Albert Baantjer - De Cock en de dood van de Helende Meesters

“Blijf kalm.”

De oude rechercheur stond van zijn zetel op en leidde Vledder naar een hemelsblauw fluwelen gordijn, dat de tempel achter het spreekgestoelte afsloot. Door twee kieren in het gordijn was de verlichte tempel met de eenzame figuur van Michel-Jan van Nimwegen goed zichtbaar.

Vledder fluisterde.

“Wat doen Appie Keizer en Fred Prins buiten.”

De Cock schoof iets naar hem toe.

“De buitendeur van de tempel…de deur waardoor wij vanavond zijn binnengekomen…staat wijdopen. Dat heeft Michel-Jan van Nimwegen aan de moordenaar beloofd. Appie Keizer en Fred Prins hebben elk een mobiele telefoon. Ze houden die deur in de gaten. Zo gauw er iemand naar binnen gaat, wachten ze enige minuten en komen dan naar binnen. Ze mogen niemand naar buiten laten komen…onder geen voorwaarde.”

Vledder zuchtte.

“Weet jij wie er komt?”

“Ja.”

“Hoe laat?”

“Acht uur.”

“Wie?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Kijk en huiver.”

Hij keek opnieuw op zijn horloge. Het was drie minuten voor acht. De grijze speurder voelde hoe de spanning zijn bloeddruk opstuwde. Zijn oude hart pulseerde in de toppen van zijn vingers. Die momenten van spanning, zo wist hij, kostten hem jaren van zijn leven.

Het mobieltje in zijn hand maakte een zacht geluid.

“Er staat een man voor de deur.” Het was de stem van Fred Prins. “Hij kijkt om zich heen en weifelt. Zal ik naar hem toe lopen?”

De Cock verbleekte.

“Nee…niets doen. Hij moet zich on bespied wanen en uit zichzelf naar binnen gaan.”

“Oké.”

De Cock zuchtte diep. Hij tuurde door het gordijn en rilde.

Vanuit de brede gang kwam een man de tempelruimte binnen.

Hij liep traag, met een iets gebogen hoofd, door het middenpad langs lange rijen lege kerkbanken op Michel-Jan van Nimwegen toe. Even bleef hij voor hem staan, toen trok hij de houten stoel, waarop De Cock had gezeten, naar zich toe en nam tegenover hem plaats.

De Cock gaf Vledder een duw.

“Nu.”

De jonge rechercheur stormde door een opening in het hemelsblauwe gordijn naar voren.

De man stond geschrokkea op, wierp de stoel om en vluchtte in de richting van de brede gang. Nog voor hij die had bereikt, stortte Fred Prins zich bovenop hem. Hij hield hem met zijn borst op de vloer en nam zijn armen in een greep.

Vledder bukte bij de man neer en draaide diens gezicht opzij.

Verbaasd keek hij omhoog naar De Cock.

“Het is,” slikte hij, “het is Peter van Houten.”

De oude rechercheur knikte.

“De langstlevende chirurg van de kliniek van de Helende Meesters.”

De ding-dong in de gang galmde nog een beetje na. De Cock deed de deur van zijn woning open. Voor hem op de stoep stond Dick Vledder.

Naast hem, half tegen zijn schouder geleund, stond de blonde Adelheid van Buuren. De Cock herkende haar direct aan de sproetjes rond haar neus.

Ze was keurig gekleed in een hemelsblauw fluwelen mantelpakje, dat zo uit het gordijn van de tempel van de Broeders en Zusters van de Tien Geboden kon zijn gesneden. Aan haar linkerhand bungelde een boeket rode rozen.

“Ik heb haar maar meegenomen. Ik hoop dat je daar geen bezwaar tegen maakt.”

De Cock lachte.

“Hoe zou ik dat kunnen?”

De oude rechercheur deed een stap opzij en liet het stel binnen.

Vledder gebaarde voor zich uit.

“Zijn de anderen er al?”

De Cock knikte.

“Appie Keizer en Fred Prins zitten bij mijn vrouw en hebben het hoogste woord.”

Ze stapten gezamenlijk de woonkamer binnen. Mevrouw De Cock kwam onmiddellijk overeind en schudde Vledder ter begroeting de hand. Daarna richtte ze haar aandacht op Adelheid van Buuren en nam met een gebaar van verrukking de rozen in ontvangst.

Vledder glimlachte.

