Albert Baantjer - De Cock en moord in reclame

De Cock liep naar de deur. Met behulp van het apparaatje van Handige Henkie verlieten ze de woning.

Het was buiten weer zachtjes gaan regenen. Zwijgend verlieten ze het Zaandammerplein.

In de Oostzaanstraat naast de Golf bleef De Cock in gepeins verzonken staan. Vledder duwde vanaf zijn plaats achter het stuur het portier voor hem open.

‘Kom je erin of blijf je hier overnachten?’

De Cock nam zonder commentaar naast hem plaats.

Vledder boog zich voorover en startte de motor.

‘Gaan we terug naar de Kit?’

De oude rechercheur scheen hem niet te horen.

Vledder herhaalde zijn vraag.

‘Gaan we terug naar de Kit?’

De Cock draaide zich naar hem toe.

‘Heb jij… eh, heb jij het adres van Alex van de Boogaard?’ vroeg hij enigszins afwezig.

Vledder grinnikte.

‘Dat heb ik. Voor de zekerheid heb ik alle adressen van de figuren die een rol spelen in deze idiote zaak, bij mij gestoken.’

‘Zoek het op.’

De jonge rechercheur pakte zijn notitieboek en bladerde.

‘Het adres van Alex van de Boogaard,’ las hij hardop, ‘is Kloosterstraat driehonderdzeven en zeventig, derde etage, in Duivendrecht.’ De jonge rechercheur stopte zijn notitieboek weer in de binnenzak van zijn colbert en blikte opzij. ‘Wat wil je dan?’

‘Naar Duivendrecht… met spoed.’

‘Waarvoor?’

De Cock keek hem strak aan.

‘Kijken,’ sprak hij toonloos. ‘Kijken of hij nog leeft. Alex van de Bogaard was bang om… net als Hendrik Zuiderman en Christiaan Adriaansen… het slachtoffer te worden van de wraakgevoelens van Albert van den Heuvel.’

Vledder manoeuvreerde de oude Golf behendig door het drukke stadsverkeer. De Cock liet zich in zijn gordel wat onderuitzakken.

‘Weet je waar Duivendrecht ligt?’ vroeg hij overbodig.

Vledder knikte.

‘Sinds kort. Ik kom tegenwoordig nog wel eens in de Arena om naar Ajax te kijken.’

De Cock grinnikte.

‘Ik heb nooit geweten dat jij van voetbal hield.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Mijn vriendin Adelheid is een Ajax-fan.’

De Cock knikte begrijpend.

‘En dan moet jij wel mee.’

‘Precies.’

Vanaf de Ringweg bereikten ze de afslag Duivendrecht. Het was stil in het dorp. Aan het einde van de Rijksstraatweg reden ze links de Kloosterstraat in. Bij perceel 377 bracht Vledder de Golf tot stilstand. Ze stapten uit.

Er brandde in het gehele pand geen licht en de buitendeur stond halfopen.

De Cock drukte met zijn elleboog de deur verder open en liep de trap op. Vledder volgde.

Op het portaal van de tweede etage bleef De Cock even staan om zijn stampende ademhaling tot bedaren te laten komen. Daarna klom hij een verdieping hoger. Toen hij op de derde etage ook de woningdeur halfopen zag staan, overviel hem een gevoel van angst. Hij schoof met zijn knie de deur geheel open en stapte de woning in. Het ovaal van zijn zaklantaarn zocht naar een schakelaar voor het licht. Toen hij die had gevonden, stond hij onder een plafonnière van een kleine hal met drie deuren. Op zijn gevoel koos hij de middelste deur.

Toen hij die had geopend zocht hij met zijn zaklantaarn opnieuw naar een schakelaar. Het duurde maar even. Toen baadde de kamer in een zee van licht.

Met een lichte trilling in zijn knieën bleef De Cock verslagen staan.

Schuin weggezakt in een brede fauteuil van lichtgroen velours zat Alex van de Boogaard. Zijn kin hing op zijn borst en zijn open bruine ogen staarden in het niets. In het zachtblauwe

overhemd dat hij droeg, zat ter hoogte van de hartstreek een grote rode bloedvlek.

De Cock liet zijn hoofd even hangen. In zijn hart kroop een gevoel van pijn en woede. Pijn, omdat hij de dood van deze man niet had kunnen voorkomen. Woede, omdat de moordenaar, ondanks zijn inspanningen, toch weer had toegeslagen.

