Albert Baantjer - De Cock en de wortel van het kwaad

“Waarom ben jij eigenlijk geen visser geworden?”

De Cock glimlachte.

“Daar was mijn moeder op tegen. Ik was haar enige zoon en ze wilde mij aan de zee niet kwijt. Zij stond erop dat ik vanuit Urk in Amsterdam bij de politie solliciteerde. De politie, zei ze, kende ook wel stormen, maar daar hield je droge voeten bij.”

Vledder lachte.

“Een leuk mens, die moeder van jou.”

De Cock knikte.

“Ik heb veel van haar geleerd. Bijbelteksten, spreuken, oude gezegdes, ze bestookte mij er kwistig mee. Maar tegen één kreet van haar heb ik mij steeds verzet. Ze hield mij altijd voor: bezit uw ziel in lijdzaamheid ’ ‘En dat betekent?”

“Dat je,” verklaarde De Cock, “in stille berusting je lot moet dragen.”

“Wat is daar op tegen?”

De oude rechercheur zwaaide afwerend en tilde bruusk zijn benen van zijn bureau. De helse pijnen waren blijkbaar verdwenen.

“We hebben drie onopgeloste moorden op onze nek,” riep hij fel.

“Ik ben er geen man naar om daar stil in te berusten. Mijn ziel is niet lijdzaam, die komt daartegen in opstand.”

Hij strekte zijn rug.

“Jij gaat vanmiddag naar Westgaarde?”

Vledder knikte.

“Dat wordt nog wat,” sprak hij somber.

“Dokter Rusteloos wil een gerechtelijke sectie verrichten op alle slachtoffers van de Brouwersgracht.”

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

“Alle drie…op één middag?”

“Ja.”

“Dan ben je wel een paar uurtjes kwijt.”

“Absoluut.”

De Cock snoof.

“Jij liever dan ik met je neus boven die opengepeuterde lijken.”

Vledder negeerde de opmerking.

“Wat ga jij intussen doen? Duimendraaien? Je zou wat achterstallig schrijfwerk kunnen doen, maar met de computer kun jij niet overweg.”

De Cock glimlachte.

“Dat blijft jouw domein. Ik heb voor vanmiddag wel wat op het oog. Je moet mij op weg naar Westgaarde even afzetten bij de woning van Julius Spencer. Ik heb met hem een afspraak gemaakt om gezamenlijk de ledenlijst van de Gouden Harten door te nemen.”

Vledder trok rimpels in zijn voorhoofd.

“Verwacht je daar wat van?”

De Cock hield zijn hoofd scheef boven zijn opgetrokken schouders.

“Ik blijf erbij,” sprak hij bedachtzaam, “dat de moordenaar onder de leden van de stichting moet worden gevonden. Die vreemde roodplastic hartjes en de toegankelijkheid van het gebouw aan de Brouwersgracht wijzen daarop. Van de gedachte aan liquidatiemoorden ben ik afgestapt.”

“Waarom?”

“Directeur Julius lijkt mij geen man die in z’n eentje de opdracht tot liquidatiemoorden kan geven.”

“Te soft?”

“Dat denk ik.”

Vledder keek De Cock onderzoekend aan.

“Gisteren, toen we de dode Edward van Ravensburg vonden, sprak jij van een moord uit wraak.”

De Cock knikte.

“De slachtoffers zijn alle drie pedofiel. Dat kan geen toeval zijn. De geaardheid van die mannen moet bij de moorden een rol spelen. Het motief kan best aversie zijn, afschuw of walging. Ik denk aan wraak.”

Vledder spreidde zijn armen.

“Uit welke hoek moet die wraakoefening komen?”

De Cock trok zijn schouders op.

“Nog geen idee. Het moet iemand zijn die het op pedofielen heeft voorzien, en wel op die pedofielen die behoren tot de leden van de Stichting Gouden Harten.”

“Waarom?”

De Cock grijnsde.

“Een goede vraag. Als we het motief kenden, konden wij de dader wellicht uit zijn schuilhoek lokken. Ik hoop dat mijn onderhoud met Julius Spencer mij vanmiddag, wat inzicht verschaft.”

De Cock had van de dierst ‘volgerij’ aan het hoofdbureau van politie een bestelbusje geleend. Het was voorzien van kijkgaten en had aan de buitenzijde reclameteksten van een niet-bestaande bakkerij. Het busje werd door rechercheurs van de volgerij gebruikt om ongemerkt verdachte huizen en personen te bespieden.

