Albert Baantjer - De Cock en het roodzijden nachthemd

‘Juist.’

Vledder liet het onderwerp rusten.

‘Toen ik uit het dossier de naam van hoofdredacteur Hans-Peter ten Brave kende, ben ik vanaf de zedenpolitie aan het hoofdbureau op de Elandsgracht direct naar het gebouw van het damesweekblad aan de Nassaukade gereden. Daar was ik toch dichtbij.’

De Cock keek hem hoopvol aan.

‘Wist men wat bij Astere ?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Er werken alleen nog jonge mensen. Ik ben daar op de werkvloer niemand ouder dan veertig jaar tegengekomen. De hele opzet van het damesblad is de laatste jaren sterk gewijzigd. In het kader daarvan zijn alle oudere krachten weggezuiverd.’

De Cock grinnikte.

‘Je bedoelt afgevloeid .’

Vledder knikte.

‘Niemand in het bedrijf wist zich de affaire Ten Brave te herinneren.’

Het gezicht van De Cock betrok.

‘Jammer.’

De grijze speurder gebaarde voor zich uit.

‘Maar er moeten toch nog mensen in leven zijn, die destijds bij het blad Astere met die Ten Brave hebben samengewerkt?’

Vledder keek hem beteuterd aan.

‘Zover heb ik niet nagedacht. Misschien is er nog een oude personeelslijst.’

‘Maar schieten wij daar wat mee op? Ik vermoed dat men zich van die Ten Brave heeft gedistantieerd toen bekend werd dat hij zich aan verkrachtingen had schuldig gemaakt. Ik kan mij voorstellen…’

De Cock onderbrak hem. Hij wees nogmaals naar het dossier op het bureau van Vledder.

‘Staan ze er allen in?’

‘Hoe bedoel je?’

De Cock zwaaide geagiteerd.

‘De vrouwen die vermoord zijn?’

Vledder boog zich voorover.

‘Getuigen,’ las hij hardop. ‘Sabrine Achterbroek, oud vierentwintig jaar, Sarah Harreveld, oud drieëntwintig jaar, Marjolein Ridderspoor, oud drieëntwintig jaar, Yolanda van Zelhem, oud…’

De Cock onderbrak hem.

‘Ook Yolanda van Zelhem?’

Vledder knikte.

‘Dat staat hier.’

De Cock ademde diep.

‘Zij bewaarde rechtbankverslagen van verkrachtingen.’

Vledder grinnikte.

‘En betaalde net als de anderen vijfentwintigduizend gulden.’

De Cock knikte traag.

‘Wie staan er nog meer als getuigen?’

Vledder boog zich weer naar voren.

‘Evelien Eikenroos.’

De Cock bracht zijn rechterhand voor zijn mond.

‘Evelien Eikenroos,’ mompelde hij. ‘Ze correspondeerde met Sabrine Achterbroek.’

Met een ruk kwam de grijze speurder overeind en beende naar de kapstok.

Vledder kwam hem na.

‘Waar ga je naartoe?’

De Cock draaide zich half om.

‘Schagen… daar woont ze. Evelien Eikenroos is de enige vrouw in het rijtje die nog in leven is.’ De oude rechercheur schoof zijn hoedje over zijn grijze haren.

‘Hoop ik.’

In vriendelijk lenteweer ranselde Vledder de Golf over de Ringweg van Amsterdam. Een mild voorjaarszonnetje glinsterde speels in de duizend blauwe spiegels van het World Trade Centre.

De Cock keek naar de snelheidsmeter.

‘Je mag hier maar honderd,’ riep hij bestraffend. ‘En dat geldt ook voor ons.’

Vledder negeerde de opmerking.

‘Ik heb van Evelien Eikenroos alleen maar het adres dat Bob Verhagen ons heeft gegeven. En dat is niet erg betrouwbaar. Hij herinnerde zich dat adres van een brief, die hij eens… jaren geleden… voor zijn ex-vrouw had gepost.’

‘En dat is?’

‘Esdoornstraat 315 in Schagen.’

De Cock maakte een berustend gebaar.

‘We zullen wel zien hoe ver wij ermee komen.’ De oude rechercheur blikte opzij. ‘Weet je Schagen te vinden?’

Vledder grinnikte.

‘Ik ben er vorig jaar nog geweest. In augustus. Er was daar toen een folkloristische Oudwestfriese markt met klederdrachten en volksdansen. Heel gezellig. Ik hou van die Westfriezen.’

De Cock zuchtte.

‘Ik hoop dat Onze-Lieve-Heer van Evelien Eikenroos houdt,’ reageerde hij somber.

‘Je bedoelt, dat ze nog leeft.’

