Boris Akunin: Powieść szpiegowska

– Skoro dzwonicie, to nie jesteście aresztowani?

– Cóż to ja jestem, chłopczyk – dzwoneczek z miasta Dzyń-Dzyń? „Proszę otworzyć, telegram”. Idioci! Położyłem wszystkich czterech na miejscu.

– Co też wy?!

Jegorowi pociemniało w oczach. Październicyn zastrzelił pracowników, którzy przyjechali po niego? Czyżby naprawdę był wrogiem?

– Przynajmniej ty nie bądź idiotą – powiedział beznamiętnie starszy major, który, jak się okazało, nie stracił zdolności do czytania w myślach. – Nie jestem wrogiem. Jestem komunistą i patriotą naszej radzieckiej ojczyzny. Ale jeśli drugi raz mam być przepuszczony przez tę maszynkę do mięsa – dziękuję uprzejmie… Chłopaków oczywiście szkoda, kropnąłem ich ze strachu, jak mi zaczęli wykręcać ręce. Ale to twoja wina. Gdybyś uprzedził, że Narkomowi potrzebna jest moja skóra, tobym się grzecznie i kulturalnie zastrzelił. Powinienem był jeszcze wczoraj się domyślić, kiedy przestali mnie z nim łączyć. Czy coś się stało, nie orientujesz się?

– Orientuję, ale nie mam prawa przez telefon…

– No i diabli z tobą, teraz wszystko jedno.

Jegor spytał szeptem, chociaż zniżać głos było mu głupio:

– Dzwonicie stamtąd?

– Nie. Tam są cztery trupy, baba zemdlała… Uciekłem. Dzwonię z budki na rogu.

– Szefie, co teraz zrobicie?

– Poczekam do dwunastej. Mówiłem ci, że mi Cyganka wywróżyła, że umrę dokładnie w południe. Wyszedłem z bramy, patrzę na zegarek: za kwadrans dwunasta. Przeszedłem parę kroków – patrzę, automat. Myślę, z kim by się tu pożegnać? Rozumiesz, przeżyłem pół wieku, a nie mam się z kim pożegnać. Chyba że z tobą. No to dzwonię, żeby się nie nudzić do południa.

Dorin gwałtownie się odwrócił i spojrzał na zegar. Do południa brakowało zaledwie minuty.

– A jeszcze chcę ci dać jedną radę, chociaż mnie wydałeś. Źle cię uczyłem, Jegorku – żebyś nie serca słuchał, tylko głowy. Głowa w najważniejszej sprawie cię zawiedzie, tak jak mnie zawiodła.

– Z Wasserem?

– Nie, wiele lat temu… Nie ma czasu opowiadać. Nie przerywaj, mam pół minuty… Serce to oczywiście bzdura, silnik do przetaczania krwi. Nic ci nie powie. Słuchaj głosu. Jest w środku taki głos. Kiedy będzie trzeba, on zawsze ci podpowie, tylko nie zatykaj uszu. Ja go dawno przestałem słuchać. Dlatego zdycham w tej zaszczanej budce, na rogu zaułka Bezbożnego… Koniec, już prawie dwunasta. Odliczam dziesięć sekund. Przecież nie na darmo dałem Cygance dwadzieścia kopiejek?

Październicyn wydał dziwny odgłos – ni to zaszlochał, ni to się zaśmiał. Nie, szlochać nie mógł! Nie taki to człowiek.

– Żegnaj, Jegorku ze wsi Dorino. Nie bierz ze mnie przykładu, dobrze?

Dorin chciał zapytać, o jakim przykładzie mówi starszy major, ale nie zdążył.

Na tamtym końcu linii tak huknęło, że Jegorowi ucho się zatkało.

Przełożył słuchawkę z prawej ręki do lewej.

– Halo, halo! Szefie!

Nic. Tylko głuche martwe postukiwanie. Minęło na pewno dziesięć sekund, zanim Dorin zrozumiał: to kołysze się na sznurze i postukuje słuchawka telefonu.

Zegar na ścianie wesoło uderzył dwanaście razy. Za oknem olbrzymie miasto błyszczało słońcem, trąbiło klaksonami.

Jegor podszedł do parapetu, rozsunął szerzej zasłony.

Że wojny nie będzie, to świetnie, pomyślał. A do przyszłego roku tak się przygotujemy, że faszystom przejdzie ochota atakować.

Nad dachami widać było niebieskie niebo, jeszcze większe niż miasto.

O jakim głosie mówił szef? Jak się go słucha, tego głosu?

Lejtnant stał i pociągał nosem. Ni stąd, ni zowąd przyplątał się katar. A Jegor nie miał chusteczki.

Nie, to nie katar. To łzy. Ukochana stolica popłynęła przed oczami Jegora, zakołysała się.

