Albert Baantjer - De Cock en de dood van de Helende Meesters

De Cock schoof zijn oude hoedje ver naar achteren en liet de regendruppels speels over zijn gezicht dartelen.

Toen hij de woning van Simon de Mirambeau naderde, trof hij enige meters van de toegangsdeur verwijderd de oude dactyloscoop Ben Kreuger en Dick Vledder. De jonge rechercheur keek de toelopende grijze speurder verwonderd aan.

“Hoe…eh, hoe ben je hier gekomen’”

“Hoe bedoel je?”

“Ik had onze Golf bij me.”

De Cock grijnsde.

“Daarom heb ik mij,” riep hij opgewekt, “in het door ons zo bekritiseerde openbaar vervoer gestort. Op het Stationsplein ben ik in de tram gestapt. Lijn 9 bracht mij…zonder te zijn mishandeld of bedreigd…naar de Middenweg en vandaar ben ik naar hier gewandeld.”

Vledder reageerde niet op de kanttekeningen van zijn oudere collega.

“Ben je vanmiddag nog op de Brouwersgracht bij Michel-Jan van Nimwegen geweest?”

“Ik ben door hem ontvangen in de fraaie tempel van de Broeders en Zusters van de Tien Geboden.”

Vledder keek hem schattend aan.

“Ben je lid geworden?”

“ Ik niet.”

“ Jij niet?”

“Nee, nee, ondanks een genereus aanbod van Michel-Jan, die mij tot aristocraat van het genootschap wilde benoemen, ben ik geen lid geworden.”

Vledder keek hem wat onzeker aan.

“Wie…eh, wie werd wél lid?”

De Cock hield even in voor het effect.

“Rudolf Akersloot.”

Vledder reageerde verrast.

“Rudolf Akersloot?” Herhaalde hij.

“Ja.”

“Je meent het?”

De Cock knikte.

“Volgens Michel-Jan van Nimwegen is zijn bekering een serieuze zaak. Als we willen, kunnen we hem tijdens de volgende bijeenkomst van het genootschap arresteren.”

De oude rechercheur pauzeerde even, veranderde van onderwerp.

“Overigens, mijn welgemeende complimenten.”

“Waarmee?”

“Jouw opmerking vanmiddag, dat Henry van Nimwegen mogelijk een promiscue levenswandel had.”

Vledder keek hem argwanend aan.

“Wat is er met die opmerking?”

“Volgens zijn zoon was Henry van Nimwegen biseksueel. Michel-Jan had dat voor ons willen verzwijgen…als niet terzake dienende. De reden dat De Mirambeau een hekel aan Henry had, lag in het feit dat Henry als biseksueel toenadering zocht tot Rudolf Akersloot, destijds nog de vriend van de homofiel Simon de Mirambeau.”

Vledder glunderde.

“Allemachtig, dat wordt interessant. Rudolf Akersloot kon wel eens een sleutelfiguur in ons onderzoek worden. Met reeds een moord op zijn…”

Ben Kreuger interrumpeerde wat driftig.

“Zeg, ik heb niet eeuwig de tijd. Als jullie lopende zaken en beslommeringen willen bespreken, doe dat dan buiten mij om. Ik wil hier naar binnen om mijn werk te doen.”

De Cock keek hem aan.

“Heeft jouw onderzoek op de Herengracht nog wat opgeleverd?”

Ben Kreuger schudde zijn hoofd.

“Ik heb vanmiddag op Westgaarde, voordat dokter Rusteloos met zijn secties begon, de vingerafdrukken van de slachtoffers genomen. In dat pand aan de Herengracht heb ik alleen greepjes gevonden van Henry van Nitnwegen en van zijn zoon Julius. Verder waren er een paar vingerafdrukken die ik heb kunnen verifiëren met die van een bejaard man van een schoonmaakbedrijf. We hadden hem nog in ons bestand voor een diefstalletje lang geleden.”

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Een schoonmaakbedrijf?”

De dactyloscoop knikte.

“Zoon Julius had die grote bloedplas in de woonkamer door een schoonmaakbedrijf laten verwijderen. Hij zei dat hij die plek niet langer kon aanzien. Het bloed begon volgens hem ook te stinken.”

De Cock knikte begrijpend.

Daarna liep hij op de deur van de woning van Simon de Mirambeau toe, pakte het apparaatje met de vele sleutelbaarden en binnen luttele seconden had hij deur van het slot. Hij ging naar binnen, in zijn kielzog volgden Vledder en Ben Kreuger. Toen die twee binnen waren liep de oude rechercheur terug naar de deur en sloot die slotvast af.

