Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

Ineens keek hij op. Hun blikken kruisten elkaar. Een moment leek het alsof hij zich zou omdraaien en weggaan, maar hij bleef staan. Met gebogen hoofd keek hij toe hoe de kist langzaam in het graf zonk.

De Cock stond in tweestrijd. Hij vroeg zich af wat hij moest doen. Er liep een opsporingsbericht voor Marinus van de Heuvel. Ambtelijk was hij verplicht om tot zijn arrestatie over te gaan. Iets weerhield hem. Hij had nooit zo sterk aan de schuld van Marinus van de Heuvel geloofd. De overtuiging dat de jongeman bij de moord op Annelies van Haemstede was betrokken, had nooit bezit van hem kunnen nemen. Had hij iets met de moord op Jeanette van Zelhem te maken? Peter van Buuren, de jonge diender, had hem in de buurt gezien. Toeval?

Zijn besluiteloosheid verlamde hem. Toen hij weer opkeek was Marinus van de Heuvel verdwenen. Hij stond niet meer achter de kring, die langzaam uiteen ging.

Vledder stootte hem van terzijde aan.

‘Gaan we?’

De Cock knikte afwezig.

‘Heb je nog bekenden gezien?’

Vledder gebaarde voor zich uit.

‘Justus van Haemstede… die zat in de aula met zijn ouders op de eerste rij. En dan die Camilla Verduin in een zwart mantelpakje.’

‘Verder nog?’

Vledder schudde zijn hoofd en De Cock zweeg.

Ze reden van de begraafplaats weg. De regen viel nog steeds in stromen neer. Vledder liet de ruitenwissers in de hoogste versnelling zwiepen en De Cock, naast hem, zakte nadenkend onderuit. Hij voelde zich niet prettig. De oude rechercheur had moeite om zijn eigen gedrag te verklaren. Hij was naar Zorgvlied, naar de begrafenis van Annelies van Haemstede gegaan, omdat hij verwachtte dat Marinus van de Heuvel daar zou verschijnen. Maar toen hij hem inderdaad in de aula en later rond het graf zag staan, bleef hij passief… kwam hij tot geen enkele actie.

Hij schudde zijn hoofd en kwalificeerde zichzelf als een sentimentele oude dwaas, die eerder naar zijn gevoel luisterde dan dat hij zijn gezond verstand liet werken. Hij had die Marinus van de Heuvel moeten arresteren. Al was dat alleen maar voor de beroving van die Duitse toerist.

Vledder keek hem van terzijde aan.

‘Weet je wie ik op Zorgvlied heb gemist?’

‘Nou?’

‘Jean-Paul van Capelle. Hij is toch een poosje met die Annelies verloofd geweest. En hij was jaren bevriend met Justus van Haemstede. Hij kende haar ouders. Men zou toch verwachten dat hij van zijn belangstelling blijk zou geven.’

Om de mond van De Cock dartelde een glimlach.

‘Misschien mocht hij niet van zijn moeder.’

Een tijdje reden ze zwijgend voort. De wind wakkerde aan, zodat de regen meer vaart kreeg. Het kletterde op het dak van de Volkswagen.

Vledder wees naar het water van de Amstel.

De golven hadden schuimkopjes.

‘Zullen we even kijken op de Christoffel ? We zijn toch in de buurt.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik wil terug naar de Kit,’ sprak hij nukkig. ‘Ik laat het initiatief liever aan hem over. Ik wil eerst afwachten hoe Harry Devoorde op het bericht van Smalle Lowietje reageert.’

Vledder grinnikte.

‘Zou dat bericht hem al hebben bereikt?’

Vledder tuitte zijn lippen.

‘Dat denk ik. Mijn erva ring is dat de tamtam heel snel werkt.’ Vledder minderde vaart. Langzaam reed hij aan de Christoffel voorbij. De oude schuit leek verlaten. Er was geen spoor van leven. Vledder blikte opzij.

‘Zullen we toch even…’ Hij maakte zijn zin niet af.

De Cock wees gebiedend voor zich uit.

‘Terug naar de Kit,’ sprak hij streng.

‘Oké boss .’

‘Ik ben je boss niet.’

Vledder snoof.

‘Je doet wel alsof.’

De Cock liet het onderwerp varen. Hij drukte zich omhoog. ‘Wanneer wordt Jeanette van Zelhem begraven?’

‘Morgen.’

‘Op Zorgvlied?’

Vledder knikte. ‘Wil je daar ook heen?’

‘Ja.’

De jonge rechercheur trok een grijns.

