Jacek Dąbała: Największa Przyjemność Świata

– O tak, na studiach i zaraz potem – potwierdziła. – Jestem dobra, znam języki i jestem miła…

– To doskonałe referencje – powiedziałem na wpół do siebie. Kiedy na chwilę zawiesiłem głos, Susan wstała nagle, podeszła do mnie i pochyliła się nad biurkiem. Teraz miałem ją na wyciągnięcie ręki. Zajrzałem w dekolt, żeby dowiedzieć się czegoś więcej na jej temat. Dotknęła mnie chusteczką higieniczną tuż przy uchu. Siedziałem sztywno i czekałem na rozwój sytuacji. Zanosiło się na ostrą jazdę z gadżetami.

– Miał pan krem na goleniu – wyjaśniła mi Susan i wdzięcznie opadła na fotel. Niech będzie „na goleniu”, przynajmniej skorzystałem z okazji i po raz pierwszy od wielu lat obejrzałem sobie łydki. Gdzie im tam było do kremu? Włosy ledwo mieściły się w nogawkach spodni.

– Dziękuję – odparłem. Podrapałem się w głowę, jakbym podejmował decyzję o wojnie secesyjnej. Fajna jesteś, mała, dumałem, gabaryty masz pod kozik, ale jest jedno „ale”… Nie wiadomo, jak ułożą się nasze stosunki. Kto w tym związku będzie tatą, a kto mamą? I tak w ogóle, co na to moja koncentracja uwagi?

– Pan myśli? – Jej głos przeciął moje wątpliwości.

– Jest pani przyjęta. – Zdecydowałem, patrząc na blat biurka. Niby przedmiot martwy, a gadał do mnie całkiem przytomnie: „no już, dawaj, stary, nie szczyp się, co będziesz czekał, szkoda czasu”. – Na razie na próbę, na miesiąc, a potem zobaczymy.

– Dobrze. – Ucieszyła się i oblizała usta. – A ile będę brać pieniądze?

– Pyta pani o swoją pensję – stwierdziłem rzeczowo. – Na razie tysiąc na rękę. Odpowiada pani?

– Tysiąc dolarów, tak? – zaświergoliła jak ptaszek, a ja połapałem się, że babka położyła właśnie rączkę na moim portfelu.

– Tysiąc złotych, czyli nie mniej niż 300 dolarów miesięcznie – wyjaśniłem. Nawet nie posmutniała. Bawiła się zamkiem od torebki i – nie ukrywajmy – miało to swój urok.

– Wiem – zaśmiała się. – To był żart.

A niech cię, kobro jedna, dałaś mi do wiwatu tym tysiącem baksów, nie ma co. Pożegnaliśmy się jak pracodawca z pracownikiem i zostałem sam. Od jutra miała zacząć. Wstałem i popatrzyłem sobie na nią przez okno. Bóg tylko wiedział, co wydarzy się w biurze w ciągu najbliższego miesiąca. Byłem akurat wolny, a Susan znalazła się w moim obozowisku. Postanowiłem jednak, że będę chłodny jak czoło nieboszczyka i nic nie zmusi mnie do przekroczenia granicy dobrego smaku. Spojrzałem w dół. Ten drugi, Pan Wielki Majster, nie był już tego taki pewny. Wysyłał sygnały, na których najlepiej znają się Chińczycy. Z marzeń wyrwał mnie dźwięk telefonu.

– Słucham, Artur Brandt. Biuro Detektywistyczne – odezwałem się sztywno.

– Mówi Stefan Radwan. Mam wielki problem i chciałbym się z panem zobaczyć. – W słuchawce zadudnił gruby głos.

– Kiedy?

– Zaraz, jeśli to możliwe – odparł nieznajomy. Wyczułem zdenerwowanie, a nawet gwałtowną chęć podzielenia się ze mną oszczędnościami.

– Zna pan adres? – zapytałem na wszelki wypadek. Gość dobrze wiedział, gdzie mnie szukać; zanim słuchawka opadła, już do mnie gnał. Powinien zjawić się za pół godziny. Miałem tylko nadzieję, że nie przybywa rozejrzeć się po biurze, skorzystać z toalety i zostawić drobną monetę. Wcześniej, i owszem, zdarzało się, że klienci w ten sposób się zachowywali.

Do wizyty przygotowałem się bardzo starannie. Umyłem zęby, posmarowałem włosy żelem, wykonałem kilka przysiadów i popsikałem się wodą kolońską. Niech klient wie, że w mojej agencji wszystko zaczyna się od higieny. Poza tym uporządkowałem rzeczy na biurku i otworzyłem okno. Co tu dużo gadać, cieszyłem się, że będę mógł komuś pomóc.

