Albert Baantjer - De Cock en de dood van de Helende Meesters

De Cock weifelde even.

“Nood breekt wet,” gromde hij na enige seconden. Hij bracht het apparaatje omhoog en koos met kennersblik een passende sleutelbaard. Binnen enkele seconden had hij de deur ontsloten. Met zijn knie drukte hij de deur verder open en ging naar binnen.

Vledder volgde hem zacht mopperend.

Na een klein portaal kwamen ze in een smalle gang. Het was er aardedonker. De Cock pakte zijn zaklantaarn en scheen. Het lichtovaal danste langs de wanden. Links stond een deur halfopen. De oude rechercheur drukte ook die deur met zijn knie verder open en bleef in de deuropening staan.

De weeë geur van bloed walmde hem tegemoet. Na een korte zoektocht bleef het lichtovaal van zijn zaklantaarn op een man rusten. Hij lag op zijn rug te midden van een enorme plas bloed. De man was zwaargebouwd. Zijn omvangrijke buik stak omhoog en belemmerde een blik op zijn gezicht.

De Cock schuifelde voorzichtig verder. Over de buik heen scheen hij in het gelaat van het slachtoffer.

“Het is Simon de Mirambeau,” sprak Vledder hees.

De Cock knikte. Over zijn gezicht gleed een sombere trek.

“Met een opengepeuterde halsslagader.”

De Cock liet het ovaal van zijn zaklantaarn langs de stijlen van de toegangsdeur glijden. Toen hij een schakelaar had gevonden, liep hij erop toe en ontstak het licht in de kamer.

Vledder liep haastig naar het raam en schoof de overgordijnen dicht.

“Niemand hoeft te zien wat wij hier aan het doen zijn,” riep hij verklarend.

De Cock glimlachte om de actie van zijn jonge collega. De oude rechercheur moest bekennen dat hij bij het aansteken van het licht niet aan de gordijnen had gedacht. Vledder had gelijk.

Zonder overgordijnen was van buiten de gehele kamer te overzien.

Bedaard slofte hij om de bloedplas heen en bekeek het slachtoffer zorgvuldig. Ook nu, zo constateerde hij, waren de enkels met een zwart snoer strak samengebonden. In de hals van de man, iets onder zijn linkeroor, gaapte een diepe wond.

De Cock hurkte aan de rand van de bloedplas neer om het zwarte, tweeaderige elektriciteitsdraad beter te bekijken. Het snoer was op exact dezelfde wijze geknoopt als bij de vermoorde Henry van Nimwegen.

De Cock riep Vledder bij zich en wees naar het snoer.

“Conclusie?” vroeg hij.

De jonge rechercheur knikte.

“Duidelijk,” reageerde hij traag. “Dit is de tweede moord van dezelfde moordenaar. De modus operandi [2] Werkwijze Niet alleen de knoop in het snoer, maar ook de wond in de hals wijst op dezelfde dader. is vrijwel identiek.”

De Cock keek hem bewonderend aan.

“Heel goed.”

Vledder maakte een hulpeloos gebaar.

“Als we nu nog enig inzicht krijgen in het motief van de dader,” sprak hij somber, “dan kwamen we misschien tot een oplossing.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Zover zijn we nog lang niet,” reageerde hij triest. “Naar aanleiding van deze tweede moord zullen we een aantal afgelegde verklaringen opnieuw moeten bezien…overwegen of ze nog bruikbaar zijn.”

Vledder knikte.

“Deze tweede moord geeft een extra dimensie aan de moord op Henry van Nimwegen.”

De Cock kwam uit zijn gehurkte houding overeind en blikte om zich heen. De kamer was naar zijn gevoel smaakvol gemeubileerd. Op een glimmend donkerbruin parket prijkten vier diepe lederen fauteuils om een ronde tafel. Er waren twee kolossale eikenhouten kasten. Boven op de kasten, nabij de hoeken, stonden slanke vazen van melkwit porselein. Links aan de wand, dicht bij het raam, stond een fraaie secretaire.

De Cock wenkte Vledder.

“Heb je je mobieltje bij je?”

“Natuurlijk!”

“Waarschuw de meute.”

Vledder keek hem vragend aan.

“Hoe verklaren wij het vinden van dit lijk?”

“Hoe bedoel je?”

“Via een deugdelijk afgesloten pand…zonder een bevel tot huiszoeking?”

De Cock reageerde geprikkeld.

