Albert Baantjer - De Cock en moord in reclame

De Cock gniffelde.

‘Ik geef alleen iets prijs aan die geblinddoekte dame met haar zwaard en weegschaal.’

‘Justitie?’

‘Precies.’

Josee van de Weetering knikte gelaten.

‘Oké, dat is uw plicht.’

De Cock glimlachte.

‘En,’ riep hij vrolijk, ‘hebben jullie in het bureau van Hendrik Zuiderman bijzonderheden aangetroffen?’

Josee van de Weetering maakte een droef gebaar.

‘Die Zuiderman blijkt achteraf een vreemde, achterdochtige man. Dat had ik beslist niet verwacht. Sinds de dood van de heer Van Nibbixwoud noteerde hij vrijwel alles wat er in het kantoor van ons reclamebureau gebeurde… werktijden… bezoeken van opdrachtgevers… opmerkingen van het personeel.’

‘Een soort dagboek.’

‘Ja, een soort kroniek.’

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘Porno gevonden?’

Josee van de Weetering nam de aktetas van haar knieën en zette die naast zich op de vloer.

‘Veel porno. Laden vol,’ sprak ze langzaam.

‘Ook kinderporno?’

Josee van de Weetering knikte.

‘Ook kinderporno.’

Ze zweeg even en keek De Cock aan.

‘Voor ik u daarvan iets laat zien,’ ging ze verder, ‘moet ik u namens mevrouw Van Nibbixwoud zeggen, dat zij zich van de handelingen van Hendrik Zuiderman volkomen distantieert. Ze heeft nooit opdracht gegeven tot het vervaardigen van de rommel die wij in zijn bureau op ons kantoor aan de Herengracht hebben aangetroffen.’

Ze bukte zich, maakte de aktetas open en nam daaruit een map met foto’s, die zij De Cock overhandigde.

‘Ronduit schunnig.’

De oude rechercheur bekeek de foto’s aandachtig. Het waren kleurenfoto’s van folio formaat waarop steeds een naakte Christiaan Adriaansen was te zien in gezelschap van een lichtgebouwd jongetje van rond de twaalf jaar.

De Cock wees naar het jochie.

‘Is dat Albert van den Heuvel?’

Josee van de Weetering schudde haar hoofd.

‘Albert van den Heuvel als model, dat is jaren geleden. Dit zijn recente foto’s. We kunnen dat zien aan het fotopapier, dat wij nog maar kort… sinds een paar maanden in ons reclamebureau gebruiken.’

‘Wie is dat kereltje?’

Josee van de Weetering zuchtte.

‘Vermoedelijk heet hij Freddy van Alshoven. Kort voor de dood van Hendrik Zuiderman heeft mevrouw Van Nibbixwoud via een advocaat een claim binnen gekregen van een man, die beweert de vader te zijn van een jongetje, dat door personeel van reclamebureau Het Intellect voor het vervaardigen van kinderporno werd gebruikt.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Daar heeft mevrouw Van Nibbixwoud,’ sprak hij verwonderd, ‘mij niets van gezegd.’

Josee van de Weetering maakte een verontschuldigend gebaar.

‘Mevrouw Van Nibbixwoud heeft aanvankelijk niet gereageerd op die claim… ze heeft hem ook niet ernstig genomen.’

‘Waarom niet?’

‘Ze begreep niet waarop de claim berustte… dacht aan een misverstand. Voorzover haar bekend, werd bij reclamebureau Het Intellect geen kinderporno gemaakt. De naam van een twaalfjarige Freddy van Alshoven, die in de claim werd genoemd, zei haar niets. Ze had die naam nooit, in geen enkel verband, horen noemen.’

‘Ze heeft geen navraag gedaan bij het personeel?’

Josee van de Weetering schudde haar hoofd.

‘Pas na de moord op Hendrik Zuiderman kwam mevrouw Van Nibbixwoud op de gedachte, dat hij wellicht in zijn oude fout was vervallen en opnieuw tot het vervaardigen van kinderporno was overgegaan… nu met een twaalfjarige Freddy van Alshoven als model. Daarover wilde ze eerst zekerheid. Vandaar dat wij zo geheimzinnig deden bij het openen van het bureau van Zuiderman.’

De Cock keek haar schattend aan.

‘Als ik die claim goed begrijp,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘deed Hendrik Zuiderman het aan anderen voorkomen, dat hij kinderporno vervaardigde in dienst en in opdracht van reclamebureau Het Intellect?’

