Albert Baantjer - De Cock en het dodelijk akkoord

Vledder reageerde korzelig.

‘Waarom richt je je aandacht alleen op de lange schrale man?’ Hij tikte op de patiëntenkaarten op De Cocks knie. ‘Ze zijn er toch allemaal bij betrokken?’

De Cock trok een ernstig gezicht.

‘Hij is duidelijk de leider, de grote animator.’

‘Waarvan?’

De Cock reageerde wat heftig.

‘Van die patiëntenvereniging… die raad van dertien… of hoe je die club ook wilt noemen. Hij was de man die Alexander Peetersen tot aan zijn laatste uur begeleidde. Hij was de man die naar elf wapens vroeg… en kreeg… en tegelijk — zoals Mildrid van Vlissingen het uitdrukte — een nobel mens, oprecht, eerlijk en voor allen een grote steun.’ Hij zwaaide zo wild om zich heen, dat de kaarten van zijn knieën gleden. ‘Ik kan er niets aan doen. Die man intrigeert mij.’

Vledder keek hem van opzij aan. ‘Weet hij waarom en door wie Jan-Willem Hoffmann, Alexander Peetersen en Rooie Bakker werden vermoord?’

De Cock trok zuchtend zijn schouders op. ‘Misschien. In ieder geval heeft hij een motief voor de moord op Estella de Beaumonde.’

Vledder parkeerde de wagen op de houten steiger over het water van het Damrak. Via de achterdeur stapten ze het politiebureau aan de Warmoesstraat binnen. Toen ze in de recherchekamer kwamen, stapte Fred Prins met een bedenkelijk gezicht op De Cock toe.

‘Commissaris Buitendam heeft al ettelijke keren naar je gevraagd. Hij wil je dringend spreken.’

De Cock bromde.

‘Ik los geen zaken op door bij hem op schoot te zitten.’

Hij wierp de grote gele enveloppe in een la van zijn bureau en dreunde de lange gang op. Zonder te kloppen stapte hij bij de commissaris binnen.

Buitendam kwam onmiddellijk overeind.

‘Ik moet je dringend spreken.’

De Cock knikte.

‘Dat heb ik horen verluiden,’ sprak hij kalm.

‘Jij hebt gisteravond laat rechercheur Vledder nog naar Bloemendaal gestuurd.’

‘Inderdaad.’

‘Waarom?’

‘Omdat daar in de duinen een vrouw was vermoord in wie ik interesse had.’

‘Welke interesse?’

‘Ze speelt vermoedelijk een rol in de moorden, waarmee ik bezig ben.’

‘Daar is ze bij betrokken?’

‘Mogelijk.’

Commissaris Buitendam zwaaide ongeduldig.

‘Ik ben door mijn collega in Bloemendaal gebeld. Zijn rechercheurs hebben het gevoel dat jij van de achtergronden van de moord op die vrouw veel meer weet dan Vledder hun heeft verteld.’

De Cock tuitte zijn lippen. ‘Dat gevoel moeten ze maar houden.’ Op het bleke gezicht van de commissaris kwamen blosjes.

‘Ik heb door jouw halsstarrige houding de vorige keer al moeilijkheden gehad met collega Dietinga van de Lodewijk van Deysselstraat. Ik wil nu niet ook nog moeilijkheden met Bloemendaal.’

De Cock trok aan het puntje van zijn neus.

‘Als ze even geduld hebben, krijgen ze de daders van die moord van mij op een presenteerblaadje.’

Het gezicht van de commissaris was een donderwolk.

‘Waarom zouden ze geduld moeten hebben?’

De Cock klemde zijn lippen op elkaar.

‘Omdat ik niet wil,’ sprak hij fel, ‘dat een of andere onbezonnen egotripper van een jonge politiechef mij bij mijn onderzoek voor de voeten loopt.’

Commissaris Buitendam wees trillend met zijn hand naar de deur. ‘Eruit,’ schreeuwde hij.

De Cock ging.

Vledder lachte uitbundig.

‘Wanneer leren jullie elkaar eens verdragen?’

De Cock schudde verontwaardigd het hoofd.

‘Die man kan niet eens behoorlijk een gesprek afronden. Als hij maar even denkt, dat de autoriteit van politiechefs wordt aangetast, schreeuwt hij je de kamer uit.’ Hij grinnikte vreugdeloos. ‘Ook een manier om een strijd te beëindigen, je stuurt je tegenstander van het veld.’

Vledder ging achter zijn bureau zitten.

‘Doen we nog wat vanavond?’

De Cock knikte vastberaden.

‘We moeten voortmaken. Er is weinig tijd. Als die luitjes uit Bloemendaal er lucht van krijgen dat de voormalige patiënten van dokter De Beaumonde bij de moord zijn betrokken, dan strijken ze straks op ons neer en kunnen we geen voet meer verzetten. Om moeilijkheden te voorkomen, moeten die dertien patiëntenkaarten zo gauw mogelijk terug naar de Keizersgracht.’

