Albert Baantjer - De Cock en danse macabre

De fotograaf keek hem niet-begrijpend aan.

‘Hoe bedoel je… misschien?’

‘Ik weet het nog niet.’

Bram van Wielingen grijnsde.

‘Als jij het niet weet… wat moet ik hier dan doen?’

De fotograaf schudde zichtbaar geërgerd zijn hoofd. ‘Of denk je dat het mijn taak is om elke dooie vent te fotograferen?’

De Cock wuifde zijn opmerking weg.

‘Maak de foto’s die ik nodig heb,’ sprak hij streng, ‘en laat de rest aan mij over.’

Bram van Wielingen nam zijn Hasselblad uit de koffer en monteerde een flitslamp.

‘Zoals je wilt,’ sprak hij gemelijk. Hij wees naar het lijk op de vloer. ‘Ik zie niets aan die vent.’

De Cock trok een grimas.

‘Je hebt gelijk… er stroomt geen bloed uit.’ De oude rechercheur knielde opnieuw bij de dode neer en wees naar de kleine rode zwelling op de rechteronderarm. ‘Ik wil ook dat je dit voor mij vastlegt.’

Bram van Wielingen boog zich over hem heen.

‘Die muggenbult?’ vroeg hij verwonderd.

De Cock kwam weer overeind. Zijn gezicht stond strak.

‘Die muggenbult,’ herhaalde hij knikkend.

Bram van Wielingen trok een bedenkelijk gezicht.

‘Ik weet niet of dat lukt,’ sprak hij tegenstribbelend.

De Cock grijnsde breed.

‘Wat je kunt zien… kun je ook fotograferen. Dat weet jij dekselsgoed. Ik wil die… eh, die muggenbult… in kleur.’

Bram van Wielingen keek hem een paar seconden aan. Weifelend. Toen bracht hij zijn camera in stelling en flitste in het gelaat van de dode.

De Cock zuchtte. Hij had een dergelijke houding van de fotograaf wel verwacht. Bram van Wielingen was een uitstekend vakman, maar wanneer een misdaad zich niet in volle duidelijkheid manifesteerde, werd hij opstandig. Veel van zijn collega’s, zo wist de oude rechercheur uit ervaring, reageerden onder zulke omstandigheden op dezelfde manier. Vaag- en onzekerheden hadden een slechte invloed op hun humeur.

De Cock draaide zich om. In de deuropening van het vertrek stond dokter Den Koninghe. Zijn groen uitgeslagen garibaldihoed stond iets scheef op zijn hoofd. Achter hem torenden twee geüniformeerde broeders van de Gemeentelijke Geneeskundige Dienst met hun brancard.

De Cock liep aarzelend op de kleine lijkschouwer toe. De oude rechercheur was wat verlegen met de situatie. Bij de sterfgevallen van Zadok van Zoelen en Christiaan Cornelissen was het tussen hem en de dokter tot heftige discussies gekomen. De Cock had die discussies als pijnlijk ervaren en wenste ze niet meer. Hij was te zeer op de oude lijkschouwer gesteld en wilde geen verwijdering… geen verkoeling van hun wederzijdse genegenheid.

De Cock drukte dokter Den Koninghe hartelijk de hand en bracht een vermoeide glimlach op zijn gezicht. Daarna wees hij achter zich naar de dode op de vloer. ‘Ik vrees,’ sprak hij voorzichtig, ‘dat ik uw diagnose straks opnieuw in twijfel zal trekken.’

De kleine lijkschouwer keek naar hem op.

‘Dat mag,’ reageerde hij gelaten, ‘dat mag… in alle redelijkheid. Jij hebt je eigen verantwoordelijkheden. En dat geldt ook voor mij.’

Hij liep voor De Cock langs, trok de pijpen van zijn streepjespantalon iets op en knielde bij de dode neer. Nadat hij de half geloken ogen had toegedrukt en het lichaam nauwkeurig had onderzocht, nam hij de rechterarm nog eens op en bekeek wederom de kleine zwelling. Na een poosje kwam hij met krakende knieën overeind.

De Cock keek dokter Den Koninghe verwachtingsvol aan, maar vroeg niets.

De kleine lijkschouwer nam zijn metalen brilletje af, trok de witzijden pochet uit het borstzakje van zijn jaquet en poetste zijn glazen.

‘Hij is dood,’ sprak hij achteloos, ‘al vele uren. En het zal je spijten… hij stierf aan een gewone hartverlamming.’ Den Koninghe zette zijn bril weer op en borg zijn pochet weg. Hij gebaarde naar de dode op de vloer. ‘En die lichte zwelling op zijn rechteronderarm…’

De Cock onderbrak hem vinnig.

