Albert Baantjer - De Cock en danse macabre

Vledder snoof.

‘En aan de dode Christiaan Cornelissen,’ sprak hij grinnikend, ‘kunnen we niet meer vragen of neef Carry zich ook aan hem heeft gepresenteerd.’

Het Amsterdamse verkeersmonster was hun ditmaal beter gezind dan op de heenweg. Vrijwel zonder oponthoud bereikten ze met de Golf de steiger en stapten uit. De wind was uit het zuidwesten aangewakkerd en joeg van over het water van het Damrak de regen striemend in hun gezichten.

De Cock trok de kraag van zijn regenjas ver omhoog en groette in het voorbijgaan een hem bekende hoer, die acrobatische toeren verrichtte om haar paraplu ondanks de wind in model te houden.

Vledder liep met gebogen hoofd naast hem.

‘Als ik nog eens rechercheur word,’ bromde hij, ‘dan is het in Miami.’

De Cock lachte.

‘Dan mis je de geur van de Warmoesstraat.’

‘Je bedoelt de stank.’

Toen ze de hal van het politiebureau in liepen, wenkte Jan Kusters hen vanachter de balie. De Cock veegde met zijn vlakke hand de regen van zijn gezicht en liep licht geïrriteerd op hem toe.

‘Wat heb je nu weer?’ vroeg hij snauwerig.

De wachtcommandant grinnikte.

‘We hebben er weer een.’

‘Wat?’

‘Een dooie vent in een maillot.’

Vledder parkeerde op de Herengracht aan de wallenkant. Een fraai gelijnde rondvaartboot vol toeristen gleed als een statige witte zwaan door het troebele water. De Cock stapte niet direct uit. Hij keek naar een streepje zonlicht, dat ondanks de storm- en regenvlagen heel even speels door het groen van de overhangende bomen prikte en de golfjes bij de boeg deed glinsteren. Zijn blik bleef de rondvaartboot volgen. Soms bekroop hem de enorme behoefte om Amsterdam ook eens als een toerist te zien en niet eeuwig als een wetshandhaver, voortdurend wroetend in het kwaad.

Vledder bleef naast de Golf staan wachten. Toen het hem te lang duurde, liep hij met grote stappen om de auto heen en deed het portier naast De Cock wijd open. Op het gezicht van de jonge rechercheur lag een trek van verwarring en verbazing.

‘Hoe is het?’ vroeg hij bepaald onvriendelijk. ‘Ben je van plan om hier te blijven overnachten?’

De Cock negeerde de opmerking van zijn jonge collega. Hij stapte uit en Vledder klapte het portier achter hem dicht. Vlak voor een dreunende vrachtwagen staken de beide rechercheurs de rijbaan over.

Bij de blauwstenen trap naar het bordes van een fraai grachtenpand stond een jonge diender. Zijn gezicht kwam De Cock vaag bekend voor, maar hij kon er geen naam bij bedenken.

‘Ben jij Jansen?’ gokte hij.

De jonge diender lachte.

‘Van Houweningen… Hendrik van Houweningen.’

De Cock grijnsde.

‘Ik ben slecht in namen,’ verontschuldigde hij zich. ‘Heb jij om de recherche gevraagd?’

Hendrik van Houweningen knikte nadrukkelijk. Hij duimde over zijn brede linkerschouder.

‘Daarboven, in de achterkamer, ligt op de vloer een dode man in een maillot. Ik had van collega’s in de wachtkamer gehoord, dat zij in korte tijd al tweemaal een dode man in een maillot hadden aangetroffen en dat zij bij de tweede maal de recherche hadden laten komen omdat ze het niet helemaal meer vertrouwden.’ De jonge diender wuifde achter zich. ‘Mijn collega en ik vonden het raadzaam om ook nu de recherche te waarschuwen. Driemaal… driemaal is scheepsrecht.’

De Cock glimlachte om de uitdrukking.

‘Zijn er sporen van braak?’

Hendrik van Houweningen schudde zijn hoofd.

‘Volgens mij is alles puntgaaf. Niet alleen hier aan de voorkant. De achterkant van het pand grenst aan een mooie diepe tuin. Maar ook daar heb ik geen sporen van braak of verbreking kunnen ontdekken.’

‘Zijn jullie met een surveillancewagen?’

‘Ja.’

‘Wie heeft jullie hierheen gedirigeerd?’

‘De wachtcommandant van de Warmoesstraat. Hij had een telefoontje gekregen van een vrouw.’

