Priscilla Masters - Nietypowa sprawa

– Na to wygląda.

Joanna rozsiadła się wygodnie na krześle.

– Kto jeszcze wiedział, że Selkirk jest w szpitalu?

– Oprócz żony na pewno Wilde, jego partner z kancelarii – odparł Mike. – Ale o ile się nie mylę, to Sheila nie bardzo chciała nam o nim mówić.

– To może dlatego Selkirk chciał skorzystać z telefonu.

– Tylko czemu nie zrobił tego w ciągu dnia? – zastanawiał się Mike. – Gaynor mówiła, że Selkirk prosił o telefon wieczorem, po tym, jak wyszła jego żona – dodał, patrząc Joannie prosto w oczy. – Może po prostu chciał ją sprawdzić?

– Możliwe – zgodziła się. – A ona celowo zabrała mu wszystkie rzeczy i pieniądze, żeby nie mógł jej kontrolować…

– Czekaj, jest jeszcze ktoś, kto wiedział, że Selkirk leży w szpitalu – przypomniał sobie Mike. – Dziadek Tony.

Joanna przyznała mu rację.

– No dobrze, ale wypytajmy jeszcze tego pielęgniarza.

Ian O’Sullivan był dwudziestokilkulatkiem o szczupłej twarzy, bladej cerze i przebiegłych niebieskich oczach.

– Witam – rzucił, gdy Joanna i Mike przedstawili mu się. – Wiedziałem, że prędzej czy później do mnie też się dobierzecie.

Joanna uniosła brwi.

– Przyszliśmy porozmawiać z panem o Jonathanie Selkirku. Co pan o nim wie?

– To ja podnosiłem go na duchu – orzekł z dumą. – Ze mną najwięcej rozmawiał, bo ta jego żona to prawdziwa hetera – dodał.

– Naprawdę? – spytał niewinnie Mike.

– Cieszyła się, że jej mąż tak cierpi. Widziałem to w jej oczach. Jego cierpienie sprawiało jej przyjemność – dorzucił zjadliwie.

– A około dziewiątej wieczorem wyszła ze szpitala, tak? – przerwała Joanna, zaglądając w notatki.

– Nie mógł się doczekać, aż sobie pójdzie – odparł O’Sullivan, zadowolony, że go słuchają. – Tylko czekał, aż żona zamknie za sobą drzwi, i natychmiast zawołał Grubaskę… to znaczy, siostrę Richards i poprosił o telefon. – O’Sullivan przełknął ślinę. – Cholernie mu zależało, żeby zadzwonić.

– Pani Richards powiedziała nam, że Selkirk nie miał jednak drobnych.

O’Sullivan zrobił zadowoloną minę.

– Ale ja pożyczyłem mu trochę pieniędzy – odparł. – Wiedziałem, że facet nie ma przy sobie złamanego centa i że potem odda mi z nawiązką, więc pożyczyłem mu dwadzieścia pięć pensów. No, ale teraz mogę je spisać na straty.

Joanna usłyszała przyśpieszony oddech Mike’a.

– A do kogo dzwonił? – spytał szybko.

Pielęgniarz rozsiadł się wygodnie i założył ręce.

– A niby skąd mam wiedzieć? – rzucił, mrugając do Joanny. – Słyszałem tylko pojedyncze słowa, ale mówił chyba coś o fusach – uśmiechnął się szeroko. – No, o fusach wie pani.

Joanna zmarszczyła czoło.

– O jakich fusach?

– Więcej nie słyszałem, bo ta nasza wredna wiedźma kazała mi pójść posprzątać – ciągnął, zerkając ukradkiem na Joannę. – Ona już raz była zamieszana w coś podobnego… – Przerwał i znów łypnął okiem na Joannę. – Pewnie nic wam nie mówiła o tym facecie, który rok temu wypadł z okna, co?

– Rzeczywiście, wspominała, że miała w zeszłym roku jakieś kłopoty.

– Tamto też stało się na jej dyżurze – zauważył O’Sullivan, wyraźnie przejęty.

Joanna niecierpliwie stukała palcami w biurko.

– To nie ma nic do rzeczy – przerwała mu szorstko.

– Ha! – O’Sullivan popatrzył na nią surowym wzrokiem. – I tu się pani myli. Co to za śledztwo, skoro pomijacie najważniejsze fakty? No, ale skoro nie chcecie wiedzieć… – Spojrzał na Joannę i znów do niej mrugnął. – Bo kto inny podsunął mu krzesło, jeśli nie ona?

– Słucham? O czym pan właściwie mówi? – spytała Joanna, zdezorientowana.