Vledder liep langs hem heen naar het slachtoffer en bezag de situatie.

‘Een kopie,’ verzuchtte hij. ‘Een kopie van de moorden op Zuiderman en Adriaansen. De dader moet weer recht tegenover zijn slachtoffer hebben gezeten op het moment dat hij schoot. Het is niet te vatten. Zou het toch Albert van den Heuvel zijn?’

De Cock antwoordde niet. Het duurde enige seconden voor hij reageerde. Met een somber gezicht wees hij achter zich naar de deur.

‘Pak beneden de mobilofoon en vraag om de meute.’

Bram van Wielingen kwam dreunend het vertrek binnen. Hij blikte naar het lijk, zette zijn aluminium koffertje op het parket en keek De Cock met grote schrikogen aan.

‘Wéér een,’ riep hij verbijsterd. ‘Weer een op dezelfde manier? Dat kan toch niet zomaar doorgaan. Hoeveel denk je dat er nog volgen?’

De Cock zuchtte diep.

‘Geen notie.’

‘Weet je wie hij is?’

‘Alex van de Boogaard, net als de vorige twee, employé van reclamebureau Het Intellect.’

Bram van Wielingen keek De Cock onderzoekend aan.

‘Heb je al wat… een aanwijzing, een idee in welke richting je het moet zoeken?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik durf de mensen,’ sprak hij triest, ‘de mensen van het reclamebureau die nu nog in leven zijn, bijna niet meer onder ogen te komen.’

De oude rechercheur wees naar de dode man in zijn fauteuil.

‘Die man was vanmorgen nog bij mij en zei dat hij bang was om vermoord te worden.’

‘Door wie?’

‘Een wrokkende jongeman. Een jongeman met wie hij en die twee andere slachtoffers in het verleden kinderporno hebben gefabriceerd.’

‘Ken je die jongeman?’

De Cock knikte.

‘Ik heb hem weliswaar nog nooit ontmoet, maar ik weet dat hij Albert van den Heuvel heet. Het eerste slachtoffer in deze zaak was zijn natuurlijke vader.’

Van Wielingen trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Waarom arresteer je die Van den Heuvel niet?’

De Cock trok een pijnlijk gezicht.

‘Je kent mijn principes. Ik gok niet. Ik zet niemand in de cel, van wie ik niet voor honderd procent zeker ben dat hij of zij de dader is.’

De fotograaf deed zijn koffertje open en pakte zijn Hasselblad.

‘Als er nog zo’n slachtoffer valt, dan nemen ze jou en Vledder de zaak uit handen.’

De Cock knikte met een somber gezicht.

‘Daar ben ik ook bang voor. Het zou voor de eerste keer in mijn lange carrière zijn, dat ik een zaak niet volledig heb afgerond.’

Van Wielingen schudde zijn hoofd.

‘Dat mag niet gebeuren.’

De fotograaf monteerde een flitslicht op zijn Hasselblad en schoot zijn eerste plaatje.

Dokter Den Koninghe kwam het vertrek binnen. Achter hem in de hal stonden twee broeders van de Geneeskundige Dienst met hun onafscheidelijke brancard.

De Cock kon het niet opbrengen om de excentrieke lijkschouwer ditmaal, zoals zijn gewoonte was, blij en opgewekt te begroeten. Hij drukte hem zwijgend de hand.

Dokter Den Koninghe wierp een korte blik op het lijk en keek daarna naar De Cock op.

‘Ga je grossieren?’

De Cock zweeg. Het grapje amuseerde hem niet.

Dokter Den Koninghe stapte naar de dode man in de fauteuil. Zoals De Cock had verwacht, drukte hij met duim en wijsvinger de oogleden dicht. Daarna voelde de lijkschouwer met de rug van zijn hand aan de wang en betastte de kin. Langzaam liep hij terug naar De Cock.

‘Ik behoef de kogelwonden in zijn borst niet te zien. Die ken ik inmiddels. À propos… hij is dood… niet langer dan een uur.’

‘Zo kort?’

De lijkschouwer knikte.

‘Hij voelt nog warm aan. Zijn lichaamstemperatuur is nauwelijks gezakt.’

Vledder liep op De Cock toe.

‘Ga eens mee?’

De oude rechercheur liep achter Vledder aan. Voor de deuren van een oude gotische kast wees de jonge rechercheur naar kleine krasspoortjes in de lak van het parket.

‘Net als in de woning van Christiaan Adriaansen.’