Albert Baantjer - De Cock en de dode tempeliers

’Albert Cooperbrander vond dat late telefoontje naar zijn moeder ronduit verdacht. Het wekte bij hem de nodige argwaan. Een argwaan die ik met hem deel. En dat zal zeker niet de bedoeling van vader Finken zijn geweest.’

’Wat doen we met vader en zoon Finken?’

’Niets.’

Vledder keek hem verrast aan.

’Niets?’

De Cock knikte. Hij wees naar de grote klok boven de toegangsdeur van de grote recherchekamer.

’Als jij straks naar Westgaarde gaat voor de gerechtelijke sectie op het lijk van Antonie de Lavaterne, neem ik contact op met onze collega’s van de regio Gooi- en Vechtstreek. De dood van Henry Cooperbrander is hun zaak.’

Vledder slikte.

’Jij wilt hun vertellen wat wij omtrent vader en zoon Finken te weten zijn gekomen?’

’Ja.’

’Jij wilt hen helpen hun moordzaak op te lossen?’

’Ja.’

’Zij hebben ons gisteravond bij commissaris Buitendam gemeen belasterd.’

De Cock glimlachte.

’Je mag geen kwaad met kwaad vergelden.’

Vledder keek hem peinzend aan.

’Een kreet van je oude moeder?’

De Cock knikte bedaard.

’Je begint haar al aardig te kennen.’

Met een grauw gezicht kwam Vledder sjokkend de grote recherchekamer binnen en liet zich puffend op zijn stoel achter zijn bureau zakken.

’Ik kwam in de spits terecht,’ sprak hij blazend. ’Ik denk dat ik er bijna twee uur over heb gedaan om van Westgaarde naar de Warmoesstraat te komen. Amsterdam is een stad met aderverkalking. Volkomen dichtgeslibd. Als je eenmaal vastzit, kun je geen kant meer uit.’

De Cock knikte begrijpend.

Toen het grauw uit het gezicht van Vledder iets was weggetrokken, zei hij: ’Ik heb onze collega’s van de regio Gooi- en Vechtstreek volledig ingelicht. Ze zullen vader en zoon Finken benaderen en mocht het iets opleveren, dan zullen ze ons daarover informeren.’

Vledder grinnikte.

’Toch vriendelijk van ze,’ sprak hij spottend. ’Heb je nog iets gezegd over hun klacht bij Buitendam?’

De Cock schudde zijn hoofd,

’Het is beter die zaken niet op de spits te drijven. Misschien hebben wij hen in de toekomst weer nodig.’

’Ik vind het toch een rotstreek.’

De Cock reageerde niet.

’Ik heb tijdens jouw verblijf op Westgaarde ook een bezoek gebracht aan Gabriëlle de Lavaterne. Ze bezwoer mij nog eens dat ze geen Frederik Finken kende en dat zij betwijfelde of haar man ooit met hem bevriend was.’

De oude rechercheur zweeg even voor het effect.

’En, op mijn verzoek, toonde ze mij de ponjaard van haar man.’

Vledder snoof.

’Het betekent niet dat ik haar als mogelijke verdachte uitsluit.’ De Cock liet het onderwerp rusten.

’Hoe was de sectie?’ vroeg hij belangstellend.

Vledder maakte een wegwerpgebaar.

’Vervelend,’ gromde hij. ’Dokter Rusteloos had de pest in. Hij kankerde over een te hoge werkdruk, te veel gerechtelijke secties op één dag, wilde een betere salariëring voor het zware werk dat hij deed.’

De jonge rechercheur gromde opnieuw.

’Het enige belangrijke dat hij opmerkte, was dat de steek met de ponjaard professioneel was toegebracht, links van de ruggengraat en tussen de ribben door. Het hart werd vol geraakt.’ ’Heeft Kreuger de ponjaard nog op dactyloscopische sporen onderzocht?’

Vledder knikte.

’Voor Rusteloos aan zijn sectie begon.’

’En?’

’Niets. Schoongeveegd.’

De Cock stak zijn open rechterhand naar Vledder uit. ’Sleutels?’

Vledder grinnikte.

’Ik heb alle sleutels die ik in zijn kleding kon vinden, meegenomen. Zijn fouillering leverde niets op. Hij had geen agenda bij zich, ook geen legitimatiebescheiden, alleen een portefeuille met creditcards en een klein bedrag aan geld.’

Vledder tastte in een zijzak van zijn colbert en schoof De Cock een bos sleutels toe. ’Ik weet niet,’ verzuchtte hij, ’of daar een sleutel bij zit van dat pand aan de Herengracht. Ik heb geen idee hoe die sleutel eruit moet zien.’