‘Een vrouw?’

Hendrik van Houweningen knikte.

‘Een nicht.’ De jonge diender grinnikte. ‘Een echte nicht. Ze wilde haar oom bezoeken. Tot haar verbazing was de voordeur niet afgesloten… stond op een kier… en vond ze oom dood in de achterkamer.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Waar is die echte nicht nu?’

Hendrik van Houweningen draaide zich half om.

‘Boven, bij mijn collega.’ De jonge diender liep een paar treden de blauwstenen trap op. ‘Zal ik even voorgaan?’

De Cock knikte.

De beide rechercheurs liepen achter de jonge diender aan naar het bordes en vandaar via een ruime hal en een brede marmeren gang naar een hoog, overwegend in Queen Anne-stijl gemeubileerd vertrek. Twee smalle beregende ramen gaven uitzicht op een groepje oude iepen, waarvan de kruinen zwiepten in de wind.

Naast een ronde biedermeiertafel lag op een lichtblauw tapijt het lichaam van een man met grijzend haar, die gekleed was in een nauwsluitende zwarte maillot. Hij lag op zijn rug… zijn benen iets uiteen en zijn armen wijd gespreid. De vingers staken geklauwd omhoog.

Eén enkele blik in het gezicht met de half geloken ogen vertelde De Cock, dat de man reeds geruime tijd geleden was overleden. De oude rechercheur knielde bij de dode neer. Zijn belangstelling gold de rechteronderarm. Zoals hij verwachtte, ontdekte hij op die onderarm een kleine rode zwelling met in het midden een donker gekleurd punctieplekje.

De oude knieën van de grijze speurder kraakten toen hij overeind kwam. De Cock wendde zich met een ernstig gezicht tot Hendrik van Houweningen.

‘Wie… eh, wie zijn er gewaarschuwd?’

De jonge diender keek hem wat verward aan.

‘Alleen de Geneeskundige Dienst om een dokter voor de doodschouw.’ Hij blikte om zich heen. ‘Meer is toch niet nodig?’

De Cock gebaarde in zijn richting.

‘Vraag via de mobilofoon aan de wachtcommandant of hij ook een fotograaf en een man van de Dactyloscopische Dienst wil waarschuwen.’

Hendrik van Houweningen verliet het vertrek en De Cock keek naar een vrouw, die met een bleek gezicht naast een kabinet tegen de muur geleund stond. De oude rechercheur schatte haar tegen de dertig. Ze droeg een roodlederen mantelpakje, waaronder een witte blouse met volants. Haar donkerbruine haren waren steil, kort geknipt met een pony.

De grijze speurder liep op haar toe, nam beleefd zijn hoedje af en maakte een lichte buiging.

‘Mijn naam is De Cock,’ sprak hij vriendelijk. ‘De Cock met ceeooceekaa.’ Hij wees opzij. ‘Verderop staat mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs van politie, verbonden aan het bureau Warmoesstraat.’ De grijze speurder glimlachte. ‘En u bent?’

De vrouw kwam iets van de muur vandaan. Met haar lichtgroene, zacht fluorescerende ogen keek ze even naar hem op. Om haar mond gleed een vermoeide glimlach.

‘Nanette,’ sprak ze bijna fluisterend. ‘Nanette van Noordeinde.’

De Cock slikte.

‘Van Noordeinde?’ vroeg hij geschokt.

De vrouw knikte.

‘Van Noordeinde,’ herhaalde ze zacht.

De Cock wees achter zich naar de dode op de vloer.

‘Die… eh, die… eh,’ stotterde hij, ‘die man daar is uw oom?’

De vrouw knikte opnieuw.

‘Nicolaas van Noordeinde.’

De Cock draaide zich om en keek verwilderd om zich heen.

‘Zijn verzameling… zijn verzameling klokken, horloges, pendules?’

Nanette van Noordeinde liet haar hoofd iets zakken.

‘Weg,’ sprak ze hees. ‘Ik heb gekeken… er is geen stuk meer in huis.’ Ze zuchtte diep. ‘Soms kun je aan het stof zien waar ze hebben gestaan.’

Bram van Wielingen zette zijn aluminium koffer op het tapijt en keek naar de dode op de vloer. Daarna blikte hij omhoog naar De Cock.

‘Moord?’ vroeg hij weifelend.

De grijze speurder trok zijn schouders op.

‘Misschien,’ antwoordde hij achteloos.