Priscilla Masters - Nietypowa sprawa

– Proszę mówić dalej, pani Selkirk.

– Sama nie wiem – ciągnęła, zakłopotana. – Naprawdę nie mam pojęcia. Rzadko kiedy opowiadał mi o problemach w pracy, chyba że… – tu głos jej zadrżał i nagle straciła rezon.

– Chyba że co?

Sheila Selkirk wykrzywiła tylko wargi. „

– Przecież pani też zna się na prawie. Skończyła pani studia.

Słowa Joanny wyraźnie ją ubodły.

– A co to ma do rzeczy? – fuknęła nagle. – Co pani do tego? Zresztą to nie mógł być żaden z klientów – podsumowała po chwili, patrząc tym razem na Mike’a. – Tacy nie musieliby nikomu płacić, bo sami by go załatwili – dodała, siląc się na czarny humor. – Jonathan często bronił zabójców…

– W takim razie niech się pani zastanowi – przerwała jej szybko Joanna. – Czy pani mąż bronił zabójców, którzy posługiwali się bronią?

Sheila zamyśliła się na chwilę.

– Pamiętam, że czytałam kiedyś o jednym. Spytałam wtedy Jonathana, czy będzie go bronił – odrzekła. – Ale niestety, nie pamiętam, jak ten człowiek się nazywał.

– A kiedy to było? – spytał Mike, wyraźnie zaciekawiony.

– Jakieś osiem czy dziesięć lat temu, nie pamiętam dokładnie. Wiem tylko, że go zamknęli.

Joanna i Mike pomyśleli dokładnie to samo: jak można wypuścić groźnego zabójcę po ośmiu czy dziesięciu latach?

– A ten jego wspólnik, Wilde?

Sheila przewróciła oczami.

– Proszę mi wierzyć, pani inspektor, niektórzy prawnicy są gorsi od przestępców, których bronią w sądzie.

Joanna pokiwała głową.

– A zna pani kogoś, kto ma broń?

– Nie.

– A czy pani ma broń?

Pokręciła głową.

– Wszystko przez ten piekielny list! – wybuchła, po raz pierwszy okazując emocje. – Gdyby nie on, Jonathan na pewno by żył.

– No właśnie, list. Dobrze, że pani o nim wspomniała – zauważyła Joanna.

Sheila Selkirk nie spuszczała z niej wzroku.

– A więc to nie był żaden dowcip – stwierdziła. – Ten list miał jakiś związek z jego zabójstwem…

– Możliwe – oparła ostrożnie Joanna. – Jeśli to nie zwyczajny zbieg okoliczności.

Sheila Selkirk zamrugała nerwowo.

– Rozumiem – wyjąkała, wyraźnie przejęta. – O Boże – jęknęła. – To straszne.

– Rzeczywiście, fatalna sprawa.

– To dlatego był wtedy taki przygnębiony.

– Widocznie pani mąż miał jakieś przeczucie. A czy wspominał pani, kto mógł się kryć za tym listem?

Sheila odwróciła wzrok.

– Nie – ucięła krótko.

– Na pewno? – drążył Mike, nie spuszczając z niej wzroku.

Skinęła głową.

– Tak – rzuciła. – Mąż naprawdę nie wiedział, od kogo był ten list.

– I nikogo nie podejrzewał?

– Mówiłam już, że nie – odfuknęła, poirytowana.

– Mówiła pani też, że nigdy przedtem niczego podobnego nie dostał.

– Zgadza się – odparła i utkwiła wzrok w Joannie, jakby spojrzeniem błagała ją, by ta jej uwierzyła.

Gdy wsiedli do wozu, Mike rzucił Joannie wymowne spojrzenie.

– Co za rodzinka – westchnął. – Biedny ten Selkirk.

– Wcale nie taki biedny – odparła z przekąsem. – Forsy miał jak lodu. Szkoda tylko, że nie ma komu go opłakiwać.

Mike uśmiechnął się szeroko.

– A jak twoja ręka?

Joanna uniosła gips, jakby sama chciała się przekonać.

– Trochę jeszcze boli – odparła. – Ale to nic poważnego.

– Ten gips wygląda jednak jak śmiercionośna broń.

Przytaknęła mu ruchem głowy.

– Dlatego lepiej się pilnuj, sierżancie.

– Dobrze, to dokąd teraz?

– Do szpitala – postanowiła szybko. – Muszę porozmawiać z ludźmi, którzy w poniedziałek mieli dyżur z Yolande. Jeśli Selkirk do kogoś telefonował, to chcę się dowiedzieć, kto to był. – Zerknęła przelotnie na radiotelefon. – Chociaż może najpierw odmeldujmy się u szefa…

Ale nadinspektor Colclough miał inne plany.

– Chcę cię widzieć za pół godziny, Piercy – oznajmił tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Joanna przewróciła oczami.

