Albert Baantjer - De Cock en het dodelijk akkoord

‘Hoe heeft men Estella gevonden?’

‘Vastgebonden aan een boom.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen samen.

‘Vastgebonden?’ riep hij verrast.

Vledder knikte traag.

‘Voor ik arriveerde hadden ze haar al van de peedee weggehaald en naar het ziekenhuis vervoerd. Maar ik heb wel de foto’s gezien. De handen op de rug gebonden om de boom heen. Ook de enkels waren met een koord om de boom gebonden. Blijkbaar om hulpgeroep te smoren, zat er een stuk hechtpleister voor de mond en om de ogen was een doek gespannen.’

‘En de doodsoorzaak?’

Vledder raadpleegde zijn notities.

‘Twee kogels in de hals, vier in de borst en drie in de buikstreek. Dan waren er nog twee schampschoten. Een aan de linkerschouder en een aan de rechterbovenarm.’

De Cock slikte.

‘Dat is nogal wat.’

Vledder wreef zich vermoeid in de ogen.

‘Ik heb het lichaam van Estella in het ziekenhuis nog even van nabij bekeken. Ik denk dat misschien een of twee van de treffers dodelijk zijn geweest, die in de directe omgeving van de hartstreek. De andere schoten waren minder fataal. Dat was ook de mening van de dokter die de doodsschouw verrichtte. De sectie is vanmiddag.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Hulzen?’

‘Ze hebben er op de peedee maar zeven gevonden. En dan nog van verschillend kaliber.’

De Cock glimlachte.

‘De andere waren revolvers.’

Vledder keek hem aan. De ogen wat toegeknepen.

‘Je hebt gelijk. Natuurlijk. Bij een revolver blijven na het schot de hulzen in het wapen. Alleen bij pistolen worden de hulzen uitgeworpen.’ Hij schudde triest het hoofd. ‘Dat ik daar vannacht niet aan heb gedacht.’

De Cock keek hem misprijzend aan.

‘Je was vannacht blijkbaar toch niet zo helder van geest.’

‘Hoe bedoel je?’

De Cock spreidde zijn handen.

‘Twee kogels in de hals, vier in de borst, drie in de buikstreek en twee schampschoten… hoeveel schoten zijn dat in totaal?’

‘Elf.’

De Cock grijnsde.

‘Die elf schoten hadden je onmiddellijk moeten doen denken aan het verhaal van Smalle Lowietje.’

Vledder sloot de ogen en sloeg met een vlakke hand tegen zijn voorhoofd.

‘De elf wapens die de lange schrale man wilde kopen.’

De Cock gromde.

‘En blijkbaar kocht.’

Een tijdlang zwegen beiden. Achter in de recherchekamer ratelde Fred Prins een proces-verbaal en staarde rechercheur Riggelink dromerig in het niets.

Vledder stond plotseling op en liep naar het toilet. Na een paar minuten kwam hij terug. Zijn lichtblonde haren lagen nat, geplakt op zijn hoofd. ‘Ik heb mijn kop maar even onder de kraan gehouden,’ legde hij grimmig uit. ‘Die dreun van daarnet kwam hard aan.’ Hij keek naar De Cock op. ‘Moeten we onze collegae in Bloemendaal dat verhaal van Smalle Lowietje nog doorspelen?’

De Cock schudde het hoofd.

‘Dat heeft weinig zin. Ze kunnen er voorlopig toch niets mee doen. Bovendien zou je ze dan de hele samenhang moeten vertellen.’

‘En wij?’

‘Wat bedoel je?’

‘Kunnen wij er iets mee doen?’

De Cock glimlachte. Hij strekte zijn arm naar hem uit.

‘Wij gaan met zijn tweeën de lange schrale man zoeken.’

Vledder keek hem verward aan. ‘We weten niet eens wie hij is.’ De Cock kwam van zijn stoel overeind, pakte een grote dienstenveloppe uit de la van zijn bureau en beende naar de kapstok. ‘Daar komen we wel achter,’ riep hij opgewekt.

Vledder liep hem na, de wenkbrauwen gefronst.

‘Hoe?’

De Cock wuifde achteloos.

‘Via een omweggetje.’

Vledder keek hem ongelovig aan.

‘Een omweggetje?’

De Cock knikte met een grijns.

‘Via Enkhuizen.’

Bij Zaandam draaide Vledder de snelweg naar Hoorn op. Na de lange flauwe bocht drukte hij hard op het gaspedaal. De oude motor kuchte en kreunde onder het geweld.

