Albert Baantjer - De Cock en moord in reclame

‘Heb je die krasjes daar door onze technische dienst laten onderzoeken?’

Vledder knikte.

‘Ik heb ze ook laten fotograferen.’

‘Heb je al uitsluitsel van het onderzoek?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik hoop morgen.’

De Cock wenkte Bram van Wielingen naderbij en wees op de spoortjes.

‘Kun je daar plaatjes van maken?’

‘Zeker.’

Dokter Den Koninghe zwaaide tot afscheid en verliet het vertrek.

Toen Bram van Wielingen de krasjes in de lak had gefotografeerd, borg hij de Hasselblad en de flitser in zijn aluminium koffertje. Hij verdween met een groet.

De Cock gaf de broeders een teken, dat zij de dode man konden weghalen. Hij keek toe hoe ze hem op de brancard legden, een laken over hem heen drapeerden en de canvasflappen dichtsloegen. Toen ze de riemen hadden vastgesjord, droegen ze hem zacht wiegend weg.

De Cock volgde de brancard tot aan de trap.

Vledder kwam naast hem staan.

De oude rechercheur staarde voor zich uit.

‘Ik heb de slachtoffers van moord dikwijls nagestaard… vaak met pijn in het hart. Maar nu…’ hij stokte even, ‘…nu is die pijn schrijnender dan ooit.’

De Cock had moeie voeten.

Met een van pijn vertrokken gezicht tilde de oude rechercheur zijn benen omhoog en legde ze heel voorzichtig op een hoekje van zijn bureau. Het was daarbij alsof duizenden kleine duiveltjes met evenzovele spelden geniepig in zijn kuiten prikten. Dat was een slecht teken, wist hij. Telkens wanneer de zaken niet naar wens verliepen, wanneer hij het stellige gevoel had steeds verder van de oplossing weg te drijven, kroop de vermoeidheid in zijn voeten en speelden geniepige duiveltjes hun sadistisch spel.

Wat hem het meest benauwde, was het onheilspellende gevoel dat het nog niet was afgelopen, dat er nog meerdere, soortgelijke moorden zouden worden gepleegd. Hoewel hij het rationeel niet kon onderbouwen, bleef dat gevoel hem beheersen.

Buiten die angst voor nieuwe moorden, waren er twijfels en onbegrip omtrent het motief. De moordenaar was een maniak met een vast gedragspatroon… drie kogels met dodelijke precisie in en rond het hart.

De grijze speurder hoopte vurig op een inspirerende vonk, die hem het hoe en waarom van de moorden zou openbaren. Maar in welk tempo hij het mechanisme van zijn denken ook liet draaien, de bevrijdende vonk kwam niet. Dat knaagde aan zijn gemoed.

Hij kneep zijn ogen even stijf dicht. De pijnscheuten kwamen in zijn kuiten terug en tekenden zijn gelaat.

Vledder keek zijn oude leermeester bezorgd aan.

‘Heb je het weer?’

De Cock tilde zijn rechterbeen iets op, schoof zijn broekspijp omhoog en tastte naar de pijnlijke kuit.

‘Het is een familiekwaal. Toen Klazien uit Zalk [8] Befaamd kruidenvrouwtje. nog leefde heb ik haar eens gevraagd of ze er wat voor wist.’

De oude rechercheur schudde zijn hoofd.

‘Er is gewoon geen kruid tegen gewassen.’ Hij zuchtte diep en legde zijn been weer op zijn bureau. ‘Mijn oude grootmoeder op Urk…’

Vledder onderbrak hem lachend.

‘Ik weet het… jouw oude grootmoeder op Urk had het ook. Ze heeft het mij eens verteld. Ze gebruikte haar kuiten als barometer.’

De Cock knikte met een ernstig gezicht.

‘Inderdaad,’ riep hij instemmend, ‘als barometer. En het klopte altijd. Als mijn Bessie haar stramme kuiten voelde prikken, was er een zware storm op komst en bleef mijn grootvader, die visser was, met zijn bottertje op Urk in de haven. Hij vertrouwde blindelings op het gevoel in haar kuiten.’

Vledder boog zich iets naar hem toe.

‘Zakt het al wat?’

De Cock knikte traag.

‘Een beetje. Het duurt altijd wel een paar minuten. Het tintelt op dit moment.’

Vledder glimlachte.

