Håkan Nesser - Sprawa Ewy Moreno

– Miejmy nadzieję. Nic z tego nie rozumiem. Masz coś jeszcze?

– Trochę, ale teraz muszę gnać na kilka pomniejszych przesłuchań. O której jutro wyjeżdżasz?

Moreno zawahała się. Jeszcze nie ustaliła godziny. Ale chyba nie było powodu, żeby wyruszać bladym świtem? Powinna też kupić coś Selmie. I Drusilli.

– Jest pociąg o czwartej. Pojadę chyba tym.

– Świetnie, zdążymy jeszcze razem zjeść lunch.

Baasteuwel odłożył słuchawkę. Moreno stała przez chwilę z telefonem w ręce. To ci dopiero, pomyślała. Czyli Maager nie był ojcem dziecka? Co z tego wynikało?

Trudno powiedzieć. W każdym razie musiał być przekonany, że jest. Czy nie w tym tkwił haczyk?

I nagle pytania znowu zaczęły w niej wzbierać. Czyj haczyk? Przez kogo zarzucony?

Oczywiście przez Winnie Maas. Ale może przez kogoś jeszcze?

Bo niepokalane poczęcia raczej się nie zdarzają, jak powiedziała Mikaela Lijphart w pociągu przed dwoma tygodniami…

Moreno wyciągnęła się na łóżku i wpatrzyła w sufit.

Co do ciężkiej cholery stało się z Mikaelą?

Czego Arnold Maager szukał w świecie i dlaczego Tim Van Rippe zginął?

Sporo niejasności. Cholernie dużo niejasności.

A jak wyglądało zaciskanie pętli na szyi komendanta Vrommla? Zapomniała Baasteuwela zapytać.

No nic, mogło zaczekać do jutra, zadecydowała.

Nie ma co sobie bez potrzeby zaprzątać głowy.

Inspektor Baasteuwel stał w cieniu magazynu, patrząc na mewę.

Mewa patrzyła na Baasteuwela. Poza tym niewiele się działo. Świeciło słońce. Błyszczało morze.

Spojrzał na zegarek. Dopiero piętnaście po dziesiątej, a mógł przysiąc, że temperatura nie miała daleko do kreski trzydziestu stopni. Jeżeli już jej nie przekroczyła. Czyli wyż się utrzymywał, a niebo było tak bezchmurne, że Baasteuwela niemal rozbolała głowa. Ta sobota miała być trzecim dniem jego urlopu, uświadomił sobie. Szlag by trafił. No, ale co zrobić. Zapalił papierosa, dzisiaj czwartego. A może piątego.

Wreszcie pojawił się prom płynący wolno wokół falochronu. Wyglądał na prawie pusty. Żeby nie rzec, całkiem pusty; nic dziwnego, po co takiego dnia jak ten przeprawiać się z wysp na ląd? Sens miał odwrotny kierunek. Czekający na prom tłoczyli się między barierkami jak westwerdingeńskie śledzie, a łańcuch za ostatnim samochodem na kurs o jedenastej zaciągnięto dziesięć minut temu. Po co komuś na wyspach samochód?

Baasteuwel opuścił względny chłód za magazynem i przeszedł do bramki, którą wypuszczano wysiadających z promu. Rozłożył parasol.

Żałował, że zdecydował się na niego. Zapakowała mu go żona w napadzie gorzkiego feministycznego humoru, ale co u diabła? Potrzebował znaku rozpoznawczego, a niebiesko-żółty parasol z reklamą prezerwatyw Nixon nadawał się całkiem całkiem.

Zwłaszcza przy tej pogodzie. Baasteuwel rozejrzał się wokół, ale nigdzie nie zauważył parasoli z reklamami prezerwatyw.

Claus Bitowski powinien go dostrzec.

Dostrzegł. Wśród pierwszych wysiadających pasażerów znajdował się otyły mężczyzna około trzydziestki. Może trochę starszy. W okularach przeciwsłonecznych i odwróconej daszkiem do tyłu bejsbolówce. W jednej ręce trzymał poplamioną sportową torbę z żółtego plastiku, w drugiej do połowy opróżnioną butelkę piwa. T-shirt z napisem „We are the Fuckin’ Champs” nie do końca dawał radę utrzymać brzuch nad paskiem dżinsów.

– To pan jesteś tym gliną? – zapytał bez ceregieli.

Baasteuwel złożył parasol. Rodzice powinni byli używać Nixona, pomyślał.

– Zgadza się. Claus Bitowski?

Bitowski kiwnął głową. Dopił piwo i rozejrzał się za koszem. Nie dostrzegł żadnego, więc wyrzucił butelkę do wody. Baasteuwel odwrócił wzrok.

