Albert Baantjer - De Cock en de dood van de Helende Meesters

De Cock keek haar strak aan.

“Wiens mening verkondigt u nu?”

De ogen van Irene schoten vuur.

“Uiteraard die van Henry van Nimwegen. Van wie kan ik anders weten wat er binnen de muren van de kliniek gebeurt?”

Ze zweeg even.

“Ik heb nog steeds geen antwoord op mijn vraag.”

“Welke?”

“Is Henry dood?”

De Cock liet zijn hoofd iets zakken.

“Wij…eh, wij hadden u moeten inlichten,” sprak hij somber.

“Het spijt ons dat dit niet is gebeurd. We hebben ons onmiddellijk op het onderzoek naar de mogelijke dader gestort.”

Irene van Moerkapelle keek hem aan. Haar lippen trilden.

“Hij is dood?”

“Ja.”

“Vermoord?”

De Cock beet op zijn onderlip en knikte.

“Inderdaad…vermoord.”

Irene slikte. Tranen gleden over haar make — up.

“Heeft hij het toch gedaan.”

“Wie?”

“Sander, mijn zoon Sander. Hij zei dat hij het zou doen als ik de relatie met Henry niet verbrak.”

Toen De Cock de volgende morgen, voor zijn doen vroeg, maar nog altijd ruim een halfuur te laat de grote recherchekamer in het aloude politiebureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat binnenstapte, trof hij Vledder achter zijn computer. De rappe vingers van de jonge rechercheur dansten over het toetsenbord.

Eerst toen De Cock zacht kuchend tegenover hem ging zitten, liet hij zijn vingers rusten en keek fronsend op.

“Lag je vrouw niet op de slip van je hemd?” vroeg hij met enig sarcasme.

De Cock schudde lachend zijn hoofd.

“Die akelige gewoonte heb ik haar afgeleerd. Te lastig. De kom nu gewoon te laat mijn bed uit.”

Vledder snoof.

“En je komt te laat hier op het bureau.”

“Precies. Een verworven recht.”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Het stoelt nergens op. Het is gewoon je plicht om op tijd te komen.”

De Cock reageerde niet.

De jonge rechercheur gebaarde naar de telefoon.

“Ik heb dokter Rusteloos al aan de lijn gehad. Bram van Wielingen krijgt zijn zin. De patholoog-anatoom neemt de twee slachtoffers kort na elkaar onder handen. De gerechtelijke sectie begint vanmiddag om twee uur. Ik heb mijn afspraak met Ben Kreuger van de dactyloscopische dienst moeten verzetten. Ik zou het nooit redden om op tijd…drie uur…bij hem op de Herengracht te zijn.”

De Cock gebaarde voor zich uit.

“Je moet,” sprak hij memorerend, “met hem ook naar de Linnaeusparkweg om in de woning van Simon de Mirambeau naar dactyloscopische sporen te kijken.”

Vledder knikte.

“Ben Kreuger en ik onderzoeken de beide peedee’s [3] Peedee: afkorting van ‘plaats delict’, vroeger ‘plaats des misdrijfs’. vanavond om zeven uur. Ik heb Julius van Nimwegen gevraagd om vanavond thuis te zijn.”

“Was hij er?”

“Ja.”

De Cock grinnikte.

“Als Julius er niet is, kunnen jij en Ben Kreuger niet naar binnen.”

“Nee.”

“En hoe regel je dat op de Linnaeusparkweg?”

Vledder maakte een hulpeloos gebaar.

“Ik heb geen familie van die Simon de Mirambeau kunnen vinden. Hij is nooit getrouwd geweest. Hij heeft geen broers of zusters en zijn ouders zijn overleden. Ik weet ook niet of hij een vaste vriend heeft.” De jonge rechercheur zuchtte diep. “Ik vrees dat Ben Kreuger en ik een beroep moeten doen op jouw apparaatje.”

De Cock lachte vrijuit.

“Het verstand wint,” jubelde hij.

Vledder liet de jubel over zich heen gaan.

“Ik heb aan dokter Rusteloos gevraagd of hij tijdens de sectie bij de beide slachtoffers bloed en urine, maaginhoud en mogelijk delen van de nieren en de lever apart wil houden voor een toxicologisch onderzoek.”

De Cock keek hem onderzoekend aan.

“Toxicologisch onderzoek?”

Vledder knikte nadrukkelijk.