– To cały Colclough – syknęła, wściekła. – Zaczęłam już zbierać do kupy zeznania, a on chce mi odebrać sprawę…

– Czyżbyś zapomniała, Jo?

Spojrzała na niego wyczekująco.

– Chyba nie masz tu za wiele do powiedzenia – dorzucił grobowym głosem.

Colclough miał posępną minę.

– Wiem, że nie spodoba ci się to – zaczął – ale od jutra sprawę zabójstwa Selkirka przejmuje komenda okręgowa.

Joanna z trudem pohamowała złość.

Colclough od razu dostrzegł jej gniewną, zawiedzioną minę.

– Przykro mi, Piercy – dodał – ale to nie jest robota dla prowincjonalnych gliniarzy. To może być poważna sprawa na większą skalę. A jeśli facet, który załatwił Selkirka, jest płatnym zabójcą pracującym dla jakiejś międzynarodowej siatki przestępczej? Nie możemy ryzykować.

– Boi się pan, że schrzanimy?

– Piercy, błagam cię, nie utrudniaj. Tu nie chodzi o mnie. Dobrze wiesz, że to odgórna decyzja.

Opadła ciężko na krzesło. Ból w złamanej ręce coraz bardziej jej dokuczał.

– Panie nadinspektorze – zaczęła niemal błagalnym tonem. – Przecież to nasza lokalna sprawa. Ofiara pochodzi z naszego miasta. Zaczęliśmy już przesłuchiwać ludzi, dociera do nas coraz więcej informacji, ustalamy motywy zbrodni. Byliśmy u rodziny Selkirków…

– Na Boga, Piercy – przerwał jej. – Czy ty nic nie rozumiesz? Tu nie chodzi o jakąś zakichaną sprzeczkę rodzinną. Dwa razy czytałem raport patologa. Wszystko wskazuje na klasyczne zabójstwo na zlecenie.

– Możliwe, panie nadinspektorze, ale zabójcą jest jakiś miejscowy drań, który zrobił to z pobudek czysto osobistych, a przy okazji zgarnął za to kupę forsy. To wcale nie była żadna zorganizowana akcja. Komuś z miejscowych po prostu bardzo zależało, żeby się go pozbyć. Tu nie może być mowy o żadnej międzynarodowej siatce przestępczej.

– Tak czy inaczej, zostawmy to komendzie okręgowej. Będą tu jutro rano. Zrozum, Joanno, potrzebujemy kogoś z zewnątrz, kogoś zupełnie obcego, żeby wykluczyć możliwość odwetu.

Gdy weszła do biura, Mike podniósł wzrok.

– Aż tak źle?

– Fatalnie – odparła, wykrzywiając usta. – Odebrali nam sprawę. Szef przekazuje ją komendzie okręgowej – wycedziła jednym tchem.

Nic nie odpowiedział,

– Jak Boga kocham, Mike, oni głupieją na punkcie zorganizowanych przestępstw. Przecież lada chwila sami rozwiązalibyśmy tę sprawę.

– Tak myślisz?

Usiadła na krześle naprzeciw niego.

– Wiem, nie mamy jeszcze podejrzanego – przyznała. – Ale byliśmy na dobrej drodze – dodała, nie kryjąc frustracji. – A niech to szlag! Będziemy musieli oddać im dosłownie wszystko: nasze notatki, zeznania ludzi… – Nachmurzyła się. – Wezmą całą naszą robotę. To nie fair.

Mike rozsiadł się na krześle.

– Czyli co teraz?

Po jego ponurej minie widać było, że przeżywa to tak głęboko, jak ona.

– Zajrzymy do szpitala – zaproponowała. – Porozmawiamy jeszcze z innymi osobami z dyżuru. Może jest coś, co przeoczyliśmy.

– A co potem?

– Pojadę do Matthew utopić smutki w winie – odparła. – Podobno ma dla mnie jakiś prezent.

– Dobrze się składa, bo przydałoby mi się coś na pocieszenie… No, a teraz do szpitala.

Szczęście im dopisało, bo dwie osoby miały akurat dyżur na oddziale intensywnej terapii. Tylko Yolande Prince nie było w szpitalu.

– Rozchorowała się, biedaczka – poinformowała przełożona. – Nic dziwnego zresztą, przeżyła straszny szok – dodała, niezadowolona. – Mówiłam jej matce, żeby Yolande na razie nie wracała do pracy. Potrzebuje trochę czasu, żeby się pozbierać. – Zerknęła na Joannę. – Tylko błagam panią, niech jej pani nie męczy. Ona jest taka wrażliwa, strasznie się wszystkim przejmuje. Rok temu też miała bardzo przykre doświadczenie i prawie się załamała. Ledwo ją przekonałam, żeby nie rezygnowała z pracy. A teraz jeszcze to… – Kobieta pokręciła głową. – Biedna Yolande, chyba prześladuje ją jakiś pech. Tak bardzo mi jej żal, bo dobra z niej pielęgniarka.