Albert Baantjer - De Cock en moord in reclame

‘Was hij niet bij de opnamen aanwezig?’

Mevrouw Van den Heuvel schudde haar hoofd.

‘Alex verzorgde de teksten bij de foto’s. Over de aard van die teksten hadden Hendrik en Alex vaak verschil van mening. Uit die tijd stamt de antipathie, die zij tegen elkaar koesterden.’

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Hoe was Peter van Waardenburg bij de zaak betrokken?’

Mevrouw Van den Heuvel keek hem niet-begrijpend aan.

‘Peter van Waardenburg?’ herhaalde ze.

De Cock knikte.

‘Hij is toch ook een oudgediende?’

Mevrouw Van den Heuvel trok haar schouders op.

‘Volgens mij was Peter van Waardenburg niet bij de kinderporno met mijn zoon Albert betrokken. Ik had dat moeten weten.’ Ze keek peinzend naar de grijze speurder op. ‘Hebt u daar bewijzen voor?’

De Cock glimlachte.

‘Het was een strikvraag om u een antwoord te ontlokken. Ik weet niets over de activiteiten van Peter van Waardenburg… nu of in het verleden.’

‘Peter deed in modellen.’

‘Naaktmodellen?’

Mevrouw Van den Heuvel grijnsde.

‘Naakt was het sleutelwoord in ons reclamebureau.’

Toen mevrouw Van den Heuvel uit de grote recherchekamer was verdwenen, wees Vledder naar de telefoon.

‘Ik heb gebeld. Mathilde van Nibbixwoud zal Peter van Waardenburg naar de Warmoesstraat sturen. Ze schat, dat het zo in de namiddag zal zijn. Eerst komt Josee van de Weetering naar ons toe om over de inhoud van het bureau van Hendrik Zuiderman te praten.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Is daar wat mee?’

‘Dat vermoed ik. Mevrouw Van Nibbixwoud heeft zich er niet over uitgelaten, maar ze deed nogal geheimzinnig.’

De Cock maakte een berustend gebaar.

‘We zullen wel zien.’

Vledder keek hem peinzend aan.

‘Ik heb tijdens jouw gesprek met Marie van den Heuvel intens zitten luisteren en toen kwam iets in mij op.’

‘Wat?’

‘Ze is kennelijk goed bevriend met die Alex van de Boogaard. Let wel, diezelfde Alex was de eerste die ons attendeerde op haar zoon Albert als mogelijke moordenaar. Toen jij haar later vroeg of zij Albert tot een moord in staat achtte, ontkende zij dat niet. Integendeel, ze liet die mogelijkheid open. O,God, riep ze, laat het niet waar zijn.’

De Cock keek hem gespannen aan.

‘Verder?’

Vledder ademde diep.

‘Zijzelf is de dader… mogelijk in combinatie met Alex van de Boogaard. Dat verwijzen naar zoon Albert is een manoeuvre om ons af te leiden. De motieven die voor zoon Albert gelden, gelden ook voor haar. Zij zal Hendrik Zuiderman hebben gehaat, zoals zij Christiaan Adriaansen moet hebben gehaat om de vieze spelletjes die hij met haar zoon deed.’

De jonge rechercheur stak zijn wijsvinger omhoog.

‘Zelfs het verdwijnen van Albert kan een opzetje van haar zijn om hem voor ons verborgen te houden voor een verhoor.’

De Cock knikte traag voor zich uit.

‘Hoe wil je dat bewijzen?’

‘Bij haar thuis kijken of ze in het bezit is van een vuurwapen… een Nagant.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Op basis van hetgeen wij nu weten, krijgen wij daar nooit toestemming voor.’

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Jij hebt toch dat apparaatje… dat apparaatje van Handige Henkie, waarmee jij elk slot de baas bent.’

De Cock keek hem lachend aan.

‘Ik dacht dat jij niet meer wilde dat ik dat apparaatje gebruikte?’

Vledder trok zijn mond strak.

‘Nood breekt wet.’

De Cock glimlachte.

‘Nood breekt wet. Dat zeg jij. En ik neem aan, dat de gemiddelde burger er ook zo over denkt.’ De oude rechercheur schudde zijn hoofd. ‘Die regel geldt echter niet voor ons. Van ons wordt geen nood veronderstelt, voor ons geldt alleen de wet. Wij kunnen ons nooit op een noodsituatie beroepen. Zelfs een beroep op het wettelijk noodweer is twijfelachtig. Ik heb nog nooit meegemaakt dat de rechter een beroep op noodweer van een politieman of — vrouw heeft gehonoreerd. Als wij onze wettelijke bevoegdheden overschrijden, dan gaan we zonder mankeren de petoet in. Zo simpel is dat.’

