Albert Baantjer - De Cock en de dood van een profeet

Vledder schudde afkeurend zijn hoofd.

‘Schunnig.’

De Cock knikte.

‘Dat ben ik met je eens. Ik vroeg aan Vader Ambrosius of de profeet zoveel invloed op de jongeren van zijn clubje had, dat ze bereid waren om zelfs een eventueel door hen begane moord te bekennen?’

‘En?’

De Cock knikte.

‘Vader Ambrosius achtte dat heel goed mogelijk.’

Vledder keek hem met grote ogen aan.

‘Denk je,’ vroeg hij met enige verbazing, ‘dat een van de jongeren van het clubje aan de profeet een moord heeft bekend?’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Dat kan,’ antwoordde hij weifelend. ‘Het is ook niet uitgesloten, dat degene die een dergelijke uiterst gevaarlijke bekentenis deed, er later achterkwam dat de profeet het plan had opgevat om zijn of haar vertrouwelijke mededeling te publiceren. Ik kan mij voorstellen dat men in paniek ten koste van alles zo’n publicatie wil voorkomen.’

‘Moord.’

‘Precies.’

Vledder zwaaide heftig. Die vent speelde met vuur,’ riep hij fel, geëmotioneerd. De jonge rechercheur zweeg even en slikte een dikke prop uit zijn keel. ‘En bij zo’n proces van geestelijke loutering… was Belinda steeds aanwezig?’

De Cock knikte.

‘Vader Ambrosius verdacht Barbara er zelfs van om bij dergelijke gewetensontlastingen stiekem een bandrecorder te gebruiken.’

Vledder schudde vertwijfeld zijn hoofd.

‘Ik begin nu te begrijpen waarom jij van het begin af aan niet onvoorwaardelijk in de onschuld van Belinda van de Bosch wilde geloven.’

De Cock glimlachte.

‘Een lang rechercheleven,’ sprak hij peinzend, ‘heeft mij voorzichtig gemaakt. Mijn oude moeder waarschuwde me als kind al. “Pas op met mensen,” zei ze altijd, “je ziet ze wel voor de kop, maar niet in de krop.”’

Vledder keek hem nadenkend aan.

‘Zijn er in ons land nog onopgeloste moorden waarvan een van de jongeren van het clubje als verdachte kan worden aangemerkt?’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Die… eh, die vraag is moeilijk te beantwoorden,’ sprak hij aarzelend. ‘Maar neem eens contact op met de CRI [5] Centrale Recherche Informatiedienst in Den Haag. en maak een telexbericht met daarin alle namen van de leden van het clubje en vraag om inlichtingen. Misschien dat er…’ Verder kwam hij niet.

Erik Voogd stormde met een blos op zijn wangen de recherchekamer binnen. Voor het bureau van De Cock bleef hij hijgend staan.

‘Ze zijn weg.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Wie… wie zijn weg?’

‘Die twee meiden.’

‘Welke meiden?’

Erik Voogd zwaaide achter zich.

‘Trees van Gamelen en Ansje van der Wiel… die twee meiden van ons praatclubje. Omdat ze beiden dakloos waren, had de profeet ze tijdelijk bij Vader Ambrosius ondergebracht.’

‘En?’

‘Kort na de dood van de profeet zijn ze verdwenen. Spoorloos verdwenen. Niemand heeft ze nadien nog gezien.’

Vledder stond op.

‘Ik ga die paar telexberichten versturen.’

De Cock knikte instemmend.

De oude rechercheur blikte schuin omhoog en monsterde het opgewonden gelaat van de jonge Erik Voogd. Hij wuifde uitnodigend naar de stoel naast zijn bureau. ‘Ga zitten, Erik,’ sprak hij vriendelijk, ‘en vertel eens rustig waarom jij denkt dat die twee meiden van jullie clubje zijn verdwenen?’

Erik Voogd schudde zijn hoofd.

‘U zegt het verkeerd. Ik denk niet alleen dat ze zijn verdwenen… het is zo. Ze zijn weg.’

De Cock maakte een berustend gebaartje. ‘Oké, ze zijn weg.’

‘Ja.’

‘Hoe weet je dat?’

Erik Voogd ademde diep. Het opgewonden rood trok iets weg uit zijn gezicht.

