Albert Baantjer - De Cock en de moord in seance

Vledder negeerde de vraag. ‘Commissaris Buitendam heeft na mijn verhoor overleg gepleegd met de officier van justitie,’ sprak hij ontwijkend. ‘Ondanks zijn ontkenning willen ze Harry Donkervliet niet vrijlaten. Hij heeft van de commissaris een bevel tot inverzekeringstelling gekregen.’

‘Als verdacht van moord?’

Vledder knikte. ‘Op dezelfde gronden als zijn aanhouding.’ Er werd geklopt, bedeesd, nauwelijks hoorbaar. Beiden staarden naar de deur, die langzaam opengleed. In de deuropening verscheen een vrouw in een donker pakje van eenvoudige snit. Het leek op het uniform van het Leger des Heils zonder distinctieven. Het zwarte, reeds grijzende haar, was strak naar achteren gekamd en eindigde in een wrong.

De Cock herkende haar direct. Hij kwam haastig achter zijn bureau vandaan en liep op haar toe.

‘Mevrouw Van der Waal,’ begroette hij hartelijk. ‘Wat kunnen wij voor u doen?’

Ze schonk hem een matte glimlach. ‘Ik hoop heel veel. Ik moet u eerst vertellen dat ik niet uit eigen beweging kom. Jennifer Jordan heeft mij gevraagd u te bezoeken. Ik ben hier… zo te zeggen… namens haar.’

De Cock bracht haar naar de stoel naast zijn bureau. ‘U had zich de tocht kunnen besparen,’ sprak hij vriendelijk. ‘Mevrouw Jordan had ons kunnen bellen. We waren onmiddellijk gekomen.’ Christine van der Waal gebaarde vaag. ‘Jennifer… ik bedoel… wij hebben weinig ervaring met het openbaar gezag.’ De Cock grinnikte vrolijk. ‘Van gezag is nog nauwelijks sprake.’ Hij trok snel zijn gezicht weer in een ernstige plooi. ‘Wat heeft mevrouw Jordan op haar hart?’

Christine van der Waal verschoof iets op haar stoel. ‘Het gaat over Harry,’ begon ze schuchter. ‘Jennifer is ervan overtuigd dat hij onschuldig is. En ik deel haar mening. Wij doen een dringend beroep op u, meneer De Cock, om hem vrij te laten.’ De Cock spreidde zijn handen. ‘Ik heb hem niet gearresteerd. Dat deden de commissaris en de officier van justitie. Bovendien heeft Jennifer zelf aan zijn ontmaskering meegewerkt. Ik heb vernomen dat de geesten Harry Donkervliet als dader hebben aangewezen.’

Christine van der Waal schudde haar hoofd. ‘Het is alles de schuld van Mathilda van Lochem. Die wilde per se dat er een seance gehouden zou worden waarbij uw commissaris en haar broer de officier van justitie aanwezig zouden zijn. Jennifer had er aanvankelijk geen oren naar. Ze wilde niet. Ze is nooit zo op haar gemak wanneer er vreemden in de kring zijn. Het valt haar dan moeilijk om contact met het schimmenrijk te leggen.’ ‘Toch stemde ze toe?’

Christine van der Waal liet haar hoofd iets zakken. ‘Het was een soort chantagetruc.’

‘Van wie?’

‘Van Mathilda.’

De Cock keek haar niet-begrijpend aan. ‘Wat voor een truc?’ Christine van der Waal zuchtte. ‘Toen Jennifer weigerde, zei Mathilda van Lochem tegen haar: “Heb je er misschien belang bij dat de moordenaar niet wordt gepakt?”’ Ze slikte. ‘Jennifer werd ineens bleek en stemde toe.’

De Cock keek haar een tijdje zwijgend aan. ‘Dat was niet netjes van Mathilda.’

Christine van der Waal schudde haar hoofd. ‘Het was helemaal niet netjes van Mathilda. Dat vond ik ook. Jennifer was er volkomen door in de war. Daarom is het ook misgegaan.’ ‘Wat?’

Christine van der Waal gebaarde heftig. ‘De seance die avond. Jennifer begreep best dat die toespeling van Mathilda van Lochem betrekking had op haar neef Harry Donkervliet. Ze sprak duidelijk van moordenaar en Harry was de enige man in ons gezelschap. Die gedachte heeft Jennifer zo bezield… zo intens beziggehouden, dat tijdens het kruis- en bordspel spontaan de naam Harry naar voren kwam.’

‘Via de geesten?’

