Shulamit Lapid: Gazeta Lokalna

– Po co daliśmy ci pager, skoro go nie używasz?

– Wstałam o trzeciej rano. Byłam na przejściu granicznym. Wysłałam tekst.

Arieli dzwonił do Lizzi tylko i wyłącznie wtedy, kiedy był na nią zły. Nigdy jeszcze nie powiedział jej dobrego słowa. Nawet gdy odbierała premię, nie słyszała żadnych pochwał. Dochodzące ze słuchawki wrzaski zwiastowały rychłą egzekucję.

– Gdzie jesteś?

– Przy kiosku obok parkingu, właśnie zamierzam jechać do domu po piętnastu godzinach pracy.

– Twoja informacja o Hornsztykach!

Lizzi milczała. Wpatrywała się w słuchawkę jak w paszczę jakiegoś drapieżnego zwierzęcia, szczerzącą ostre kły.

– Badihi!

– Tak?

– Byłaś na tym przyjęciu?

– Tak.

– Jesteś pewna?

– Tak.

– W czasie przyjęcia zamordowana została żona Hornsztyka.

– Tak, słyszałam.

– Dzisiaj po południu był pogrzeb, a ty przysyłasz mi jakąś idiotyczną wiadomość o pianinie i jedzeniu. Mordują żonę sędziego okręgowego w jej własnym domu, moja korespondentka jest na miejscu i dostarcza mi opis kanapek. Wysyłam Cementa.

Gdy było głośno o aferze z autobusem nr 300, przysłał Cementa i korespondenta wojskowego. Kiedy podłożono ładunki wybuchowe w autobusach w Gazie i Katifie – zrobił to samo. Z trudem udało się go przekonać, aby nie ściągał korespondenta z Tel Awiwu, kiedy jakiś nieszczęśnik został zastrzelony w parku miejskim. Lizzi postanowiła się nie poddawać. Cement z pewnością nie może liczyć na przyjazne nastawienie miejscowej policji. Nie będą chcieli z nim współpracować. Do niej wszyscy już są przyzwyczajeni, mają zaufanie. Kiedy tamten zostanie rzucony z wielkiej metropolii na prowincję, minie miesiąc, zanim nauczy się rozmawiać z prostymi ludźmi, i następny, zanim się połapie, że nikt mu nic nie powie. Jej ciotka Malka pracuje na posterunku policji. Szwagier Benci jest inspektorem. Drugi szwagier, Ilan – sierżantem. Morderstwa dokonano… jesteś pewien, że to morderstwo?… już po jej wyjściu. Wstała o trzeciej rano. Czy nie ma do niej zaufania po tylu latach pracy?

Wiedziała, że wierci mu dziurę w brzuchu i opowiada bzdury. Jedna jej połowa zastygła ze strachu, druga gorączkowo broniła swojej godności zawodowej. Dziesięć lat pracuje dla „Czasu Południa”, pilnie i z poświęceniem. Dlaczego więc właśnie teraz, kiedy taki dramat rozgrywa się na jej terytorium, miałby na nią spaść z przestrzeni kosmicznej Tel Awiwu meteor zwany Cementem? A co jej zostanie do roboty? Pisać o nowym smaku wafelków z miejscowej fabryki słodyczy? Jedno wiadomo na pewno: ona nie będzie współpracować z Cementem!

Ujrzała w myśli Adulama, który zamachał skrzydłami, uniósł się do nieba i zniknął z anielskim uśmiechem na twarzy.

– Na pewno dasz sobie radę?

– Tak.

Lizzi o mało nie skłoniła się nisko przed słuchawką.

– Posłałem ci premię za kruka i dzieci.

– Dziękuję.

– To było, zanim dowiedziałem się o morderstwie.

Telefon zamilkł znienacka.

Parking był ciemny i pusty, deszcz znowu zaczął padać. Lizzi poczuła się samotna.

– Lizzi, idź do domu.

W głębi duszy znudziło się jej wysłuchiwanie tych słów. Wszyscy ciągle ją przeganiają, przestawiają z miejsca na miejsce, jakby była pustą puszką po coca-coli. Tym razem powiedział to szwagier Benci, mąż Georgette. Inspektor Bencijon Koresz bardzo lubił Lizzi, jeśli nie spotykał jej w godzinach pracy. Teraz zbliżała się siódma wieczór. Lizzi była na nogach od szesnastu godzin i nie miałaby nic przeciwko uśmiechowi i kilku miłym słowom, a nawet kubkowi gorącej zupy. Nikt jednak niczego takiego jej nie zaproponował. Pewnie to wszystko przez ten wygląd. Ciężka sylwetka z wiecznie pochyloną głową, jak u jucznego zwierzęcia. Może Chanel nr 5 coś tu zmieni.

