Albert Baantjer - De Cock en de wortel van het kwaad

“Kom mee,” riep hij hijgend.

“Ik heb in zijn computer gekeken. Ik heb even door zijn bestanden gesurft. Je weet niet wat je ziet.”

De Cock grijnsde.

“Naakte knapen,” reageerde hij niet-geïnteresseerd.

“Ook.”

“Wat nog meer?”

Vledder wenkte ongeduldig.

“Kom kijken.”

De jonge rechercheur liep de slaapkamer uit. De grijze speurder volgde schoorvoetend.

Een vertrek aan de achterzijde van het pand met het uitzicht op een prachtige tuin, was ingericht als kantoor. In een open kast stonden enige ordners. Op een imposant bureau stond een computer met een groot plat beeldscherm.

Vledder ging in de bureaustoel achter de computer zitten. Hij keek even op.

“Die jonge knapen wil je niet zien?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Ik vond als kind die naakte jongens in het gemeentelijk badhuis al verschrikkelijk.”

Vledder wees.

“Kijk.”

Op het scherm verscheen een jonge knaap, omarmd door Jean-Baptiste de Boyer. De Cock boog zich naar het scherm.

“Heb je daar nog meer van?”

Vledder knikte. Hij liet een volgend beeld zien. Het was een foto van de corpulente Richard Verhoeven, die de penis van een jonge knaap betastte. De Cock keek gespannen toe.

“Gaat dat zo door?”

Vledder schoof een volgend beeld op het scherm. Een man met een naakte jongen op zijn schoot. De jonge rechercheur wees.

“Weet je wie dat is?”

De Cock knipperde met zijn ogen.

“Dat is…eh dat is,” stamelde hij, “de fraudeur Edward van Ravensburg.”

Vledder knikte geboeid.

“Duidelijk. Die drie hebben elkaar met een paar jonge knulletjes op de foto gezet.”

De Cock bleef rechtop staan. Geschrokken. Zijn gezicht zag bleek. Het duurde even voor hij de beelden van het scherm had verwerkt.

“Heb je…eh, heb je het adres van die Edward?” vroeg hij wat beverig. Vledder knikte.

“Ik heb het wel ergens genoteerd.”

De Cock wees naar het scherm.

“Kun je die drie foto’s nu direct downloaden…zo heet dat toch?”

“Printen, bedoel je, De Cock,” zei Vledder lachend. Toen maakte hij een gebaar alsof hij het hele beeldscherm wilde oppakken.

“Moeten we die hele computer niet in beslag nemen?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Dat komt nog. Dat kunnen we ook door de zedenpolitie laten doen. We gaan eerst met die drie foto’s naar de woning van Edward van Ravensburg.”

“Om wat te doen?”

De Cock ademde diep.

“Om te zien of hij nog leeft.”

Vledder keek zijn oude collega verwonderd aan.

“Of hij nog leeft?” vroeg hij ongelovig. De Cock knikte.

“Als ik de situatie goed inschat, dan loopt zijn leven ernstig gevaar.”

Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

“Omdat hij, zo nu blijkt, een relatie had met Jean-Baptiste de Boyer en Richard Verhoeven?”

“Om meer.”

Nadat Vledder de drie foto’s had geprint, pakte hij zijn notitieboekje uit de binnenzak van zijn jack.

“Edward van Ravensburg woont aan de Middenweg, nummer 812.”

“Dat is in Oost. Start jij vast de wagen, dan neem ik nog even afscheid van Emmanuel.”

Vledder sprintte voor hem uit.

Toen De Cock seconden later bij hem in de politieauto zat, keek Vledder hem vragend aan.

“Weet je wel wat je doet?”

De Cock knikte.

“Edward van Ravensburg waarschuwen dat zijn leven wordt bedreigd.”

“Door wie?”

“Dat weet ik nog niet. Rij nu maar.”

Hoewel De Cock altijd waarschuwde wanneer Vledder in het verkeer risico’s nam, liet hij hem nu begaan. In ruim twintig minuten hadden ze de Middenweg bereikt.

Edward van Ravensburg was niet thuis. Vledder keek De Cock aan.

“En nu?”

“Naar de Brouwersgracht.”

“Het gebouw van de Stichting Gouden Harten?”

De Cock knikte.

“En hou het tempo er in.”