Vledder, met een zuur gezicht terug van een lange reeks gerechtelijke secties op de slachtoffers, keek zijn oudere collega stomverbaasd aan.

“Wat wil je in godsnaam met dit busje?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Niet in godsnaam.”

Vledder gromde.

“Sorry. Je weet wat ik bedoel.”

De Cock gebaarde voor zich uit.

“Dat busje parkeren wij vanavond op de Brouwersgracht in de onmiddellijke nabijheid van het gebouw van de Stichting Gouden Harten.”

“En dan?”

De Cock glimlachte.

“Nemen wij beiden in dit busje plaats en wachten geduldig op de komst van de dader.”

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

“De moordenaar van Jean-Baptiste de Boyer, Richard Verhoeven en Edward van Ravensburg?”

“Precies.”

“Die komt vanavond?” vroeg Vledder ongelovig. De Cock knikte traag.

“Dat…eh dat hoop ik. Ik heb hem voor vanavond om negen uur ontboden.”

Vledder reageerde verward.

“Jij hebt hem ontboden?”

“Hij heeft bericht gekregen dat hij vanavond om negen uur in het gebouw van de Stichting Gouden Harten aan de Brouwersgracht wordt verwacht.”

Vledder keek De Cock schattend aan.

“Jij weet wie hij is?”

De Cock knikte bedaard.

“Ja. Zo…eh, nou ja, zo goed als zeker. Ik ben ook achter zijn motief gekomen.”

“En dat is?”

De Cock wuifde afwerend.

“Ik wil de bewijsvoering zo hard mogelijk maken, zodat ik een volledige bekentenis kan verwachten. Ik heb weer eens de hulp ingeroepen van Fred Prins en Appie Keizer. Zij zullen vanavond ook aanwezig zijn.”

Vledder keek zijn leermeester bewonderend aan.

“En dat alles heb jij bereikt in die paar uurtjes dat ik op West — gaarde met dokter Rusteloos naar die stomme lijken stond te kijken?”

Iets van jaloezie was er wel in zijn woorden te bespeuren.

“Ja.”

“Fantastisch.”

Vledder wist niets beters te antwoorden. De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

“Duimendraaien, dat verwachtte jij toch dat ik in de tussentijd zou doen?”

Vledder liet zijn hoofd iets zakken.

“Nogmaals…sorry.”

De Cock schoof de mouw van zijn oude regenjas iets terug en keek op zijn horloge. Het was tien minuten voor negen. Over tien minuten moest de finale plaatsvinden…het sluitstuk van een enerverend onderzoek.

De oude rechercheur voelde zich vreemd gespannen. Hij hoopte vurig dat de plannen die hij had uitgedacht, zouden slagen. Maar hij was er niet helemaal gerust op. Degene die hij van de moorden verdacht, was, zo wist hij, sluw en sterk. De moordenaar had tijdens zijn moordwerk blijk gegeven over precisie en veel lichaamskracht te beschikken. Doktoren hadden de ervaren rechercheur al vaak verzekerd dat het niet eenvoudig is om met een stiletto vanaf de rug het hart te raken. Men moet daarvoor over de nodige kennis van de anatomie beschikken. Ribben en het schouderblad vormen een geducht obstakel.

De Cock vroeg zich af of de man de valstrik die hij had uitgezet, zou doorzien, of hij werkelijk zou komen op het tijdstip dat de grijze speurder voor geschikt had gehouden. Appie Keizer had zich enthousiast getoond dat hij zich weer eens mocht hullen in de vermomming van verdwaalde buitenman. Een vermomming die hem al dikwijls succes had gebracht. Hij diende bij een mogelijke vlucht van de moordenaar in actie te komen.

Ook Fred Prins was van de partij. De Cock was bijzonder op hem gesteld. De jongeman was intelligent, onverschrokken en zo sterk als een beer. Aanvankelijk had De Cock de gedachte gekoesterd Julius Spencer als lokaas te laten fungeren, maar bij nader inzien had hij de directeur van de Stichting Gouden Harten laten vervangen door Fred Prins. De ervaren rechercheur vertrouwde op hem wanneer het tot een gevecht met de moordenaar zou komen. Maar naar zijn inschatting zou het zover niet komen. Hij verwachtte dat de moordenaar verbijsterd zou terugdeinzen op het moment dat Fred Prins pontificaal gekleed in een wijde zwarte cape met capuchon voor hem zou opdoemen.