Nie sprzątnięto po przyjęciu. Złote łańcuchy pokrywały podłogę z czarnego marmuru i biały fortepian, kołysały się między drzewami w oświetlonym ogrodzie, nasiąkały deszczem. Członkowie rodziny zebrali się w salonie. Gdyby nie żałoba, można by ich wziąć za uczestników przyjęcia, które przeciągnęło się do białego rana. Podwładni Benciego zachowywali się jak policjanci w amerykańskim filmie. Mierzyli odległości, zdejmowali z mebli odciski palców, otwierali szafy i szuflady. Hornsztyk siedział na fotelu. Policzki pokrywał mu szary zarost, który czynił go jeszcze starszym. Lizzi na siłę wtłoczyła do głowy myśl: Ten człowiek spał ze mną, kiedy mordowano jego żonę. Wydawało się jej, że wczorajsza przygoda zdarzyła się w innej epoce i komuś zupełnie innemu. Lubicz, jego żona, Miriam, siostra Aleks, i dwoje osieroconych dzieci – wszyscy siedzieli wyczerpani na białej brokatowej kanapie. Widać było, że są pod wpływem środków uspokajających. Szwagier, Neeman Aszbel, wziął na siebie kontakty z władzami. Teraz ruszył w stronę Lizzi, poruszając się ze złowróżbną miękkością.

– To ty jesteś ta dziewczyna z gazety – stwierdził takim tonem, jakby mówił: „Odkryłem w końcu, kto kradnie mi listy ze skrzynki”. – Nie chcemy tutaj prasy.

– Lizzi – poprosił Benci. Poczuła, że ton Aszbela zdenerwował także i jego. Wziął ją za łokieć i usiłował poprowadzić w kierunku drzwi.

– Pan Aszbel nie jest gospodarzem – powiedziała, chcąc zyskać trochę na czasie. – Jeśli gospodarz zażąda, żebym się wyniosła, to poczekam na zewnątrz.

– Gospodarz nie ma pojęcia, co się tutaj dzieje – zasyczał jej Aszbel prosto w twarz. – Jego żona została zamordowana! Poprosił mnie, żebym wszystkim się zajął. Bardzo proszę! – Otwierał i zamykał usta tak blisko jej twarzy, że Lizzi mogła zobaczyć złote plomby w zębach.

Przez otwarte drzwi ujrzeli, jak na ulicy przed bramą zatrzymuje się skuter. Zsiadł z niego Beni Adulam i ruszył w stronę wejścia. Miał na sobie prochowiec i czarną koszulkę, którą zastąpił poranną czerwoną, być może na znak szacunku dla zmarłej. Zdążył się ogolić i uczesać, a także – sądząc z zadowolonego wyrazu twarzy – zjeść kolację.

– Policjant? – zapytał Aszbel Benciego.

– Dziennikarz „Dziennika Południa” – odparł Benci.

– Wyrzućcie ich oboje! – rozkazał Aszbel i odwrócił się do nich plecami.

Lizzi odetchnęła z ulgą. Jeśli Benci czegoś nie lubi, to rozkazów. Zwłaszcza tych, które nie pochodzą od jego przełożonych. Z tego właśnie powodu rozwiódł się z Hawacelet i ożenił z Georgette. Beer Szewa aż trzęsła się od plotek, kiedy dwaj policjanci i przyjaciele, Benci Koresz i Ilan-Sergio Bachut, postanowili zamienić się żonami, a były to właśnie siostry Lizzi, Georgette i Hawacelet. To oryginalne rozwiązanie wymyśliła ciotka Klara, w której sklepie odbywały się rodzinne narady poświęcone temu, co jeszcze wówczas nazywano „zdradą”. Dwaj przyjaciele i dwie siostry przyjęli ten wyrok. Mężczyźni spakowali manatki i zamienili się miejscami. Dzieci zostały przy matkach. Hawacelet rozkazywała teraz Ilanowi-Sergiowi, natomiast Georgette czyściła Benciemu buty.

Lizzi zdecydowała się podejść do Hornsztyka i złożyć mu kondolencje. Ponieważ zostanie tu tak długo jak policja i Adulam, powinna zachowywać się nienagannie. Hornsztyk popatrzył na nią, mrużąc powieki.

– Lizzi Badihi – przypomniała mu – „Czas Południa”. Byłam tu wczoraj. Bardzo mi przykro. Rozumiem pański ból.

To było trudniejsze, niż myślała. Wstał z miejsca, uścisnął jej rękę i wyszeptał:

– Tak, tak, dziękuję – a potem ledwie słyszalnym głosem dodał: – Nie wspominaj o wczoraj. – Usiadł z powrotem i zakrył twarz rękami.