Mazgaj jesteś, powiedział sobie Dorin. Nie nadajesz się do Organów. Nie jesteś z odpowiedniego metalu, brakuje ci twardości. Trzeba odejść.

I jakoś tak samo się wszystko rozwiązało: musi złożyć raport. O przeniesienie.

Najważniejsze, że ma się czym zająć. O, tam niebo – niebieskie, czyste, bezbrzeżne. Latać można, ile się chce. Zadzwoni do Pieti Bożko, tamten nie rzuca słów na wiatr, jak obiecał, to weźmie. Do pracy w CzeKa Jegor jest trochę za słaby, ale do lotnictwa – w sam raz.

Od razu zrobiło mu się lekko na sercu, jak gdyby już oderwał się od ziemi i wzleciał pod obłoki.

Ale od razu coś zazgrzytało.

Narkom go nie wypuści. Byłoby to nielogiczne: lejtnant Dorin za dużo wie. Poza tym telefon z Bezbożnego – odsłuchają, zameldują. Niby nic takiego Jegor nie powiedział, ale w zestawieniu z raportem będzie wyglądało niedobrze. Na samym zwolnieniu się nie skończy…

Zostawić wszystko tak, jak jest?

Dorin wsłuchał się w poruszenie w piersi: czy głos czegoś nie powie?

Nic nie usłyszał, ale też nie miał żadnych wątpliwości, że nie musi zostawiać wszystkiego, jak jest.

No więc tak, pomyślał Jegor.

Dzisiaj nie będę pisał raportu. Pojadę lepiej do Pluszczewa, do Nadi. Ucieszę ją. Będziemy mieli dziesięć dni szczęścia. Wcale nie tak mało jak na dzisiejsze czasy.

A dwudziestego trzeciego wrócę z urlopu i złożę raport.

Jeśli puszczą mnie po dobroci, pójdę do lotnictwa. A jak się nie da po dobroci, to znaczy, że tak mi już było pisane.

Będzie to, co ma być.

(Zawartość: osiem jednostek)

1. Radiogram z 17 maja 1941 r.

Wasser an Sepp:

Die zeitweiligen Probleme mit dem Funkkontakt sind behoben. Kein Grund zur Sorge. Bin nach Ergebnis der Aktion „Lord” fur Pramie/Orden und zur Beforderung vorgeschlagen. Das erleichert Vorbereitung von Operation „Asiat”. Warte auf Anweisung.

Wasser do Seppa:

Przejściowe trudności z łącznością zostały usunięte. Nie ma powodów do niepokoju. Za akcję „Lord” zostałem przedstawiony do nagrody i awansu. Ułatwi to przygotowanie operacji „Azjata”. Czekam na instrukcje.

2. Radiogram z 20 maja 1941 r.

Sepp an Wasser:

Die Zeit ist jetzt reif für „Fortsetzung folgt”. Gib Bescheid, wenn Vorbereitungen dazu ganz abgeschlossen sind. Gebe zu bedenken, dass im Erfolgsfall von „Asiat” noch zehn Tage zum Ausschwarmen der Truppen notig sind.

Sepp do Wassera:

Nadszedł czas, by wyznaczyć dzień „Dalszy ciąg nastąpi”. Daj znać, kiedy będziesz ostatecznie gotowy. Przypominam, że w wypadku powodzenia operacji „Azjata” potrzebujemy jeszcze dziesięciu dni na rozwinięcie wojsk.

3. Radiogram z 24 maja 1941 r.

Wasser an Sepp:

Wann soll „FF” am besten losgehen? Werde alles gensäß? Empfehlung einrichten. Kann Operation zu jedem beliebigen Zeitpunkt duichführen, da „Asiat” absolutes Vertrauen in die Quelle von „Lord” hat. Sorgfältige Vorbereitung des Angriffssignal ist einzige Vorbedingung.

Wasser do Seppa:

Wymień optymalną datę na „CDN”. Postaram się dopasować. Absolutne zaufanie „Azjaty” do źródła „Lord” sprawia, że mogę przeprowadzić operację w dowolnym terminie. Jedyny warunek to należyte przygotowanie informacji uderzeniowej.

4. Radiogram z 29 maja 1941 r.

Sepp an Wasser:

Gemäß GenStab und OKW ist die Nacht von Samstag zum Sonntag, also der 21. auf den 22. Juni der günstigste Zeitpunkt.

Halt dich bereit „FF” nich später als bis zum 12. Juni durchzuführen und warte auf das Signal: Fragezeichen, dreimal wiederholt.

Das Angriffssignal fur „Asiat” lautet: Am 10. Juni geheim – treffen von Churchill und HeB im Gefangnis. Analoge Angabe erhält der sowjetische Geheimdienst in London und Berlin, allerdings erst zwei Tage später.