Albert Baantjer - De Cock en de dood van de Helende Meesters

“Rechercheur De Cock?”

De oude rechercheur keek schuin omhoog.

“De Cock,” antwoordde hij, “met…eh, met ceeooceekaa.”

Hij wees voor zich uit.

“Dat is mijn jonge collega rechercheur Vledder. Wij vormen al jaren een duo.”

Hij gebaarde niet direct naar de stoel naast zijn bureau, maar nam de man eerst nauwkeurig in zich op. De man leek achter in de veertig. Hij had een gebruind ovaal gelaat waarin een iets te geprononceerde kin onmiddellijk opviel. Het grijs golvende haar toonde kleine inhammen.

De Cock wees in zijn richting.

“U bent als chirurg verbonden aan de kliniek van de Helende Meesters?”

“Inderdaad.”

De oude rechercheur gebaarde naar de stoel naast zijn bureau.

“Neemt u plaats,” sprak hij vriendelijk, “en vertel mij wat ik als ambtenaar voor u kan betekenen.”

De man trok zijn pantalon aan de vouwen iets omhoog en liet zich op de stoel zakken. Daarna knoopte hij zijn colbert los, frunnikte even aan zijn rode stropdas en wendde zich tot De Cock.

“Mijn naam is Marcel…Marcel van Diemen. Ik wilde van u weten wat er met Simon de Mirambeau is gebeurd.”

“Waarom?” vroeg de grijze speurder kort.

Marcel van Diemen keek hem verwonderd aan.

“U bedoelt?”

“Waarom…waarom denkt u dat er met Simon de Mirambeau iets is gebeurd?”

Van Diemen zuchtte.

“Als feitelijk leider van de kliniek neem ik het mijzelf nog steeds kwalijk dat ik niet onmiddellijk heb gereageerd toen Henry van Nimwegen zonder voorkennis niet op de kliniek verscheen. Dat was onzorgvuldig. Later vernam ik dat hij op een gruwelijke wijze was vermoord.”

“En?”

“Vanmorgen verscheen mijn collega Simon de Mirambeau niet op de kliniek. Ik heb hem meteen gebeld. Toen de telefoon niet werd opgenomen, kreeg ik een angstig voorgevoel dat er ook met hem iets was gebeurd. Ik heb mijn wagen genomen en ben naar de Linnaeusparkweg gereden. De gordijnen van zijn woning waren gesloten en op mijn bellen werd niet gereageerd. Ik heb toen bij de buren geïnformeerd en die vertelden mij dat zij gisteravond een ambulancewagen voor zijn woning hadden zien staan.”

“Dat bracht u hier?”

“Inderdaad. Zo’n ambulancewagen komt niet voor niets.”

De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi en knikte.

“Dat is juist. Wij waren er ook.”

De mond van Marcel van Diemen zakte iets open. Hij keek van De Cock naar Vledder en terug.

“U was daar in verband met moord…is Simon de Mirambeau vermoord?”

De Cock knikte opnieuw.

“Op dezelfde wijze als Henry van Nimwegen.”

“Opengesneden halsslagader?”

“Inderdaad.”

Marcel van Diemen sloot even zijn ogen.

“Verschrikkelijk.”

“Zeker.”

“Weet u al wie het heeft gedaan en waarom?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“We tasten nog volkomen in het duister.”

Van Diemen zuchtte diep.

“Ik beschouwde Simon als een van mijn betere collega’s.”

“Beter dan Henry van Nimwegen?”

Van Diemen knikte.

“Simon was een sociaal voelend mens. Als er perikelen op de kliniek waren, dan suste hij de rellen met ontevreden patiënten. Dat deed hij voortreffelijk. Hij heeft ons voor heel veel ellende gespaard. De dood van Simon is een groot verlies voor de kliniek.”

“En de dood van Henry?”

Van Diemen nam een kleine pauze. Zijn mond vormde een strakke lijn.

“Ik treur niet om zijn dood,” sprak hij snijdend, bijna agressief.

“Absoluut niet. De moordenaar was naar mijn gevoelens nog veel te humaan.”

“Te humaan?”

“Leegbloeden is een zachte dood,” zei Van Diemen streng.

De Cock keek de man verbijsterd aan.

“U zit tot aan uw nekharen vol frustraties en complexen.”

“Verder nog, tot aan mijn schedeldak,” zei Van Diemen. “Toen ik via collega Peter van Houten hoorde dat Henry was vermoord, heb ik heimelijk zijn moordenaar geprezen.”

