Albert Baantjer - De Cock en de dood van de Helende Meesters

De Cock spreidde zijn handen.

“De dames kunnen uw alibi bevestigen?”

De kleine man ontstak in woede.

“Alibi,” brulde hij. “Wat bazelt u over een alibi? Ik heb geen alibi nodig. Ik ben geen moordenaar. Ik heb mijn vriend Simon de Mirambeau niet vermoord!”

De Cock keek hem onbewogen aan.

“Wie wel?”

Jan ter Broeke snoof.

“Moet ik u daarbij helpen?” riep hij met een hoge stem vol sarcasme. “Jullie hebben bij de politie toch een archief…zo’n archief waar alles in staat? Duik eens in dat archief en vind de man die al eens een kille moord pleegde omdat zijn vriend een ander prefereerde.”

De Cock stak zijn kin naar voren.

“Rudolf Akersloot.”

Jan ter Broeke keek hem minachtend aan.

“Als u alles al weet, waarom vraagt u mij dan om een alibi?”

De Cock trok zijn gezicht strak.

“Weet ik alles?”

Jan ter Broeke zuchtte diep. Hij wees aarzelend naar de grote plas bloed.

“Ik verwachtte iets dergelijks, al enige dagen,” sprak hij somber.

“Rudolf Akersloot heeft Simon de Mirambeau ruim een week geleden bezworen dat hij hem koud zou maken. Reken daar maar op, dreigde hij. Ik heb al eens een moord gepleegd…om dezelfde redenen.”

Toen Ben Kreuger zijn werk in de woning van Simon de Mirambeau had voltooid en zichtbaar teleurgesteld had bericht dat hij geen bruikbare dactyloscopische vondsten had gedaan, reden De Cock en Vledder in hun oude Golf vanaf de Linnaeusparkweg terug naar de Kit.

Het regende nog steeds en Vledder zette de ruitenwissers aan.

Vrijwel onmiddellijk liet De Cock zich onderuitzakken en schoof zijn oude hoedje tot op de rug van zijn neus. Zoals steeds ontweek de oude rechercheur de gang van de zwiepende ruitenwissers. Hij wist uit ervaring dat hij anders de bladen gehypnotiseerd met zijn ogen bleef volgen tot zijn gepijnigde nekspieren het begaven.

Vledder lachte hartelijk.

“Je moet er niet naar kijken,” adviseerde hij. “Dat is stom. Ga eens naar je huisarts en vraag om advies. Volgens mij is het een fobie.”

De Cock negeerde de opmerking. Hij drukte zich weer iets omhoog.

“Hoe waren de secties op Westgaarde?”

Vledder gebaarde nonchalant voor zich uit.

“Niets bijzonders. Dokter Rusteloos was gauw klaar…sneller dan gewoonlijk. Hij heeft van beide slachtoffers lijkdelen genomen voor een toxicologisch onderzoek.”

De Cock gromde.

“Wat zei dokter Rusteloos van de genezen wond aan de arm van Simon de Mirambeau?”

“Ernstig. Rusteloos heeft de littekens en de beschadigingen van het spierweefsel teruggevonden. Hij kwalificeerde de genezen wond juridisch bezien als een vorm van ernstige mishandeling. Hij zou dat ook in zijn sectierapport laten opnemen.”

De Cock glimlachte.

“Hebben we dus een ronde zaak tegen Van Loppersum.”

Vledder snoof.

“Dat interesseert mij niets. Ik wil die twee moorden oplossen.”

De Cock veinsde verbazing.

“Niet via Jacques van Loppersum? Ik dacht dat jij hem als een ideale verdachte zag?”

Vledder trok zijn mond strak.

“Ik ben voorlopig meer geïnteresseerd in de ex-vriend van Simon de Mirambeau. Nu we de relatie kennen tussen Rudolf Akersloot en de slachtoffers Henry van Nimwegen en Simon de Mirambeau, richt ik het vizier liever op hem. Vooral omdat hij in het verleden al eens heeft bewezen tot moord in staat te zijn.”

De jonge rechercheur blikte opzij.

“Wanneer is de volgende bijeenkomst van het genootschap van de Broeders en Zusters van de Tien Geboden?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Er is nog geen datum vastgesteld. Michel-Jan van Nimwegen heeft beloofd mij tijdig te berichten.”

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

“Moeten wij daarop wachten? Ik bedoel, kunnen we niet direct al tot actie overgaan.”