Christine van der Waal werd fel. ‘Nee,’ riep ze verontwaardigd. ‘Niet via de geesten. Dat is juist een misvatting. Jennifer had tijdens de seance geen contact met de geesten uit het schimmenrijk… ze had contact met haar eigen geest. Die domineerde op dat moment. Begrijpt u? Haar gedachten waren zo vervuld van haar neef, dat zij zelf het kruis, onbewust, naar de naam Harry leidde.’ Ze zweeg even en zuchtte diep. ‘Toen de commissaris en de officier van justitie na het kruis- en bordspel onmiddellijk al hun aandacht op Harry richtten, had Jennifer niet meer de moed… en ook niet de kracht om uit te leggen wat er precies was gebeurd.’ ‘Ze liet hem arresteren.’

Christine van der Waal knikte traag voor zich uit. ‘Jennifer reageerde niet. Pas een paar uur later kwam ze tot bezinning. Ze had gedacht dat op het politiebureau spoedig zou blijken dat de arrestatie op een misverstand berustte. Maar toen Harry niet terugkwam, begreep ze dat het ernst was. Ze heeft toen contact gezocht met Mathilda van Lochem om via haar de officier van justitie te bewegen Harry vrij te laten.’

‘En?’

‘Mathilda belde later terug en zei dat haar broer van geen invrijheidstelling wilde weten. De zaak is nog in onderzoek, had hij gezegd.’

De Cock reageerde moedeloos. ‘Veel meer kan ik u ook niet zeggen. Ik heb niet de bevoegdheid om Harry vrij te laten. En zoals de zaken er nu voorstaan, zal de officier van justitie voorlopig wel bij zijn standpunt blijven. Tenzij…’ Hij zweeg abrupt en zijn scherpe blik tastte haar gelaatstrekken af. ‘Tenzij op korte termijn de moordenares wordt ontmaskerd.’

‘Moordenares?’

De Cock maakte een grimas. ‘Als het Harry niet is… is de moordenaar een vrouw.’

Christine van der Waal blikte hem onbevangen aan. ‘U hebt gelijk,’ sprak ze ferm. ‘Het moet een vrouw zijn. Ik heb hierover ook uitvoerig met Jennifer gesproken. Ik heb gezegd: “Als wij Harry willen helpen, dan moeten wij erachter zien te komen wie Zwarte Sophie werkelijk heeft vermoord.” Jennifer was het met mij eens. Daarom houdt zij vanavond opnieuw een seance. Besloten… in eigen kring. Alle vrouwen hebben al toegezegd te komen. Jennifer bereidt zich op dit moment voor. Als de geesten hun medewerking willen verlenen en de seance leidt tot resultaten, dan hoort u dat van mij onmiddellijk.’

Ze stond op, rustig, zelfverzekerd, als beschouwde ze het onderhoud als beëindigd.

De Cock liep met haar mee tot aan de deur. Daar drukte hij haar hartelijk de hand.

‘Hoe laat begint de seance?’

‘Acht uur.’

‘En eindigt?’

Ze beet op haar onderlip. ‘Tien uur… half elf.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Mijn collega en ik blijven tot elf uur op het bureau. U kunt ons dus hier bereiken. Ik wens mevrouw Jordan veel sterkte toe.’ Christine van der Waal zuchtte opnieuw. ‘Jennifer heeft het nodig,’ sprak ze bezorgd. ‘Die hele affaire doet haar geen goed.’ Ze opende de deur en stapte kordaat de gang door.

De Cock riep haar terug. ‘Mevrouw van der Waal… dat wilde ik u nog vragen… hoe drinkt u uw koffie?’

Ze keek hem verbaasd aan. ‘Weinig suiker en een wolkje melk.’ ‘En Jennifer?’

Christine van der Waal aarzelde. Haar zelfverzekerdheid leek gedeukt. ‘Jennifer? Met veel melk en veel suiker.’

Vledder keek zijn collega verbaasd aan. ‘Jij wacht,’ vroeg hij ongelovig, ‘op de resultaten van de seance? Ik dacht dat jij aan dat spiritistische gedoe geen enkele waarde hechtte.’ De Cock schudde zijn hoofd. ‘Dat doe ik ook niet. De werkelijke seance laat mij koud. Wat mij interesseert is de samenkomst van negen vrouwen, van wie er één een moord op haar geweten heeft. Tijdens de vorige gelegenheid, waarbij de commissaris en de officier van justitie aanwezig waren, zal men wijselijk hebben gezwegen. Ik hoop dat er nu tijdens onderling gekrakeel iets loskomt.’

‘Wat?’

De Cock haalde wrevelig zijn schouders op. ‘Dat weet ik niet. Er moet iets komen. Het is toch te gek dat we nog steeds niet weten waarom Zwarte Sophie werd vermoord.’ Hij stond op en beende door de recherchekamer. In de cadans van zijn tred lieten zijn gedachten zich gemakkelijker ordenen. Plotseling bleef hij staan. ‘Heeft Harry een dure vriendin?’