Albert Baantjer - De Cock en de dood van de Helende Meesters

Toen Marcel van Diemen de grote recherchekamer had verlaten, keek De Cock naar Vledder op.

“Heb je zijn adres genoteerd?”

“Ja.”

“Waar woont hij?”

“Brouwersgracht elfhonderdzeventien.”

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

“Elfhonderdzeventien…dat is pal bij het oude pakhuis van Michel-Jan van Nimwegen waar hij met zijn vrienden en vriendinnen bijeenkomsten houdt.”

Vledder knikte begrijpend.

“ De Broeders en de Zusters van de Tien Geboden .”

“Precies.”

Vledder liet het onderwerp rusten en lachte ineens vrijuit.

“Simon de Mirambeau,” schaterde hij, “noemde zijn nieuwe vriend mijn lief klein krekeitje! Wat…wat moet ik mij daarbij voorstellen?”

De Cock trok zijn schouders op.

“Een koosnaampje…denk ik. De noemde mijn vrouw tijdens onze verkering altijd mijn troeltje . Ik weet ook niet hoe ik daarbij kwam. Misschien is die nieuwe vriend van Simon de Mirambeau wel een klein manneke en duidt krekeitje op een hoge stem.”

De oude rechercheur stak zijn wijsvinger omhoog.

“Wat mij wel bijzonder frappeerde, was het feit dat de vroegere vriend van Simon de Mirambeau luisterde naar de naam Rudolf Akersloot.”

Vledder keek hem verwonderd aan.

“Wat is daar zo frappant aan?”

De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

“Ik ken ene Rudolf Akersloot,” sprak hij somber. “Een uiterst agressieve jongeman. Zo’n vijftien jaar geleden heb ik een zaak tegen hem behandeld.”

“Wat voor een zaak?”

“Moord.”

“Die Rudolf Akersloot had een moord gepleegd?”

De Cock knikte.

“Hij had zijn homofiele vriend, die hem na een ruzie had verlaten en met een ander had aangepapt, met messteken om het leven gebracht.”

“Jaloezie?”

“Volgens mij was er sprake van voorbedachte rade…van koel overleg. Hij had een paar dagen tevoren een stiletto gekocht en daarmee thuis op een soort zitzak geoefend. Ik heb destijds proberen te bewijzen dat de gaten in het canvas van de zitzak waren aangebracht met dezelfde stiletto als die waarmee de moord was gepleegd.”

“En?”

De Cock grijnsde.

“De Heren Rechters hebben mijn theorie over die zitzak buiten beschouwing gelaten en Rudolf Akersloot niet voor moord, maar voor doodslag veroordeeld.”

Vledder grinnikte vreugdeloos.

“Hij kwam dus na een paar jaar weer vrij.”

“Dat neem ik aan. Ik heb zijn loopbaan verder niet gevolgd. Je kunt als rechercheur onmogelijk alle verdachten die je hebt behandeld in het oog houden.”

“Had Marcel van Diemen gelijk?”

“Wat bedoel je?”

“Was die Rudolf Akersloot inderdaad een beul van een vent en stinkend jaloers.”

“Absoluut.”

Vledder plooide zijn gezicht in een peinzende expressie.

“Omdat Simon de Mirambeau,” formuleerde hij voorzichtig, “een ander vriendje, mijn lief klein krekeitje , had aangeschaft, ontstond er voor Rudolf Akersloot een motief om hem naar het leven te staan.”

“De moeilijkheid is, dat hij ook een motief zou moeten hebben voor de moord op Henry van Nimwegen. Beide moorden hebben dezelfde signatuur.” De Cock gniffelde. “Alleen hebben we niets dat erop wijst dat Henry van Nimwegen homofiele neigingen had.”

“Wees voorzichtig,” maande Vledder. “We weten niet alles. Tot nu kennen we van hem alleen affaires met vrouwen, maar we zouden aan zoon Michel-Jan van Nimwegen kunnen vragen of zijn vader een promiscue levenswandel had.”

“Pro-mis-cu-e?”

“Ken je dat woord niet?”

De Cock kneep zijn ogen halfdicht.

“Je bedoelt of Henry van Nimwegen een vrij seksueel verkeer met zowel mannen als vrouwen prefereerde.”

Vledder knikte.

