Albert Baantjer - De Cock en moord in reclame

De oude rechercheur trok met kracht aan een touw. De pop duikelde voorover en klapte met de kop van was op de tafel. Met een snerpende gil sprong de vrouw op uit de fauteuil en rende naar de uitgang van de zaal.

Vledder rende via de monumentale deur de zaal in. Nog voor de vrouw de uitgang had bereikt, wierp de jonge rechercheur zich boven op haar. Ze viel voorover op de grond met haar armen recht naar voren. Vledder griste de revolver uit haar rechterhand.

De Cock slofte naderbij.

De jonge rechercheur kwam half overeind en draaide de vrouw met haar gezicht naar zich toe.

Verbijsterd keek hij omhoog naar De Cock.

‘Het is… eh,’ stamelde hij. ‘Het is Josee van de Weetering.’

De oude rechercheur knikte met een somber gezicht.

‘Eens gefotografeerd door Hendrik Zuiderman.’

De ding-dong in de gang galmde nog een beetje na. De Cock, op zijn sloffen, deed de deur van zijn woning open. Voor hem op de stoep stond Vledder met aan zijn arm een knappe jonge vrouw.

De Cock lachte vrolijk.

‘Prachtig. Je hebt Adelheid meegenomen.’

Vledder knikte.

‘Ze was vrij vanavond en wilde graag mee om de uitleg van de grijze speurder bij te wonen.’ De jonge rechercheur maakte een grimas. ‘En wat denk jij dat zij van mij voor haar Sinterklaas heeft gevraagd?’

‘Geen idee.’

‘Een paar boeken van Baantjer.’

Adelheid van Buuren trok haar gezicht in een ernstige plooi.

‘Ik leer daarvan. Ik vind het enig om ze te lezen. Ze zijn spannend. En misschien word ik in de toekomst als rechercheur net zo beroemd als De Cock.’

De oude rechercheur schudde zijn hoofd.

‘Je doet mij blozen.’

Adelheid hield een fraai boeket herfstbloemen omhoog.

Vledder wees ernaar.

‘Voor jouw vrouw,’ legde hij uit. ‘Hoe langer ik jou ken, hoe meer ik haar ga bewonderen.’

De Cock keek hem misprijzend aan.

‘Je hebt mij de vorige keer beloofd, dat je die tekst niet meer zou gebruiken.’

‘Ik zal hem verwijderen van mijn harde schijf,’ zei Vledder plechtig, waarna hij luid lachte.

De Cock keek zijn jonge collega quasi onderzoekend aan.

‘Nog last van je rechterknie na die prachtige flying tackle van je?’

Vledder glimlachte.

‘Een paar schaafwondjes en blauwe plekken aan mijn dijen. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik een vrouw heb getackeld.’

De jonge rechercheur liep met Adelheid verder de gang in.

‘Zijn de anderen er al?’

De Cock knikte.

‘Appie Keizer en Fred Prins zitten bij mijn vrouw en hebben, zoals gebruikelijk, het hoogste woord. Ze presenteren haar de meest fantastische verhalen over hun belevenissen.’

Ze stapten de woonkamer in.

Mevrouw De Cock kwam onmiddellijk overeind en schudde Vledder en Adelheid de hand. Met een kreet van verrukking nam ze de bloemen in ontvangst.

‘Prachtig… zulke warme kleuren. Wie heeft ze uitgezocht?’

Vledder wees opzij.

‘Daar heb ik nu Adelheid voor.’

Mevrouw De Cock wuifde uitnodigend naar een paar diepe fauteuils.

‘Ga zitten,’ riep ze vrolijk. Ze keek naar Vledder. ‘Mijn man vroeg zich al af waar je bleef.’

Vledder maakte een verontschuldigend gebaar.

‘Commissaris Buitendam hield mij op.’

‘Wat moest hij?’ vroeg De Cock verbaasd.

In zijn toon was direct agressie.

Vledder glimlachte.

‘Commissaris Buitendam feliciteerde mij met onze, zoals hij dat noemde, prachtige arrestatie. Hij was verrukt en glom als er weer een journalist aan de lijn was. Het vervelende was, dat ik hem niets kon vertellen over het motief van Josee… waarom zij die mensen om zeep hielp.’

Hij keek naar De Cock op.

‘Dat weet ik nog steeds niet.’

Fred Prins vroeg om aandacht.

