Albert Baantjer - De Cock en moord in reclame

De oude rechercheur stokte. Er werd op de deur van de recherchekamer geklopt en Vledder riep: ‘Binnen.’

Marie van den Heuvel kwam binnen, ze liep naar De Cock en liet zich op de stoel naast zijn bureau zakken.

‘Albert is terecht. Hij heeft vannacht bij mij thuis geslapen.’

‘Gelukkig.’

‘Ik ben er ook blij mee,’ zei Marie van den Heuvel.

‘Waar is hij nu?’

‘Nog thuis denk ik, aan het Zaandammerplein. Hij was van plan om een paar dagen bij mij te blijven.’

‘Waar is hij geweest?’

Mevrouw Van den Heuvel spreidde haar handen.

‘Daar is hij nogal vaag over. Hij wilde er eerst helemaal niets over zeggen. Het schijnt dat hij in Leiden een vriendinnetje heeft. Met haar zou hij een paar dagen naar Parijs zijn geweest… een pretpark bezocht.’

‘Hebt u hem verteld wat er met Hendrik Zuiderman en Christiaan Adriaansen is gebeurd?’

‘Ja.’

‘Hoe reageerde hij daarop?’

‘Koel.’

‘Hoe bedoelt u?’

‘Het scheen hem nauwelijks te interesseren.’

De Cock keek de vrouw secondenlang zwijgend aan.

‘Hebt u,’ vroeg hij strak, ‘gisteravond rechtstreeks aan Albert gevraagd of hij bij de dood van zijn vader is betrokken?’

‘Ik moest dat doen,’ sprak mevrouw Van den Heuvel jammerend. ‘Sinds de dood van Hendrik Zuiderman houdt die vraag mij sterk bezig. Het is een obsessie.’

‘En?’

Ze liet haar hoofd iets zakken.

‘Albert vroeg mij waarom ik hem die vraag stelde. Toen ik hem antwoordde dat ik aan de mogelijkheid heb gedacht, dat hij zijn vader had vermoord, begon hij te huilen.’

De Cock keek haar peinzend aan.

‘Een echt antwoord hebt u niet gekregen.’

‘Nee.’

‘Ik heb Albert nog nooit ontmoet. Is hij groot, sterk, stevig gebouwd?’ vroeg De Cock met een glimlach.

Mevrouw Van den Heuvel schudde haar hoofd.

‘Albert is maar een iel ventje,’ sprak ze teder. ‘Altijd geweest.’

‘Wat is zijn schoenmaat?’

Ze glimlachte.

‘Hij heeft de voetjes van een vrouw.’

Toen Marie van den Heuvel uit de grote recherchekamer was verdwenen, viel er tussen de beide rechercheurs een diepe stilte. Het was Vledder die de stilte verbrak.

‘Voetjes van een vrouw,’ sprak hij traag. ‘Halen we hem op?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik doe het niet… nog niet. Ik ben niet overtuigd.’ Hij keek zijn jonge collega aan. ‘De gerechtelijke sectie op Alex van de Boogaard is vandaag?’

‘Ja.’

‘Hoe laat?’

‘Straks om twaalf uur.’

‘Ik hoop voor jou dat dokter Rusteloos in een beter humeur is dan gisteren.’

‘Dat hoop ik ook. Wat doe jij intussen?’ vroeg Vledder.

De Cock bracht zijn armen naar voren en vouwde zijn handen.

‘Ik heb, zo dacht ik, nog één pijl op mijn boog.’

Vledder grinnikte.

‘Dat is niet veel.’

‘En als ik die pijl niet goed richt, dan vrees ik dat het is afgelopen. Dan blijven de moorden van het reclamebureau een onopgelost mysterie,’ sprak De Cock wat moedeloos.

‘Op wie ga je die pijl richten?’

‘Peter van Waardenburg.’

Vledder keek zijn oude mentor ongelovig aan.

‘Peter van Waardenburg?’

De Cock knikte.

‘Het zal niet meevallen. Het zal een gevecht worden om de overtreding van één van de Tien Geboden.’

‘Welke?’

De Cock zuchtte diep.

‘Gij,’ sprak hij met enig pathos, ‘zult geen valse getuigenis spreken tegen uw naaste.’

Lichtelijk nerveus en met een sluimerend gevoel van onzekerheid slenterde De Cock een paar maal heen en weer in een ruimte die qua inrichting duidelijk als kantoor diende. Links was een monumentale deur, die leidde naar een grote zaal waar, zo had hij gepland, de ontknoping moest plaatsvinden.

Vledder ging in zijn pad staan.

‘Waar zijn we hier?’

De Cock keek hem niet-begrijpend aan.