Josee van de Weetering knikte met toegeknepen lippen.

‘De schoft.’

Het kwam uit de grond van haar hart.

Toen Josee van de Weetering, door De Cock nagestaard, licht heupwiegend op haar rode laarsjes uit de grote recherchekamer was verdwenen, slaakte de oude rechercheur een diepe zucht. Zijn hart zakte weer naar een vertrouwd ritme.

‘Wijlen Van Nibbixwoud,’ memoreerde hij hardop, ‘noemde zijn secretaresse “ons mooi en lief Jozeetje” en de schatrijke Charles Vandenberg… groot, knap, romantisch en charmant… werd op haar verliefd en nam haar gretig tot zijn vrouw. Het lijkt een sprookje uit een Bouquet-reeks.’

Vledder ging aan de mijmeringen van De Cock voorbij. Hij verliet zijn vreemde plek en ging weer aan zijn eigen bureau zitten.

‘Ik heb genoten van jouw verhoor,’ sprak hij opgewekt. ‘Het verloopt bijna achteloos. Die techniek moet ik mij nog eigen maken.’

De Cock negeerde de lof.

‘Hendrik Zuiderman,’ resumeerde hij, ‘was met zijn oude kompaan Christiaan Adriaansen weer begonnen aan het maken van kinderporno.’

Vledder glunderde.

‘En ik weet,’ jubelde hij, ‘wie die twee heeft omgebracht.’

De Cock keek hem verstoord aan.

‘Wat weet jij?’

In zijn stem trilde ongeloof.

Vledder glimlachte.

‘Ik weet wie Hendrik Zuiderman en Christiaan Adriaansen heeft vermoord.’

‘Nou?’

‘Mathilde van Nibbixwoud.’

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd

‘Mathilde van Nibbixwoud?’ herhaalde hij vragend.

Vledder knikte.

‘En ik ken haar motief.’

De Cock grijnsde breed.

‘Dat is knap. En mag ik weten,’ sprak hij licht spottend, ‘waarop jouw wetenschap berust?’

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Ik dacht dat jij dat zelf ook wel had begrepen. Het is zo helder als glas.’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Voor mij niet.’

Vledder knikte nadrukkelijk.

‘Voor mij wel.’

De Cock schoof zijn onderlip naar voren.

‘Vertel.’

De jonge rechercheur zwaaide enthousiast.

‘Josee van de Weetering,’ opende hij blij, ‘gaf… bewust of onbewust… een verkeerde voorstelling van zaken.’

‘In welk opzicht?’

‘Mathilde van Nibbixwoud kwam niet pas na de moord op Hendrik Zuiderman op de gedachte dat hij weer in zijn oude fout was vervallen.’

De Cock keek hem verward aan.

‘Wanneer dan?’

Vledder gebaarde heftig.

‘Onmiddellijk. Op hetzelfde moment, dat die claim van de vader van dat jochie… Freddy van Alshoven… bij haar binnen dwarrelde, begreep ze dat Hendrik Zuiderman weer met kinderporno was begonnen. Ik denk dat er bij haar zelfs geen moment van twijfel is geweest.’

De Cock kneep zijn ogen halfdicht.

‘Dat is geen slechte redenering, Dick Vledder. Dat is zelfs heel goed,’ sprak hij bewonderend. ‘Er was voor Mathilde van Nibbixwoud op dat moment ook een duidelijk motief. Door de activiteiten van Hendrik Zuiderman dreigde de ondergang van haar gehele reclamebedrijf. Wilde ze voorkomen dat Zuiderman en Adriaansen haar geheel te gronde richtten, moest ze snel en adequaat handelen.’

Vledder was opgetogen.

‘Zie je wel. Het is zo helder als glas. Ze vermoordde eerst Zuiderman en de dag daarop Christiaan Adriaansen. Het is nu ook duidelijk waarom beide mannen hun moordenaar zonder enige argwaan binnen lieten. Zij meenden dat ze van Mathilde van Nibbixwoud geen kwaad hadden te duchten.’

Vledder kwam half uit zijn stoel overeind.

‘Gaan we haar arresteren?’

De Cock negeerde de vraag. Over het gezicht van de oude rechercheur gleed een schaduw.

‘De moeilijkheid is… hoe bewijzen we dat? Ik wil ook eerst wat meer weten over die claim. Wat is dat voor een claim? Wat eist de vader van die Freddy van Alshoven?’

Vledder grinnikte.