‘Je was gisteravond behoorlijk onder de indruk van de moord op Alex van de Boogaard. Ik heb je nog nooit zo gedeprimeerd gezien. Zelfs tegen jouw vriend dokter Den Koninghe kon er geen vriendelijk woord vanaf.’

De Cock schoof zijn pantalon weer over zijn been.

‘De klap kwam hard aan,’ sprak hij hoofdknikkend. ‘Keihard. Geloof me. Het dreunde in mijn hersens en mijn oude knieën trilden. Bij het zien van die dode Van de Boogaard in zijn fauteuil kreeg ik ineens een enorm schuldgevoel… het stormde op mij af. Mij overviel het idee, dat ik volkomen had gefaald… of ik de dood van die man gemakkelijk had kunnen voorkomen.’

Vledder keek hem schattend aan.

‘Heb je dat gevoel nog?’

De Cock nam zijn been van het bureau en schudde zijn hoofd.

‘Ik heb er vannacht lang over nagedacht. Heel objectief, kritisch naar mijzelf toe, en ik kwam uiteindelijk tot de conclusie, dat ik heb gedaan wat ik kon… binnen de mogelijkheden die ik had.’

Hij zweeg even.

‘Voor de moorden op Hendrik Zuiderman en Christiaan Adriaansen,’ ging hij verder, ‘hadden meerdere lieden een motief… Peter van Waardenburg, die Zuiderman niet als leider van het reclamebureau wilde… Mathilde van Nibbixwoud, die door een claim van de vader van Freddy van Alshoven haar bestaan door het duo Zuiderman-Adriaansen bedreigd zag… Marie van den Heuvel en haar zoon Albert, in verband met een vroegere kinderpornozaak.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Maar het leven van Alex van de Boogaard zag ik niet bedreigd… ondanks het feit dat hij zelf te kennen had gegeven, dat hij bang was om door Albert van den Heuvel te worden vermoord. Volgens mij had zoon Albert daarvoor geen motief.’

Vledder grinnikte.

‘Ik denk dat je het toch even benauwd hebt gekregen toen hij onaangekondigd de woning van Marie van de Heuvel binnenkwam en om zijn moeder riep?’

De Cock knikte.

‘Daarom wilde ik naar Duivendrecht.’

Vledder gebaarde voor zich uit.

‘Zullen we het telexbericht over Albert van den Heuvel toch veranderen in een verzoek om opsporing, aanhouding en voorgeleiding?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Daarvoor hebben we niet genoeg. We kunnen niets hard maken.’ De oude rechercheur keek zijn jonge collega peinzend aan.

‘Heb jij dat dossier over die oude kinderpornozaak ooit binnen gekregen?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik heb een paar maal navraag gedaan. Ze kunnen het niet vinden. Het dossier schijnt uit de administratie van de zedenpolitie te zijn verdwenen.’

‘Hoe kan dat?’

‘Geen idee. Niemand begrijpt het.’

‘Bezopen.’

Vledder was het volmondig met hem eens.

‘Dat vind ik ook.’

‘En een rapport over het onderzoek naar de krasspoortjes in de woning van Christiaan Adriaansen?’

Vledder stak zijn hand omhoog.

‘Dat heb ik vanmorgen binnen gekregen.’

‘En?’

‘Wacht even,’ riep Vledder.

De jonge rechercheur pakte het rapport uit een lade van zijn bureau en legde het voor zich neer.

‘Schoenen met leren zolen,’ las hij hardop, ‘waarin kleine partikeltjes scherp zand zijn blijven kleven, die bij het schuiven krasjes veroorzaken.’

De Cock tuitte zijn lippen.

‘Dat kan.’

Vledder bladerde.

‘De onderzoekers,’ ging hij luid verder, ‘spreken in hun rapport het vermoeden uit, dat gezien hun metingen de krasjes afkomstig zijn van de zolen van damesschoenen.’

De Cock veerde blij verrast op. De pijn in zijn kuiten was ineens totaal verdwenen.

‘Damesschoenen?’

Vledder zuchtte.

‘Of van de schoenen van een man met kleine voeten.’

De Cock kneep zijn wenkbrauwen samen.

‘Kennen wij in deze zaak een man met kleine voeten?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Zuiderman, Adriaansen en Van de Boogaard hadden een normale mannenschoenenmaat en volgens mij leeft Peter van Waardenburg zelfs op grote voet.’

De Cock knikte.

‘De enige van wie…’