Albert Baantjer - De Cock en de broeders van de zachte dood

‘En?’

‘Zijn vrouw stond niet afwijzend tegenover een eventuele scheiding. Het was toch een huwelijk van niets. Het bestond in feite niet meer. Rickie was alleen geschrokken van de eisen, die ze had gesteld.’

‘Financieel?’

Ze knikte. ‘Ook dat.’

De Cock keek haar onderzoekend aan. ‘Wat dan nog meer?’

Manke Greetje plukte aan het pluche tafelkleed. ‘Rickie moest zijn hoge functie opgeven.’

‘Wat voor functie?’

‘In zijn geloof.’

De grijze speurder boog zich naar haar toe.

‘Geloof?’ vroeg hij gehaast. ‘Wat voor een geloof?’

Ze maakte een wat beverig gebaar. ‘Rickie zat, volgens zijn zeggen, al heel lang in een apart soort geloof. Een genootschap. Daar deed hij heel veel werk voor.’

De ogen van De Cock werden groot.

‘De Broeders en de Zusters!’ riep hij gespannen.

Manke Greetje knikte bedachtzaam. ‘Van de Heilige Zegeningen.’

Vanaf het pandje van Manke Greetje liepen ze via de Oude Kennissteeg naar het Oudekerksplein. Zwijgend. De ontdekking dat ook Richard van Bovenkerken lid was van het Genootschap van de Broeders en de Zusters van de Heilige Zegeningen had hen beiden diep geschokt. Het gaf aan de zaak een onverwachte wending. Reeksen van vragen borrelden op.

Op het hoekje van het Oudekerksplein en de Sint Annendwarsstraat stond Limburgse Leentje, een al wat bedaagde prostituee, die De Cock al een mensenleeftijd kende. Ze wenkte de grijze speurder naar zich toe.

‘Ben je bij Manke Greetje op bezoek geweest?’

De Cock wreef langs zijn kin. ‘Inderdaad,’ sprak hij gelaten, ‘daar waren we.’

Ze knikte met een ernstig gezicht.

‘Ik begrijp het… zeker in verband met het verdrinken van Blonde Tieneke?’

‘Precies.’ Ze schudde meewarig het hoofd. ‘Dat ze zo aan haar eind moest komen. Zo jong nog.’ Ze veranderde van toon. ‘Maar als je mij vraagt: het is haar eigen schuld.’

‘Hoezo?’

Ze bracht de armen voor haar buik en drukte haar boezem iets op. ‘Het kon nooit goed gaan. Dat zag je. Die vent leefde op een vulkaan.’

‘Oom Rickie?’

‘Ja…, die Oom Rickie. Die vent smeet met geld. Ik heb er wel eens bij gezeten. Wat die vent op een avond stuksmeet! Dat is ongelooflijk. Hij leek soms wel een oliesjeik met kerstvakantie. Kijk… zoveel geld, dat kun je met normaal werken niet verdienen.’

‘Je bedoelt dat hij jatte?’

Limburgse Leentje streek met de rug van haar hand langs haar neus en snoof nadrukkelijk. ‘Wat dacht je dan? Natuurlijk jatte hij. Bij het leven. En al jaren. Zeker zolang als ik hem ken.’ Ze telde op haar vingers. ‘En dat is toch al zo’n jaar of vijf.’

De Cock keek haar onderzoekend aan.

‘Ben je wel eens met hem weggeweest?’

Er gleed een vermoeide glimlach over haar gezicht.

‘Ik heb het natuurlijk wel geprobeerd. En dat meer dan één keer. Ik sta hier tenslotte niet voor mijn lol en zo’n goudfazant is toch iets waarvan elk meisje van de vlakte droomt? Maar hij moest mij niet. Oom Rickie viel op blonde meiden.’

‘Zoals Tieneke?’

‘Dat was zijn smaak,’ sprak ze gelaten. ‘Daar had hij alles voor over.’ Ze zweeg even. ‘Tieneke had hem alleen niet zo moeten inpakken. Begrijp je, ze had wat meer ruimte moeten laten voor andere meisjes. Zodat die ook wat konden verdienen. Dat deed Tieneke niet. En dat heeft nogal wat kwaad bloed gezet.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Wil je zeggen dat die twee door de penoze om zeep zijn geholpen?’

Ze tikte met een kromme vinger op haar voorhoofd.

‘Waar zit je verstand, De Cock? Natuurlijk niet. Misschien dat ze op den duur Blonde Tieneke eens onder handen hadden genomen, omdat ze hem helemaal voor haarzelf hield, maar aan Oom Rickie zou niemand zijn handen vuil maken. Je slacht toch geen kip met gouden eieren?’