– O tamtym facecie – rzucił pogardliwie. – Nazywał się Michael Frost.

Oboje zamienili się w słuch.

– Okno, z którego wypadł Frost, było jakieś półtora metra nad podłogą – kontynuował. – Jakim cudem wlazł na parapet, zwłaszcza że po tych silnych lekach był półprzytomny jak jakiś zombie? Nie dałby rady podnieść się w łóżku, a co dopiero wgramolić się na parapet, w dodatku na takiej wysokości. I mogę wam przysiąc, że przedtem nie stało tam żadne krzesło. Więc jak się tam dostał, do diabła? Do kitu są te wasze śledztwa – podsumował z niesmakiem. – Nie szukacie tam, gdzie trzeba.

Joanna postanowiła go wysłuchać. Gestem dłoni uciszyła Mike’a.

– A kto to jest Frost? – dociekała.

– Nie jest, tylko był – poprawił ją O’Sullivan, podekscytowany. – Jak to mówią, nie ma go już wśród żywych. Facet zginął. Siedziała potem na jego łóżku przez całą godzinę, a ja musiałem zapieprzać jak głupi… No, to teraz już wszystko wiecie.

Popatrzyli na niego pytająco, a O’Sullivan uśmiechnął się złośliwie.

– A ta zołza nic wam nie powiedziała? Pokręcili głowami.

– Pielęgniarka, psiakrew – fuknął. – Nie pierwszy raz wpakowała się w takie gówno. Jakiś rok temu ten Michael Frost był tu pacjentem – dodał, szczerząc zęby w uśmiechu. – Cierpiał na zaburzenia depresyjne, a ona zgrywała boską pocieszycielkę, tyle że coś się spieprzyło, facet wyleciał z okna i zabił się miejscu. – Jego niebieskie oczy śmiało patrzyły na Joannę. – To chyba trochę wiele, jak na zbieg okoliczności, nie? Dwóch pacjentów ginie śmiercią tragiczną na dyżurze tej samej pielęgniarki…

– Panie O’Sullivan – przerwała mu Joanna. – Wypadek Michaela Frosta nas nie interesuje. Prowadzimy śledztwo w sprawie porwania i zabójstwa Jonathana Selkirka.

– A może jedno wiąże się z drugim – zasugerował pielęgniarz i znacząco postukał się palcem po nosie. – Nic dziwnego, że ta jędza Prince nie pisnęła o tym ani słówka.

Mike podniósł się z miejsca.

– Jego rodzina pisała potem do szpitala listy z wyzwiskami. Frost miał siostrę, której trudno było się pogodzić z jego śmiercią. Przemyślcie to, jeśli macie choć trochę rozumu – dodał, wstał i pochylił się nad Joanną.

Na jego wychudłej twarzy malowała się pogarda.

– Z takimi to nigdy nie wiadomo – zauważyła Joanna po jego wyjściu. – Skąd mamy wiedzieć, ile w tym prawdy, a ile jego chorej wyobraźni?

Mike przyznał jej rację.

– Ale przyznaj, że zagadka śmierci tego Michaela Frosta trochę jest intrygująca.

Joanna zamyśliła się.

– Skoro odebrali mi sprawę Selkirka, to mogę chyba poszperać trochę w aktach i dowiedzieć się czegoś więcej o tamtym tajemniczym wypadku w szpitalu – odparła wreszcie. – Ale na razie jakoś nie widzę związku między tym a śmiercią Selkirka, a to, że Yolande Prince w obu przypadkach miała dyżur, było zwykłym zbiegiem okoliczności. O nic jej nie podejrzewam. Gdy tylko ci z okręgu zostawią tę sprawę, sama dowiem się, kto wystawił rachunek zabójcy Selkirka.

Mike popatrzył na nią przyjaźnie.

– Cieszę się, że się nie poddajesz, Jo – pochwalił ją.

Zmarszczyła czoło.

– Jasne, że się nie poddaję. Intryguje mnie też ten O’Sullivan – przyznała. – Jak to powiedział, że Selkirk mówił coś o fusach? Pewnie chodziło o Rufusa Wilde’a, partnera z kancelarii.

– Może powinniśmy do niego zajrzeć?

– Tak, ale nie dziś. – Spojrzała na zegarek. – A teraz bądź tak miły i podrzuć mnie do domu, Mike. I tak jestem już spóźniona.

Rzeczywiście, była spóźniona. Otwierając drzwi, poczuła zapach przypalonej kolacji.

W kuchni zastała Matthew.

– Och, przepraszam, nie gniewaj się – zaczęła błagalnym tonem.