Zijn gezicht stond strak, bijna verbeten. Sinds het vertrek uit de Warmoesstraat had hij niet meer gesproken. Hij was woest op zichzelf, omdat hij bij het onderzoek in Bloemendaal niet dadelijk het verband had gezien tussen de verwondingen van Estella en het verhaal van Smalle Lowietje.

Hij blikte steels opzij naar De Cock, die lui, ontspannen naast hem zat. De grote gele enveloppe op zijn knieën. Hij vroeg zich af wat er in die enveloppe zat, maar was te trots, te hooghartig, om het te vragen. Als zo vaak had hij het gevoel dat hij er niet echt bij hoorde, of het hele onderzoek ongrijpbaar aan hem voorbijgleed. Uit woede dreef hij de Volkswagen tot onmogelijke inspanningen. De Cock keek op.

‘Doe maar kalm aan,’ zei hij nuchter. ‘De dag is nog lang. En denk aan mijn pensioen. Ik voel nog niets voor de rol van engeltje.’ Hij grinnikte zachtjes voor zich uit. ‘Ik heb er ook het postuur niet voor.’

Vledder lachte niet. Hij keek naar De Cock. Op diens gezicht lag een milde uitdrukking van tevreden zekerheid.

Het prikkelde Vledder bijzonder. Hij kende die uitstraling en wist dat De Cock de oplossing nabij was. Hij boog zich naar hem toe, trok zijn mond iets scheef en snauwde: ‘Wat moeten wij in godsnaam in Enkhuizen doen?’

De Cock schoof zijn onderlip naar voren. De felle toon was hem niet ontgaan.

Het stemde hem droevig.

‘Een vrouw bezoeken,’ sprak hij bedaard. Hij nam de enveloppe van zijn knieën en trok daaruit een patiëntenkaart.

‘Ze heet Mildrid van Vlissingen en woont in het Snouck van Loosenpark.’

Ze reden een tijdje door het stadje rond. Langs het fraaie stadhuis en de oude Dromedaris. Vledder parkeerde de wagen bij het station.

De Cock stapte uit en keek rond. Hij bewaarde dierbare herinneringen aan deze plek. Het was hier, dat hij de trein naar Amsterdam nam om zijn loopbaan bij de politie te beginnen. Hoe lang was dat alweer geleden? Hij was toen jong en vol ambities. En nu? Hij keek naar Vledder, die als een ongedurig veulen voor hem uit dartelde. Hij wierp een blik naar de zee. In de verte, zo wist hij, lag Urk, waar hij eens in de beschutting van het calvinisme zijn jeugd had doorgebracht. De gedachte maakte hem wat melancholiek. Hij draaide zich om en slenterde achter Vledder aan naar het Snouck van Loosenpark.

Ze was lief en een beetje broos. Haar blauwgroene ogen blikten verwonderd op naar de gezichten van de twee mannen voor haar. ‘Rechercheurs?’

De Cock maakte een lichte buiging.

‘Wij zijn speciaal voor u uit Amsterdam gekomen.’

Ze hield haar hoofd iets schuin en glimlachte fijntjes.

‘Is dat een eer?’

De Cock lachte beminnelijk.

‘Nauwelijks.’

Ze deed de deur verder open en liet de mannen binnen. Het kamertje zag er vriendelijk, gezellig uit met veel pluche en kant en tierelantijntjes aan de wanden. Ze wees naar stoelen met gevlochten rieten zittingen om een ronde tafel.

‘Waarmee kan ik de heren van dienst zijn.’

De Cock aarzelde. Hij wist hoe belangrijk de eerste aanzet tot een gesprek was. Hij legde de grote gele enveloppe op tafel, trok er een kaart uit en hield die omhoog.

‘Weet u wat dit is?’

Ze draaide zich half om, pakte haar brilletje van het dressoir en keek. Daarna schudde ze het hoofd.

‘Dat weet ik niet.’

De Cock las van de kaart.

‘Mildrid van Vlissingen, Snouck van Loosenpark, Enkhuizen.’ Hij keek op. ‘Dat bent u toch?’

Ze knikte.

‘Dat ben ik.’

De Cock tikte op de kaart.

‘U eh… u was, ruim vijf jaar geleden, een patiënte van dokter De Beaumonde, psychiater in Amsterdam. Dit is uw patiëntenkaart.’ Ze streek nadenkend met haar vingers over het pluchen tafelkleed. ‘Dat klopt, ik was bij hem patiënte. Een fijne man. Begrijpend. Ik had destijds wat moeilijkheden.’ Ze zette haar brilletje weer af. ‘Een kwestie van een ingeklemde emotionele belevenis. Zo noemde de dokter dat.’