Albert Baantjer - De Cock en het dodelijk akkoord

Hij hoorde hoe naast hem Frederik van Dendermonde hijgde, zwaar geschokt. Hij boog zich ver voorover, de vingers gespreid tegen de voorruit gedrukt.

‘Dat is Estella… dat kan niet… dat is Estella… dat kan niet… dat mag niet… het is Estella…’

Zijn stem trilde van angst en verbijstering.

Met een wilde beweging trachtte hij uit de wagen te komen. De Cock greep hem vast, onwrikbaar, in een ijzeren greep. Midden op het parkeerterrein graaide Bert Riggelink naar het tasje. Zijn aanval lukte half. Het tasje viel op de grond, rolde een paar meter weg. Tegelijk sprongen van vier zijden de koplampen aan. In het felle licht ontstond een wilde worsteling.

Van rechts draafde Fred Prins naderbij. Zijn zware voetstappen dreunden in de stilte.

Krabbelend, op handen en voeten, reikte de vrouw naar het gevallen tasje. Fred Prins schopte het buiten haar bereik en liet zijn zware lijf boven op haar vallen.

De Cock liet Van Dendermonde los. Ze verlieten de wagen en liepen ernaartoe. Riggelink en De Boer trokken de vrouw onder Fred Prins vandaan en hielden haar op de been.

De Cock keek haar even in het gezicht. En toen, in een enkele greep, rukte hij haar de zwarte pruik van het hoofd. Vledder naast hem slikte.

‘Felix,’ stamelde hij, ‘Felix de Beaumonde.’

De Cock blikte opzij naar de lange schrale man. Zijn gezicht zag asgrauw. Even wankelde hij. Toen sloeg hij bewusteloos tegen de vlakte.

De Cock had zijn jonge collega’s, die, zoals hij dat noemde, aan het slotakkoord hadden meegewerkt, uitgenodigd voor een hapje en een drankje bij hem thuis. Dick Vledder en Fred Prins waren al vaker te gast geweest en ook Emiel de Boer kende de huiselijke gezelligheid die mevrouw De Cock wist te scheppen. Toen Bert Riggelink aan haar werd voorgesteld, keek ze hem monsterend aan en zei tegen haar man: ‘Zijn die jongens bij jullie allemaal zo knap?’

De Cock lachte en Bert Riggelink nam blozend plaats.

De Cock maakte een ontspannen, bijna vrolijke indruk. Nu de zaak was gelopen, zoals hij had gehoopt, waren alle emoties bij hem weggeëbd. Hij had voor deze bijzondere gelegenheid een werkelijk verrukkelijke cognac uit zijn voorraadje opgediept en vulde met welbehagen de diepbolle glazen.

Mevrouw De Cock had, zoals gebruikelijk, haar vele culinaire gaven aangewend en serveerde louter lekkernijen. Het was natuurlijk de onstuimige Vledder, die zijn ongeduld niet langer kon bedwingen en De Cock met vragen bestookte. Hij kende de meester ook het langst en was vastbesloten veel van hem te leren en later zijn plek in het rechercheteam van het politiebureau aan de Warmoesstraat over te nemen. Hij boog zich uit zijn fauteuil naar voren. Het diepbolle glas nog onaangesproken in de hand. ‘Hoe eh… hoe kwam je op het idee, dat niet Estella de moorden had gepleegd? Na de verklaring van Frederik van Dendermonde leek de hele affaire toch opgehelderd?’

De Cock glimlachte.

‘Het was mij allemaal niet zo klaar. Er waren nog te veel onduidelijkheden.’

‘Zoals?’

De Cock strekte zijn hand naar hem uit.

‘Rooie Bakker. Hij paste niet in het beeld. Hij was geen voormalig patiënt van dokter De Beaumonde en in het verhaal van de lange schrale man kwam hij in het geheel niet voor. Toch stierf Rooie Bakker door de moordenaarshand die ook Jan-Willem Hoffmann en Alexander Peetersen velde. Let wel, een moordenaar die heel vaardig een pistool hanteerde. Toen ik dat facet eens nader bekeek, kwam ik tot de ontdekking dat Estella de Beaumonde vermoedelijk in haar hele leven nog nooit een wapen had vastgehouden.’

Vledder reageerde heftig.

‘Frederik van Dendermonde zag haar toch?’ riep hij fel. ‘Hij was ooggetuige. Hij zag op nog geen tien meter afstand hoe Estella Alexander Peetersen neerschoot.’

De Cock knikte instemmend.

