Albert Baantjer: De Cock en de dood van de Helende Meesters

Vledder hield het leren mapje op.

“Zal ik het terugleggen?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Neem het mapje maar mee naar de Kit…kunnen we die overeenkomst eens op ons gemak bekijken. Misschien stuiten we op iets dat ons verder kan brengen.”

De Cock sloot de woning van Marcel van Diemen met zijn apparaatje slotvast af. Met een gevoel van treurnis liep hij achter Vledder aan naar de Golf. Zonder een woord te wisselen reden ze terug naar de Kit. Hun zwijgen kwam voort uit een gevoel van verslagenheid en verwarring. Geen enkele theorie scheen te passen. Ook de sinistere moord op Marcel van Diemen leek een raadsel.

Het was De Cock die na enige tijd fronsend het zwijgen verbrak.

“Bij de moord op Henry van Nimwegen hebben we in zijn woning geen schriftelijke overeenkomst tussen de chirurgen van de Helende Meesters gevonden. Die overeenkomst, herinner ik mij nu, ontbrak ook in de woning van Simon de Mirambeau.”

Vledder zuchtte.

“Ik heb daar zo’n mapje niet gevonden.”

De Cock staarde peinzend voor zich uit.

“Wat je wat ik zo vreemd vind?”

“Nou?”

“Waarom nam de moordenaar of moordenares uit de woning van Simon de Mirambeau de brief van Sander van de Koningshof weg? Wat had dat voor zin?”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Geen idee.”

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Past die brief in een bewijsvoering en werd hij daarom uit de woning weggenomen? Was de moordenaar of moordenares bang voor die brief…bang, dat hij in verkeerde handen zou vallen? Ik begrijp die daad niet.”

Ineens zat De Cock rechtop.

“Rijd naar de Linnaeusparkweg.”

Vledder blikte verrast opzij.

“De Linnaeusparkweg?”

“Ja.”

“Naar de woning van Simon de Mirambeau?”

“Precies.”

“Waarom?”

“Ik wil die secretaire nog eens onderzoeken.”

Vledder haalde zijn schouders op.

“Dat heb ik gedaan…grondig. Ik verzeker je…die brief van Sander was er niet.”

“Was het een oude secretaire?”

Vledder knikte.

“Uit grootmoeders tijd.”

De Cock gebaarde.

“Die oude meubelstukken hadden soms geheime laden en vakjes. In het woord secretaire schuilt ook het Engelse woord secret , geheim.”

Vledder grinnikte.

“En naar zo’n geheim laatje of vakje wil jij gaan zoeken?”

De Cock knikte.

“Vaak moet je een paneeltje wegschuiven, waardoor zo’n geheim vakje zichtbaar wordt.”

Vledder reageerde niet. Het drukke verkeer in de binnenstad vergde al zijn aandacht. Via de Valkenburgerstraat, het Mr. Visserplein, de Muiderstraat en de Plantage Middenlaan bereikten ze de Watergraafsmeer. Op de Linnaeusparkweg was weinig verkeer. Voor perceel 850 parkeerde Vledder de Golf aan de rand van het trottoir. Ze stapten uit en De Cock belde aan.

Al na enkele seconden werd de deur geopend door lief klein krekeitje Jan ter Broeke.

De Cock lichtte beleefd zijn hoedje.

“Wij wilde nog even de secretaire van de heer De Mirambeau bekijken. Wij vermoeden dat wij iets over het hoofd hebben gezien.”

Jan ter Broeke deed een stap opzij.

“Ga uw gang.”

Hij tippelde achter de rechercheurs aan naar de woonkamer.

Met een gebaar van afschuw wees hij naar de plas bloed.

“Mag ik die laten opruimen? Het stinkt en ik word voortdurend aan die moord herinnerd.”

De Cock knikte.

“Wij hebben er geen belangstelling meer voor.”

Jan ter Broeke duimde over zijn schouder.

“Er was hier vanmorgen een jongeman aan de deur. Hij vroeg naar de heer De Mirambeau.”

De Cock glimlachte.

“Die jongeman kennen wij. Hij was vanmiddag nog bij ons op het politiebureau.”

De oude rechercheur gaf Jan ter Broeke geen verdere uitleg.

Hij draaide zich om en nam de oude secretaire in ogenschouw.

In zijn lange loopbaan had hij al meer met geheime laatjes en vakjes van doen gehad.

