Albert Baantjer: De Cock en de dood van de Helende Meesters

De jongeman zweeg even.

“U hebt die brief echt niet gevonden?”

“Nee.”

Sander wees naar het dossier.

“Hoe komt u dan aan die tekst?”

“Van Simon de Mirambeau.”

De gnjsgroene ogen van Sander flikkerden.

“Dan heeft hij die brief opengemaakt.”

“Inderdaad.”

“En niet aan Henry van Nimwegen gegeven?”

“Nee.”

Sander kneep zijn lippen samen. Daarna siste hij:

“Gluiperd.”

“Hij is dood.”

Sander knikte.

“Ik weet het. Ik was vanmorgen bij hem aan de deur. Een kleine man deed open. Ik vroeg naar de heer De Mirambeau. De kleine man zei dat zijn Simon was vermoord en vroeg of ik wat met hem had gehad.”

“Jij antwoordde?”

Sander schudde zijn hoofd.

“Ik heb niets gezegd. Ik ben hard weggelopen.”

De jongeman zweeg opnieuw. Zijn gnjsgroene ogen vulden zich met tranen.

“Met mijn vader…de man die mij verwekte…heb ik het nooit goed kunnen vinden. Hij was onuitstaanbaar. Moeder en hij hadden altijd ruzie. En daar zat ik tussen. Voor het geluk van mijn moeder had ik een moord over. Echt, ik had het gedaan…voor haar. Nu, na de dood van Henry van Nimwegen, wil ze mij niet meer zien…wil ze geen woord meer met mij wisselen.”

Sander zuchtte diep.

“Simon de Mirambeau, een vriendelijke, hulpvaardige man, in wie ik voor het eerst in mijn leven een vriend zag, maakt mijn brief open en geeft een voor mij belastende tekst…zonder enige ruggespraak…aan de recherche.”

Hij keek naar De Cock op. Een traan drupte over zijn linkerwang.

“Zijn er nog mensen die je kunt vertrouwen?”

De vraag ontroerde de oude rechercheur. De Cock knikte traag.

“Ze zijn er…maar zeer, zeer zeldzaam.”

De Cock keek Sander na toen hij gebogen en met hangende schouders de grote recherchekamer verliet. Hij gebaarde naar Vledder.

“Stuur Irene van Moerkapelle een ontbieding. Ik moet eens ernstig met haar praten. Ik wil niet dat die jongen naar de bliksem gaat.”

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Voordat de wachtcommandant belde, zei jij… ik kan mij niet herinneren dat wij ooit zo ‘n bizarre moordzaak hebben behandeld. Voorlopig houd ik hel op die… toen stokte je.”

Vledder knikte.

“Op Rudolf Akersloot, wilde ik zeggen. Hij is in feite de enige die nog in ons plaatje past. Ik weet niet wie anders.”

De jonge rechercheur zweeg even.

“Weet je nu al wanneer de volgende bijeenkomst van de Broeders en Zusters van de Tien Geboden is?”

“Morgen…morgenavond om acht uur. Michel-Jan van Nimwegen heeft mij gisteravond laat nog gebeld. Hij was ervan overtuigd dat Rudy Akersloot op de bijeenkomst zal verschijnen.”

“Gaan we daarheen?”

De Cock knikte.

“Zeker.”

“En arresteren we hem?”

De oude rechercheur zuchtte.

“Beginnen we de discussie opnieuw? Ik wil hem eerst een verhoor afnemen…zijn verhaal aanhoren. Dat is toch het minste waar hij recht op heeft. Daarna beslis ik of we hem als verdachte gaan beschouwen.”

Vledder maakte een hulpeloos gebaar.

“Hij is onze laatste kans. We hebben niemand anders. Je kunt deze zaak toch niet laten doodbloeden?”

De Cock keek zijn jonge assistent plotseling verstijfd aan.

“Doodbloeden,” herhaalde hij toonloos. “Doodbloeden…dat is het. Dat doodbloeden van de slachtoffers moet een betekenis hebben. De moordenaar of moordenares pleegde de moorden op een wijze die iets aanduidt…iets dat met doodbloeden te maken heeft.” De oude rechercheur sloeg met de muis van zijn rechterhand tegen zijn voorhoofd. “Stom, dat die gedachte niet eerder bij mij is opgekomen.”

Vledder trok een ernstig gezicht.

“Je bedoelt, niet letterlijk?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Hij of zij,” sprak hij traag, “liet zijn of haar slachtoffers letterlijk doodbloeden om de figuurlijke betekenis te symboliseren.”