“Uit de verhalen die wij tot nu toe kennen, blijkt duidelijk dat Henry van Nimwegen door een oversekste geest werd gedreven. Als we in ons onderzoek naar zijn levenswandel een affaire met een man tegenkomen, zullen we ook de relatie tussen Henry van Nimwegen en de homofiele Simon de Mirambeau eens nader moeten bezien.”

“Tot nu weten we alleen,” sprak De Cock gelaten, “dat beiden als chirurg aan de kliniek van de Helende Meesters waren verbonden.”

“We zouden uiteraard aan de nog levende chirurgen, Peter van Houten en Marcel van Diemen, kunnen vragen of die wel eens iets van een relatie tussen Henry van Nimwegen en Simon de Mirambeau hebben bemerkt.”

“Dat zullen we doen.”

De oude rechercheur blikte op zijn horloge en veranderde van onderwerp.

“Het wordt tijd voor je. Laat dokter Rusteloos straks bij de sectie de linkeronderarm van Simon de Mirambeau goed bekijken. Volgens Van Diemen heeft Jacques van Loppersum hem daar een vleeswond toegebracht. Daar moeten nog wel sporen van zichtbaar zijn.”

Vledder keek hem peinzend aan.

“Waarom gaan we niet eens achter die Van Loppersum aan? Hij is tot nu de enige man in ons onderzoek die voor beide moorden een motief heeft…een redelijk motief, waarin ik mij best kan vinden.”

De Cock knikte bedaard.

“Dat komt wel.”

“Je bent zo passief tegenover die vent,” sprak Vledder beschuldigend. “Het lijkt wel of je die man in bescherming neemt.”

“Ik doe mijn werk,” reageerde De Cock kalm. “De belastende verklaringen van Peter van Houten en Marcel van Diemen over de bedreigingen en mishandelingen van Jacques van Loppersum zitten in ons dossier. Die komen te zijner tijd best ter sprake. Als dokter Rusteloos ons bovendien kan verklaren dat de armwond beschouwd kan worden als een vorm van ernstig letsel, dan zijn wij in staat om een gedegen strafzaak tegen hem op te bouwen.”

Vledder reageerde geïrriteerd.

“Het gaat niet om een gewone gedegen strafzaak,” reageerde hij fel. “Het gaat om een dubbele moord. Er is wat met die vent,” ging hij rustiger verder. “Ik heb hem al een paar maal proberen te bereiken, maar hij neemt geen telefoon op. Naar mijn gevoel heeft hij met de moord op Simon de Mirambeau zijn wraakacties jegens de kliniek van de Helende Meesters voltooid en is gevlucht.”

De Cock grijnsde.

“Met een ijzeren masker voor zijn gezicht om zijn verminkingen te verbergen.”

“Een ij-ze-ren masker,” sprak hij denigrerend. “Wat is dat voor onzin?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Geen onzin. Een van de romanfiguren van De drie musketiers van Alexandre Dumas droeg zo’n ijzeren masker om niet herkend te worden.”

De oude rechercheur staarde even peinzend voor zich uit.

“Wist je overigens dat Alexandre Dumas een pseudoniem was. Hij heette in werkelijkheid Davy de la Pailleterie en schreef zijn flitsende romans samen met een vriend, genaamd Auguste Maquet. Maar diens naam werd nooit genoemd.”

Vledder zuchtte omstandig.

“Je neemt mijn mening inzake de verdachte Jacques van Loppersum niet ernstig.”

“Natuurlijk neem ik jouw meningen wel ernstig,” antwoordde De Cock. “Maar die man kan met zijn verminkte gezicht toch geen kant op. Als wij zijn signalement verspreiden…desnoods met die foto van hem uit de lade van mijn bureau…volgt zijn aanhouding binnen enkele dagen.”

De oude rechercheur keek nog eens op zijn horloge.

“Schiet op. Je mag dokter Rusteloos niet laten wachten. Vanavond om zeven uur sta ik in de Linnaeusparkweg voor de woning van Simon de Mirambeau. Om middels het door jou zo verguisde apparaatje van Handige Henkie ervoor te zorgen dat jij en de dactyloscoop niet voor een dichte deur staan.”

Vledder bromde.

“En wat doe jij intussen…mijmeren over Alexandre Dumas en zijn Drie Musketiers?”

De Cock negeerde de opmerking.

“Terwijl jij bij dokter Rusteloos met je neus boven twee lijken hangt, wandel ik op mijn gemak naar de Brouwersgracht. En misschien sluit ik mij vanmiddag wel aan bij de Broeders en Zusters van de Tien Geboden.”