Albert Baantjer - De Cock en de dood van de Helende Meesters

De Cock keek hem met open mond aan.

“Hoe…eh, hoe kom jij daar zo op?”

De caféhouder hield zijn hoofd scheef.

“Is hij het?”

De Cock knikte traag.

“Inderdaad. Hij is één van de vier chirurgen die zich de Helende Meesters noemen.”

Smalle Lowietje verschoot’ iets aan zijn glas.

“Ze hebben een kliniek aan de Plantage Middenlaan.”

De Cock grinnikte.

“Je bent goed geïnformeerd. Ben jij daar ook wel eens onder het mes geweest?”

Smalle Lowietje schudde zijn hoofd.

“Mij niet gezien. Ik ben wel nooit moeders mooiste geweest, maar met mijn muizensmoeltje ben ik best tevreden.”

De Cock keek hem onderzoekend aan.

“Hoe kom je dan aan de naam Van Nimwegen?”

De tengere caféhouder grijnsde.

“Die kent hier iedereen.”

“Op de Wallen?”

“Ja.”

“Hoezo?”

“Die vent is gek.”

“Gek?”

Smalle Lowietje tikte met zijn wijsvinger tegen de zijkant van zijn hoofd.

“Knetter. Gewoon knetter. Hij liep hier ‘s-avonds langs de Wallen en als hij ergens achter het raam een slank hoertje zag, dan ging hij naar binnen en zei: meid, je borsten zijn te klein. Die moeten veel groter. Met die kleine tietjes van je verdien je het zout in de pap niet .”

De Cock lachte.

“Dat is voor het eerst dat ik het hoor. Het is geen gebbetje van je. Ik bedoel…het is waar?”

Smalle Lowietje keek hem teleurgesteld aan.

“Heb ik je wel eens wat voorgelogen?”

“Ik heb je er nooit op kunnen betrappen,” antwoordde De Cock ontwijkend.

Smalle Lowietje gebaarde.

“Hij heeft hier op de Wallen verschillende meiden grotere borsten aangemeten.”

“Kan je mij er een paar aanwijzen?”

De tengere caféhouder schudde zijn hoofd.

“Liever niet. Dan kan ik mijn etablissement wel sluiten…komt hier geen mens meer. Die meiden willen niet weten dat het niet allemaal puur natuur is wat ze in huis hebben.”

“Laat maar zitten,” sprak De Cock geruststellend. “Ik zoek het zelf wel uit.”

Smalle Lowietje boog zich iets naar voren.

“De laatste tijd zag je hem niet zoveel meer op de Wallen.”

De caféhouder boog zich nog verder naar voren.

“Brabantse Jochem,” sprak hij zachtjes, “Brabantse Jochem zoekt hem al een tijdje.”

“Waarvoor?”

“Het niese [1] Bargoens voor vrouw of meisje. van Brabantse Jochem is bij die Van Nimwegen in behandeling geweest.”

“En?”

Het muizensmoeltje van Lowietje versomberde.

“Van Nimwegen heeft het gezichtje en de kleine borsten van Magere Jopie helemaal verknoeid. Hij heeft haar gewoon mismaakt…totaal mismaakt. Die meid durft zich nauwelijks nog te vertonen.”

“Ze peesde hier toch op de Wallen?”

“Zeker.”

Smalle Lowietje zuchtte.

“Ik durf niet te beweren dat hij iets met die moord op Van Nimwegen te maken heeft…maar het zou mij niets verbazen.”

De Cock keek hem schattend aan.

“Heeft Brabantse Jochem wel eens bedreigingen geuit…gezegd wat hij van plan was?”

Lowietje knikte.

“Hier in mijn etablissement…vorige week nog…waar ook anderen bij waren.”

“En?”

“Hij riep: als ik die minkukel te pakken krijg, kerf ik hem open .”

Vledder, die al die tijd zwijgend voor zich uit had gestaard, stootte De Cock aan en fluisterde: “Nog een verdachte. Het kan niet op.”

Met de warme gloed van twee cognackies in hun aderen verlieten de rechercheurs het café van Smalle Lowietje en slenterden via de Achterburgwal terug naar de Kit. De drukte was nog groter dan een half uur geleden. Een leger van behoeftigen sjokte over de Wallen. Bijna alle gordijnen van de peeskamertjes waren gesloten.

Vledder porde met zijn elleboog tegen de milt van De Cock.

“Schiet een beetje op. Je loopt te slenteren alsof je hier op vakantie bent.”

De Cock blikte opzij.