“Adelheid is al volop bij de recherche in bedrijf. Ze heeft al in belangrijke zaken meegedraaid. Ze is beslist een aanwinst voor ons korps.”

Mevrouw De Cock keek hem schuins aan.

“En voor jou?”

Over het gezicht van Vledder gleed een blos.

“Een geschenk uit de hemel. Wanneer wij het eens…en wel zeer eens zijn geworden, gaan we trouwen.”

Fred Prins stootte Appie Keizer aan.

“En wij komen op de bruiloft.”

Mevrouw De Cock wuifde uitnodigend naar een paar diepe fauteuils.

“Ga zitten,” riep ze hartelijk. Ze wendde zich tot Adelheid. “Zoals je weet schenkt mijn man bij deze gelegenheden altijd cognac, maar als je wat anders wilt?”

Adelheid schudde haar hoofd.

“Ik houd mij aan de traditie.”

De Cock vatte de fles fijne cognac Napoleon, die hij speciaal voor dergelijke gelegenheden in huis had, en vulde ruim de bodem van diepbolle voorverwarmde glazen. Hij reikte die Adelheid en zijn recherchevrienden aan. Daarna hield hij zijn glas omhoog. Zijn blik gleed naar Adelheid van Buuren.

“Ik heb de gewoonte om op de gerechtigheid te toosten of als tegenhanger op de misdaad…want hoe men ons werk ook beziet…zonder die misdaad hadden wij geen bestaan. Maar vanavond hef ik het glas op de liefde.”

Mevrouw De Cock keek haar man aan.

“Dat meen je?”

De Cock knikte nadrukkelijk.

“En al ware het,” declameerde hij pathetisch, “dat ik de gave der profetie had, en wist al de verborgenheden en al de wetenschap…en al ware het dat ik het geloof had, zodat ik bergen verzette…en de liefde niet had, zo ware ik niets.”

De oude rechercheur zweeg even.

“Dit is een bijbelwoord uit het Nieuwe Testament,” ging hij verder. “De schrijver van deze tekst zal het vermoedelijk anders hebben bedoeld, maar ik heb het gevoel dat het slaat op ons werk als rechercheur. Als je niet van ons werk houdt…als je de liefde tot dit vak niet kent…word je nooit een goede rechercheur.”

Fred Prins glimlachte.

“Ik voel de neiging om te gaan klappen.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Niet doen.”

Vledder nipte aan zijn cognac.

“Weet je nu alles?”

De Cock zette zijn glas op een tafeltje en spreidde zijn handen.

“Ik heb Peter van Houten vanmorgen urenlang verhoord. Hij heeft de drie moorden bekend. Ik heb, zo dacht ik, ook voldoende bewijs. Bij zijn aanhouding had hij een stuk zwart, tweeaderig snoer bij zich. Bij hem thuis heb ik van dat snoer een hele rol gevonden. Hij had ook het lancet bij zich, waarmee hij de halsslagaders van de slachtoffers opende.”

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

“Hij was dus ook van plan om Michel-Jan van Nimwegen te vermoorden?”

“Ja.”

“Waarom?”

De Cock gebaarde in zijn richting.

“Ek kom daar later op terug.” Hij wendde zich tot de anderen.

“Dit was een lastige zaak. Bij de eerste moord, de moord op Henry van Nimwegen, zochten we naar motieven die mogelijk uit het gedragspatroon van het slachtoffer konden voortkomen.”

De oude rechercheur grinnikte.

“Motieven te over. Henry van Nimwegen leidde een turbulent leven en ik was ervan overtuigd dat wij spoedig tot een oplossing zouden komen. Maar dan volgt een tweede moord, de moord op Simon de Mirambeau, en plotseling valt een reeks motieven weg. De opgebouwde theorieën klopten niet meer totdat de figuur van Rudy Akersloot opdook en bleek dat Henry van Nimwegen biseksueel was.”

Appie Keizer stak zijn hand op.

“Wat had dat voor consequenties?”

“Simon de Mirambeau was homofiel. Rudolf Akersloot, een agressief man, was zijn vriend. Henry van Nimwegen ondernam pogingen om die Rudolf Akersloot voor zich te winnen. Die Rudolf Akersloot had in het verleden een vriend die hem als partner afwees, vermoord. Het was een zaak die ik destijds, nog zonder hulp van Vledder, had behandeld.”

Vledder trok zijn aandacht.

“Ik was er vrijwel van overtuigd dat Rudolf Akersloot beide moorden had gepleegd.”