Nigdy przedtem nie widziałem tak przystojnego mężczyzny. Miał około pięćdziesiątki, prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu, idealnie obcięte włosy, garnitur nie gorszy od mojego, buty o niebo lepsze i zegarek, jaki widuje się tylko na filmach o jubilerach. Przywitał się ze mną, patrząc mi w oczy, a jego sygnet o mało nie zmiażdżył mi serdecznego palca. Skądś go znałem, ale na pewno nie ze szkoły. Poruszał się nerwowo i jak na mój gust za szybko. Pokazałem panu Radwanowi fotel i sam usiadłem za swoim biurkiem.

– Wie pan, kim jestem? – zaczął tajemniczo mój klient. Ładnie pachniał, warto dodać.

– Nie przypominam sobie…

– Branża komputerowa – pomógł mi.

Przypomniałem sobie. Przede mną siedział jeden z najbogatszych ludzi w kraju, właściciel fortuny, którą gazety określały słowem „bajeczna”. Teoretycznie Stefan Radwan mógł mnie ogolić sekatorem na zero, skopać tyłek aż do krwi, wybić zęby, napluć w twarz i jeszcze otrzymać za to podziękowanie. Na piersi poczułem ciężar jego forsy. Boże, ratuj, bo się uduszę. Poza tym, facet miał problem, o którym czytałem w prasie i słyszałem w radiu.

– Już kojarzę. – Zastygłem w pozie Sherlocka Holmesa skrzyżowanego z innymi detektywami. – W czym mogę panu pomóc?

– Zaginęła moja córka i nikt nie wie, gdzie jest – powiedział z wysiłkiem pan Radwan.

– Przed trzema tygodniami, tak?

– Prawie się zgadza. Dokładnie dwudziestego sierpnia. Policja twierdzi, że jej szuka, ale jak na razie nic z tego nie wychodzi – wyjaśnił magnat komputerowy. – Żona odchodzi od zmysłów, ja nie wiem co robić, bo nikt nie zgłosił się po nagrodę… To znaczy zgłaszają się, ale wariaci i cwaniaczki. Sam pan wie, jak to jest, kiedy można dostać milion euro…

Nie wiedziałem, ale chętnie bym zadzwonił, gdybym wiedział, gdzie szukać panny Nany Radwan. Sama myśl o milionie euro mogła człowieka na zawsze wyleczyć z patriotyzmu. Coś o tym wiedziałem, bo bywało, że zarabiałem naprawdę duże pieniądze. Niestety, sporo już wydałem, a moje możliwości znacznie zmalały.

– Kto ją widział po raz ostatni? – zapytałem, udając, że patrzę mojemu klientowi w oczy.

– Jej chłopak, Sylwek… Sylwester Niegocki – poprawił się pan Radwan.

– Gdzie?

– W dyskotece, a właściwie na ulicy… Na Koszykowej – dopowiedział smętnie.

– Nie zauważył, że porywają mu dziewczynę? – zapytałem cynicznie.

– Dostał gazem po oczach i było po sprawie – wyjaśnił pan Radwan. – Z tego co wiem, zrobił to jeden człowiek. Niestety, Sylwek nie potrafi nic o nim powiedzieć. Noc, gaz, zaskoczenie… Sam pan wie, co o tym myśleć.

Oj, wiedziałem, dobrze wiedziałem. Raz oberwałem gazem przez przypadek i do dziś pamiętałem.

– Kogoś pan podejrzewa? – jęknąłem, aby wiedział, że na swoje honorarium ciężko pracowałem.

– Nikogo konkretnego – pokręcił głową. – Mam wrogów, ale skutecznie się maskują. W interesach prawie każdy jest konkurencją, a ja nie prowadzę kiosku tylko obracam milionami. Zawsze się znajdzie ktoś, kto chciałby mi zaszkodzić.

– Żadnych wrogów? – dopytywałem się jak jakiś debil.

– Wszyscy albo nikt – odparł w filmowym stylu. – Widział pan kiedyś na własne oczy dziesięć milionów euro?

– Nigdy, ale bardzo bym chciał – poinformowałem go szczerze.

– Jest jeszcze coś gorszego – zaśmiał się trochę sztucznie.

– Nie rozumiem – przyznałem się.

– Otóż są ludzie, którzy nie chcieliby ich widzieć, ale zależy im na tym, abym i ja ich nie oglądał…

– Urząd Skarbowy – wtrąciłem pod nosem.

– Też – przytaknął. – Żyją na świecie ludzie, którzy chętnie niszczą wszystko, co ich drażni.

– Dlaczego pan mi to mówi?

– Cóż, powinien pan mieć pełny obraz moich wrogów…