‘Waarom? Dit bezoek aan Zorgvlied heeft ook niets opgeleverd.’ De Cock ging aan de opmerking voorbij.

‘Ik verwacht dat de ouders van Jeanette aanwezig zullen zijn. Ik wil eens met ze praten. Ergens in het leven van Jeanette en ook van Annelies moet beslist iets zijn gebeurd dat betrekking heeft op hun gewelddadige dood. Er is een motief dat hen bindt… een motief voor hun moordenaar.’

Vledder reageerde niet. Hij reed de politiewagen voorzichtig de natte gladde steiger op.

De beide rechercheurs stapten uit en sjokten met gebogen hoofd door de regen naar de Warmoesstraat. Toen ze de hal van het politiebureau binnenstapten, wenkte Jan Kusters De Cock met een kromme vinger. Hij deed de deur naast de balie open. ‘Kom eens mee,’ sprak hij geheimzinnig. ‘Ik heb een verrassing voor je.’ Met een ring met sleutels in zijn hand, ging de wachtcommandant De Cock voor naar het cellenhuis. Hij stak een sleutel in cel 5, draaide die om en trok de zware celdeur open. Gestoken in een verregend donkergrijs kostuum, stond achterin, met zijn rug tegen de muur, een jongeman. Het schaarse licht glansde op de pommade in zijn blonde haar en om zijn mond speelde een glimlach.

De Cock staarde hem aan.

‘Marinus van de Heuvel,’ lispelde hij.

Jan Kusters knikte.

‘Hij heeft zich tien minuten geleden gemeld.’

De Cock blikte opzij naar Jan Kusters.

‘Ik neem hem mee naar boven.’

De wachtcommandant wenkte Marinus van de Heuvel uit zijn cel. ‘Ga maar met de rechercheur mee,’ sprak hij op vaderlijke toon. ‘En haal nu eens alles uit de kast.’

De Cock glimlachte om de opmerking. Hij legde vertrouwelijk zijn hand op de schouder van de jongeman.

‘Ik geloof dat Marinus het van nu af aan anders gaat doen… heel anders.’ Hij leidde de jongeman het cellenhuis uit en ging met hem achterom de trappen op naar de tweede etage. Toen ze samen de grote recherchekamer binnenstapten, keek Vledder hem met grote ogen aan. Hij wees op Marinus van de Heuvel. ‘Hij was de verrassing van Jan Kusters!’

De Cock knikte. ‘Marinus heeft zich vrijwillig gemeld.’ Vledder liep op de jongeman toe en grijnsde.

‘Vrijwillig?’ riep hij minachtend. ‘Het was helemaal niet vrijwillig… niet uit vrije wil… het was uit wroeging. Hij heeft berouw. Het bloed van Annelies kleeft aan zijn handen.’ Even vonkte er iets in de ogen van Marinus van de Heuvel en De Cock was bang voor een te felle reactie. Maar de jongeman wendde zijn hoofd van Vledder af en zweeg. De oude rechercheur vatte Marinus bij zijn arm en liet hem op de stoel naast zijn bureau plaatsnemen.

‘Waarom was je gevlucht?’ vroeg hij vriendelijk. ‘Moeten we dat opvatten als een teken van schuld?’

De jongeman schudde zijn hoofd.

‘Ik was bang,’ sprak hij zacht, ‘dat ik niet in de gelegenheid zou zijn om de begrafenis van Annelies bij te wonen.’

Op het gezicht van Vledder verscheen weer een grijns. ‘Een smoes,’ riep hij uit. ‘Een sentimentele smoes. Wij waren vanmorgen bij de begrafenis op Zorgvlied. We hebben je daar niet gezien.’

Marinus van de Heuvel keek naar De Cock. De grijze speurder blikte terug, maar reageerde verder niet.

‘Ik was er,’ sprak de jongeman.

Vledder schudde zijn hoofd.

‘We hebben je niet gezien.’

Marinus van de Heuvel zuchtte.

‘Ik was er,’ herhaalde hij koppig.

De Cock keek strak naar Vledder. Hij ondervond de interrupties van zijn jonge collega dit keer als storend.

‘Terwijl… eh, terwijl ik hier met Marinus verder praat… probeer jij intussen iets over ene Martha Overdijk te weten te komen.’ De jonge rechercheur begreep de wenk. Met een blos op zijn wangen draaide hij zich om en liep de kamer uit.

Marinus van de Heuvel fronste zijn wenkbrauwen.

‘U hebt mij toch gezien aan het graf?’