‘Ik wilde niet,’ sprak hij aanmerkelijk rustiger, ‘dat na de dood van de profeet ons praatclubje geheel uit elkaar zou vallen. Ik wilde dat wij samen bleven komen, zoals de profeet dat had bedoeld. Ik heb daar met Peter Zandvliet en Jasper de Groot over gesproken. Ze waren het met mij eens. Ze waren het ook met mij eens, dat wij gezamenlijk moesten proberen om u te helpen de moordenaar van de profeet te vinden… om op die manier ook ons geld terug te krijgen.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Bij het bespreken van dat plan… waren de meiden daarbij aanwezig?’

Erik Voogd schudde zijn hoofd.

‘Die konden wij niet vinden. Ik heb zowel aan Peter Zandvliet als aan Jasper de Groot gevraagd om naar hen uit te kijken. Maar op al de plekken waar ze geregeld kwamen, had men hen na de dood van de profeet niet meer gezien.’

‘Vreemd.’

Erik Voogd knikte nadrukkelijk.

‘Trees van Gamelen en Ansje van der Wiel waren echte zwerfmeiden. Ze sliepen dan hier en dan daar. Dat vond de profeet niet goed, daarom had hij hen bij Vader Ambrosius ondergebracht.’

De Cock keek de jongeman onderzoekend aan.

‘En daar ben je geweest?’

Erik Voogd liet zijn hoofd iets zakken.

‘Ik durfde niet zo erg goed bij hem aan te kloppen,’ sprak hij wat timide. ‘Ik mag Vader Ambrosius niet zo erg. Hij is zo star… zo stijf christelijk… maakt onmiddellijk een zondaar van je.’

De jongeman keek op en glimlachte. Er kwamen kuiltjes in zijn beide wangen. ‘Zondaar… ik weet best wat er aan mij mankeert, dat hoeven ze mij niet steeds opnieuw te vertellen. Ik kan…’

De Cock onderbrak zijn woordenstroom.

‘Wat zei Vader Ambrosius?’

‘Dat ze weg waren.’

De Cock maakte een wrevelig gebaartje.

‘Hoe… weg?’

Erik Voogd trok zijn linkerschouder iets op.

‘Vader Ambrosius zei dat Trees van Gamelen en Ansje van der Wiel na de dood van de profeet niet meer bij hem waren teruggekomen. Ze hadden hun rugzak en alles wat ze bezaten, meegenomen. Ze hadden niet eens de moeite genomen om afscheid van hem te nemen.’

‘Wanneer had hij hen voor het laatst gezien?’

‘Op die bijeenkomst… die laatste bijeenkomst, waarop de profeet niet meer verscheen.’

De Cock kauwde op zijn onderlip.

‘Heb je tegen Vader Ambrosius gezegd, dat jij in verband met het verdwijnen van die twee meisjes contact met mij zou opnemen?’

Erik Voogd schudde zijn hoofd.

‘Vader Ambrosius deed nogal nonchalant over hun verdwijning. “Het zijn zwerfmeiden,” zei hij, “krolse katten, die houdt men toch niet vast.”’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Niet netjes van Vader Ambrosius.’

Erik Voogd grinnikte.

‘Ik zei u toch al, ik mag hem niet.’

De Cock plukte aan zijn onderlip.

‘Vader Ambrosius,’ sprak hij bedachtzaam, ‘was hier vanmorgen bij mij. Hij zat op dezelfde stoel als waarop jij nu zit… maar over de verdwijning van die twee meiden heeft hij met geen woord gerept.’

Vledder kwam met een paar telexberichten in zijn rechterhand de grote recherchekamer binnen. Hij keek even om zich heen.

‘Is Erik Voogd al weg?’

De Cock knikte.

‘Ik heb Erik Voogd gevraagd om uit te blijven kijken naar die twee jonge vrouwen van hun clubje bij wijlen de profeet, en ons te berichten als ze weer in de binnenstad opduiken.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Verwacht je dat ze terugkomen?’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit.

‘Ik weet het niet,’ antwoordde hij onzeker. ‘Ik ken de reden van hun vlucht niet.’

‘Was het een vlucht?’

De Cock trok een pijnlijk gezicht.

‘Daar ziet het naar uit. Ik vind het vreemd dat ze zo plotseling uit de stad zijn verdwenen. Daar moet een reden voor zijn. En nog vreemder vind ik het, dat Vader Ambrosius mij vanmorgen niets van die verdwijning heeft gezegd.’

‘Misschien vond hij het niet belangrijk.’

De Cock tuitte zijn lippen.

‘Dat is mogelijk,’ sprak hij kalm. ‘Hij kwalificeerde Trees van Gamelen en Ansje van der Wiel als “krolse katten” en dat typeert wel zo’n beetje zijn houding ten opzichte van die twee.’