De Cock bekeek de sleutels met kennersblik.

’Buiten deze bos had hij geen sleutels bij zich?’

Vledder schudde zijn hoofd.

’Dat was alles.’

De Cock keek hem vragend aan.

’Je zei: ik heb alle sleutels die ik in zijn kleding kon vinden meegenomen, je hebt toch geen sleutels die los van deze bos waren, later daaraan bevestigd?’

’Is dat belangrijk?’

De Cock knikte.

’Een sleutel los van de bos duidt in de regel op een aparte status. Een sleutel aan een bos betekent dat de sloten die de eigenaar daarmee kan openen tot zijn eigen gebruiksterrein behoren.’

Vledder boog beschaamd.

’Er was een losse sleutel,’ sprak hij timide. ’Die zat in de rechter zijzak van zijn colbert. Voor het gemak heb ik die aan die bos geschoven.’

’Weet je nog welke sleutel dat was?’

De jonge rechercheur schudde zijn hoofd.

’Ze lijken allemaal op elkaar.’

De Cock stond van zijn stoel op, pakte de sleutelbos, stak die in zijn broekzak en slofte naar de kapstok.

Vledder kwam hem na.

’Waar ga je heen?’

De Cock draaide zich half om.

’Naar de Herengracht, kijken of een van die sleutels op de deur van het souterrain past.’

Het schemerde toen ze op de houten steiger achter het politiebureau naar hun Golf stapten. Vledder drukte het contactsleuteltje in de hand van De Cock.

’Rij jij maar eens. Ik heb er na die paar uur in de spits geen zin meer in.’

De Cock trok gelaten zijn schouders op. Hij hees zich achter het stuur en reed in een verkeerde versnelling de steiger af naar de Oudebrugsteeg en verder het Damrak op. Na wat horten en stoten en een noodstop voor een zebrapad, bereikte hij de Herengracht en vond daar een parkeerplaatsje aan de walkant tussen de bomen.

De rechercheurs stapten uit en slenterden langs een bruine haag van Amsterdammertjes naar het imposante pand. De Cock nam de sleutelbos uit zijn broekzak en koos een sleutel met een sleutelbaard die hem geschikt leek. Na de derde poging gaf het slot mee en duwde hij de deur van het souterrain open.

Hij draaide zich half om naar Vledder.

’Zullen we nog even binnen kijken?’

Vledder gebaarde voor zich uit.

’Mij best.’

Hij tikte De Cock op zijn schouder. ’Antonie de Lavaterne had dus een sleutel van dit pand. Hij hoefde door niemand te worden binnengelaten.’

De Cock knikte.

’De vraag is: met wie had hij een afspraak? En waarom juist hier?’

Vledder vond geen antwoord.

Vanuit de keuken, waar nog niet zo lang geleden met een ponjaard in de rug het lijk van Antonie de Lavaterne lag, bereikten zij via een houten draaitrap een hoger gelegen verdieping. Boven aan de trap bleef De Cock staan. Zijn scherp gehoor had het geluid van voetstappen waargenomen. Hij hield zijn wijsvinger voor zijn mond.

’Er is iemand,’ fluisterde hij zacht.

Voorzichtig ging hij verder. Vledder volgde in zijn kielzog. De trap leidde naar een brede marmeren gang. Half in die gang bleef De Cock opnieuw staan en luisterde intens. Het geluid van de voetstappen trilde schuin boven hun hoofd. De oude rechercheur pakte zijn zaklantaarn en liet het licht door de brede gang dwalen. Het ovaal rustte even bij wulpse engeltjes aan het plafond. Behoedzaam sloop hij verder en gromde binnensmonds omdat zijn leren schoenen kraakten. Midden in de gang vond hij een trap omhoog. Toen hij even omkeek naar Vledder zag hij dat de jonge rechercheur zijn dienstpistool in zijn rechterhand had.

De Cock kneep zijn lippen samen.

’Doe dat ding weg,’ siste hij tussen zijn tanden. ’Je zou er iemand pijn mee kunnen doen.’

Vledder trok met een scheve mond een grijns, maar gehoorzaamde gedwee. Achter De Cock aan hees hij zich de trap op. Boven aan de trap, in een brede gang met een houten lambrisering, bleef de oude rechercheur opnieuw staan en luisterde. Hij lokaliseerde het geluid van de voetstappen in een vertrek aan de voorzijde van het pand.