Albert Baantjer - De Cock en danse macabre

Nanette van Noordeinde spreidde haar beide handen.

‘Ik bedoel… iets doen inzake die verdwenen klokkenverzameling.’

De Cock gebaarde in haar richting.

‘Bestaat er een inventarisatie… een nauwkeurige beschrijving van de verdwenen voorwerpen?’

‘Dat weet ik niet.’

‘Was de klokkenverzameling verzekerd?’

Nanette schonk hem een vermoeide glimlach.

‘Daar was oom Nicolaas mee bezig. Een familielid van een vroegere vriend van hem zou dat verzorgen.’

De Cock kneep zijn wenkbrauwen samen.

‘Hebt u in dit verband wel eens een naam horen noemen?’ vroeg hij voorzichtig.

Nanette van Noordeinde knikte.

‘Carry… Carry Cornelissen.’

De Cock keek de jonge vrouw geschrokken aan.

‘Carry Cornelissen zei u?’

‘Ja.’

De oude rechercheur kneep zijn stoppelige wenkbrauwen samen. ‘Hebt u,’ vroeg hij weifelend, ‘die… eh, die Carry Cornelissen wel eens ontmoet?’

Nanette van Noordeinde schudde haar hoofd.

‘Ongeveer een maand geleden vertelde oom Nicolaas mij, dat een expert hem had gezegd dat zijn kostbare klokkenverzameling veel te laag was verzekerd. Die expert… ene Carry Cornelissen… had de oude polis van mijn oom meegenomen om de totale som van de verzekering aanmerkelijk te verhogen.’ De jonge vrouw maakte een verontschuldigend gebaar. ‘Dat is feitelijk alles wat ik weet. Oom Nicolaas zei dat hij wel vertrouwen in die Carry Cornelissen had. Hij kende hem nog van vroeger. Die Carry was een neef van een zeer goede, inmiddels overleden, vriend.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Heeft uw oom wel eens iets naders over die overleden vriend gezegd, bijvoorbeeld over de wijze waarop die was overleden?’

‘Nee.’

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

‘Erft u de bezittingen van oom Nicolaas?’

Nanette van Noordeinde knikte nadrukkelijk.

‘Samen met mijn broer Nabor.’ Ze zweeg even en vervolgde aarzelend: ‘Althans, daar ga ik van uit. Oom Nicolaas heeft altijd beweerd dat wij beiden in zijn testament staan.’

De Cock keek haar schuins aan.

‘Weet uw broer Nabor van die kwestie van de verzekering voor de klokkenverzameling?’

‘Ik vermoed van wel.’

‘U hebt er niet met uw broer over gesproken?’

‘Ik heb er niet zoveel aandacht aan geschonken.’ Om haar mond gleed een glimlach. ‘Verzekeringen en dat soort zaken interesseren mij maar matig. Oom Nicolaas was een aardige man… jongste broer van mijn vader… buiten Nabor het enige familielid van mij dat nog in leven was. Daarom vond ik het een soort plicht om hem regelmatig te bezoeken. Gezellig, een babbeltje, een drankje… met zijn zaken bemoeide ik mij nooit. Dat van die verzekeringen kwam toevallig ter sprake, toen hij mij een pendule liet zien die hij een dag tevoren op een kunstveiling had gekocht.’

De Cock staarde nadenkend voor zich uit.

‘De klokkenverzameling van uw oom bestond toch niet uit louter pendules?’

‘Zeker niet,’ reageerde Nanette beslist. ‘Oom Nicolaas bezat van elk klokkentype wel een paar uitzonderlijke exemplaren: staande horloges, Engelse tafelklokken, Drentse stoelklokken, Friese staartklokken, consoleklokken, altaarklokken, en dan zijn prachtige verzameling pendules. Dat was werkelijk zijn trots.’

De Cock wreef over zijn kin.

‘In totaal dus een omvangrijke collectie.’

Nanette van Noordeinde knikte instemmend.

‘Absoluut… zeer omvangrijk. Oom Nicolaas heeft wel eens met het idee gespeeld om de gehele verzameling tentoon te stellen, maar heeft daar nooit een geschikte ruimte voor kunnen vinden.’

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

‘Om de verdwenen klokken te signaleren… op te nemen in het Opsporingsblad… zal ik toch over een beschrijving moeten beschikken.’

Nanette van Noordeinde blikte om zich heen.