‘Hoe?’

De Cock gaf lachend een knipoog.

‘Ik heb nog altijd dat apparaatje van Handige Henkie. Ik ben wel niet zo’n groot vakman als hij is, maar voor een simpel deurslot draai ik mijn hand niet om.’ Hij trok een la van zijn bureau open en pakte de grote gele enveloppe. Op dat moment werd er geklopt.

Vledder riep: ‘Binnen.’

Vrijwel onmiddellijk werd de deur geopend door een lange schrale man. De Cock schatte hem achter in de vijftig. Hij had kortgeknipt grijs golvend haar en was onberispelijk gekleed in een donkerblauw kostuum met een parelgrijze das. Met uitgestoken hand liep hij onbevangen op de grijze speurder toe. ‘Frederik van Dendermonde,’ baste hij. ‘En als ik goed ben geinformeerd, dan bent u rechercheur De Cock.’

De Cock staarde hem verwonderd aan.

‘Inderdaad.’

De man glimlachte breed.

‘Ik kom mij melden.’

‘Waarvoor?’

‘Voor mijn aandeel in de moord op Estella de Beaumonde.’

Het duurde even voor De Cock zijn ademhaling weer op peil had. Het plotselinge verschijnen van de man die hem van het begin af aan zo had geïntrigeerd, had hem de adem ontnomen. Hij wees uitnodigend naar de stoel naast zijn bureau.

‘Neemt u plaats. Ik moet u eerlijk zeggen… uw komst verbaast mij. Ik was ervan overtuigd dat ik u zou moeten zoeken.’ Frederik van Dendermonde gebaarde achteloos.

‘Men moet weten wanneer men de strijd heeft verloren. Toen Mildrid van Vlissingen mij vanmiddag belde en gewag maakte van uw bezoek aan haar, begreep ik dat uw komst slechts een kwestie van tijd was.’

‘Er zijn nog negen anderen.’

Frederik van Dendermonde wuifde met een slanke hand.

‘Ik ken mijn persoonlijke verantwoordelijkheid. Als leider van onze groep wil ik die ook dragen. Het aandeel van de anderen is minder… niet in uitvoering… maar in aanzet.’

De Cock keek hem schuins aan.

‘Het was uw besluit dat Estella de Beaumonde moest sterven?’ Frederik van Dendermonde schudde het hoofd.

‘Het voorstel was van mij. De uiteindelijke beslissing is genomen door ons allen, unaniem.’

De Cock wreef zich achter in de nek.

‘Als ik het goed begrijp, dan was het een soort akkoord. Een dodelijk akkoord om Estella de Beaumonde van het leven te beroven.’

‘Inderdaad.’

De Cock snoof verachtelijk.

‘Op basis waarvan?’

Frederik van Dendermonde glimlachte even.

‘Op basis van haar misdadig gedrag jegens ons. Ze had de dood verdiend.’

De Cock stoof op. Zijn gezicht zag rood.

‘En dat besluiten jullie… zomaar… gezellig… in een onderonsje?’ Zijn stem droop van sarcasme. ‘Waar halen jullie in godsnaam de moed vandaan?’ Frederik van Dendermonde trok zijn mond strak. ‘Die moed hadden wij… de moed der gerechtigheid… in godsnaam. Er was geen andere uitweg. Estella de Beaumonde chanteerde ons.’

‘En?’

‘Ze was bezig ons stelselmatig uit te moorden.’

De Cock keek hem verbijsterd aan.

‘Hoe komt u daarbij?’

De lange schrale man stak duim en wijsvinger omhoog.

‘Jan-Willem Hoffmann, Alexander Peetersen.’

De Cock slikte.

‘Pleegde zij die moorden?’

Frederik van Dendermonde knikte met een ernstig gezicht.

‘Ik heb het haar zelf zien doen.’

Frederik van Dendermonde verschoof op zijn stoel.

‘Het is misschien beter,’ begon hij kalm, weloverwogen, ‘dat ik eerst de achtergronden wat belicht.’ Hij sloot even de ogen om zich beter te concentreren. ‘Een jaar of zeven geleden kwam ik als patiënt in contact met dokter De Beaumonde. Ik had enige psychische moeilijkheden, die voor mij als directeur van een groot bedrijf bepaald hinderlijk waren. Ik kon soms mijn werk niet meer naar behoren verrichten. Ik hoorde van vrienden in het bedrijf, dat een zekere dokter De Beaumonde aan de Keizersgracht in Amsterdam opmerkelijke resultaten boekte met behandelingen onder hypnose. Ik vond inderdaad veel heil bij zijn therapie en kreeg interesse in zijn methodieken. Op een dag besprak hij met mij de mogelijkheid van een groepstherapie. Hij had het plan opgevat om patiënten, van wie hij wist dat hun moeilijkheden eenzelfde oorsprong hadden, tezamen te brengen in een groep, zodat men over en weer ervaringen kon uitwisselen.’