“Begin je weer over het gebruik van dat apparaatje te emmeren? De buitendeur stond toch open…heel simpel. Ik heb dat handige apparaatje nooit gebruikt.” In een theatraal gebaar spreidde hij zijn armen. “En dat verklaar ik desnoods onder ambtseed.”

Vledder gromde.

“Jij hebt een ambtseed van elastiek.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Ik pas de wet in alle redelijkheid toe.”

Vledder grijnsde.

“Jouw redelijkheid.”

De Cock knikte nadrukkelijk.

“Precies…mijn redelijkheid. Ik handel naar mijn eer en geweten en daarmee heb ik nog nooit iemand benadeeld. Integendeel, ik heb door mijn gevoel van redelijkheid een grote reeks moorden tot klaarheid gebracht, die anders onopgelost waren gebleven.” Hij zweeg enige ogenblikken. Hij achtte het onderwerp afgedaan. “En bel nu de meute met dat mobieltje van je.”

Het klonk als een bevel.

Bram van Wielingen stapte met forse treden de kamer binnen.

Demonstratief blikte hij op zijn horloge:

“Het is nog voor tienen,” riep hij jubelend. “Ik lag nog niet op bed…zat nog voor de buis.” Hij zette zijn aluminium koffertje in een van de leren fauteuils en liep op De Cock toe. “Je gedraagt je de laatste tijd opvallend netjes. Een moord in de morgen en nog eentje voor het slapengaan. Let op…we worden nog eens vrienden.”

De Cock grinnikte.

“Ik dachtdat wij dat allang waren.”

De fotograaf wierp een blik op het slachtoffer.

“Allemachtig,” riep hij geschrokken. “Weer zo’n plas bloed. Net als vanmorgen.” Hij trok zijn neus iets op. “Deze man is nog niet zo lang dood. Het bloed stinkt nog. Ruik je het niet? Een weeë zoete lucht…om onpasselijk van te worden.”

De Cock knikte.

“De geur van bloed…een mooie titel voor een boek.”

Bram van Wielingen lachte.

“Praat er eens over met Baantjer.”

De Cock maakte een afwerend gebaar.

“Die man hangt als een molensteen om mijn nek. Er is nu al een Baantjerspel met mij en Vledder en een dobbelsteen in een kartonnen doos.”

De oude rechercheur glimlachte.

“Schiet gauw je plaatjes, dan kun je hier weg.” Hij wees schuin voor zich uit. “Net als vanmorgen heb ik belangstelling voor die knoop in het zwarte snoer om zijn enkels.”

“Je weet wie hij is?”

De Cock knikte.

“Simon de Mirambeau. Een van de chirurgen van de kliniek van de Helende Meesters.”

Bram van Wielingen deed zijn koffertje open en nam daaruit zijn fraaie Hasselblad. Hij wees naar het lijk.

“Wat is er met die Helende Meesters aan de hand,” vroeg hij zakelijk. “Die vent van vanmorgen was toch ook een chirurg van die kliniek?”

De Cock zuchtte.

“Ik snap er geen jota van. Deze Simon de Mirambeau was vanmiddag nog bij mij in de Warmoesstraat. Hij hekelde zo scherp het gedrag van het slachtoffer van vanmorgen, dat ik hem als een mogelijke verdachte beschouwde. Voor die Henry van Nimwegen had hij geen goed woord over. Hij verweet hem ook gebrek aan deskundigheid. Het schijnt dat er in die kliniek nog wel eens foutjes worden gemaakt.”

Bram van Wielingen monteerde een flitslicht.

“Mijn vrouw is ervan opgeknapt.” Hij flitste in het dode gelaat.

“Zij was bij dokter Marcel van Diemen. Over hem was ze goed te spreken.”

De Cock liep bij hem weg. In de deuropening stond dokter Den Koninghe. Zoals gebruikelijk torenden achter hem twee broeders van de Geneeskundige Dienst met hun onafscheidelijke brancard.

De Cock stapte blij op hem toe en schudde hem hartelijk de hand.

“Het spijt me dat ik u weer lastig moet vallen,” sprak hij meelevend. Hij leidde de kleine lijkschouwer van de deur naar het slachtoffer en wees.

“Net als vanmorgen…vrijwel zeker door dezelfde dader.”

Dokter Den Koninghe nam de situatie in ogenschouw.

“Mag ook hij even op het droge?” vroeg hij vriendelijk.