De oude rechercheur maakte een grimas.

‘Toch heb ik… als ik meende daarmee de gerechtigheid te dienen… dikwijls mijn bevoegdheden als rechercheur overschreden. Bewust. Tot nu… gelukkig… zonder gevolgen. Al was het wel eens kantje boord.’

Vledder keek hem aan.

‘Doen we het… of doen we het niet?’

De Cock knikte.

‘We doen het,’ sprak hij overtuigend. ‘Ik laat Marie van den Heuvel vanavond, zo rond de klok van tien uur, door de wachtcommandant ontbieden. Die houdt haar aan bureau Warmoesstraat een tijdje onnozel aan de praat en in de tussentijd doorzoeken wij haar woning.’

De ogen van Vledder glansden.

‘Prachtig.’

De Cock gebaarde afwerend.

‘Je moet wel bedenken,’ sprak hij waarschuwend, ‘dat bij het aantreffen van een vuurwapen in haar woning… al is het een echte Nagant… wij er niets mee kunnen doen.’

‘Hoe bedoel je?’

‘We kunnen het wapen niet in beslag nemen. We kunnen er geen onderzoeken mee doen, zonder toe te geven dat wij onbevoegd haar woning zijn binnengedrongen. En dan bezegelen we ons eigen lot.’

Vledder grijnsde.

‘Het is dus in feite zinloos?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Niet helemaal. Als we het geluk zouden hebben om een Nagant revolver in haar woning aan te treffen, dan laten we dat wapen rustig liggen, maar concentreren onze aandacht wel geheel op Marie van den Heuvel… in de hoop sporen of aanwijzingen te vinden waarmee we wettelijk gezien wel voor de dag kunnen komen.’

Vledder snoof.

‘Ik wil die gok toch wagen. Als wij geen opening in deze zaak kunnen vinden, dan moeten we er een forceren. Ik wil dat rotte gevoel kwijt dat wij in deze zaak…’

De jonge rechercheur stokte, omdat er op de deur van de grote recherchekamer werd geklopt.

Vledder riep: ‘Binnen.’

De deur ging open en in de deuropening stond een jonge vrouw. De felrode, doch slobberige regenkleding die zij droeg, compleet met een modieuze zuidwester, verhulde haar uitbundige vormen nauwelijks.

Toen ze de zuidwester afnam, golfde een weelde van goudblond haar tot op haar schouders. Bijna zwevend, met een zware aktetas bungelend aan haar rechterhand, trad ze naderbij. Bij het bureau van De Cock bleef ze staan en glimlachte.

De oude rechercheur voelde hoe zijn hart weer onstuimig begon te kloppen.

‘Goedemiddag!’ riep hij opgewekt. ‘Welkom, Josee van de Weetering.’

Ze lachte en toonde een parelend gebit.

‘U hebt een goed geheugen voor namen.’

De Cock had willen zeggen, dat hij ook een goed geheugen had voor uitbundige vormen en proporties, maar hij bedwong zich.

Vledder kwam ineens overeind en ging aan een ander bureau zitten. De oude rechercheur zag het, maar reageerde niet. Hij keek op naar Josee van de Weetering en wees naar de stoel naast zijn bureau.

‘Ga zitten,’ sprak hij vriendelijk.

Josee van de Weetering nam plaats en zette de zware aktetas op haar knieën.

‘Mevrouw Van Nibbixwoud heeft u gebeld dat ik zou komen?’ vroeg ze.

De Cock knikte.

‘Een slotenman,’ sprak hij samenvattend, ‘heeft het bureau van Hendrik Zuiderman opengepeuterd en u en mevrouw Van Nibbixwoud hebben, zonder toezicht van het overige personeel, de inhoud geïnspecteerd.’

Josee van de Weetering keek hem verwonderd aan.

‘Hoe weet u dat mevrouw Van Nibbixwoud het personeel heeft weggejaagd?’

De Cock lachte.

‘Een geheim agent,’ antwoordde hij ontwijkend. ‘Wij hebben overal oren en ogen.’

Josee van de Weetering keek hem even wantrouwend aan en trok daarna haar schouders op.

‘Mevrouw Van Nibbixwoud wilde voorkomen, dat… mochten wij in het bureau van Zuiderman iets bijzonders aantreffen… daarvan ook maar iets naar buiten zou uitlekken. Wij vertrouwen erop, dat ook u niets aan de openbaarheid prijsgeeft, wat de naam van ons reclamebureau kan schaden.’