‘Appie Keizer en ik hebben geen hand uitgestoken. Wij hadden het idee dat wij voor spek en bonen meededen. En dat nog wel met zo’n benauwd kogelvrij vest aan.’

De Cock vatte de fles cognac, die hij speciaal voor dergelijke gelegenheden in voorraad hield, en vulde ruim de bodem van diepbolle, voorverwarmde glazen. Hij reikte die zijn vrienden aan. Daarna hield hij zijn glas omhoog.

‘Op het einde van een zaak, die mij vele trieste momenten heeft bezorgd.’

Fred Prins keek hem verwonderd aan.

‘Waarom?’

De Cock nipte van zijn cognac.

‘Omdat het er lange tijd naar heeft uitgezien, dat Dick en ik die affaire nooit tot een oplossing zouden brengen.’

Fred Prins zwaaide.

‘Wat was er zo vreemd aan?’

De Cock zuchtte.

‘Te veel verdachten en te veel motieven.’

Appie Keizer lachte.

‘Dat is toch prachtig.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Het bracht alleen maar verwarring, omdat geen van die motieven op den duur stand hield.’ Hij zette zijn glas op een bijzettafeltje en stond op. ‘Ik wil in alle eerlijkheid en openheid bekennen,’ sprak hij vol ernst, ‘dat ik deze vervelende en uiterst lastige zaak nooit tot een goed einde zou hebben gebracht, zonder de hulp en inzichten van mijn jonge collega Dick Vledder.’

De oude rechercheur klapte in zijn handen.

‘Dit applaus geldt hem.’

Adelheid van Buuren straalde.

‘Bravo.’

Fred Prins glimlachte.

‘Wat was er zo glorieus aan zijn inbreng?’

De Cock spreidde zijn handen.

‘Krasjes… krasjes in de vloerlak, gevonden in de woningen van twee van de slachtoffers. Minuscule krasjes bij een secretaire en een gotische kast, die er op schenen te duiden, dat in die secretaire en die kast naar iets was gezocht. Ik beken ruiterlijk dat ik niets in die krasjes zag… dat ik de waarde van die spoortjes bagatelliseerde.’

De oude rechercheur lachte.

‘Dick zag er gelukkig wel iets in. Hij keek hoe de vrouwen die in deze zaak een rol speelden, hun voeten bewogen en concludeerde dat die voetbewegingen overeenkwamen met de stand en buigingen van de krasspoortjes. Toen later de technische dienst in een rapport ontvouwde, dat de krasspoortjes gezien hun afmetingen vermoedelijk afkomstig waren van damesschoenen, begon voor mij het licht te gloren.’

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Dat begrijp ik niet.’

De Cock zwaaide met zijn arm.

‘Ik heb gevoelsmatig nooit met de gedachte gespeeld dat Albert van den Heuvel iets met de moorden uitstaande had. Dat idee heeft bij mij nooit post gevat. Bleven over… de twee vrouwen.’

Vledder knikte.

‘Mathilde van Nibbixwoud en Josee van de Weetering.’

‘Precies.’

De Cock trok denkrimpels in zijn voorhoofd.

‘Ik liet mevrouw Van Nibbixwoud vallen omdat zij door die affaire van haar belangrijkste medewerkers van haar reclamebureau werd beroofd. Ik had niet het idee dat zij bezig was haar eigen bedrijf te gronde te richten. Ik zag voor haar geen motief voor de moorden.’

De oude rechercheur maakte een berustend gebaar.

‘Dus ging ik mij richten op Josee van de Weetering. En zij had een motief… een motief, waaraan ik aanvankelijk niet had gedacht. Dat was een van mijn missers in deze zaak. Josee van de Weetering was sinds kort getrouwd met een schatrijke man met veel aanzien. Josee van de Weetering genoot van de status die zij door haar huwelijk had verkregen. Ze wilde die status voor geen goud kwijt en was bereid er alles voor te doen om die te behouden.’

Het gezicht van De Cock versomberde.

‘Toen kreeg Hendrik Zuiderman een idee. Hij had een paar jaar geleden in samenwerking met Christiaan Adriaansen een paar naaktfoto’s van Josee gemaakt. Het was nota bene een hoertje, dat hen erop wees hoe mooi en aantrekkelijk Josee was.’

Fred Prins reageerde op het betoog van de oude speurder.

‘Ik snap het al… chantage op basis van de naaktfoto’s.’

De Cock knikte.