Albert Baantjer: De Cock en de dood van de Helende Meesters

“Er is toch iets geks.”

“En?”

“Onder aan de overeenkomst…na de vier handtekeningen…staat er bij Marcel van Diemen met ballpoint bijgeschreven: Een miljoen schuld? Nee .”

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

“Laat eens zien?”

Vledder schoof de overeenkomst naar hem toe.

“Het is er later bijgeschreven.”

De Cock knikte.

“Inderdaad.”

Vledder schoof een lade van zijn bureau open en nam daaruit eenzelfde mapje.

“Dit is de overeenkomst van Simon de Mirambeau. Daaronder staat…later met ballpoint bijgeschreven: Geen miljoen schuld .”

De Cock wenkte.

“Laat zien.”

Vledder schoof ook de tweede overeenkomst naar hem toe.

“Het is vreemd.”

De oude rechercheur vergeleek de handschriften.

“Ze zijn verschillend.”

Vledder wees naar de papieren.

“ Een miljoen schuld? Nee heeft dezelfde betekenis als Geen miljoen schuld .”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Ik ben het niet met je eens. Een miljoen schuld? Nee begint met een vraagstelling. Anders gezegd…is er sprake van een miljoen schuld? Het antwoord luidt nee . Bij de tekst onder de overeenkomst van Simon de Mirambeau is er geen sprake van een vraagstelling. Het is een botte mededeling dat er geen schuld is van een miljoen.”

De Cock kneep zijn ogen halfdicht.

“Ik vraag mij af wat er onder de overeenkomst van Henry van Nimwegen staat. Zouden we die…”

De oude rechercheur stokte.

Na een ferme tik op de deur van de grote recherchekamer kwam Irene van Moerkapelle binnen. Ze liep rechtstreeks naar De Cock toe.

“U wilt mij spreken?”

De oude rechercheur keek naar Vledder.

“Heb jij mevrouw ontboden?”

Vledder knikte.

“Jan Rozenbrand heeft op mijn verzoek door een diender een ontbieding aan het adres van mevrouw laten brengen.”

“Zo dringend was het nu ook weer niet.”

Irene van Moerkapelle keek van De Cock naar Vledder en terug.

“Wat is er aan de hand?”

De Cock wees glimlachend naar de stoel naast zijn bureau.

“Ga even zitten.”

Mevtouw van Moerkapelle nam plaats met een nors gezicht.

“Ik heb vanmorgen gehoord dat na Henry van Nimwegen ook Simon de Mirambeau is vermoord.”

De Cock trok een verdrietig gezicht.

“Dat klopt. En vanmorgen hebben wij Marcel van Diemen dood in zijn woning aangetroffen.”

Mevrouw van Moerkapelle perste haar lippen opeen.

“Is er iemand gek geworden?”

De Cock negeerde de kreet.

“Ik wil even niet,” sprak hij hoofdschuddend, “over die drie moorden praten. Die bezorgen ons al hoofdbrekens genoeg. Maar vanmorgen heeft uw zoon Sander een bezoek aan ons bureau gebracht.”

“Waarom?”

“Hij wilde zijn hart luchten. Die jongen zit in de knoei. Volgens mij heeft hij dringend hulp nodig.”

“Van wie?”

“Van u.”

Mevrouw van Moerkapelle grinnikte.

“Van mij?”

De Cock knikte.

“Sander heeft niets met de moord op Henry van Nimwegen te maken.”

Mevrtouw van Moerkapelle gebaarde heftig.

“Hij heeft ermee gedreigd. Weet u dat hij echt met een groot mes voor de deur van Henry’s woning heeft gestaan?”

De Cock knikte traag.

“Dat heeft hij ons verteld.”

“En moet ik die jongen dan weer bij mij in huis nemen?”

De Cock spreidde zijn handen.

“Hij meende in uw belang te handelen…een soort wanhoopsdaad uit liefde…liefde voor zijn moeder.”

Irene van Moerkapelle zuchtte.

“En als ik vandaag of morgen weer een man ontmoet, ben ik dan afhankelijk van de goedkeuring van mijn zoon?”

De Cock boog zich naar haar toe.

“In ieder geval,” raadde hij aan, “zou ik mij met die jongen verzoenen. Stel duidelijk wederzijdse standpunten vast. Een herhaling van de affaire Henry van Nimwegen mag niet meer gebeuren.”

