Albert Baantjer - De Cock en moord in reclame

Vledder knikte begrijpend.

‘Om dat te voorkomen probeerde hij het bureau open te breken om de pornofoto’s weg te nemen.’

De Cock grinnikte.

‘Een stuntelige inbreker.’

‘Met die bevindingen van Ben Kreuger schieten we niet veel op. Adriaansen is dood en we kennen inmiddels de inhoud van het bureau van Zuiderman,’ zei Vledder.

Toen keek hij vragend op.

‘Is Peter van Waardenburg nog geweest?’

De Cock lachte.

‘Je kegelde hem bijna omver.’

‘Was dat Peter van Waardenburg?’

‘Een brave borst, die zich hevig verzette tegen al het kwaad dat hem in het reclamebureau omringde,’ sprak De Cock wat spottend.

‘Van al dat kwaad was volgens hem Hendrik Zuiderman de kwade genius, die eenieder infecteerde. Vandaar dat hij in woede uitriep, dat hij hem van kant zou maken als hij de nieuwe leider van het bedrijf zou worden.’

‘Die kreet gaf hij toe?’ vroeg Vledder.

De Cock knikte.

‘Peter van Waardenburg toonde zich wel berouwvol. Het gebod Gij zult niet doden, was hem uit het hart gegrepen. Als lid van het genootschap De Steenen Tafelen omarmt hij de bijbelse Tien Geboden.’

Vledder glimlachte.

‘Daar wordt hij niet slechter van. Bracht hij verder nog nieuws?’

‘Ja,’ antwoordde De Cock. ‘Iets wat wij al hebben vermoed. Volgens Peter van Waardenburg wisten de heer en mevrouw Van Nibbixwoud dekselsgoed dat in hun kantoren pornografie werd vervaardigd. Hij had hen daar herhaaldelijk op gewezen.’

‘En?’

‘Hij kreeg steeds de opdracht om zich met zijn eigen zaken te bemoeien.’

‘Dat was hun enige commentaar?’

De Cock knikte.

‘Er veranderde niets. Van Waardenburg gaf toe dat hij ook zelf modellen fotografeerde… liefst poedelnaakt… maar dat was geen pornografie. Zijn foto’s kenschetste hij als naaktstudies.’

Vledder grinnikte.

‘Wat is het verschil?’

De Cock glimlachte.

‘Misschien wil hij jou dat wel eens haarfijn uitleggen.’

Vledder snoof.

‘Dat zal hem niet lukken.’

‘Volgens Peter van Waardenburg had ook Josee van de Weetering zich in die tijd wel eens door Hendrik Zuiderman laten fotograferen.’

Vledder trok zijn schouders op.

‘Als de heer en mevrouw Van Nibbixwoud op de hoogte waren van hetgeen er in hun kantoren gebeurde, dan wist Josee van de Weetering als hun secretaresse dat ook.’

De Cock keek omhoog naar de klok.

‘Wil je nog een kijkje nemen in de woning van Marie van den Heuvel?’

Vledder knikte.

‘Zeker.’

De Cock maakte een grimas.

‘Ik dacht dat jouw interesse in Marie van den Heuvel was verdwenen.’

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Waarom?’

‘Je was er zo vast van overtuigd dat Mathilde van Nibbixwoud de moorden had gepleegd.’

Vledder zuchtte.

‘Sinds mijn vriendin Adelheid van Buuren de eerste wankele schreden op het glibberig pad van het recherchewerk doet, ben ik voorzichtiger geworden.’

De Cock glimlachte.

‘Hoe doet ze het?’

‘Prima. Ze tintelt van energie en is uiterst enthousiast. Als ik haar opgetogen verhalen hoor, dan maakt zij dezelfde beginnersfouten als ik vroeger. Ze denkt veel te snel dat ze de juiste dader heeft gevonden.’

Hij zweeg even.

‘Maar ik hou toch vast,’ ging hij ernstig verder, ‘aan mijn theorie omtrent die Mathilde van Nibbixwoud. Als dader blijft zij mijn favoriet.’

De jonge rechercheur keek De Cock uitdagend aan.

‘Ik ben ervan overtuigd, dat ik dit keer gelijk krijg.’

De Cock blikte om zich heen.

‘Woont ze hier? Bekend terrein. Ik heb hier in mijn jonge jaren nog eens verkering gehad.’

Vledder knikte.