‘Ik heb aan de betrouwbaarheid van die verklaring van Frederik van Dendermonde nooit een moment getwijfeld,’ antwoordde hij kalm. ‘Ook Van Dendermonde zelf was ervan overtuigd dat Estella verantwoordelijk was voor de moorden. Het was uit die overtuiging, dat hij de andere voormalige patiënten van dokter De Beaumonde bewoog om Estella ter dood te brengen.’

Fred Prins zuchtte diep.

‘Het was een afschuwelijke misgreep.’

Het gezicht van De Cock betrok.

‘Ik vraag mij af of ik het zo wel had mogen doen.’

‘Wat bedoel je?’

‘Die ontmaskering van Felix de Beaumonde… in het bijzijn van de lange schrale man. Het is voor Frederik van Dendermonde psychisch een enorme dreun geweest. Hij is er ook niet zo best aan toe. Voorlopig is hij opgenomen in het St. Lucas Ziekenhuis. Ik heb hem daar bezocht. Hij draaide zijn hoofd weg. Aanvankelijk weigerde hij naar mij te kijken. Later draaide hij wat bij. Hij maakte zich ook zorgen om het welzijn van de tien anderen. Toen ik wegging hield hij mijn hand vast en zei: “Als er nu nog een doodstraf bestond, dan had ik die verdiend.”’

Een tijdje zwegen allen. De executie in de duinen kwam hun voor ogen. Het was weer Vledder die als eerste losbarstte. Hij schudde wat kriegel het hoofd.

‘Maar nu weet ik nog niet precies hoe jij tot de overtuiging kwam dat Estella onschuldig was.’

De Cock nam een slok van zijn cognac.

‘Wel,’ verzuchtte hij, ‘zoals ik al zei, omdat de verwondingen van de slachtoffers erop wezen dat de dader een uitstekend schutter moest zijn en… de buiten het stramien vallende moord op Rooie Bakker. Toen ik op de dag dat hij uit de Oude Waal werd opgevist, een gesprek had met zijn vriendin Zwarte Jopie, vertelde die mij een verhaal dat wij al van Smalle Lowietje kenden… dat Rooie Bakker erop rekende spoedig een grote klapper te maken. Hij had foto’s gemaakt van een man, die wel eens in vrouwenkleren rondliep.’

‘Een travestiet.’

De Cock pauzeerde even voor het effect en stak toen zijn wijsvinger omhoog.

‘Als,’ begon hij docerend, ‘de moordenaar van Jan-Willem Hoffmann en van Alexander Peetersen Rooie Bakker vermoordt, omdat die foto’s had gemaakt van een travestiet, dan moest in die hele affaire travestie een belangrijke rol spelen.’

Vledder keek de wijze meester bewonderend aan.

‘Schitterend… eenvoudig schitterend.’ Hij lachte bevrijd.

‘Deze gedachte doortrekkend, lag de conclusie voor de hand. Als Frederik van Dendermonde een vrouw Alexander Peetersen had zien doden, dat was dat geen vrouw… maar een man als vrouw verkleed.’

De Cock pakte zijn glas en nam een slok.

‘Die gedachte aan travestie bleef mij beheersen. Ik begreep plotseling ook waarom Estella steeds in de avond en op eenzame plekken haar ontmoetingen arrangeerde. Het was een voorzorgsmaatregel. De travestiet liep dan minder kans ontdekt te worden.’

De Cock zette zijn glas neer en keek rond.

‘Felix de Beaumonde heeft vanmiddag aan mij een volledige bekentenis afgelegd. Hij vertelde mij, dat het plan tot chantage bij hem opkwam toen hij de sleutel van de oude brandkast vond en min of meer uit verveling de banden van zijn vader afluisterde. Van het begin af aan heeft hij het bij zijn slachtoffers doen voorkomen dat de chantage door zijn stiefmoeder Estella werd bedreven. Hij schreef uit haar naam de chantagebrieven en presenteerde zich bij het innen van het bloedgeld in vrouwenkleding. Hij kon dat gemakkelijk doen. De oud-patiënten van dokter De Beaumonde kenden Estella niet. Zolang hij de travestie kon volhouden, liep hij geen gevaar. Eenieder leefde toch in de veronderstelling dat Estella chantage pleegde en niet hij. ‘Felix de Beaumonde vertelde mij dat hij bewust Estella in die positie had gedreven. Hij koesterde een oude wrok jegens zijn stiefmoeder. Estella had de homofiele neigingen van haar stiefzoon ontdekt en daarover met haar man gesproken. Sindsdien waren de verhoudingen tussen vader en zoon verkoeld. Dat heeft Felix haar nooit vergeven. Het trieste in deze hele zaak is wel, dat Estella om het leven werd gebracht voor iets waaraan ze part noch deel had. Ik denk dat ze het waarom van haar executie niet heeft beseft.’