‘Ik weet het… een insectenbeet.’

Bram van Wielingen liep op De Cock toe.

‘Ik heb die dode man van alle kanten gefotografeerd. Ook die muggenbult op zijn arm heb ik in kleur. Zijn er verder nog wensen?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Bedankt.’

De fotograaf borg zijn Hasselblad en flitslicht weg, klapte zijn aluminium koffer dicht en dreunde de kamer uit. Ben Kreuger, die net binnenstapte, keek hem verwonderd na.

‘Wat is er met hem?’

De Cock glimlachte.

‘Hij heeft de pest in… denkt dat hij hier voor tjoema heeft gefotografeerd.’

‘Waarom?’

De Cock gebaarde naar de dode op de vloer.

‘Aan het lijk is niets te zien. Maar dit is al de derde keer, dat ik een dode man in zo’n mallotige maillot aantref. En steeds blijkt achteraf, dat de kunstverzameling van de overledene op een raadselachtige wijze is verdwenen.’ De oude rechercheur grinnikte vreugdeloos. ‘Ik kan best met toevalligheden leven… maar bij een teveel aan toevalligheden word ik toch echt achterdochtig.’

De dactyloscoop trok een ernstig gezicht.

‘Denk je dat die man is vermoord?’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit.

‘Daar zijn geen aanwijzingen voor,’ antwoordde hij licht geprikkeld. ‘De doodsoorzaak is steeds hartverlamming… een hele gewone, uiterst degelijke natuurlijke dood. De vorige keer heb ik tot ongenoegen van alles en iedereen zelfs een gerechtelijke sectie laten verrichten.’

‘En?’

De Cock trok een grimas.

‘Niets, totaal niets. Geen enkele aanwijzing voor een gewelddadige dood.’

Ben Kreuger knikte begrijpend.

‘Wat verwacht je van mij?’

De Cock wuifde om zich heen.

‘Vreemde greepjes. Vingerafdrukken van mensen die hier niet regelmatig over de vloer komen.’

Ben Kreuger glimlachte beminnelijk.

‘Ik zal mijn best voor je doen.’

De Cock keek hem dankbaar aan.

‘Neem eerst even de vingerafdrukken van het lijk, dan kan ik dat laten afvoeren.’

Ben Kreuger knikte begrijpend. Hij schoof een kaartje in een halfronde metalen houder, smeerde een vingertop van de dode in en bracht — de houder draaiend — de afdruk op het kaartje over.

Nadat de dactyloscoop alle afdrukken van de dode had overgenomen en de vingers had gereinigd, wenkte De Cock de broeders van de Geneeskundige Dienst naderbij. In een snelle reeks routinehandelingen bonden zij de dode man op hun brancard en droegen hem weg.

De Cock keek hen na en vroeg zich af hoeveel lijken hij in zijn lange rechercheleven al op die manier had zien wegdragen. Daarna draaide hij zich om en liep naar Nanette van Noordeinde. Ze stond nog steeds met een bleek gezicht naast het kabinet tegen de muur geleund.

‘Droeg uw oom in huis vaak een maillot?’

Nanette van Noordeinde kwam iets van de muur vandaan en schudde haar hoofd. ‘Ik heb mijn oom nog nooit in een maillot gezien.’ Ze keek met haar lichtgroene ogen even spottend naar hem op. ‘Oom Nicolaas had er ook het figuur niet naar.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Kwam u dikwijls bij uw oom op bezoek?’

Nanette van Noordeinde maakte een vaag gebaar.

‘Niet dikwijls… maar toch wel een of twee maal in de maand.’

‘Kwamen er, buiten u, ook andere familieleden op bezoek?’

Nanette van Noordeinde knikte.

‘Mijn broer Nabor… Nabor van Noordeinde… een financieel expert. Hij is erg op oom Nicolaas gesteld. Hij behandelt ook zijn geldzaken.’

‘Hebt u hem al gewaarschuwd?’

‘Nee.’

‘U gaat dat wel doen?’

‘Zeker.’

‘Wilt u dan aan uw broer vragen of hij in de loop van de avond even bij mij aan de Warmoesstraat komt?’

Nanette van Noordeinde knikte weer.

‘Moet ik verder nog iets doen?’

De Cock ademde diep.

‘U kunt de toebereidselen tot de begrafenis beter aan uw broer overlaten,’ sprak hij vriendelijk. ‘Daar zijn financiën mee gemoeid.’