Albert Baantjer - De Cock en danse macabre

De grijze speurder nam beleefd zijn hoedje af en bracht zijn beminnelijkste glimlach.

‘Mijn naam is De Cock… met ceeooceekaa.’ Hij wees opzij. ‘En dat is mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs van politie, verbonden aan het bureau Warmoesstraat. Wij vroegen ons af of aan dit kantoorpand een conciërge is verbonden.’

De man tikte met zijn wijsvinger op zijn borst.

‘Dat ben ik. Ik ben hier conciërge.’

‘U woont hier ook?’

‘Zeker.’

‘Alleen?’

De man knikte met een droevig gezicht.

‘Mijn vrouw is twee jaar geleden plotseling overleden… hartaanval.’

De Cock liet zijn hoofd even zakken.

‘U bent?’

‘Goovaarts… Guus Goovaarts.’

De Cock strekte zijn linkerarm uit.

‘Kent u uw buren?’

Guus Goovaarts maakte een schuine hoofdbeweging.

‘Hiernaast?’

‘Precies.’

‘Daar woont de heer Van Noordeinde.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Niet meer,’ sprak hij triest. ‘De heer Van Noordeinde is overleden.’

‘Wanneer?’

‘Vermoedelijk afgelopen nacht.’

Het gezicht van Guus Goovaarts versomberde.

‘Och gunst… die Van Noordeinde was zo’n aardige man. Ik maakte wel eens een babbeltje met hem achter in de tuin. Bij het hek. Hij had het altijd over zijn oude klokken.’

De Cock knikte.

‘De heer Van Noordeinde bezat een zeer uitgebreide klokkenverzameling… prachtige antieke exemplaren. Deze uiterst kostbare klokkenverzameling is, zo nemen wij aan, vannacht uit zijn woning verdwenen. Voor het vervoer is vermoedelijk gebruik gemaakt van een vrachtwagen… een flinke vrachtwagen. Onze vraag is of u gisteravond of vannacht voor langere tijd een vrachtwagen voor de deur van de woning van de heer Van Noordeinde heeft zien staan?’

Guus Goovaarts schudde zijn hoofd. Hij duimde over zijn schouder naar binnen. ‘Conciërge zijn in zo’n groot grachtenpand is een slavenbaan. Met mijn vrouw samen ging het nog. Maar alleen… alleen moet je hier de hele dag hard poken om alles goed bij te houden. ’s Avonds ben ik in de regel bekaf… kan dan echt geen pap meer zeggen. Ik lag gisteravond ook al om tien uur in mijn bed.’

De Cock glimlachte.

‘U hebt niets gezien of gehoord?’

Guus Goovaarts schudde opnieuw zijn hoofd. Ineens kwam op zijn lange magere gezicht een peinzende uitdrukking.

‘Er was gisteravond wel iets vreemds.’

De Cock keek hem scherp aan.

‘Iets vreemds?’

Guus Goovaarts knikte.

‘De heer Van Noordeinde had muziek aan… luid, opwindende muziek.’

De Cock stak de rijbaan over. Hij liep naar Vledder, die al naast de Golf op hem stond te wachten. Het begon weer te regenen. De oude rechercheur trok de kraag van zijn regenjas omhoog en drukte zijn hoedje naar voren. Daarna wees hij achter zich. ‘Het belendende perceel aan de andere kant heeft geen conciërge,’ riep hij.

Vledder trok een vies gezicht.

‘Hoe noem je dat huis ernaast?’ vroeg hij niet-begrijpend.

De Cock trok het portier van de Golf open en keek zijn jonge collega over het dak heen aan. ‘Een be-len-dend perceel,’ sprak hij articulerend. ‘Ken je dat woord be-len-dend niet? Heb je nooit verslagen van de plaatselijke brandweer gelezen? Die zorgen er altijd voor dat bij brand de be-len-den-de percelen gespaard blijven.’

Vledder trok zijn schouders op.

‘Stamt zeker uit de Middeleeuwen,’ bromde hij. De jonge rechercheur trok aan zijn kant het portier open. ‘Terug naar de Kit?’

De Cock knikte en stapte in.

‘Het moet nogal harde muziek zijn geweest,’ opperde hij.

‘Hoezo?’

‘Die grachtenpanden zijn niet zo gehorig.’

Vledder draaide zich half om en probeerde de Golf in de verkeersstroom te loodsen.

‘Waarom zou die man niet eens harde muziek draaien?’ vroeg hij achteloos. ‘Wat is daar op tegen?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Niets… zolang de buren er geen last van hebben.’

