Albert Baantjer - De Cock en de wortel van het kwaad

Over het psychologische effect van die uitdossing in een wijde zwarte cape had de grijze speurder lang nagedacht. De twee interieurverzorgsters hadden iemand in zo’n cape gekleed uit het gebouw van de Stichting Gouden Harten zien komen kort voordat zij het lijk van Richard Verhoeven ontdekten. Eerst had De Cock weinig aandacht geschonken aan de verklaring van Greet en Mien…tot hij in de woning van de man die hij de moordenaar achtte, zo’n cape vond. Het had hem nog oneindig veel moeite gekost om een soortgelijke cape voor Fred Prins te vinden. Vrijwel geen kledingzaak in de stad had ze nog in de aanbieding.

De Cock blikte nogmaals op zijn horloge. Het was bijna zover. De spanning kroop in zijn aderen, pulseerde in zijn hals en deed zijn hart sneller kloppen. Hij had dat steeds wanneer een ontknoping naderde.

Hij keek opzij naar Vledder. Op het gezicht van de jonge rechercheur lag een norse trek. De Cock begreep dat. Maar hij had geen keus gehad. De gerechtelijke secties hadden voorrang en hij, De Cock, had niet verwacht dat hij zo snel tot resultaten kon komen.

Het mobieltje in de binnenzak van zijn regenjas meldde zich. Hij herkende de stem van Appie Keizer.

“Vanaf de richting Herenmarkt nadert een man, gekleed in een wijde zwarte cape met capuchon.”

De Cock zuchtte diep.

“Dat moet hem zijn,” antwoordde hij gejaagd.

“Blijf scherp op hem letten en waarschuw ongemerkt Fred Prins dat hij dichter bij het gebouw komt. Wanneer die man naar binnen is gegaan, blijf je voor de deur staan. De kans is groot dat hij al binnen een paar seconden weer naar buiten komt en je tegen het lijf loopt.”

De Cock keek naar Vledder.

“Ziejehemal?”

Vledder knikte.

“Een vent in een zwarte cape. Hij staat nu voor de ingang van het gebouw en is blijkbaar bezig met een sleutel in het slot te rommelen.”

De jonge rechercheur hijgde.

“Nu…nu is hij naar binnen en Appie Keizer staat voor de deur.”

Vledder blikte opzij naar De Cock.

“En nu verder?” vroeg hij gespannen.

“Als de man naar buiten komt,” sprak De Cock, “zal hij Appie Keizer vermoedelijk met kracht tegen de grond werken. Dan kom jij in actie.”

Vledder schreeuwde.

“De man komt alweer naar buiten en Appie Keizer ligt op de straat.”

De jonge rechercheur stormde via de openslaande achterdeuren het busje uit. De Cock volgde.

Na een korte snelle sprint greep Vledder de vluchtende man bij de schouder en trok hem naar de grond. De opgekrabbelde Appie Keizer rende naderbij en liet zich op de man vallen. Met een houdgreep hield hij hem in bedwang.

Vledder knielde bij de man neer en rukte de capuchon van zijn hoofd.

Verbijsterd keek hij omhoog naar De Cock.

“Het is Felix de Waard.”

De Cock knikte.

“Drievoudig moordenaar. Goed gedaan, Dick.”

De dingdong in de nauwe gang galmde nog een beetje na. De Cock deed de deur van zijn woning open. Voor hem op de stoep stond Dick Vledder. De jonge rechercheur lachte wat verlegen. In zijn linkerhand bungelde een fraai boeket frisse zomerbloemen.

“Voor je vrouw,” legde hij uit.

“Hoe langer ik jou ken, hoe meer ik jouw vrouw…”

De Cock stak afwerend zijn hand op.

“Je hebt mij al vele malen beloofddat je van tekst zou veranderen.”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Waarom? Mijn inzichten over jou zijn hetzelfde gebleven. Ik heb vaak moeite om je invallen te volgen. Jouw vrouw zal daar zeker smartelijk onder lijden…vandaar mijn bewondering voor haar.”

De grijze speurder bekeek het boeket.

“Geen rode rozen?”

Vledder glimlachte.

“Dit is de keuze van mijn vriendin Adelheid. Die houdt van afwisseling, ze heeft een hekel aan tradities.”

“Waarom heb je haar niet meegenomen?”

Vledder gebaarde met zijn vrije hand.

“Ze doet vanavond met de narcoticabrigade een al lang geplande inval in een discotheek.”

