wściekłość.

– A Fiske?

– To wynajęty człowiek. Wyrachowany, skuteczny i lubi to, co robi. Ktoś jeszcze?

– Niech pan mi to powie. Za kulisami może być kilkanaście osób, o których nic nie wiem.

– Jak już wspominałem – wtrącił Logan – muszą ograniczyć liczbę osób do minimum. Głupotą z naszej strony byłoby nieinformowanie pani o wszystkim. Wie pani, Eve, to samo, co my. Pomoże nam pani?

– Jak moja matka będzie bezpieczna – odparła, patrząc mu w oczy. – I pomogę sobie, nie panu. Wystawił mnie pan na cel. Mogę się uratować tylko wtedy, kiedy udowodnię, że Ben Chadbourne naprawdę nie żyje. DNA i karty dentystyczne są jedynymi dowodami. Musimy je odnaleźć.

– Co pani proponuje?

– Nie jestem ekspertem od DNA ani antropologiem sądowym z kwalifikacjami do przeprowadzenia badania. Musimy zawieźć czaszkę do jednego z najbardziej cenionych antropologów i przekonać się, czy znajdzie dość materiału na porównanie.

– Czaszka była w ogniu.

– Nadal istnieje pewna możliwość. Jak pan na pewno wie. Założę się, że ja byłam tylko pierwszym celem. Ma pan już na pewno wytypowanego antropologa.

– Doktor Ralph Crawford. Duke University. Ma wszelkie kwalifikacje.

Eve potrząsnęła głową.

– Gary Kessler. Emory.

– Jest lepszy?

– Co najmniej tak samo dobry, poza tym znam go osobiście.

– Kolejny Quincy? – zapytał Gil.

– Ten serial doprowadza Gary’ego do szału. Ludzie wiecznie mylą patologów z antropologami sądowymi.

– Jaka jest różnica?

Patolodzy mają za sobą studia medyczne i praktykę w zakresie patologii. Antropolodzy nie są lekarzami, mają doktorat z antropologii, a niektórzy z nich specjalizują się w systemie szkieletowym człowieka i zmianach, jakie w nim zachodzą podczas ludzkiego życia. Tak jak Gary Kessler. Pracuje z wieloma patologami w Atlancie, którzy szanują jego wiedzę i doświadczenie. Poza tym skoro interesował się pan Crawfordem, przyjmą za pewnik, że się do niego zwrócimy.

– Przypuszczalnie obejrzeli całą pani przeszłość przez szkło powiększające.

– Dowiedzieli się zatem, że współpracowałam z antropologami w Los Angeles, Nowym Jorku i Nowym Orleanie, i że, odkąd mówiono o mnie w telewizji, jestem zasypywana prośbami o konsultacje. Sprawdzenie wszystkich zajmie im sporo czasu, a na Gary’ego tak szybko nie wpadną, bo nie pracowałam z nim od co najmniej dwóch lat.

– To, co pani mówi, ma sens – potwierdził Logan. – W tych warunkach łatwiej nam będzie namówić do pomocy kogoś, kogo pani zna.

Ponieważ wspomniane przez niego „warunki” dotyczyły między innymi działania wbrew prawu, Eve zdawała sobie sprawę ze stojącego przed nimi problemu.

– A zęby?

– To będzie trudniejsze. Zęby Benowi Chadbourne’owi leczyła kobieta, która się nazywała Dora Bentz. Była jedną z osób, które Fiske zamordował po pani przyjeździe do Barrett House. Mogę się założyć, że wszystkie dokumenty, jakie kiedykolwiek istniały, zostały podmienione.

– Mówił pan, że zamordowano świadka. Nie, niech się pan nie tłumaczy – powiedziała, unosząc dłoń, kiedy chciał coś dodać. – Dlaczego miałabym się spodziewać, że czasami powie pan prawdę?

– Nie będę się tłumaczył. To była inna sytuacja.

– A zatem mamy tylko DNA. Co się stanie, jeśli się okaże, że nie można pobrać dostatecznie dużej próbki? Czy moglibyśmy w jakiś sposób zmusić Detwila, żeby poddał się badaniu potwierdzającemu jego tożsamość?

– Nie. Detwil jest prezydentem. My musimy znaleźć dowody. Poza tym jego dane medyczne zostały zamienione, tak samo jak moje.

– Ma na pewno jakichś krewnych.

– Oprócz matki, która zmarła siedem lat temu, miał starszego brata przyrodniego.

– Miał?

– Nazywał się John Cadro. On i jego żona zostali zamordowani następnego dnia po Dorze Bentz.

– To nie musi być bliska rodzina. Na dowód, że Anastazja nie jest z rodu Romanowów, wystarczyła próbka DNA księcia angielskiego Filipa. Nie ma nikogo innego?

– Nikogo takiego, kogo moglibyśmy szybko znaleźć. Wybór Detwila poprzedzony był starannym zebraniem informacji.

– Jego matka? Można by ją ekshumować…

– Nie chciałbym robić makabrycznych żartów, ale nie mamy czasu, żeby głębiej kopać. Kiedy zdecydujemy się wystąpić publicznie, musimy mieć stuprocentowe dowody.

– Dlaczego nie mamy czasu?

– Bo zginiemy w dwanaście godzin po ujawnieniu się – odparł Gil. – Jak podała telewizja, John nie żyje. Zostaje pani i ja, a za nimi stoi sam prezydent. Jestem pewien, że scenariusz już jest gotowy. Szybki, logiczny i bardzo dokładny. Timwick zawsze był dokładny.

– Gdzieś musi być jeszcze jakiś ślad – powiedziała z desperacją.

– Tak, Scott Maren.

– Krewny? I też nie żyje?

– Nie. Był osobistym lekarzem Chadbourne’a i w tej chwili przebywa poza krajem, co prawdopodobnie uratowało mu życie. Nie jestem jednak pewien, czy nam pomoże. Uważam, że brał udział w morderstwie.

– Dlaczego?

Bo tak było najłatwiej. Dwa lata temu, drugiego listopada rano, Ben Chadbourne przyjechał do Bethesdy na doroczne badania. Ciało przywieziono do domu pogrzebowego Donnellego trzeciego listopada po północy.

– I wtedy zrobiono zamianę?

– To musiało być perfekcyjnie przygotowane. Maren dał przypuszczalnie prawdziwemu Chadbourne’owi śmiertelny zastrzyk, twierdząc, iż to witamina B lub coś w tym rodzaju.

– Czyli to jest ich człowiek w Bethesdzie – powiedziała wolno Eve.

Pomyślała, że to jest możliwe i perfekcyjnie przebiegłe. Człowiek ma całkowite zaufanie do swojego lekarza, który – z drugiej strony – jest ze śmiercią za pan brat.

– Marena na pewno sprawdzono pod każdym względem, nim został lekarzem Chadbourne’a – powiedziała.

– Na pewno – przyznał Gil. – Jest powszechnie szanowany i jest przyjacielem prezydenta. Maren, Ben i Lisa Chadbourne’owie chodzili razem do szkoły. Albo sam Chadbourne, albo jego żona załatwili Marenowi stanowisko w Bethesdzie.