Vledder reed vanaf de Herengracht na het stoplicht de Raadhuisstraat in. Het was er druk. Een sirene loeide en voor hen uit danste het blauwe zwaailicht van een ambulancewagen. Even later zat het verkeer vast.

Vledder stak in wanhoop zijn armen omhoog.

‘Daar staan we weer.’

De Cock wees naar de voorruit.

‘En verderop ligt waarschijnlijk iemand,’ reageerde hij gelaten. ‘Er sterven jaarlijks veel meer mensen in het verkeer dan door de misdaad.’

Vledder negeerde de opmerking.

‘Toch vreemd,’ sprak hij peinzend, ‘dat ook nu weer die Carry Cornelissen opduikt!’

De Cock knikte traag.

‘Toen Nanette van Noordeinde die naam vanmiddag noemde, moest ik toch even denken aan wat oom Zadok tegen zijn nicht Ellen zei: blijf uit zijn buurt… die jongen deugt niet .’

Vledder grinnikte.

‘Maar volgens neef Wladimir Wiardibotjov ging diezelfde oom Zadok toch heel familiaar met de niet-deugende Carry Cornelissen om.’

Voordat de oude rechercheur kon reageren kwam het verkeer weer langzaam in beweging en via de Paleisstraat de Dam, achter het monument om, bereikten ze de smalle Warmoesstraat.

Vledder parkeerde de Golf nabij de ingang van het politiebureau, waar nog net een plekje vrij was. De beide rechercheurs stapten uit en glipten, zonder dat Jan Kusters hen opmerkte, de hal door en liepen de trap op naar de tweede etage.

Op de bank bij de deur naar de grote recherchekamer zat een jongeman. Zodra hij de beide rechercheurs in het oog kreeg, stond hij op en wachtte tot ze waren genaderd.

Toen wendde hij zich tot De Cock.

‘Ik ben Nabor,’ sprak hij licht buigend, ‘Nabor van Noordeinde. Mijn zuster Nanette heeft mij gebeld en gezegd dat ik mij, in verband met de dood van mijn oom Nicolaas, bij u moest vervoegen.’

De grijze speurder knikte en ging hem voor naar de recherchekamer, waar hij hem op de stoel naast zijn bureau liet plaatsnemen. Hij zwiepte zijn hoedje naar de kapstok, miste, maar nam niet de moeite om het hoofddeksel op te rapen. Met zijn regenjas nog aan ging hij achter zijn bureau zitten en nam de jongeman naast zich nauwkeurig op. De Cock schatte hem op begin dertig. Hij was keurig gekleed in een groene trenchcoat, waaronder een donkergrijs kostuum. In zijn donkere haren zat gel, waardoor de scheiding werd geaccentueerd.

De oude rechercheur trok een ernstig gezicht.

‘Ik condoleer u,’ sprak hij plechtig, ‘met het verlies van uw oom.’

Nabor van Noordeinde knikte traag.

‘Dank u.’

‘Ik heb van uw zuster Nanette begrepen,’ ging De Cock op zakelijke toon verder, ‘dat u de financiën van uw oom beheerde.’

‘Dat klopt.’

‘Had u dikwijls contact met uw oom?’

‘Vrij geregeld.’

‘Wist u, dat uw oom voor zijn klokkenverzameling een nieuwe verzekering wilde afsluiten?’

Nabor van Noordeinde schudde zijn hoofd.

‘Dat moet een persoonlijk initiatief van mijn oom zijn geweest. Hij heeft met mij nooit over een nieuwe verzekering gesproken. Hij heeft mij daarover ook geen enkel advies gevraagd.’ De jongeman verschoof zich iets op zijn stoel. ‘Begrijpt u mij goed: oom Nicolaas stond niet bij mij onder curatele. Ik beheerde zijn financiën omdat oom Nicolaas een hekel aan bankzaken had en ik daarin beter thuis was dan hij. Verder kon oom met zijn geld doen en laten wat hij wilde. Hij behoefde daarvoor aan mij geen verantwoording af te leggen.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Hebt u uw oom de naam Carry Cornelissen wel eens horen noemen?’

Nabor van Noordeinde schudde zijn hoofd.

‘Ik heb de naam Carry Cornelissen vanmiddag voor het eerst gehoord uit de mond van mijn zuster. Blijkbaar heeft mijn oom wel met haar over een nieuwe verzekering voor zijn klokkenverzameling gesproken. Ik weet wel dat oom Nicolaas een vriend had die Cornelissen heette… een verzamelaar van schilderijen, die een paar dagen geleden is overleden.’