De Cock deed het licht in de hal en de smalle gang niet aan.

Eerst in de woonkamer met de gesloten gordijnen ontstak hij alle lichten. Een grote plas geronnen bloed gaf op lugubere wijze de plek aan waar Simon de Mirambeau de dood had gevonden.

De dactyloscoop vermorste geen tijd. Hij opende zijn aluminium koffertje, nam daaruit een zachte kwast van dassenhaar en een potje met aluminiumpoeder. Geduldig begon hij de deurstijlen in te kwasten.

Na een poosje hield hij op en gromde.

“Wat een bende. Hier is in jaren geen doek met zeepsop overheen gekomen. Had die man geen werkster…ik bedoel, geen interieurverzorgster?”

De Cock trok zijn schouders op.

“Ik heb dat niet onderzocht,” antwoordde hij grijnzend.

Ben Kreuger zwaaide naar de deurstijlen.

“Alles is moddervet. Er is geen greepje, geen vingerafdruk te vinden. Ik kwast alleen maar vegen en strepen.”

De Cock bekeek de deurstijlen en knikte.

“Probeer het eens in de keuken.”

Ben Kreuger snoof.

“Denk je dat het daar beter is?”

“Dat denk ik.”

De dactyloscoop liep mopperend achter De Cock aan.

Zoals de grijze speurder al eerder had opgemerkt, zag de keuken er, in tegenstelling tot de woonkamer, proper uit. Op het aanrecht stonden nog de twee wijnglazen.

Ben Kreuger bekeek ze aandachtig.

“Die zijn pijnlijk schoon.”

“Dat meende ik al,” antwoordde De Cock.

Plotseling greep de grijze speurder Ben Kreuger bij de arm en leidde hem met enige dwang terug naar de woonkamer. Daar deed De Cock alle lichten uit.

Ben Kreuger gromde.

“Wat is er?” Vroeg hij kwaad.

“Er is iemand aan de deur.”

Na enig gerommel klonken er voetstappen in de smalle gang.

De Cock duwde Ben Kreuger en Vledder naast de kamerdeur tegen de wand. Hij koos bij dergelijke gelegenheden altijd de scharnierzijde van een deur. Het was de beste plek om een indringer te verrassen.

De deur ging langzaam open. Een moment later brandde het licht in de kamer. Toen de indringer enige meters, niet ver van de bloedplas verwijderd, in de kamer stond, klapte De Cock de kamerdeur met kracht dicht.

Een kleine, wat gedrongen man, draaide zich verschrikt om. In een reflex stak hij zijn armen omhoog. Na enkele seconden liet hij die weer zakken.

“Wat…eh, wat doet u hier,” stamelde hij.

De oude rechercheur stapte op hem toe en nam beleefd zijn hoedje af.

“Mijn naam is De Cock,” sprak hij vriendelijk. “De Cock met…eh, ceeooceekaa. Ik ben als rechercheur van politie verbonden aan het aloude politiebureau in de Warmoesstraat.” Hij duimde over zijn schouder. “De beide heren zijn de rechercheurs Vledder en Kreuger. Respectievelijk mijn jonge collega en een al wat rijpere dactyloscoop.”

“Wat doet u hier?” herhaalde de man.

Zijn stem klonk hoog, met een angstige ondertoon.

De Cock gebaarde naar de plas bloed.

“Wij onderzoeken de moord op Simon de Mirambeau.”

De man verbleekte.

“Is Simon dood?” vroeg hij hees.

De Cock knikte.

“En wie bent u?”

“Jan…Jan ter Broeke.”

De Cock keek de man strak aan.

“Hoe kwam u hier binnen?”

“Ik heb een sleutel van deze woning.”

“Waarom?”

“Wat bedoelt u?”

“Waarom hebt u toegang tot deze woning?”

“Ik ben…eh, ik was een vriend van Simon.”

“U bent zijn…eh, zijn lief klein krekeitje.”

Het gezicht van Jan ter Broeke versomberde.

“Ik was niet zo blij met deze aanduiding, maar Simon noemde mij inderdaad zo.”

“Waar was u gisteren en vannacht.”

Jan ter Broeke gebaarde.

“In Parijs. Ik zit in de haute couture. Ik ontwerp dameskleding…modieuze dameskleding. Ik heb in Parijs met een paar modellen geshowd.”