‘Op de Brink in Betondorp in Amsterdam.’

Vledder grinnikte.

‘Dat weet ik.’ Hij duimde over zijn schouder. ‘Maar wat is dit voor een zaal?’

‘In die zaal houdt de geloofsgemeenschap De Steenen Tafelen wekelijks haar bijeenkomsten.’

‘Waarom mag jij van deze zaal gebruikmaken?’

De Cock glimlachte.

‘Omdat ik toestemming heb van Peter van Waardenburg. Hij is een van de leiders van het genootschap. Aanvankelijk wilde ik hem persoonlijk als lokaas gebruiken.’

‘Lokaas… waarvoor?’

De Cock schudde zijn hoofd om zoveel onbegrip.

‘De dader van de drie moorden.’

‘Wat heeft Van Waardenburg daarmee te maken?’

‘Niets.’

Vledder keek hem verward aan.

‘Hoe kan hij dan een lokaas zijn?’

De Cock zuchtte.

‘Omdat ik dat van hem heb gemaakt.’

‘Leg mij dat eens uit!’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Later.’

Vledder liep naar een van de twee kijkgaatjes in de muur.

‘Die pop daar in die rode fauteuil stelt Peter van Waardenburg voor?’

De Cock knikte.

‘Van Waardenburg weigerde zelf in die fauteuil plaats te nemen… zelfs niet met een kogelvrij vest. De technische dienst heeft wel foto’s van hem mogen maken en zijn maten opgenomen. Aan de hand van die maten en foto’s is die pop gemaakt.’

Vledder glimlachte.

‘Hij is bedrieglijk echt.’

De Cock lachte.

‘Zelfs het gezicht is perfect in was nagemaakt. En dat alles in enkele uren.’

‘Fantastisch.’

De Cock gebaarde.

‘Ik heb de enscenering zo geregeld, dat de situatie lijkt op hetgeen wij in de woningen van Hendrik Zuiderman, Christiaan Adriaansen en Alex van de Boogaard hebben aangetroffen. Tegenover de pop staat een tweede rode fauteuil uitnodigend klaar om de dader van de moorden te ontvangen. Op de ronde tafel heb ik een schemerlamp met diffuus licht laten plaatsen. Het starre gezicht van de pop blijft daarbij enigszins in de schaduw.’

‘Wat is mijn taak?’

De Cock keek Vledder onderzoekend aan.

‘Je hebt toch dat kogelvrije vest aangedaan?’

‘Ja.’

De Cock stak waarschuwend zijn wijsvinger omhoog.

‘De dader heeft in ieder geval een Nagant revolver bij zich en we weten dat het een goede schutter is. Ook Appie Keizer en Fred Prins lopen buiten met zo’n vest.’

De oude rechercheur grijnsde.

‘Ik kan mij niet veroorloven dat er tijdens deze actie slachtoffers vallen.’

‘Hoe laat verwacht je de dader?’

De Cock keek op zijn polshorloge.

‘De afspraak is negen uur. We hebben nog een paar minuten. Neem je plaats bij het kijkgaatje in. Denk erom… niet reageren voordat er geschoten is.’

‘En als de dader het bedrog merkt?’

‘Je bedoelt als de dader ziet dat daar een pop zit?’

‘Ja.’

De Cock zuchtte diep.

‘Dan wordt er vermoedelijk niet geschoten en moet de Nagant revolver voor het bewijs zorgen.’

‘Ik moet dus wel ingrijpen.’

De Cock knikte.

‘Wees voorzichtig. Appie Keizer en Fred Prins schermen de vluchtweg af.’

De oude rechercheur slenterde naar zijn eigen kijkgat in de muur. Hij vroeg zich af of hij op alle eventualiteiten was voorbereid, of alle gaten in zijn plan waren gedicht. Een vergeten detail kon fatale gevolgen hebben.

Hij blikte nog eens op zijn horloge en voelde hoe de spanning bezit van hem nam. Het tintelde in de toppen van zijn vingers. Hij kon niet anders doen dan wachten… wachten op het geluid van zijn mobilofoon.

Nog onverwachts kwam het piepgeluid en klonk de stem van Fred Prins.

‘Er gaat een vrouw het gebouw binnen.’

Het duurde luttele seconden… toen klonk het geluid van laarsjes op de houten vloer van de zaal. De voetstappen kwamen dichterbij.

Vledder hijgde.

‘Het is een vrouw.’

De Cock reageerde niet. Hij zag hoe de vrouw in de rode fauteuil tegenover de pop plaatsnam. Zonder haar mond te bewegen, zonder enige toenadering tot de pop, nam ze een revolver uit haar handtasje en vuurde driemaal. Koel, blijkbaar zonder enige emotie.