Albert Baantjer - De Cock en de dode tempeliers

Grootmeester Vidocq keek hem strak aan.

’Wanneer ik van u de toezegging krijg dat u die stukken vertrouwelijk zult behandelen.’

De Cock knikte.

’Binnen mijn ambtelijk vermogen.’

Grootmeester Vidocq boog in zijn richting.

’Ik laat het u weten.’

De Cock knikte dankbaar.

’Waarom,’ vroeg hij, ’hadden juist de tempeliers een sleutel van dit pand?’

Grootmeester Vidocq zwaaide met zijn wijde mouwen. ’De tempeliers,’ sprak hij gedragen, ’zijn de schatbewaarders van onze broederschap. Zij zorgen voor de aanwas en het beheer van ons vermogen. Wij hebben hen de titel van tempelier gegeven als een hommage aan de oude Orde der Tempeliers, die tijdens de vele kruistochten naar het Heilige Land zulk een zegenrijk werk hebben verricht.’

’Daar wordt door geschiedkundigen wel anders over gedacht.’ Op het gezicht van grootmeester Vidocq kwam een verbeten trek. Hij sloeg met zijn vuist op zijn borst.

’Laster,’ riep hij luid, ’achterklap, geschiedvervalsing. Belust op de bezittingen die zij in de loop van eeuwen hadden vergaard, is op een laaghartige en bloedige wijze een einde aan de Orde gemaakt. Vele tempeliers hebben, valselijk van ontucht en ketterij beticht, na jaren van helse folteringen op de brandstapel het leven gelaten. Hen is groot onrecht aangedaan.’ Het gezwollen taalgebruik van grootmeester Vidocq amuseerde De Cock.

’Hebt u persoonlijk een verklaring voor die gewelddadige dood van twee van uw tempeliers?’

Grootmeester Vidocq vouwde zijn handen.

’Onze nog levende tempeliers Theodorus Termunten en Andreas van Aerdenburg zullen een zware taak krijgen om voor de eminente De Lavaterne en Cooperbrander waardige vervangers te vinden.’

De Cock schudde zijn hoofd.

’Ik vroeg of u een verklaring hebt voor hun gewelddadige dood zo kort na elkaar.’

Grootmeester Vidocq liet zijn hoofd iets zakken.

’Ik ben bang dat de geschiedenis zich herhaalt: dat net als bij de oude Orde der Tempeliers in het verleden iemand belust is op hun bezittingen.’

’Kan dat?’

’Hoe bedoelt u?

’De bezittingen die de tempeliers vergaren, zijn toch het eigendom van de broederschap?’

Grootmeester Vidocq zuchtte diep.

’Er deden zich de laatste tijd geruchten voor, dat De Lavaterne en Cooperbrander zich ten koste van de broederschap hadden verrijkt.’

’Van wie kwamen die geruchten?’

’Een paar broeders die mij zeer na staan, zijn bezig dat te onderzoeken.’

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

’Is er dan geen toezicht op het gedrag van de tempeliers, op de bezittingen die zij verwierven en beheerden?’

Grootmeester Vidocq knikte.

’Dat toezicht ligt bij de bloedraad. Onze interne justitie. Zij kunnen van de tempeliers eisen dat zij opening van zaken geven.’

’Is dat gebeurd?’

Grootmeester Vidocq schudde zijn hoofd.

’Ik heb daar geen melding van gekregen. Ik weet ook niet of de geruchten van fraude en malversaties tot de leden van de bloedraad zijn doorgedrongen.’

De Cock keek hem verward aan.

’Is het dan niet uw taak als grootmeester van de broederschap om de bloedraad over mogelijk afwijkend gedrag van de tempeliers in te lichten?’

Grootmeester Vidocq maakte een hulpeloos gebaar. ’Ik beschik nog niet over voldoende aanwijzingen,’ sprak hij zorgelijk. ’Daar wacht ik op. Het ligt niet in mijn aard om loze kreten te slaken. Dat brengt alleen maar onrust. Maar ik vind het wel opmerkelijk dat een van de leden van de bloedraad zich al bij mij voor een opengevallen plek als tempelier heeft gemeld.’ ’Welk lid was dat?’

’Frederik Finken.’