“Wat wil je dan?”

“We hebben nog een afspraak met die De Mirambeau.”

De Cock schoof de mouw van zijn regenjas iets terug en keek op zijn horloge.

“Voor tienen zijn wij bij hem…vroeg genoeg.”

Vledder duimde over zijn schouder.

“De vijfde verdachte: Brabantse Jochem.”

De Cock grijnsde. “Dat is de zesde. Ik denk dat je Jacques van Loppersum vergeet.”

Vledder knikte.

“Je hebt gelijk. Zijn motief ligt ongeveer op hetzelfde niveau als dat van Brabantse Jochem…mislukte operaties. Zie jij wat in die souteneur?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Niet veel.”

“Waarom niet?”

“Ik ken Brabantse Jochem. Ik heb hem in het verleden een paar keer gearresteerd.”

“Waarvoor?”

“Losse handjes. Mishandelingen. Soms vrij fors, met voor het slachtoffer aanzienlijk letsel.” De oude rechercheur schudde zijn hoofd. “Maar ik zie in hem geen man die heel subtiel een halsslagader openpeutert.”

“Schrappen we hem?”

De Cock schudde resoluut zijn hoofd.

“Hij heeft een motief…een redelijk motief. Brabantse Jochem is zijn broodwinning kwijt. Met haar mismaakt gezicht kan Magere Jopie alleen nog maar in het donker de baan op. En dan krijg je niet de best betalende klantjes. Verder weet je maar nooit of die man recent iets heeft gelezen of gehoord wat hem op het idee heeft gebracht om zijn wraak uit te oefenen door Henry van Nimwegen vrolijk te laten doodbloeden.”

“Vrolijk?”

De Cock gniffelde.

“Bij wijze van spreken.”

Op de houten steiger achter liet politiebureau stapten ze in hun oude Golf. Vledder stuurde de wagen behendig via het Damrak naar de Prins Hendrikkade.

De Cock blikte opzij.

“Weet je de Linnaeusparkweg te vinden?”

“Blindelings.”

“Ik zou er,” sprak De Cock schamper, “mijn ogen maar bij open houden.”

Vledder reageerde niet. Het drukke stadsverkeer eiste al zijn aandacht. Via de Valkenburgerstraat, het Mr. Visserplein, de Muiderstraat en de Plantage Middenlaan bereikten ze de Watergraafsmeer.

Op de Linnaeusparkweg was weinig verkeer.

Vledder minderde snelheid.

“Wat doen we met die brief van Sander van de Koningshof?”

De Cock trok zijn schouders iets op.

“Voorlopig niets. We zullen zoon Sander laten opdraven en hem met de inhoud van die brief confronteren…kijken hoe hij reageert. Ik ben ook benieuwd naar de reactie van Irene van Moerkapelle. We mogen toch verwachten dat moeder haar zoon een beetje kent.”

Even voorbij het Galilëiplantsoen parkeerde Vledder de Golf aan de rand van het trottoir. Ze stapten uit en gingen te voet verder.

De Cock gebaarde om zich heen.

“De Watergraafsmeer. Vroeger een deftige buurt, bewoond door louter ambtenaren. Ik heb hier als jonge diender nog gesurveilleerd. Als je pet scheef op je hoofd stond, schreven ze een klacht.”

Voor nummer 850 bleven ze staan. Op een naambordje van wit email stond in zwarte letters S. de Mirambeau . De Cock drukte naast het naambordje op een koperen bouton. In het inwendige van het pand klonk een bel.

Er kwam geen reactie.

Na ruim een minuut belde hij voor de tweede keer. Ook nu bleef een reactie uit.

De Cock voelde aan de knop van de toegangsdeur. Die was op slot. De oude rechercheur tastte in de rechter steekzak van zijn regenjas en pakte het apparaatje van Handige Henkie.

Vledder schudde zijn hoofd.

“Niet weer, hè?”

Het klonk als een smeekbede.

De Cock keek hem verrast aan.

“We hebben een afspraak met die man,” reageerde hij licht geïrriteerd. “Chirurg De Mirambeau verwacht ons. Hij moet thuis zijn.”

Vledder wees naar de deur.

“Misschien is hij van gedachte veranderd en wil hij ons niet meer ontvangen.” De jonge rechercheur wees naar het apparaatje in de hand van De Cock. “Als we op die manier bij hem binnendringen, krijgen we de grootste heibel. Houd je er rekening mee…dat is huisvredebreuk. Als rechercheur dien je je aan de wet te houden.”