‘Ik vermoed dat oom Nicolaas hier wel ergens een verzamellijst van zijn klokken heeft. En misschien heeft Nabor wel zo’n lijst. Ik zal hem vragen of hij u die vanavond brengt.’

De Cock strekte zijn wijsvinger naar haar uit.

‘Met het adres van die Carry Cornelissen.’

Nanette van Noordeinde glimlachte.

‘Geïnteresseerd?’

De Cock knikte nadrukkelijk.

‘Hooglijk.’ De oude rechercheur zweeg even. ‘Hebt u hier, tijdens uw bezoeken, wel eens kennissen van uw oom Nicolaas ontmoet?’

Nanette van Noordeinde knikte.

‘Een oudere man… Froombosch heette hij.’ Er gleed een schaduw over haar gezicht. ‘Ik mocht hem niet. Ik vond hem een onsympathieke man. De interesse die hij in de klokkenverzameling van oom Nicolaas had, irriteerde mij bovenmate. Het was net of hij mijn oom die verzameling niet gunde… of hij die klokken graag aan zijn eigen bezit had toegevoegd.’

‘Jaloers?’

‘Beslist.’

De Cock keek haar onderzoekend aan.

‘Is dat gevoelsmatig… of heeft die Froombosch zich wel eens in die zin uitgelaten?’

Nanette van Noordeinde staarde langs hem heen.

‘Hij zei eens in mijn bijzijn tegen oom Nicolaas, en dat frappeerde mij: “Het is eeuwig zonde, man, dat jij die fraaie en zo kostbare klokkenverzameling bezit. Dat zou niet moeten… je hebt er te weinig respect voor.”’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Respect?’

Nanette van Noordeinde knikte traag.

‘Ja, dat zei hij.’

De Cock daalde de blauwstenen trap van het bordes af en stak de rijbaan over. Aan de wallenkant bleef hij naast de Golf staan en nam het fraaie grachtenpand van de overleden Van Noordeinde in ogenschouw. Vooral de sierlijke verhoogde halsgevel had zijn aandacht.

Vledder opende het portier.

‘Gaan we terug naar de Kit?’

De Cock reageerde niet. Hij maakte met zijn rechterarm een weids zwaaiende beweging.

‘Allemaal kantoren,’ sprak hij met enige afschuw. ‘Het wordt tijd dat die mooie oude grachtenpanden weer de functie krijgen, waarvoor zij in vroeger eeuwen zijn gebouwd… om er stijlvol in te wonen.’

Vledder kwam naast hem staan.

‘Er zijn de laatste jaren toch al tal van bedrijven uit de grachtengordel verdwenen en naar de rand van de stad verhuisd. Ga eens kijken in het nieuwe Amsterdam-Zuidoost… machtige kantoorgebouwen… spiegelende paleizen.’

De Cock snoof.

‘Modern narcisme.’

Het klonk cynisch.

Vledder antwoordde traag.

‘Maar beter bereikbaar en zeker doelmatiger dan zo’n oud grachtenpand.’

De Cock schoof zijn oude hoedje iets naar achteren.

‘Weet je wat mij bezighoudt: om die omvangrijke klokkenverzameling van Nicolaas van Noordeinde te vervoeren heeft men toch zeker een flinke vrachtwagen nodig gehad… een vrachtwagen, die geruime tijd hier op die smalle gracht moet hebben gestaan om de gehele verzameling in te laden.’

Vledder keek hem peinzend aan.

‘Je bedoelt dat zoiets in verband met het intensieve verkeer overdag vrijwel niet te doen is.’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Als zo’n opstopping overdag te lang duurt, wordt steevast de politie gewaarschuwd en ik neem aan, dat de man of vrouw die de klokkenverzameling wegnam, niet het risico heeft willen nemen om bij zijn of haar actie de politie te ontmoeten.’

Vledder knikte.

‘Er is maar één mogelijkheid: het moet ’s nachts zijn gebeurd.’

De Cock krabde zich achter in de nek.

‘Met een dode Nicolaas van Noordeinde in zijn maillot als stille getuige.’

Vledder gniffelde. ‘Een wel heel stille getuige.’

Ineens kwam er beweging in De Cock. De oude rechercheur stak weer de rijbaan over, liep naar het voor hem rechts aangrenzende grachtenpand en belde aan.

Vledder kwam hem na.

Na enkele minuten werd de zware deur opengedaan door een lange, kalende man in een kakikleurige stofjas.