Irene van Moerkapelle boog haar hoofd.

“Ik zal hem opzoeken en als hij wil mag hij weer bij mij in huis komen.”

De Cock glimlachte beminnelijk.

“Lief van u.”

De oude rechercheur zweeg even. Peinzend.

“Uit onze vorige gesprekken,” veranderde hij van onderwerp, “heb ik begrepen dat Henry van Nimwegen in die korte periode dat u omgang met hem had, nogal vertrouwelijk was. Hij vertelde over zijn relatie met de andere chirurgen in de kliniek van de Helende Meesters. Heeft hij u wel eens iets over een miljoen verteld?”

Mevrouw van Moerkapelle fronste haar wenkbrauwen.

“Een miljoen…wat voor een miljoen?”

“Geen flauw vermoeden. Onder de overeenkomsten van Simon de Mirambeau en Marcel van Diemen staat iets over een schuld van een miljoen.”

Irene van Moerkapelle trok haar schouders op.

“Ik heb nooit iets over een schuld van een miljoen gehoord. Dat weet ik zeker.”

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

“We hebben in de woning van Henry van Nimwegen aan de Herengracht geen overeenkomst tussen hem en de andere chirurgen kunnen vinden.”

Irene van Moerkapelle grijnsde.

“De papieren van Henry liggen bij mij.”

“Bij u?”

Ze knikte.

“Kort voor zijn dood heeft hij die aan mij gegeven om te bewaren.”

“Waarom?”

“Ik denk dat hij bang was dat Michel-Jan in zijn papieren zou gaan snuffelen. Henry lag voortdurend met zijn zoon overhoop.”

“En zijn relatie met zoon Julius?”

“Was ook niet best.”

De Cock strekte zijn wijsvinger naar haar uit.

“Die papieren van Henry…mag ik die eens inzien?”

Irene van Moerkapelle staarde even voor zich uit. Daarna knikte ze traag.

“Wanneer?”

De Cock keek haar strak aan.

“Nu.”

Vanaf de lange brede gang slofte De Cock door de tempel van de Broeders en Zusters van de Tien Geboden aan de Brouwersgracht. Vledder volgde in zijn kielzog. De oude rechercheur keek omhoog naar de serie fraaie kroonluchters en onderging de subtiele sfeer van een intieme mystiek.

Voor in de tempel, eenzaam, in het midden van de lange tafel met de houten zetels voor de aristocraten, zat Michel-Jan van Nimwegen. Hij droeg weer een zwarte pantalon met een zwarte blouse die hooggesloten eindigde in een stijve witte boord.

De Cock liep op hem toe en ging tegenover hem zitten.

“Ik ben u zeer erkentelijk voor uw medewerking,” sprak hij plechtig. “U loopt door uw toezegging wellicht enig risico, maar we zullen dat tot een minimum beperken.”

Michel-Jan maakte een stijve buiging.

“Sinds de moord van Kaïn op Abel,” sprak hij ingetogen, “heeft God zich intens met het begrip ‘doodslaan’ beziggehouden. Ik denk dat die moord God onaangenaam heeft verrast. Dat is beslist de reden dat Hij Mozes heeft bevolen om het gebod Gij zult niet doodslaan in de Tien Geboden op te nemen. En die Tien Geboden vormen de basis van mijn geloof, vandaar mijn medewerking.”

“Dat klinkt aannemelijk.”

Vledder mengde zich in het gesprek.

“Hoe laat begint de bijeenkomst?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Er is geen bijeenkomst. Michel-Jan van Nimwegen heeft zich grote moeite getroost om alle gelovigen tijdig te berichten dat de bijeenkomst vanavond niet doorgaat.”

Vledder reageerde verrast.

“Dus Rudolf Akersloot komt niet.”

De Cock schonk hem een flauwe glimlach.

“Rudolf Akersloot komt niet.”

Vledder grinnikte vreugdeloos.

“Wat doen wij dan hier?”

“Wachten.”

“Op wie…op wat?”

“De moordenaar.”

Vledder slikte.

“Komt die?”

Michel-Jan spreidde zijn handen in een theatraal gebaar.

“Dat hopen wij.”

De Cock schoof de mouw van zijn oude regenjas iets terug en keek op zijn horloge. Hij had nog een paar minuten. De oude rechercheur drukte Michel-Jan van Nimwegen stevig de hand.