“Mijn vriendin Adelheid was gelukkig nog wakker toen ik gisteravond laat thuiskwam. We hebben nog een tijdje met elkaar over de moorden gebabbeld…ideeën geopperd. Er is één ding waar wij beiden over struikelden. Adelheid en ik begrijpen niet waarom de beide slachtoffeis zich hebben laten binden met dat snoer om de enkels. Men laat zich toch niet rustig vastbinden om vervolgens heel gedwee toe te staan dat iemand jouw halsslagader opensnijdt?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Dat is niet waarschijnlijk.”

“Bovendien, dat verticaal opensnijden van een halsslagader is een precieze handeling, echt een secuur werkje. Bij iemand die zich op een of andere manier verzet, is dat vrijwel onmogelijk.”

De Cock glimlachte.

“De beide geliefden,” sprak hij licht spottend, “hebben succesvol gebrainstormd.”

Vledder strekte zijn handen naar hem uit.

“Ben je het met ons eens?”

De Cock knikte.

“Absoluut. Zo’n toxicologisch onderzoek moet natuurlijk gebeuren. Ik heb gisteravond al in de keuken van Simon de Mirambeau rondgeneusd. Er stonden twee wijnglazen, maar die waren zo perfect schoongemaakt, dat ik daar geen heil meer in zag. Ik heb ze laten staan.”

Vledder glimlachte.

“Ik had eerst met jou willen overleggen, maar toen ik vanmorgen voor jouw komst dokter Rusteloos aan de lijn had, kon ik mij niet bedwingen om hem om een toxicologisch onderzoek te vragen.”

De Cock boog zich iets naar voren.

“Het behoeft natuurlijk niet een traditioneel vergif te zijn. Het is ook mogelijk dat de moordenaar of moordenares een verdovend spul heeft gebruikt…een drug. Vraag tijdens de sectie aan dokter Rusteloos of hij de lichamen ook nakijkt op mogelijke punctieplekjes, sporen van het gebruik van een injectienaald.”

Vledder pakte zijn notitieboekje.

“Punctieplekjes…ik schrijf het even op. De dokter kan die vinden?”

De Cock gniffelde.

“Het is zijn specialiteit. Hij is ook altijd op zoek naar hematomen.”

Vledder lachte.

“Wat zijn dat?”

“Bloeduitstortingen…onder ons beter bekend als blauwe plekken. Toen ik nog regelmatig gerechtelijke secties bijwoonde, sloeg dokter Rusteloos nooit een hematoom over. Die bekeek hij heel zorgvuldig.”

Vledder keek De Cock uitdagend aan.

“Ga jij vanmiddag naar de sectie?” vroeg hij vriendelijk. “Dan kun je de verloren kennis van ons lijf weer eens ophalen.”

De Cock schudde resoluut zijn hoofd.

“Die tijd heb ik gehad. Het bijwonen van gerechtelijke secties is echt een klus voor een jonge rechercheur. Als ik met pensioen ben en jij krijgt een jongere maat, dan kun je het hem laten doen.”

Vledder grijnsde.

“Zover zijn we nog niet. Ik blijf voorlopig liever in jouw kielzog opereren…lijkt mij veiliger.”

De Cock strekte zijn wijsvinger naar hem uit.

“Maar dan woon jij wel de secties bij.”

Vledder reageerde niet. Hij trok een lade van zijn bureau open.

“Ik heb vanmorgen nog iets binnen gekregen…een expertiserapport. Je had gelijk…de knoop in het elektrasnoer…is geen gewone platte knoop, maar een paalsteek.”

De Cock keek hem peilend aan.

“Kun jij die maken?”

“Wat?”

“Een paalsteek?”

“Nee.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Ik ook niet. Ik had als jongen een vriendje die bij de zeeverkenners van de padvinderij was. Hij heeft mij wel eens zo’n paalstreek voorgedaan. Zelf ben ik nooit verder gekomen dan een platte…”

De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde. Vledder boog zich ver naar voren en pakte de hoorn. Al snel hield hij zijn hand voor het spreekgedeelte.

“Het is de wachtcommandant,” sprak hij zacht. “Bij hem staat een man die beweert een chirurg van de kliniek van de Helende Meesters te zijn. Hij vraagt naar jou.”

De Cock knikte.

“Laat hem komen.”

De man die de grote recherchekamer binnenstapte, was lang en slank. Hij droeg een ouderwets grijs flanellen kostuum, waaronder een lichtblauw overhemd met een rode stropdas. Met lichte tred liep hij op de grijze speurder toe. Voor zijn bureau bleef hij staan.