Binnen een kwartier waren ze op de Brouwersgracht. Ze stapten uit en De Cock pakte het apparaatje van Handige Henkie uit de zak van zijn regenjas. De oude rechercheur stuntelde bij het vinden van de juiste sleutelbaard. Het duurde langer dan gewoonlijk voor hij het slot had geopend. Via de vergaderzaal renden ze naar het kantoor.

De Cock deed het licht aan. Verbijsterd bleef hij staan, met Vledder, die bijna tegen hem was opgebotst, naast zich. Voor hen op de vloer lag een man op zijn buik. Zijn benen iets uit elkaar. De rechterarm stak naar voren met de palm van de hand omhoog. In zijn rug tussen de schouderbladen stak tot aan het heft een slanke stiletto.

De Cock hurkte bij de man neer. In de palm van zijn rechterhand zag hij een klein, rood, plastic hartje. Vledder ademde zwaar.

“Het is Edward van Ravensburg.”

“Ja.”

“Geliquideerd?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Uit wraak vermoord.”

De Cock had moeie voeten.

Met een van pijn vertrokken gezicht tilde hij zijn benen omhoog en legde ze heel voorzichtig op zijn bureau. Het was daarbij alsof duizenden kleine duiveltjes met evenzovele spelden geniepig in zijn kuiten prikten. Dat was een slecht teken, wist hij. Telkens wanneer de zaken niet naar wens verliepen, wanneer hij het gevoel had steeds verder van de oplossing weg te drijven, kroop de vermoeidheid in zijn voeten en speelden deze geniepige duiveltjes hun sadistische spel.

De oude rechercheur ging in gedachten na of zijn onderzoek in de zaak van de vermoorde leden van de Stichting Gouden Harten er werkelijk zo slecht voorstond als de plotseling opdoemende duiveltjes in zijn kuiten deden vermoeden. Na ampele overwegingen kwam hij tot de trieste conclusie dat hij geen enkel lichtpuntje kon ontdekken. Zelfs na drie moorden bleef de zaak een mysterie.

Alles was nog zo duister als op het moment waarop hij het ontzielde lichaam van de vermiste Jean-Baptiste de Boyer in het kantoor achter de vergaderzaal aantrof. De twee moorden die daarna volgden brachten de zaak niet nader tot een oplossing. De Cock kneep zijn ogen even dicht en beet op zijn onderlip. De pijnscheuten kwamen in zijn kuiten terug en tekenden zijn gelaat.

Vledder keek zijn oude leermeester bezorgd aan.

“Hebje het weer?”

“Ja.”

“Dat is snel. De dag is net begonnen. Je bent nog geen halfuur op het bureau. Er is voor die kuiten van jou geen enkele aanleiding om zich te melden.”

De Cock schonk Vledder een droeve grijns. Hij trok zijn rechterbeen voorzichtig omhoog, schoof de pijp van zijn pantalon iets omhoog en betastte de bolling van zijn pijnlijke kuit.

“Ik kan er niets aan doen,” jammerde hij.

“Het komt plotseling…niet te voorspellen. Volledig onaangekondigd. Als ik een telegrammetje vooraf had gekregen, dan was ik thuisgebleven, met mijn voeten in een tobbe warm water.”

Vledder trok zijn neus iets op.

“Is daar nou echt niets aan te doen?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Ik heb me wel eens bij mijn huisarts beklaagd, maar volgens hem is er niets aan te doen.”

Vledder grinnikte.

“Je moet ermee leren leven.”

De Cock knikte.

“Dat doe ik. Zo’n aanval duurt nooit lang. Een paar minuten, dan is het over. Het is een familiekwaal.”

De grijze speurder zuchtte diep en legde zijn been weer op zijn bureau.

“Mijn oude grootmoeder op Urk, mijn ‘bessie’, in het dialect, had het ook. Zij gebruikte haar kuiten bijna als een barometer. Als ze helse prikken in haar stramme kuiten voelde, was er storm op komst en bleef mijn grootvader, die visser was, in de haven.”

“En klopte het?”

“Altijd. Mijn grootvader vertrouwde blindelings op de kuiten van zijn vrouw.”

“Was jouw vader visser?”

De Cock knikte met een somber gezicht.

“Zijn botter verging tijdens een woeste stormnacht. Het was laat in november. Mijn moeder — zij bezat geen voorspellende kuiten — had al een aardige sinterklaassurprise voor hem in huis.”