Zijn scherpe blik ontdekte aan een van de zijkanten van de secretaire een minieme verkleuring in het hout. Voorzichtig legde hij zijn duim op de verkleuring en voelde of er beweging was.

Onder de druk van zijn duim gleed langzaam een paneeltje weg. Een geheim vak van de secretaire werd zichtbaar. De Cock trok twee stukken uit het vak en gaf ze aan Vledder.

De jonge rechercheur bekeek ze.

“Net…eh, net zo’n overeenkomst,” stamelde hij, “als ik bij Marcel van Diemen heb gevonden. En…de brief van Sander van de Koningshof.”

De Cock had moeie voeten.

Ze waren er ineens, onaangekondigd. Het was als een donderslag bij heldere hemel. Hij leunde achterover en legde zijn voeten op een hoek van zijn bureau. Met een van pijn vertrokken gezicht bevoelde hij zijn kuiten. Het was alsof geniepige kleine duiveltjes uit pure boosaardigheid met duizend spelden in zijn kuiten prikten. Hij kende de pijn die uit de holten van zijn voeten kwam, langs zijn hielen omhoog trok en zich vastzette in zijn kuiten. Hij wist ook wat die pijn betekende. Telkens als de zaken slecht verliepen, als zijn onderzoeken dreigden te verzanden en als hij het machteloze gevoel had volkomen in het duister te tasten, gaven de helse duiveltjes acte de présence.

Vledder keek hem bezorgd aan.

“Is het weer zover?”

De Cock knikte en sloot zijn ogen. Enkele minuten bleef hij zo zitten, bewegingloos en geconcentreerd. Zijn markant gezicht leek een stalen masker. Om de pijn te verdrijven zette hij zijn tanden in zijn onderlip.

“Het gaat wel weer over,” sprak hij mat. “Het duurt nooit zo lang.”

Vledder boog zich over zijn bureau iets naar zijn oude collega toe.

“Die moeie voeten van jou…ben je echt bang dat wij deze zaak niet zullen klaren?”

De Cock zuchtte.

“Die derde moord…de moord op Marcel van Diemen…gooit al onze theorieën omver.”

“Hoezo?”

“Wat wil je nog met Rudolf Akersloot als verdachte…moeten wij bewijzen dat hij ook een homofiele relatie met Marcel van Diemen had?”

“Dat kan toch?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Dat gaat mij echt te ver.”

Vledder grijnsde.

“Wat weten wij van de seksuele geaardheid van Marcel van Diemen…niets.”

“Hij was getrouwd met Mathilde de Groot. Een prima huwelijk, tot Mathilde — hoe zei ze dat ook weer? — de kolder in haar kop kreeg en er met Henry van Nimwegen vandoor ging. Na haar bevlieging wilde ze naar Marcel terug…graag…een bewijs dat Marcel als echtgenoot zijn huwelijkse plichten niet verwaarloosde.”

Vledder snoof.

“Van Henry van Nimwegen, een notoire rokkenjager, had jij ook nooit gedacht dat hij biseksueel was.”

De Cock lachte. De pijn in zijn kuiten trok langzaam weg.

Voorzichtig tilde hij zijn benen van het bureau en rolde zijn stoel naar voren.

“Ik heb er nog moeite mee om het te geloven.”

“Ik had wél gelijk.”

De Cock wees naar het zwartleren mapje op het bureau van Vledder.

“Heb je de overeenkomst doorgenomen?”

“Ja.”

“Bijzonderheden ontdekt?”

De jonge rechercheur schudde zijn hoofd.

“Feitelijk niet. Een obligate maatschap. Elk zijn deel…een gelijk deel. Wel kunnen erfgenamen bij overlijden van één van de vier geen aanspraken maken op een aandeel in de opbrengsten van de kliniek. Dat was, zo staat in de akte, om te voorkomen dat het bezit van de kliniek bij overlijden zou versnipperen. Zo’n versnippering zou de ondergang van de kliniek kunnen betekenen.”

De Cock plooide zijn lippen in een tuitje.

“Op zich een redelijke bepaling. Wanneer vissermannen hun schip moeten verkopen om bij overlijden van een van de leden een erfenis uit te keren, dan kunnen de overlevenden niet meer vissen omdat ze geen boot meer hebben.”

Vledder knikte begrijpend.