De Cock knikte traag.

‘De moordenaar van Sabrine Achterbroek is er kennelijk op uit om alle betrokkenen van die verkrachtingsaffaire uit te roeien. Tot nu is hij ons steeds een stap voor gebleven. Nog voordat wij Sarah Harreveld konden benaderen, had hij toegeslagen. Ook bij Marjolein Ridderspoor kwamen wij te laat.’

Vledder maakte een afwerend gebaar.

‘Dat is niet onze schuld,’ reageerde hij heftig. ‘Sinds vanmiddag weten we pas dat deze vrouwen vijfentwintig jaar geleden getuige waren in een geruchtmakende verkrachtingszaak.’

De Cock knikte.

‘Evelien Eikenroos is nu nog ons enige houvast. Het verhaal van Marjolein Ridderspoor, zoals wij dat uit de mond van Bob Verhagen hebben opgetekend, brengt ons niet dichter naar de dader.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik zie er, eerlijk gezegd, helemaal geen gat meer in. Als zelfs Sabrine Achterbroek niet bekend was met de identiteit van haar chanteur… hoe willen wij hem dan ontmaskeren?’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Dat is frustrerend,’ sprak hij geprikkeld. ‘Ik begrijp dat niet goed. Sabrine Achterbroek was een kordate, dominerende vrouw. Een vrouw die er zelfs niet voor schroomde om een huurmoordenaar in de arm te nemen. Toch werd zij het willoos slachtoffer van een chanteur. De enige conclusie die wij kunnen trekken, is dat de man die haar chanteerde en haar vermoedelijk later om zeep hielp, over onweerlegbaar feitenmateriaal moet hebben beschikt.’

Vledder ademde diep.

‘Dan moet hij meer weten,’ verzuchtte hij, ‘dan hetgeen in dat oude dossier staat vermeld. Wat… wat behelst die bijzondere wetenschap?’

De Cock reageerde niet. Het Noord-Hollands landschap met weidse vergezichten boeide hem ongemeen. Hij keek opzij naar Vledder.

‘Is dit de kortste weg naar Schagen?’

De jonge rechercheur schudde zijn hoofd.

‘Wel de snelste.’

In ruim een uur bereikten ze Schagen. Toen ze de Esdoornstraat hadden gevonden, parkeerde Vledder de Golf in een zijstraat. De rechercheurs stapten uit en slenterden naar nummer 315.

De Cock belde aan. Al na enkele seconden werd de deur geopend door een struise blonde vrouw in een hagelwit jasschort. Ze had blauwe ogen in een vriendelijk open gezicht met aandoenlijke appelwangen. De Cock schatte haar op achter in de dertig.

De oude rechercheur lichtte beleefd zijn hoedje.

‘Mijn naam is De Cock… met ceeooceekaa.’ Hij duimde opzij. ‘En dat is mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs van politie uit Amsterdam.’

De grijze speurder zweeg even en keek de vrouw schuins onderzoekend aan.

‘Evelien,’ vroeg hij schuchter. ‘Evelien Eikenroos?’

De vrouw glimlachte.

‘Dat ben ik niet.’

‘Dit… eh, dit is toch haar adres?’

De vrouw schudde haar hoofd.

‘Niet meer. Evelien is vorig jaar getrouwd met Evert van den Bosch. Ze woont nu in de Beethovenlaan.’

De vrouw fronste haar wenkbrauwen.

‘Is er wat met Evelien?’ vroeg ze nieuwsgierig.

‘Hoezo?’

‘Gisteren was hier ook al iemand die naar haar vroeg.’

De Cock slikte.

‘Hebt u haar nieuwe adres gegeven?’

De vrouw schudde haar hoofd.

‘Niet aan die vent. Nee. Ik heb gezegd dat ik niet wist waar ze woonde.’

‘Waarom… waarom zei u dat?’

De vrouw trok een vies gezicht.

‘Ik vond hem vreemd. Een onguur type. Een kop met zwarte krulletjes.’ Haar mollige rechterhand gleed tastend naar haar bovenlip. ‘En hier… hier had hij zo’n grote vieze volle snor.’

De Cock luisterde of zijn portofoon nog werkte. Daarna liet hij zich in een gammele rieten fauteuil zakken. Zijn rechterbroekspijp bleef haken aan een spriet, die uit zijn verband was gesprongen. Toen hij zijn broekspijp had bevrijd, keek hij om zich heen en bezag het kamertje van twee bij drie meter zonder raam. Het stonk er naar zweet en goedkope parfum. Zijn blik gleed over een nietig fonteintje met een lekkende kraan en een doorgezakt bed.