‘Hier woont ze. Zaandammerplein 417, op de tweede etage.’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Zet onze Golf maar ergens in een zijstraat. Er zijn mensen die ruiken dat dit een auto van de politie is. En ik heb liever geen pottenkijkers.’

Vledder gehoorzaamde zonder mokken. Hij parkeerde de wagen in de Oostzaanstraat. Daar stapten ze uit en liepen via de Koogstraat terug naar het Zaandammerplein. De Cock constateerde tot zijn genoegen dat het aardedonker was op het slechtverlichte plein.

De toegangsdeur van perceel 417 was glimmend bruin gelakt. Er was een wit emaille naamplaatje met M. van den Heuvel in sierlijke zwarte letters.

De Cock bekeek het slot van de deur aandachtig. Daarna pakte hij uit de steekzak van zijn regenjas het apparaatje dat hij eens, lang geleden, van zijn vriend en ex-inbreker Handige Henkie had gekregen toen die na rijp beraad besloot om het smalle pad van de deugd te bewandelen. Het was een koperen houdertje met daarin een keur aan sleutelbaarden.

Vledder ging beschermend achter hem staan. Met kennersblik koos de oude rechercheur de juiste sleutelbaard en in enkele seconden had hij de deur geopend. Vanuit een klein portaal voerde een houten trap naar de eerste etage. In luttele seconden had De Cock ook daar de deur van de woning van het slot. Toen ze binnen waren, draaide de oude rechercheur het slot weer terug.

Hij keek naar Vledder.

‘Ik word binnen niet graag verrast op onze missie.’ Hij borg het apparaatje weer in een zak van zijn regenjas. ‘Kijk op je horloge en neem de tijd op.’

Vledder keek hem verbaasd aan.

‘Waarom?’

‘We hebben maar een halfuurtje. Langer wilde de wachtcommandant Marie van den Heuvel niet aan de praat houden. Jan Kusters vond het toch al niet prettig dat wij hem er bij betrokken.’

Vledder gromde.

‘Toch een kleine moeite.’

De Cock reageerde niet. Hij liet het lichtovaal van zijn zaklantaarn door de woning dwalen. De keuken van Marie van den Heuvel was een plaatje, met fraaie apparatuur en veel blinkend staal. Haar huiskamer was rijk gemeubileerd met prachtige surrealistische schilderijen aan de muren. De Cock ontdekte een Monet en vroeg zich af of die echt was. Ook de inrichting van de slaapkamer getuigde van weelde.

De oude rechercheur bezag het met enige ergernis.

‘Kinderporno,’ gromde hij, ‘schijnt veel op te leveren.’

Ze doorzochten de woning al een tijdlang zonder enig succes toen de scherpe oren van De Cock een geluid waarnamen. Hij greep Vledder bij zijn arm.

‘Er is iemand aan de deur,’ fluisterde hij.

De jonge rechercheur knikte.

‘Ik hoor het.’

‘Hoe lang zijn we al hier?’

‘Een kwartier.’

De Cock zuchtte.

‘Dan kan het Marie van den Heuvel nog niet zijn.’ Hij trok Vledder mee naar de slaapkamer. ‘Snel,’ gebood hij. ‘Onder het bed.’

Ze schoven op hun buik over het hoogpolige tapijt tot achter de volants van de sprei waarmee het bed was afgedekt. Scherp luisterend hielden ze hun adem in.

Iemand kwam de woning binnen. Het licht floepte aan en een jonge mannenstem riep gedempt: ‘Moeder… moeder.’

Na lange minuten ging het licht weer uit en stierf het geluid van voetstappen weg.

De Cock wachtte tot hij niets meer hoorde. Toen kwam hij van onder het bed vandaan.

Vledder volgde.

‘Dat was Albert,’ hijgde de jonge rechercheur, ‘Albert van den Heuvel.’

De Cock knikte.

‘Zoonlief heeft blijkbaar een sleutel van deze woning. We gaan weg. Ik wil niet het risico lopen dat hij terugkomt en dan langer blijft hangen… misschien tot zijn moeder thuiskomt. En dan kunnen wij geen kant meer op.’ Hij blikte om zich heen. ‘Er is hier toch niets te vinden.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Vind je het niet gek, dat die jongen hier plotseling opduikt?’

De Cock grijnsde.

‘Plotseling? Misschien is hij wel nooit weg geweest… was er van een verdwijning geen sprake.’

Vledder snoof.

‘En heeft moeder Marie van den Heuvel ons mogelijk wat voorgelogen?’

‘Inderdaad, haar zoveelste leugen.’