De jonge rechercheur liep verder de gang in.

“Zijn de anderen er al?”

De Cock knikte.

“Appie Keizer en Fred Prins zitten bij mijn vrouw en hebben het hoogste woord. En zoals gewoonlijk luistert mijn vrouw geduldig.”

Ze stapten de woonkamer binnen. Mevrouw De Cock kwam onmiddellijk overeind en schudde Vledder ter begroeting de hand. Met een gebaar van opperste verrukking nam ze het boeket in ontvangst.

“Wat mooi.”

Ze wuifde uitnodigend naar een diepe fauteuil.

“Ga zitten,” riep ze vrolijk.

“Mijn man vroeg zich al af waar je bleef.”

Vledder nam plaats. Zijn gezicht stond ernstig.

“Ik heb even geaarzeld of ik vanavond wel zou komen.”

Mevrouw De Cock keek hem verbaasd aan.

“Waarom?”

“Ik was nogal moe. Ik heb de hele dag gesjouwd om alles te regelen.”

“Wat moest je dan allemaal regelen?”

“Heeft uw man niets over de begrafenis verteld?”

Mevrouw De Cock schudde haar hoofd.

“Jurrian is thuis niet altijd even openhartig.”

Vledder keek naar De Cock.

“Zal ik?”

De grijze speurder knikte.

“Daar is toch niets geheimzinnigs aan?”

Vledder zuchtte diep.

“Uw dierbare echtgenoot is soms een sentimentele oude dwaas. Hij vond het een gepaste gedachte om de drie slachtoffers, allen leden van de Stichting Gouden Harten, op een en dezelfde dag te laten begraven. Ze zijn alle drie, zo is zijn redenering, geveld door eenzelfde wraakgedachte.”

Hij zweeg even.

“Het heeft mij vandaag heel wat moeite en vooral heel veel overredingskracht gekost om alle familieleden en kennissen van de slachtoffers op één lijn te krijgen.”

De jonge rechercheur keek in het rond met een bijna triomfantelijke uitdrukking op zijn gezicht.

“Het is mij gelukt.”

De Cock glimlachte.

“Ik had niet anders verwacht.”

Fred Prins vroeg om aandacht.

“Die begrafenis laat mij koud. Ik wil eindelijk wel eens weten waarom ik mij in zo’n bespottelijke cape met capuchon moest hullen. Mensen, mensen, wat schrok die vent toen hij mij uit het kantoor op de Brouwersgracht zag komen. Hij draaide zich om en rende weg. Het leek of de duivel hem op de hielen zat.”

De Cock prikte met zijn wijsvinger in de richting van Prins.

“Die duivel was jij, Fred.”

“In een vermakelijke vermomming,” grijnsde Fred Prins. De oude rechercheur vatte de fles cognac Napoleon, die hij speciaal voor deze gelegenheden in huis had, en vulde ruim de bodem van diepbolle, voorverwarmde glazen. Hij reikte die zijn vrienden aan. Daarna hield hij zijn glas omhoog.

“Een toost…een toost op de misdaad. De misdaad,” zo sprak hij verklarend, “is ons enige bestaansrecht. In een wereld zonder misdaad hadden wij geen functie.”

Vledder nam een slok van zijn cognac, zette het glas neer en stak zijn hand op.

“Je moet toch eens precies vertellen wat jij in die paar uur, toen ik op Westgaarde de gerechtelijke secties bijwoonde, hebt uitgespookt. Ineens schudde jij de dader uit je mouw…zomaar, als een goochelaar het konijn uit zijn hoge hoed.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Het was geen truc. Het was niet veel meer dan logisch denken.”

“Vertel.”

“Onder alle gegevens die jij had gekregen van Julius Spencer, de directeur van de Stichting Gouden Harten,” verklaarde hij voor Fred Prins en Appie Keizer, “vond ik in de lijst van ex-leden iets merkwaardigs.”

“Wat?”

Vledder schoot naar voren op zijn stoel.

“In die lijst kwam tweemaal de naam Felix de Waard voor. Ik dacht aanvankelijk aan een administratief foutje.”

“Dat was het niet?”

De Cock schudde weer zijn hoofd.

“Toen ik tijdens mijn bezoek bij hem thuis die lijst van ex-leden aan Julius Spencer voorlegde, verklaarde hij dat er wel degelijk twee mensen onder dezelfde naam lid van de stichting waren geweest: Felix de Waard en zijn zoon, met dezelfde naam.”