De Cock onderdrukte gevoelens van afkeer.

“Geprezen?” vroeg hij ongelovig.

Marcel van Diemen knikte.

“De…eh, ik was blij met zijn daad…blij, dat een ander het voor mij had gedaan.”

De Cock monsterde de gelaatstrekken van de man.

“U…eh, u liep met moordplannen rond?”

Van Diemen streek met zijn vlakke hand een paar maal langs zijn geprononceerde kin.

“De…eh, ik speelde wel eens met de gedachte hem van het leven te beroven…overdacht op welke manier ik dat zou doen.”

“Dan moeten uw gevoelens van haat jegens hem wel diep zijn geworteld.”

Van Diemen ademde diep.

“Dat is ook zo. Aanvankelijk was ik bevriend met Henry. De kliniek van de Helende Meesters is ook als een vriendenclubje opgericht. Wij kenden elkaar nog uit de tijd dat wij samen medicijnen studeerden.”

“Wat deed die vriendschap zo bekoelen, dat slechts gedachten van haat en vernietiging overbleven?”

Van Diemen liet zijn hoofd zakken.

“Mijn vrouw bezweek voor de charmes van Henry van Nimwegen. Zij ging een verhouding met hem aan.”

“Heimelijk?”

“Aanvankelijk. Ik had ook geen enkele argwaan. De vertrouwde mijn vrouw volkomen. Maar op een dag bekende ze mij dat ze van Henry hield en stelde een scheiding voor.”

“Daar bent u op ingegaan?”

“Ja. Ik had geen andere keus. Mathilde…zo heet ze…leek vastbesloten. Mijn smeekbeden om met Henry te breken, werden door haar bot genegeerd.”

“Zij is niet met Henry getrouwd?”

Van Diemen keek op en grijnsde.

“Nog geen maand na onze scheiding,” sprak hij bitter, “had Henry al weer een ander. Met vrijwel elke vrouwelijke patiënt begon hij een affaire. Het was bijna ziekelijk. Simon en ik hadden ook het vermoeden dat Henry van Nimwegen verslaafd was. Vermoedelijk aan cocaïne. Onder invloed van een of andere drugs heeft hij een patiënt van de kliniek op een gruwelijke wijze verminkt.”

“Jacques van Loppersum?”

“Dat weet u?” reageerde Marcel van Diemen verrast.

“Peter van Houten heeft mij dat verteld.”

Van Diemen maakte een hulpeloos gebaar.

“Simon heeft nog geprobeerd enige correcties te verrichten aan het gelaat van die man, maar de beschadigingen waren niet meer te herstellen.”

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

“Jacques van Loppersum,” vroeg hij dwingend, “is ook onder behandeling van De Mirambeau geweest?”

Van Diemen knikte traag.

“Na de fouten van Henry.”

De Cock boog zich iets naar hem toe.

“Henry van Nimwegen is door die Jacques van Loppersum een paar maal ernstig bedreigd.”

“Inderdaad.”

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Simon de Mirambeau…werd ook hij bedreigd?”

Van Diemen knikte.

“Jacques van Loppersum meende dat ook de behandeling van Simon de Mirambeau had gefaald. Hij achtte…ik zeg u, volkomen ten onrechte…ook Simon voor de verminkingen aansprakelijk. Hij heeft hem een keer voor de deur van onze kliniek aan de Plantage Middenlaan opgewacht en hem met een groot slagersmes gestoken. Simon weerde de aanval af. Gevolg: een grote vleeswond aan zijn linkeronderarm.”

“Van die mishandeling is nooit aangifte gedaan?”

Van Diemen schudde zijn hoofd.

“Het was dezelfde overweging als bij de aanvallen van Jacques van Loppersum op Henry van Nimwegen…wij wilden de kliniek niet in opspraak brengen.”

De Cock nam een kleine pauze en veranderde van onderwerp.

“Simon de Mirambeau was homofiel?”

Van Diemen knikte.

“Daar deed hij nooit geheimzinnig over.”

“Had hij een vaste vriend?”

“Tot voor kort was dat Rudolf…Rudy Akersloot…een beul van een vent en stinkend jaloers.”

“Tot voor kort?”

Van Diemen knikte.

“Simon had een nieuwe vriend. Die heb ik persoonlijk nog nooit ontmoet. Simon sprak nogal lyrisch over hem…noemde hem mijn lief klein krekeltje .”