Toen de rechercheurs laat in de avond afscheid van grootmeester Vidocq hadden genomen en van de Herengracht wegreden, regende het stormachtig. Gepaard met felle windstoten kletterden vette regendruppels tegen de voorruit en op het dak van de Golf. Om het zicht op de zwiepende ruitenwissers te ontwijken schoof De Cock de klep van zijn oude hoedje tot op de rug van zijn neus en liet zich onderuitzakken.

Vledder, weer aan het stuur van de Golf, gebaarde heftig. Zijn gezicht zag rood.

’Weer die Frederik Finken,’ riep hij verbolgen. ’Die vent zit achter die moorden op de tempeliers. Geloof me, als hij die moorden niet zelf heeft gepleegd, dan heeft hij het zijn zoon laten doen.’

De Cock schoof zijn hoedje iets terug en keek hem van terzijde aan.

’Motief?’

Vledder brieste.

’Een post als tempelier.’

De Cock reageerde verrast.

’Is dat een motief?’

Vledder knikte nadrukkelijk.

’Het is duidelijk,’ sprak hij met stemverheffing, ’dat zo’n vrije post van tempelier van de Broederschap van het Kruis tal van mogelijkheden biedt.’

’Tot?’

Vledder snoof.

’Het begaan van fraude, tot het verduisteren van aan hen toevertrouwde gelden. Bovendien ligt voor zo’n man tevens de weg wijd open voor het plegen van chantage.’

De jonge rechercheur nam een kleine adempauze.

’Wie controleert zo’n tempelier?’ ging hij geëmotioneerd verder. ’Wie houdt de bedragen bij van gedane giften en de opbrengsten via sponsors?’

De Cock glimlachte.

’Je hebt gehoord wat grootmeester Vidocq zei: de controle ligt bij de bloedraad.’

Vledder grinnikte vreugdeloos.

’Frederik Finken is lid van die bloedraad. Hij zal uit eigen ervaring weten hoe gebrekkig die controle is. Het zou mij niets verbazen als hij al geruime tijd op de hoogte is van malversaties door tempeliers gepleegd.’

De Cock trok zijn schouders op.

’Waarom heeft hij hen dan niet aangeklaagd? Dat is toch zijn taak als lid van de bloedraad?’

Vledder wond zich op.

’Finken wil geen einde aan de malversaties. Dat is niet zijn doel. Hij wil als tempelier ook zelf profiteren van de mogelijkheden die dat ambt biedt.’

De Cock knikte berustend.

’Vandaar zijn verzoek aan grootmeester Vidocq om tempelier van de broederschap te worden.’

’Precies.’

’Er moest wel eerst een plaatsje vrijkomen.’

’Precies.’

’Vandaar dat er eerst een paar tempeliers moesten sneuvelen.’ Vledder keek hem van terzijde glunderend aan.

’Je begint er eindelijk iets van te snappen.’

De Cock schoof lachend de rand van zijn hoedje weer tot op de rug van zijn neus. Hij onthield zich van commentaar. Verder zwijgend reden ze terug naar de kit.

Toen ze de hal van het politiebureau binnenstapten, wenkte Jan Kusters hen vanachter de balie.

De Cock liep op hem toe.

’Toch geen narigheid, hoop ik?’

De wachtcommandant schudde zijn hoofd.

’Er waren vanavond hier een paar collega’s uit de regio Gooien Vechtstreek.’

’Wat kwamen die doen?’

’Ze vroegen naar jou.’

De Cock veinsde verbazing.

’Ze hadden me toch kunnen bellen?’

Jan Kusters maakte een hulpeloos gebaar.

’Ze wilden jouw hulp bij de arrestatie van die bekende wielrenner, Robert Finken.’

De mond van De Cock viel half open.

’Arrestatie van Robert Finken?’ herhaalde hij vragend. De wachtcommandant knikte.

’Onze collega’s uit de regio hadden in een villa in Naarden zijn vingerafdrukken gevonden en zochten hem nu wegens moord op ene heer Cooperbrander.’

De Cock kneep zijn ogen even dicht.

’Een dode tempelier.’

De Cock keek zijn jonge collega onderzoekend aan. ’Heb je al geïnformeerd?’

Vledder knikte traag.

’De rechercheur die ik van de regio Gooi- en Vechtstreek aan de lijn kreeg, bevestigde dat collega’s van hem naar Amsterdam waren getogen.’

’Om Robert Finken te arresteren als verdacht van moord op Henry Cooperbrander.’

’Ja.’

’Hadden ze ook een bevel tot huiszoeking?’