De Cock schoof zijn hoedje terug en keek hem van terzijde aan.

“Ken jij zijn adres?”

Vledder reageerde geïrriteerd.

“Daar is toch achter te komen,” snauwde hij. “We kunnen toch niet met onze armen over elkaar blijven zitten wachten tot hij een nieuwe moord pleegt?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Het is niet zo eenvoudig,” formuleerde hij voorzichtig, “om de verblijfplaats van Rudolf Akersloot te achterhalen. Hij staat bij het bevolkingsregister nog ingeschreven op het adres van Simon de Mirambeau. Vermoedelijk is hij inmiddels weer bij een of andere nieuwe vriend of kennis ingetrokken. En zoek dat maar eens even snel uit.”

“Kende Michel-Jan van Nimwegen zijn adres niet?”

“Nee.”

“Heb je het hem gevraagd?”

De Cock reageerde wat gepikeerd.

“Uiteraard. Ik had gehoopt dat Michel-Jan de adressen van zijn bekeerlingen noteerde.”

Vledder snoof verachtelijk.

“Rudolf Akersloot bekeerd tot het genootschap van de Broeders en Zusters van de Tien Geboden…wat een farce!”

Zijn stem droop van sarcasme.

“Die bekering is fake, camouflage, een truc om ons zand in de ogen te strooien.”

De oude rechercheur negeerde de zwiepende ruitenwissers. Hij ging recht overeind zitten en boog zich iets naar Vledder toe.

“Waarom zo geïrriteerd?” vroeg hij belangstellend. “Zo kriegelig en obstinaat?”

Vledder gromde.

“Ik wil deze zaak eindelijk wel eens oplossen.”

“Hoe?”

“Met een arrestatie.”

De Cock keek hem schuins aan.

“Een arrestatie?”

“Ja. Een arrestatie.”

“Van wie?”

“Rudolf Akersloot.”

“Heeft die man enige medische kennis?”

Vledder reageerde fel.

“Is dat voor jou een voorwaarde?”

“Ik ben ervan overtuigd,” antwoordde De Cock kalm, “dat de constructie van deze twee moorden wijst in de richting van een dader met enige medische kennis. Verwacht jij enige medische kennis bij Rudolf Akersloot?”

“Hij is geruime tijd bevriend geweest met Simon de Mirambeau. Het is niet denkbeeldig dat hij die medische kennis bij hem heeft opgedaan,” probeerde Vledder.

Vledder parkeerde de Golf op de houten steiger achter het politiebureau. Ze stapten uit en sjokten via de Oudebrugsteeg naar de Warmoesstraat. Toen ze de hal binnenstapten, wenkte Jan Rozenbrand De Cock met een kromme vinger.

De oude rechercheur maakte zich breed, stak zijn kin in de lucht en stapte op de balie toe.

De wachtcommandant bracht afwerend zijn armen omhoog.

“Ik weet het,” sprak hij lachend, “als ik weer een nieuwe moord voor je heb, ga je gillen.”

“En…moet ik gillen?”

Jan Rozenbrand schudde zijn hoofd.

“Boven op de bank zit een man op je te wachten…een vreemde man met een merkwaardig, bijna mismaakt gezicht…of hij een operatie heeft ondergaan.”

“Jacques van Loppersum.”

De wachtcommandant raadpleegde een notitie op zijn bureau.

“Inderdaad…Jacques van Loppersum.”

De Cock wendde zich tot Vledder.

“Weet je nog het beroep van Van Loppersum?”

“Volgens Peter van Houten was hij neuroloog.”

“En weet je wat een neuroloog is?”

“Peter van Houten heeft er destijds wel iets over gezegd, naar dat ben ik kwijt.”

De Cock grijnsde.

“Een neuroloog is een medische specialist die de neurologie beoefent.”

Vledder knikte traag.

“Je bedoelt dat hij voldoet aan jouw voorwaarde…een dader met voldoende medische kennis om de vreemd geconstrueerde moorden te kunnen plegen.”

De Cock stak zijn wijsvinger omhoog.

“Een man bovendien, met een motief.”

Vledder wees naar Jan Rozenbrand.

“Zullen we de wachtcommandant vragen om alvast een cel voor hem te reserveren?”

De jonge rechercheur wachtte het antwoord niet af. Hij ontweek de verwijtende blik van De Cock en stormde de trap op naar de tweede verdieping.