‘Ook niet als die kip eens heel veel geld bij zich had?’

Limburgse Leentje keek peinzend op. ‘Had-ie dat?’

De Cock liep bij haar vandaan. Glimlachend.

Vledder volgde in zijn kielzog.

Toen ze in de Warmoesstraat het politiebureau binnenkwamen en langs de balie liepen, keek de wachtcommandant van zijn dienstboek op en wenkte.

‘Ik heb een bericht voor jullie. Die donkerblauwe Jaguar is gevonden. Daar liep toch een telex van?’

De Cock stapte op hem toe en knikte. ‘Al een paar dagen. Waar is de wagen gevonden?’

De wachtcommandant raadpleegde zijn aantekeningen. ‘In de oude Keulse Vaart, dicht bij de behangselfabriek van Rath & Doodeheefver.’

‘Wie vond hem?’

‘Een schippertje van een zandschuit. Hij bemerkte het toen hij met zijn boot ergens tegenaan voer. Hij heeft de brugwachter verwittigd van de verkeersbrug bij Duivendrecht. Die heeft de rijkspolitie te water gewaarschuwd. Toen ze erachter kwamen dat het de Jaguar was waarvoor jij belangstelling had, hebben ze onze Technische Dienst laten opdraven.’

‘En?’

De wachtcommandant wuifde naar zijn aantekeningen.

‘Niets bijzonders. De wagen verkeerde technisch in een prima staat.’

‘Hij was leeg?’

De wachtcommandant keek hem glimlachend aan. ‘Er zat niemand in de wagen… als je dat bedoelt. Verder was er de gebruikelijke santekraam. De luitjes van de Technische Dienst nemen aan dat hij vanaf de Weesperzijde in het water is gereden.’

‘Moedwillig.’

De wachtcommandant knikte.

‘Duidelijk. De wagen stond in de eerste versnelling.’

De Cock koesterde zijn vermoeide voeten. Hij trok ze wat omhoog en streek langs zijn gevoelige kuiten. Daarna leunde hij in zijn stoel achterover en legde zijn benen met zichtbaar behagen op zijn bureau. De pijn trok langzaam weg en gaf weer ruimte voor koel overleg.

De laatste ontwikkelingen in het onderzoek hadden hem enigszins verrast. De mededeling van Manke Greetje, dat Richard van Bovenkerken een functie in het genootschap bekleedde, gaf aan het onderzoek een duidelijke richting. En De Cock was er niet blij mee. Het was een aanwijzing dat de mysterieuze moorden iets te maken hadden met de Broeders en de Zusters van de Heilige Zegeningen.

De Cock had in zijn lange rechercheloopbaan wel meer met religieuze sekten van doen gehad en wist uit ervaring welke moeilijkheden hem nog te wachten stonden. Het viel niet mee de geslotenheid van zo’n gemeenschap open te breken. Maar het moest. Van een ding was hij overtuigd: ergens in de boezem van het genootschap lag de oplossing. Daar kwamen de draden bijeen.

Hij tilde zijn benen van het bureau en begon door de recherchekamer te stappen. In gedachten liet hij de gebeurtenissen nog eens de revue passeren.

Het begon met de keurige heer en mevrouw Van Schoonenbeek. Terug van een vakantie in het Italiaanse Cortina d’Ampezzo, verzoeken ze aan het genootschap een algehele samenkomst te beleggen. Ze hadden, zo schreven zij in hun verzoek, een schokkende ervaring opgedaan. Maar nog voor de algehele samenkomst plaatsvindt, worden beiden levenloos uit het water van de Keizersgracht gevist.

Wat was hun schokkende ervaring ? Hadden ze iets gehoord, gezien? Moesten zij daarom sterven… vreemd, aan elkaar vast, de armen door elkaar… de vingers nauw ineengestrengeld?

En dan het tweede paar. Blonde Tieneke en Richard van Bovenkerken… een ambitieus hoertje en een man die duidelijk veel te verteren had. Wat was de zin van hun dood? Lag dat in een negen minuten durend telefoongesprek met datzelfde Cortina d’Ampezzo?

De Cock streek met zijn handen door zijn haar. De pijn in zijn voeten stak de kop weer op. De oplossing, zo besefte hij, lag nog ver weg.

Voor het bureau van Vledder bleef hij staan. ‘We hebben nog geen bericht uit Italië?’

De jonge Vledder schudde het hoofd en glimlachte. ‘Dat zal nog wel even duren. De Italiaanse politie heeft nooit zoveel haast en van Interpol kun je niet veel verwachten. Misschien hadden we beter zelf rechtstreeks met het hotel kunnen bellen.’