Vledder keek hem bewonderd aan.

“Dat is het. De Cock…dat is het. Je bent weer ouderwets op dreef. Ik wed…”

De jonge rechercheur stokte. Er werd op de deur van de grote recherchekamer geklopt. Vledder riep: “Binnen.”

Het klonk geïrriteerd.

De deur ging langzaam open en in de deuropening verscheen de gestalte van een stevig gebouwde vrouw. De Cock schatte haar op achter in de veertig. Ze was wat stijfjes gekleed in een donkerblauw mantelpakje, waaronder een witte blouse met volants. Met een stevige pas, het hoofd in de nek, liep ze op De Cock toe.

“Ik heb mij maar niet bij de wachtcommandant gemeld,” sprak ze kort. “Die man had het te druk om zich met handen en voeten af te vragen wat een groepje buitenlanders van hem wilde. U bent toch rechercheur De Cock?”

De oude rechercheur knikte.

“Met…eh…”

De vrouw onderbrak hem knikkend.

“Ceeooceekaa,” vulde ze wat geprikkeld aan. Ze bleef even staan en wees naar de stoel naast zijn bureau. “Kan ik daar gaan zitten?”

De Cock acteerde wat overdonderd.

“Neemt u plaats.”

Ze verschoof iets op haar stoel.

“Mijn naam is Mathilde de Groot. Ik ben gescheiden van Marcel van Diemen.”

“Zijn ex.”

Mathilde de Groot knikte.

“Op een dag kreeg ik de kolder in mijn kop en ging er met Henry van Nimwegen vandoor. Het was achteraf de stomste zet van mijn leven. Toen mijn bevlieging over was, wilde ik terug naar Marcel.”

De Cock glimlachte.

“Marcel wilde u niet terug.”

Mathilde de Groot schudde haar hoofd.

“Ik kon zijn beslissing wel begrijpen,” sprak ze sussend. “Hem viel niets te verwijten.”

Ze pauzeerde even.

“We zijn als vrienden uit elkaar gegaan. Marcel is een wat saaie man…heel punctueel, maar wel lief. Ik heb de gedachte dat het wel weer eens goed zou worden tussen ons beiden nooit opgegeven. Ik belde hem vaak…vroeg hoe het met hem ging…informeerde plagerig of hij al een nieuwe liefde had gevonden.”

Ze zweeg enkele seconden. De uitdrukking op haar gezicht versomberde.

“Ik bel hem altijd ‘s-avonds zo rond de klok van tien uur. Dan is hij thuis…zonder mankeren. Gisteravond nam hij niet op. Na een halfuurtje probeerde ik het nog eens…weer niet.”

Mathilde de Groot ademde diep.

“Ik wist uit de verhalen van Marcel dat u de moorden op Henry van Nimwegen en Simon de Mirambeau behandelde. Ik had u gisteravond al willen benaderen, maar besloot tot vandaag te wachten.”

De Cock keek haar gespannen aan.

“U hebt hem vandaag weer gebeld?”

“Ja.”

“En de kliniek?”

“Ook.”

“En?”

“Daar was hij niet verschenen.”

De Cock vroeg niet verder. Hij kwam met een ruk uit zijn stoel overeind, schoof langs de benen van Mathilde de Groot en galoppeerde naar de kapstok.

Vledder kwam hem na.

“Waar ga je geen?”

“Naar de Brouwersgracht elfhonderd zeventien.”

“Marcel van Diemen?”

“Precies.”

De jonge rechercheur draaide zich half om.

“Wat doen we met haar?”

“Laat de wachtcommandant zich over haar ontfermen.”

Mathilde de Groot stond op. Met haar wijsvinger tikte ze op haar borst.

“Deze vrouw,” reageerde ze bits, “heeft geen wachtcommandant nodig. Ze ontfermt zich over zichzelf.”

Ze reden met hun oude Golf van de houten steiger achter het politiebureau weg. Het regende…een fijne, miezerige motregen, die op de voorruit plakte. Vledder zette de ruitenwissers aan. Ze maakten vieze vette strepen. Eerst toen de jonge rechercheur ook de ruitensproeiers aan deed, werd het zicht helder.

De Cock keek even naar de voorruit, zakte daarna onderuit en schoof zijn oude hoedje tot op de rug van zijn neus.

In het drukke verkeer op het Damrak negeerde Vledder achteloos een reeks dwingende verkeersbepalingen en reed met gierende banden de Prins Hendrikkade op. Bij de bocht naar de Singel raakte de wagen bijna in een slip.