– Nie mam nic do powiedzenia – oznajmił Bitowski.

– Przecież jeszcze o nic nie zapytałem – zdziwił się Baasteuwel.

– O Van Rippem. Nic nie wiem.

– Zobaczymy. Dobrze, że się pan pojawił. Usiądziemy gdzieś?

Bitowski zapalił papierosa.

– I tak nie mam nic do powiedzenia.

Świetnie, pomyślał Baasteuwel. Trzydziestodwuletni dzieciak. Trzeba pedagogicznie.

– Może piwo w Strandterrassen? – zaproponował.

Bitowski zaciągnął się, rozważając ofertę.

– No dobra.

Przecięli Zuiderslaan i usiedli przy stoliku pod parasolem. Baasteuwel przywołał gestem kelnerkę i zamówił dwa piwa.

– Wie pan, że Tim Van Rippe został zamordowany? – zapytał, kiedy kufle znalazły się na stoliku.

– Kurewska sprawa.

– Pan go znał?

– Znałem, nie znałem. Teraz już nie, wcześniej może.

Baasteuwel wyjął notes, żeby zapisywać.

– Na przykład w 1983?

– Co?

– 1983. Taki rok.

– Łapię. Tak, znałem Van Rippego, jak chodziliśmy do budy…

– Znał pan też Winnie Maas?

– Winnie? A co, kurwa, ma do tego Winnie?

– Znał ją pan? – powtórzył Baasteuwel.

– Tak… tak, kurwa. Jasne, że znałem Winnie, trochę. Na pogrzebie też byłem. Żeśmy przecież chodzili do tej samej budy…

– Do jednej klasy?

– Nie, kurwa. Byłem rok wyżej. Dlaczego pan o to pytasz? Nic nie wiem, już mówiłem.

– Prowadzimy śledztwo w sprawie zabójstwa Van Rippego – wyjaśnił Baasteuwel. – Chyba byłby pan za tym, żebyśmy wsadzili mordercę?

– Tak, ale ja nic nie wiem.

Chyba rzeczywiście, pomyślał Baasteuwel, popijając łyk. I nie tylko w tej sprawie.

– Kiedy wyjechał pan na wyspy?

– Dwa tygodnie temu.

– W jaki dzień?

Bitowski zastanowił się.

– W niedzielę. Tak, wyjechaliśmy po południu.

– Wyjechaliśmy?

– Ja z kumplami.

– Rozumiem – powiedział Baasteuwel. – Pan z kumplami. Czy przed wyjazdem odwiedziła pana młoda dama nazwiskiem Mikaela Lijphart?

– Jak? Mikaela…?

– Lijphart. Rozmawiał pan z nią w tamtą niedzielę?

– Kurwa, nie. Nigdy nie słyszałem tego nazwiska.

– Znał pan dobrze Tima Van Rippego, kiedy byliście młodsi?

– Tak sobie.

– Chodził z Winnie Maas?

Bitowski wzruszył ramionami. Brzuch mu się zatrząsł.

– Chyba tak. Chodziła z różnymi.

– A kiedy chodziła z Van Rippem, pamięta pan?

– Nie, skąd, kurwa, miałbym pamiętać?

– Może tuż przed jej śmiercią?

– Nie, kurwa – zaprotestował Bitowski. – To było dużo wcześniej. Ogólnie się puszczała.

– Puszczała się?

– No, była z tych.

– Pan też spał z Winnie Maas?

Bitowski opróżnił kufel, beknął.

– Mogło się zdarzyć.

– Mogło się zdarzyć? Spał pan z nią czy nie?

Bitowski spojrzał na kufel i Baasteuwel poprosił gestem o jeszcze jedno piwo.

– Raz – przyznał się Bitowski.

– Kiedy to było? Jak chodziła do dziewiątej klasy?

– Nie, wcześniej. Ja chodziłem do dziewiątej, więc ona musiała być w ósmej…

– I tylko raz?

– Raz ją przeleciałem, tak.

Baasteuwel przez chwilę studiował jego nalaną twarz.

– Jest pan pewien, że nie chodziła z Timem Van Rippem w maju i czerwcu 1983?

Bitowski dostał nowe piwo i popił.

– Pewien, nie pewien – mruknął. – Nie wydaje mi się. Obciągnęła mi na początku maja.

– Obciągnęła?

– Tak, kurwa, na jakiejś imprezie. Nie pamiętam dokładnie.

Baasteuwel powstrzymał chęć wbicia Nixona Bitowskiemu w sadło na brzuchu.

Nie pamiętasz, pomyślał. Za dziesięć lat pewnie nie będziesz pamiętał, jak się nazywasz albo gdzie masz małego.